નિતુ : ૧૧૩ (પુનરાગમન)
વિદ્યાને જોઈ નિકુંજની ગતિ ધીમી થઈ. બંને થોડીવાર માટે એકબીજાને જોઈ રહ્યા.
"વિદ્યા તું!..." નિકુંજ અનાયાસે બોલ્યો.
લાગણીભીની થતા એ બોલી, "થયું કે થોડી વાત કરી લઉં, એટલે તારી પાસે આવી છું."
"હું તને ફોન કરવાનો જ હતો, પણ પછી થયું કે તને ડિસ્ટર્બ નથી કરવી. ઓફિસમાં તારી સાથે વાત થઈ ગઈ હતી, એટલે..."
"હમ્મ... સમજુ છું." કહી તે એકીટશે એની સામે જોઈ રહી. તે એના ઉત્તરની જ રાહ જોઈ રહી હતી. આ જુદાઈએ બંને ખિન્ન હતા.
નિકુંજે ફરી કહ્યું, "તને સારું તો નહિ જ લાગતું હોય, આશા નહોતી કે આપણે આટલું સાથે રહીશું અને એટલો અમય સાથે કામ કરીશું. કોલેજમાં અચાનક થયેલી આપણી મુલાકાત આટલી લાંબી ચાલશે એવું ધાર્યું નહોતું."
"નિકુંજ! જો બની શકે તો તારું જવાનું ટાળી દે. પ્લીઝ નહિ જા ને!"
"પરહેપ્સ કે આ પોસિબલ હોત, પણ નથી."
વિદ્યા એની પાસે આવી અને એનો હાથ પોતાના બંને હાથમાં પકડી છાતી સરસો ચાંપી કહેવા લાગી, "તને યાદ છે કોલેજના છેલ્લા દિવસે આપણે એક રેસ્ટોરન્ટમાં મળવાનું નક્કી કર્યું હતું? પણ આપણી વાત અધૂરી જ રહી ગઈ. હું આજે એ વાત પૂરી કરવા આવી છું."
નિકુંજ એનાથી સુપેરે અવગત હતો છતાં જતાવવા નહોતો માંગતો. અજાણ્યા બની પૂછ્યું, "એટલે! તું શું કહેવા માંગે છે? કેવી વાત કરવા માંગે છે?"
"આજ સુધી મારા જીવનમાં દિશા સિવાય કોઈ આવ્યું નથી. ન મેં કોઈને મારી એટલી નજીક આવવા દીધા છે. મને કોઈના પર આટલો વિશ્વાસ નથી. પણ ખબર નહિ કેમ? મારુ મન તારી પાસે આવીને બધું ભૂલી જાય છે. હું મારા જીવનમાં તને ઈચ્છી રહી છું."
નિકુંજની અંદર લાગણી તો કંઈક એવી જ હતી પણ એ એનો સ્વીકાર કરવા કટિબદ્ધ નહોતો. એ પોતાની મરજી હોવા છતાં નામરજીનું નાટક કરી રહ્યો હતો. એ બોલ્યો, "આ શક્ય નથી વિદ્યા."
"શું કામ?"
"એ હું તને નહિ સમજાવી શકું."
"શું બાધ છે તને? તું કહે તો ખરા, હું બધું જ સરખું કરી લઈશ."
"વિદ્યા તું કંઈ જ નહિ કરી શકે. અત્યારે હું તારો સ્વીકાર કરવા સમર્થ નથી."
"મેં તો મનથી તને મારુ સઘળું માની લીધું છે. તું આ રીતે જતો રહેશે તો મારાથી તો મારો શ્વાસ જ છીનવાય જશે. હું નહિ રહી શકું તારા વિના." વિદ્યાની ભીની આંખો માં એની પ્રેમ ભાવના સ્પષ્ટ દેખાઈ રહી હતી.
નિકુંજ એની સામે જોઈ પોતાના માટે રહેલ એના પ્રેમને જાણી શકતો હતો. પરંતુ અસ્વીકાર કરવા એ મજબૂર હતો. "વિદ્યા મને રોકવાનો પ્રયત્ન ન કર. તારો પ્રયત્ન નિષ્ફ્ળ છે. એનું કોઈ પરિણામ નહિ આવે."
"ઠીક છે. હું તને નહિ રોકું. તે જવાનો નિર્ણય કરી જ લીધો છે તો પછી તું મારાથી નહિ રોકાય એ હું જાણું છું. પણ શું તું મને મારા એક સવાલનો જવાબ આપીશ? નિકુંજ શું આજ સુધી તારા મનમાં મારા માટે ક્યારેય લાગણી ભર્યો વિચાર નથી આવ્યો?"
"એવું નથી વિદ્યા!"
"તો પછી અચાનક મને છોડી કેમ ચાલતો થયો?" એની લાગણીઓના આ શબ્દ સ્વરૂપને એ સહન ન કરી શક્યો. એની પકડમાંથી એણે પોતાનો હાથ છોડાવી લીધો અને અવળું ફરી ગયો. એની આંખ પણ ભીની થતા ન અટકી. રડમસ અવાજે વિદ્યાએ ફરી કહ્યું, "તારી સિવાય મારું છે જ કોણ? જો તું આ રીતે જતો રહેશે તો હું એકલી થઈ જઈશ. એકલતાનું જીવન મેં કોઈ દિવસ નથી કલ્પ્યું. મારાથી મારુ જીવન ન છીનવ નિકુંજ!"
તે કશું બોલવાને લાયક નહોતો. પોતાની પ્રીતને અંદર દબાવી એણે આંસુ લૂછ્યા. વિદ્યા તરફ ફર્યો અને પછી પોતાની બેગ ઉપાડી. તે જઈ રહ્યો હતો કે વિદ્યા એની સામે આવી ઉભી રહી ગઈ. માત્ર એને હિમ્મત આપવા માટે એ પોતે કઠણ થઈ ગયો. એમ વર્તવા લાગ્યો કે જાણે એને વિદ્યાની વાતથી કોઈ ફરક નથી પડ્યો. તેણે નિકુંજના ગાલ પર હાથ રાખતા એને પોતાની સામે જોવરાવ્યું, વિદ્યાની આંખો પોતાનો પ્રેમ ઝન્ખી રહી હતી, તો સામે નિકુંજની આંખો ભીની પણ તટસ્થ હતી.
"એટલો પણ બેરહેમ ન થા નિકુંજ! શું હવે તું પણ મારાથી વિમુખ થઈ જઈશ."
"કેવી વાત કરે છે! વિદ્યા તને જ્યારે જરૂર લાગે મને જણાવજે. હું આવી જઈશ. હું માત્ર મારા કામથી જઈ રહ્યો છું."
"ને મારા પ્રેમનું શું? એની કોઈ કિંમત નથી?"
"હું સમજુ છું. પણ એ શક્ય નથી."
"નથી સમજતો તું..." વિદ્યાનો ગુસ્સો ફરી ફૂટ્યો. એણે નિકુંજને ધક્કો મર્યો અને પોતે પણ થોડી પાછળ ધકેલાય. એનું રુદન મોટા અવાજે બહાર નીકળ્યું. "તું કંઈ નથી સમજતો." એણે ઘરમાં રહેલી જે ચીજ હાથ લાગી એને જમીન પર પછાડી. ટેબલ પર રાખેલ નાઈટ લેમ્પ, પુસ્તકો, બોક્સ. બધુજ. નિકુંજ એના ગુસ્સાને જાણતો હતો.
એને શાંત કરવા એ એની પાસે ગયો અને પોતાની મજબૂત પકડમાં તેને ઝકડીને સોફા પર બેસાડી દીધી. છતાં એ સોફા પર રહેલા કુશન્સને ફગાવવા લાગી. નિકુંજ એનું માથું પોતાની છાતી પર રાખી એના બાવડાં મસળતો રહ્યો અને એને શાંત થવા કહેતો રહ્યો. એ હીબકા લઈને રડી રહી હતી, નિકુંજથી આ સહન તો નહોતું થઈ રહ્યું પણ એના માટે રહેલો પોતાનો પ્રેમ છતો ન થઈ જાય એટલા માટે એણે પોતાની જાતને મક્કમ કરી રાખી હતી.
"વિદ્યા પ્લીઝ, તું આ રીતે વર્તન નહીં કર. તું મારા લીધે આટલી દુઃખી થઈશ એની ખબર નહોતી. પણ જીવન ક્યારેય એક જેવું તો નથી જ જવાનું. માન્યુ આજે હું જઈ રહ્યો છું. બની શકે કાલે તારી લાઈફમાં કોઈ બીજું આવે જે તને પ્રેમ કરે. અત્યાર સુધીની આપણી પરિસ્થિતિ જુદી હતી. ક્યાં સુધી તું એને વળગીને બેસી રહીશ? સી, હું ઇચ્છુ છું કે આપણે બંને એકબીજાને થોડો સમય આપીયે. અત્યાર સુધી સાથે રહ્યાનો આ લગાવ છે. તું તારી જાતને થોડો સમય આપ."
"તું મારા પ્રેમને ભ્રમ કહેવા માંગે છે? તને એમ જ લાગે છે કે આ બધો મારો વ્હેમ છે અને તારા ગયા પછી મારો વ્હેમ ભાંગી જશે!"
"મારો કહેવાનો આશય એ ન્હોતો."
વિદ્યા એકાએક ઉભી થઈ ગઈ. "ઠીક છે, જા. તારે જવું જ છે તો જા." આંસુ લૂછી એ આગળ બોલી, "હું તને રોકીશ નહિ. પણ જતા જતા તારી આ દોસ્તની એક વાત બરાબર યાદ રાખજે કે આ મારો વ્હેમ નથી."
નિકુંજે એના ખભા પર હાથ રાખ્યો અને બોલ્યો, "આઈ એમ સોરી વિદ્યા."
એણે નારાજી બતાવી એના હાથને હટાવી દીધો અને થોડી આગળ ચાલી ઉભી રહી ગઈ. નિકુંજને આ સમય યોગ્ય લાગ્યો અને એ પોતાની બેગ ઉઠાવી ચાલતો થયો. બહાર ગાર્ડનમાં આવી જ્યાં પોતાની ગાડી પડી હતી ત્યાં આગળ ઉભો રહ્યો. બેગ ગાડીમાં મૂકી એણે પાછળ જોયું તો વિદ્યા ઉંબરા પર નમ બનીને ઉભી હતી. આંખોમાં પાણી ભરી એ ત્યાંથી જ તેને વિદાઈ આપી રહી હતી.
નિકુંજ નીચું જોઈ ગયો અને પછી ગાડીમાં બેઠો. થોડીવાર એ ડ્રાઈવિંગ સીટ પર એમ જ બેઠો રહ્યો. એને થતું હતું કે દોડીને એ વિદ્યા પાસે જતો રહે અને બધી જ હકીકત જણાવી દે. પણ બીજી જ ક્ષણે એ ભાનમાં આવ્યો અને મક્કમ મન કરી ગાડી ચલાવી મૂકી. જતા જતા એણે વિદ્યા તરફ નજર કરી. એ પોતાનાં વિયોગમાં રડતી હતી એ સ્પષ્ટ દેખાઈ રહ્યું હતું. જોકે એના રુદનથી આજે એ પીગળે એમ નહતો. એ જતો રહ્યો અને વિદ્યા ત્યાં ઉમ્બરમાં બેસીને હીબકા ભરતી રડતી રહી.
"ને તમે એને એમ જ રડતાં મૂકી તમારા આ ઘરમાં આવી ગયા? એમ કહીને કે તમે બીજા શહેરમાં જાવ છો?" નિતુએ સવાલ કર્યો.
નિકુંજ બોલ્યો, "હા, મારી પાસે બીજો કોઈ રસ્તો જ નહોતો. એ ત્યાંથી ક્યારે ઘરે ગઈ એની મને જાણ નહોતી. પણ જ્યારે મિહિર ઘરે પહોંચ્યો ત્યારે એણે પોતાના ઘરમાં બધો અસ્ત વ્યસ્ત સામાન પડેલો જોઈ ચિંતામાં મને ફોન લગાવ્યો. જો કે મેં બધી ચોખવટ કરી. એ દિવસે હું એને ત્યાં છોડીને આવ્યો હતો પણ ઓફિસમાં જસ્સી અને શાહ બંને એની પળે પળની ખબર મને આપતા રહ્યા છે. હું આ જ શહેરમાં છું એની જાણ એ બંનેને પણ નથી."
નિતુએ ફરી પૂછ્યું, "એ આજે પણ તમારી સાથે કનેક્ટ છે, એમ જાણીને કે તમે બહાર છો. કોઈ બીજા શહેરમાં!"
નિકુંજે થોડું હસતા કહ્યું, "હંહ... એ આંધળો વિશ્વાસ કરે છે મારા પર. હું ક્યાં છું? શું કરું છું? એ બધાથી એને કોઈ મતલબ નથી. બસ હું ખુશ છું? એ જ સવાલ એ મને દર વખતે પૂછ્યા કરે છે. મને હતું કે સમય સાથે એ આગળ વધી જશે પણ એ એકની બે ન થઈ. મારી હયાતીનો કોઈને ખ્યાલ ના આવે એટલા માટે હું કાફેમાં પણ ઓછો સમય ભરું છું."
"ને તે દિવસે તમારો એ મેસેજ પણ એણે...?" નિતુએ અધૂરો સવાલ કર્યો.
નિકુંજ બોલ્યો, "હા, તે દિવસે એના ફોનમાં જે મેસેજ તે જોયો એ મેં જ કર્યો હતો. વિદ્યા ઘણીવાર મને મનવવાના પ્રયત્ન કરી ચુકી છે અને દરેક વખત મેં એને એક જ જવાબ આપ્યો છે, 'ના' 'આજે પણ નહિ.' એ જ. આઈ હોપ કે હવે તને વિદ્યા અંગે કોઈ સવાલ નહીં હોય!"
નિતુનું મન પણ વિદ્યાની વાત સાંભળતા ઉદાસ બન્યું હતું. એણે હકારમાં માથું હલાવી કહ્યું, "છે. હજુ થોડા સવાલ છે. પણ એ હું તમને નહિ પૂછું."
નિતુ સ્વસ્થ થઈ અને બાજુમાં રહેલું પોતાનું પર્સ ખભે ટાંગ્યું. તે ઉભી થઈ અને જવાની તૈય્યારી કરતી હતી, એવાંમાં નિકુંજે ટકોર કરી, "એક મિનિટ નીતિકા. તું શું કરશે એની મને જાણ નથી. વિદ્યાની તમામ હકીકત મેં તને જણાવી દીધી. પણ સવાલ જ્યારે વિદ્યાનો આવશે ત્યારે હું હંમેશા એની મદદ કરવા ઉભો હોઈશ."
એ પાછળ ફરી, કહ્યું, "ચિંતા નહીં કરો. એની સામે હું કદાચ કેસ નહીં કરું. પણ એના માટે હું એ જરૂર કરીશ જે મારે કરવું જોઈએ." એ ત્યાંથી બહાર નીકળી ગઈ. વિદ્યા આ રીતે પોતાને બચાવી રહી છે એની કલ્પના એણે સપના પણ નહોતી કરી. તેની આટલી ઊંડી હકીકત અને આટલો ઘવાયેલો ભૂતકાળ હશે એવું તે વિચારી જ નહોતી શકી. આ બધા વિચારોમાં ગરકાવ થઈ એ બહાર ચાલી નીકળી.
બહાર રસ્તા પર એ બેસાદ્ય બનીને ચાલી રહી હતી. મનમાં સતત વિદ્યાના વિચારો. મેઈન રોડ પર આવી એણે રીક્ષા ગોતવાનું શરુ કર્યું. એક રીક્ષા નીકળી, એને થોભવા એણે ઊંચો હાથ કર્યો અને અડધા રસ્તા સુધી ચાલી ગઈ. એવામાં પાછળથી એક કાર આવી અને એની સાથે ટકરાતા ટકરાતા રહી ગઈ. નિતુ આટલી નજીક આવી પહોંચેલી ગાડીને જોઈ હેબતાઈ ગઈ.
એણે ગાડીવાળા સામે જોયું, તો તે પોતાનો પાડોશી હરેશ હતો. તે ઉતરીને તુરંત બહાર આવ્યો, "નિતુ! તને કંઈ થયું તો નથીને? અને અહીં તું..."
તે અચાનક બોલી, "એ બધું પછી. થેન્ક ગોડ કે તું મને મળી ગયો. મારે તારું એક કામ છે."
"હા...હા... ચાલ. પહેલા અંદર બેસ તું. આપણે રોડ વચ્ચે ઉભા છીએ." કહીને એ એને પોતાની ગાડીમાં લઈ ગયો. અંદર બેસી એણે સવાલ કર્યો, "નિતુ તું અહીં શું કરે છે? તારી તો ઓફિસનો ટાઈમ છેને! ઓફિસના સમયે અહીં રસ્તા પર... ને તારું ધ્યાન ક્યાં હતું? ટક્કર થઈ જાત હમણાં ખબર છે તને?"
"હું તને બધું કહું છું પહેલા મને એમ કહે, કે તારી પાસે સમય કેટલો છે?"
"જવું પડે એમ છે, એટલે એક કામે જઈ રહ્યો છું. બાકી એ પણ કંઈ ખાસ નથી. શું થયું?"
"ઓકે... તો એને કેન્સલ કરી નાખ એન્ડ ગીવ મી સમ ફીવર, પ્લીઝ."
"હમ... તું કહે છે તો ઈમ્પોર્ટન્ટ જ હશે. કરવાનું શું છે?"
"તમને જેમ્સવાળાને માણસને મનાવતા સારું આવડે છેને! નહિ?"
"હા... હવે એ તો કહે કે કરવાનું શું છે? કોને મનાવવાનું છે?"
"છે એક વ્યક્તિ. મારા માટે તું એક સફર કરીશ?" નિતુએ તેને બધું તો ન કહ્યું, પણ નિકુંજ અને વિદ્યાના સબંધ વિશે વાત કરી અને આવતી અડચણો વિશે જણાવ્યું અને સાથે પોતાના મનમાં ચાલતા પ્લાન વિશે કહ્યું.
"ઓહ... આ બધું...?" તે સદમામાં હતો.
નિતુએ કહ્યું, "આપણે એક પ્રયત્ન કરવાનો છે. આપણા ખરા દિલથી એક તૂટેલા દિલ માટે નાનકડો પ્રયત્ન કરવાનો છે. લેટ્સ ગો હરેશ, દાઝેલા દિલને વધારે ડામ લાગે, એ પહેલા એક પ્રયત્ન કરીયે. એક તૂટેલા દિલને દિલથી જોડીએ."
બંને એકબીજી સામે જોઈ હસ્યાં અને હરેશે ગાડી ચલાવી મૂકી.
