"ఆ మంచుకొండల్లో..."
ఆ పదాలు మళ్లీ తలకి మెదిలాయి. కనులు మూసుకుంటే ఆ స్వరం వినిపిస్తుంది. చుట్టూ మంచు, మధ్యలో ఓ స్త్రీ నడుస్తోంది. తెల్లగా, నెమ్మదిగా, తనవైపు తిరిగి చూస్తోంది. కానీ ముఖం మాత్రం మసకగా, స్పష్టంగా కనిపించదు.
"ఆర్యన్..."
సాహితి నిద్రలో తేలికగా పిలిచింది. అతను నవ్వుకుంటూ:
"ఏమైంది సాహితి?"
"ఏదో కల వచ్చినట్టు ఉంది... మనం ఏ ఊరిలోనో ఉన్నాం. మంచు నిండిన అడవిలో ఓ బిల్డింగ్ ముందే నిల్చున్నాం... కానీ... ఆ బిల్డింగ్‌లోకి నువ్వు ఒక్కడివే అడుగు పెడుతున్నావు..."
ఆ మాటలకే ఆర్యన్ ఝార్జరించిపోయాడు.
"అదే కల నాకు కూడా వచ్చింది సాహితి..."
ఇద్దరూ కన్నులు కలిపారు. ఒక క్షణం నిశ్శబ్దంగా చూసుకున్నారు. మాటలు అవసరం లేని దృశ్యం అది.
ఊరు చేరిన దగ్గర
ఊరు పేరు: నలమలగూడెం
చంద్రగిరి కొండల దట్ట అడవి పక్కన ఉండే ఈ ఊరికి ఇప్పటికీ ట్రైన్ వస్తుంది కానీ, దిగేవాళ్ళు అతి తక్కువ. స్టేషన్ ఖాళీగా, పాత ఇంటికీ మించి పాడుబడినట్టుగా ఉండేది.
స్టేషన్ నుంచి దూరంగా చూస్తే, మంచుతో పూర్తిగా కప్పబడిన కొండలు. ఆర్యన్ హృదయం వేగంగా తడుముకుంటోంది.
"ఇక్కడే... ఇదే అదే కలల దృశ్యం."
సాహితి చేతిలోని మఫ్లర్‌ను గట్టిగా చుట్టుకుంది. చలి కేవలం శరీరానికే కాదు, మనసుకీ వణుకు తెచ్చింది.
స్టేషన్ బైటే ఆగిన బైక్ రిక్షా, డ్రైవర్ తల కిందకి వంచుకొని నిద్రలో ఉన్నట్టు. సాహితి దగ్గరికి వెళ్లి:
"అన్నయ్య... చంద్రగిరి కోనకి పోతామా?"
అతను ఒక్కసారిగా తలెత్తి చూసి మళ్ళీ తలదించుకున్నాడు.
"అక్కా... ఆ దిక్కునెళ్లకండి... అక్కడ పాపం ఉంటుంది... వెళ్ళిన వాళ్ళు తిరిగి రారు..."
ఆర్యన్ దగ్గరికి వచ్చి జోక్ వేసే ప్రయత్నం చేశాడు.
"అన్నా, హారర్ సినిమాలు ఎక్కువ చూసేస్తున్నావేమో అనిపిస్తుంది."
డ్రైవర్ మాత్రం నవ్వలేదు. అతని కనుపాపలు ఒకసారి వణికిపోయాయి.
"నిజం అంటున్నా సారు... ఆ కొండల్లో ఓ ఆసుపత్రి ఉంది... అక్కడ రాత్రికి వెలుతురు తళతళలాడుతుంది. కానీ అక్కడ ఎవరూ ఉండరు. జనం గుట్టుగా వెళ్లినవాళ్ళు గల్లంతవుతుంటారు..."
సాహితి కాసేపు ఆలోచించింది. తర్వాత తలదించుకొని:
"మనమొచ్చాం అంటే వెళ్తాం. మిగతా విషయాలు అక్కడే చూస్తాం."
డ్రైవర్ మనసు దైర్యం చేసి వాళ్ళను తీసుకెళ్లడానికి అంగీకరించాడు.
కొండల దారి
బైక్‌రిక్షా లోపల సాహితి, ఆర్యన్ ఇద్దరూ ప్రశాంతంగా కూర్చున్నారు. అయితే మనసు మాత్రం ప్రశాంతం కాదు. ప్రతి క్షణం, ప్రతి వంపు దారిలో ఏదో జరిగేలా ఉంది.
అటవీ ప్రాంతం దాటిన తర్వాత, రోడ్డుకి దారితప్పిన ఓ ట్రయిల్ ప్రారంభమైంది. అక్కడ్నుంచి మానవ సమూహం కనిపించదు. మొక్కలు మంచుతో కప్పబడి, ఆకాశం మసకబారిపోయి ఉంది.
ఆర్యన్ చేతిలో సెల్‌ఫోన్ తీసి జీపిఎస్ చెక్ చేశాడు.
"నెట్ లేదు సాహితి... పూర్తిగా కనెక్షన్ పోయింది."
ఆమె శ్వాస లోతుగా తీసుకుంది.
"మనమే ఉన్నాం ఇప్పుడు..."
అక్కడికి చేరుకున్నాక, పాత తాళం వేసిన గేట్ ఉంది.
ఆ గేట్‌పై పెద్ద అక్షరాల్లో చెక్కిన మాటలు:
"చంద్రగిరి మానసిక ఆశ్రమం — మూసివేయబడినది, ప్రవేశం నిషిద్ధం"
అయితే తాళం... తెరిచి ఉంది.
తలుపు దాటి మొదలైన ప్రయాణం
గేట్ తెరిచిన తర్వాత మొదలైంది నిజమైన యాత్ర. మంచు ముసురుతున్న ఆ దారిలో, సన్నని దారిలో అడుగులు వేస్తూ వారు ముందుకు నడిచారు. చెట్ల మధ్యలో పాత ఆస్తి భవనం కనిపించింది. పొగమంచులోంచి అది మసకగా కనిపిస్తోంది.
ఆర్యన్ అలా చూస్తూ నిలిచిపోయాడు.
"ఇది... ఇది నేన కలల్లో చూసిన భవనమే..."
సాహితి గట్టిగా చేతి పట్టుకున్నది.
"మనసు గట్టిగా పెట్టుకో. మనం ఇందులోకి అడుగు పెడతాం కానీ... వెనక్కి రావడానికి మన దగ్గర ధైర్యం ఉండాలిగా."
ఆర్యన్ తల ఆడించాడు.
"ఈ ప్రయాణం మొదలైంది... ముగిసేంతవరకు వెనక్కి తిరిగే ప్రసక్తే లేదు."
మెల్లగా వాళ్ళిద్దరూ ఆ తలుపు వైపు నడిచారు. తలుపు కొంచెం తెరచి ఉంది. మూడో అడుగు వేయగానే... గోడలు దద్దరిల్లినట్టు వినిపించింది. ఎవరో నడిచిన చప్పుళ్లు వినిపించాయి.
వెనక్కి తిరిగి చూసినా ఎవరూ లేరు. కానీ దడేంటో తెలియదు...
ఒక అనామక భయం గాలిలో కలిసి ఉన్నట్టుంది...
ఆర్యన్ తలుపు తీయగానే, ఒక చల్లటి గాలి రప్పట్టేసింది. ఆ గాలి శరీరాన్ని తాకిన వేళ, పాడుబడిన మందిరంలోకి ప్రవేశించినట్టు, లోపల ఏదో మారుతున్నదన్న భావన కలిగింది.
సాహితి వెనకనుండి నెమ్మదిగా అడుగేసింది.
"ఇది చూస్తుంటే... అసలు ఆసుపత్రిలా లేదు... ఏదో ఆలయంలా అనిపిస్తోంది."
ఆర్యన్ తలుపు పూర్తిగా తెరిచాడు. ఎదురుగా ఉన్న హాలులో ఒక్కొక్కటి స్పష్టంగా కనిపించసాగింది.
పాత సిమెంట్ బోర్డులు గోడలమీద తడబడిపోయి ఉన్నాయి. లోపల డెస్కులు, బెంచీలు అన్నీ మట్టితో నిండిపోయి ఉన్నాయి. కానీ ఆ మధ్యలో ఉంది — ఒక పెద్ద అద్దం. అంతా పాడైపోయినా, అది మాత్రం మిరుమిట్లగా మెరిసిపోతోంది.
ఆర్యన్ దగ్గరికి వెళ్ళి చూసాడు.
"సాహితి, ఇది చూడ్...!"
అద్దంలో అతని ప్రతిబింబం పూర్తిగా స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది. కానీ ఆమె అక్కడకి వచ్చినప్పుడు...
సాహితి అద్దం ఎదురుగా నిలబడింది.
ఆర్యన్ ఒక్కసారిగా గమనించాడు — ఆమె ప్రతిబింబం లేదు.
"సాహితి... నీ శరీరం అద్దంలో పడడం లేదు..."
సాహితి భయంతో వెనక్కి తగ్గింది.
"ఏం అంటున్నావ్ నీవు..? బట్టల వల్లేమో అనుకుంటున్నాను..."
ఆర్యన్ తన చేతిని ఆమె భుజం మీద పెట్టాడు.
"నిజంగా ఉంది సాహితి... నీ ప్రదర్శం లేదు."
ఇంకా ఉంది...
మీ అమూల్యమైన సలహాలు మరియు కామెంట్స్ సమీక్షల రూపంలో తెలియజేయండి.
ఇలాంటి ఆసక్తికరమైన కథల కోసం నన్ను ఫాలో చేయండి గాయ్స్.
మీ A.V.K
