स्मशानभूमीत मी आज तिला शेवटचं पाहतो आहे.
हातात माझा एक जुना फोटो अल्बम आहे… आणि समोर लाकडांवर ती शांतपणे झोपलेली — या विश्वात कायमची मिसळायला तयार.
मी तिच्याच समोर, मूक अश्रूंनी डोळे भरलेले, त्या लाकडांच्या ढिगावर नजर लावून बसलो आहे...
या सगळ्याची सुरुवात झाली होती २०१७ मध्ये.
माझं ग्रॅज्युएशन नुकतंच पूर्ण झालं होतं आणि त्याच वर्षी मला एका चांगल्या कंपनीत नोकरीही मिळाली.
इथे आपल्याकडे सगळ्यांना माहितीच आहे — एकदा का मुलगा नोकरीला लागला की घरात लग्नाचं बघणं सुरू होतंच.
तसंच काहीसं माझ्याबाबतीतही झालं.
सहा महिने झाले असतील नोकरीला लागून. घरच्यांनी मुली बघायला सुरुवात केली.
३-४ मुली बघितल्या, पण मनाला कुठलीच पटली नाही.
तेव्हाच आमच्या एका पाहुण्यांनी एक नाव सुचवलं — "दर्शना".
ती माझी चुलत आत्याची मुलगी होती.
लहानपणी आम्ही दोघं एकत्र खेळलेलो होतो. ती खूप लहान केसांची, बॉयकट लावणारी मुलगी होती.
आता मात्र... बरंच काही बदललं होतं.
आईनं अत्ताल फोन केला. तिच्याकडून होकार आला. आजोबांच्या आदेशावरून ठरलं — सोमवारच्या दिवशी बघण्याचा कार्यक्रम ठेवायचा.
सोमवार.
नेहमीसारखा चहा-नाश्ता. गप्पा रंगल्या.
आणि मग आत्या तिला घेऊन आली...
ती समोर आली, आणि क्षणभर थांबलो. मनात विचार आला — "हीच का ती?"
छोट्या केसांची ती चुलत आताची मुलगी, आता एका सुंदर, समजूतदार स्त्रीमध्ये रूपांतरित झाली होती.
कमरेपर्यंत वाढलेले केस, चेहऱ्यावर सौम्य हसू. थोडीशी उंची कमी, पण सौंदर्य, गोडवा, शालीनता भरलेली.
मी गप्पच बसलो होतो.
तिला पाहून काय बोलावं, हेच सुचत नव्हतं.
तिचे वडील म्हणाले, "तुम्ही दोघं वर गच्चीत जाऊन थोडं बोलून या."
मी मान हलवली.
गच्चीवर गेलो. तिथं खूप सुंदर झाडं लावलेली होती. प्रत्येक झाड जणू तीचं स्वप्न होतं.
मी म्हणालो, "हे झाडं खूप छान आहेत. तूच लावलीस का?"
ती हसली, थोडं लाजून मान हलवली.
"काही मी लावलीत, काही पप्पांनी. त्यांनाही खूप आवड आहे."
गप्पा पुढे सरकल्या.
मी विचारलं, "तुझा पार्लर कोर्स पूर्ण झाला ना? स्वतःचं पार्लर सुरू करायचं आहे ना?"
ती म्हणाली, "हो. अजून थोडं बचत करून लगेच सुरू करेन. मला स्वप्न आहे — स्वतःचं काहीतरी उभं करायचं."
मी पुढे विचारलं, "लग्नाबद्दल काय विचार आहे?"
ती उत्तरली —
"लग्न तर करायचंच आहे... पण स्वतःचं अस्तित्व जपत.
मला माझ्या नवऱ्याची अर्धांगिनी व्हायचं आहे — त्याच्या प्रत्येक सुखदुःखात त्याच्या सोबत.
माझी साथ ही त्याची ताकद व्हावी, अशीच बायको व्हायचं स्वप्न आहे माझं."
ती बोलत होती, आणि माझ्या मनात विचार येत होते —
"हेच तर हवं होतं मला."
गप्पा झाल्या. आम्ही दोघं खाली आलो. ती पुढे चालत होती. मी मागून तिच्या वाटेकडे पाहत होतो...
माझं मन शांत होतं. निर्णय घेतला होता.
मी तिला आवाज दिला —
"दर्शना... मला तू आवडली आहेस.
...तुला मी आवडलो का?"
दर्शना आणि मी पहिल्यांदा भेटलो आणि ती भेट काहीतरी वेगळंच घेऊन आली. तिच्या डोळ्यांमधली शांतता, बोलण्यातला संयम आणि मनातली स्वप्नं — सगळंच मला भावलं होतं.
घरी आलो तेव्हा आजोबांनी विचारलं,
"काय वाटलं?"
मी काहीच न बोलता फक्त एक हलकीशी स्मितहास्य दिलं... आणि त्यांनी सगळं ओळखलं.
दोन आठवड्यांत साखरपुडा झाला.
एक नवीन प्रवास सुरू झाला.
शुरूवातीचे दिवस स्वप्नवत होते. आम्ही दोघंही नोकरी करत होतो.
दर्शना तिच्या पार्लर कोर्ससाठी उत्साहाने अभ्यास करत होती, आणि मीही माझ्या प्रोजेक्ट्समध्ये व्यस्त असायचो. पण दर रविवारी आम्ही भेटायचो – कधी पार्कमध्ये, कधी मंदिरात, तर कधी तिच्या घराच्या टेरेसवर.
ती नेहमी तिच्या रोपट्यांमध्ये गुंतलेली असायची, आणि मी तिच्या बोलण्यात हरवलेला.
एकदा तिनं मला विचारलं,
"तुला खरंच वाटतं का की आपण कायम असेच राहू?"
मी तिचा हात हातात घेत म्हणालो,
"जर आपल्या नात्याचं पाणी आणि माती तुझ्या झाडांसारखी असेल ना, तर हे नातं कधीच सुकणार नाही..."
आमचं लग्न झालं.
सुरुवातीचे काही महिने खूप सुंदर गेले.
दर्शना जरी नोकरी करत नव्हती, तरी तिनं घर सुंदर सजवलं होतं. तिचा पार्लर सुरू करण्याचा प्रयत्नही चालू होता.
पण काही काळानं वास्तवाचे तडे दिसू लागले.
माझ्या ऑफिसमध्ये ट्रान्सफरची मागणी आली – दुसऱ्या शहरात.
ती म्हणाली,
"तू जा... मी इथेच राहते. पार्लर सुरु व्हायच्या ऐन उंबरठ्यावर आहे. मी थांबते."
आमचं पहिलं वेगळं जग निर्माण झालं.
फोनवरच्या गप्पा कमी होऊ लागल्या.
एक दिवस तिनं रडत रडत फोन केला,
"आज पार्लरचा ओपनिंग होता... तूच नव्हतास!"
मी हेलपाटत त्या आठवड्यात घरी आलो.
तिला मिठी मारली. पण काहीतरी हरवलेलं होतं.
जसं एकमेकांच्या स्वप्नांमध्ये पाठिंबा होता, तसाच आता थोडा दुरावा जाणवू लागला.
तरीही आम्ही टिकून राहिलो.
स्वप्नांच्या वाटा वेगळ्या असल्या तरी एकमेकांवरचा विश्वास घट्ट होता.
एके दिवशी तिला ताप आला. डॉक्टर म्हणाले,
"काही खास नाही. थोडा आराम द्या."
पण काही आठवड्यांतच तिची तब्येत अचानक खालावली.
शोध, टेस्ट्स, रिपोर्ट्स...
तिच्या शरीरात एक दुर्मिळ आजार सापडला होता.
मी सुन्न झालो होतो.
ती मात्र हसत म्हणाली,
"मी काही लवकर जायचं नाही. माझं पार्लर अजून पूर्ण उभं राहिलेलं नाही!"
