थंडीचे दिवस होते. विराज आणि त्याचे तीन मित्र टेªकिंगसाठी एका घनदाट जंगलात गेले होते. दिवसभराच्या प्रवासानंतर जंगलाजवळ एका उंच डोंगराच्या पायथ्याषी पोहोचले आणि त्यांनी तिथेच तंबू ठोकण्याचा निर्णय घेतला. चंद्राच्या शीतल प्रकाषात झाडांची सावली एकमेकांत मिसळून अजब आकृत्यांसारखी दिसत होती. पक्ष्यांचे आवाजही बंद झाले होते, फक्त झाडांच्या पानांवर वाÚयाची सळसळ ऐकू येत होती.
रात्रीचे अकरा वाजले असतील. रात्री जेवण झाल्यावर शेकोटी पेटवून सगळे जण गप्पा मारत बसले. तेवढयात जंगलाच्या आत कुठेतरी एक विचित्र किंकाळी ऐकू आली. सगळयांच्या अंगावर काटा आला. कोण असेल? रोहन भीतीने कुजबुजला. कुणालाही उत्तर देता आलं नाही. त्याचवेळी समोरच्या झाडामागे एक हलकिषी हालचाल दिसली. विराजने टाॅर्च त्या दिषेने मारली, पण काहीही स्पष्ट दिसत नव्हते.
तेवढयात त्यांच्या तंबूच्या मागून डोंगरावरून कुणीतरी वजनदार प्राणी धप धप पायाचा आवाज करत उतरत असल्यासारखा आवाज आला. आता मात्र सगळे सुन्न झाले होते. कुणीतरी मोठया आकाराचा प्राणी त्यांच्या दिषेने येत होता. तो कोणता प्राणी होता हे समजण्याआधीच त्याच्या घोगÚया गुरगुराटाने सगळयांचा काळजाचा ठोका चुकला.
पळा, विराज जोरात ओरडला, आणि सगळे जग वेगाने एका दिषेने धावत सुटले. सगळीकडे जंगलच होतं. मागे वळून पाहण्याची कोणाचीही हिंमत नव्हती. जंगलात धावताना काटेरी झुडुपं अंगावर ओरखडे उमटवत होती, पण जीव वाचवायचा होता. काही मिनिटानंतर एका मोठया खडकामागे लपून त्यांनी श्वास रोखला. आता फक्त निषब्द काळोख आणि त्यांच्या जोरजोराने धडधडणाÚया हदयाचे आवाज ऐकू येत होते.
सगळे घाबरलेले, थकलेले आणि गोंधळलेले होते. त्या घनदाट जंगलात कुठे जावून लपायचं, काहीच सुचत नव्हतं. खडाकामागे बसून ते एकमेकांच्या चेहÚयाकडे बघत होते. रात्रीचा काळोख अधिकच गडद होत चालला होता. झाडांमधून फक्त गूढ वाÚयाचा आवाज येत होता, पण त्या आवाजातही एक विचित्र कंप जाणवत होता. असे भासत होते की जणू काही कुणीतरी विविध झाडांमागून त्यांच्याकडेच बघत आहे.
काही वेळ शांततेत गेल्यावर कुणीतरी हळूच मागे पाहिले. तो भयानक आकृतीसारखा दिसणारा जीव आता दिसत नव्हता. सगळयांनी सुटकेचा श्वास सोडला. पण तो प्राणी नेमका कोण होता. तो तिथून गेला की अजूनही जवळच कुठेतरी होता. ही रात्र कधी संपणार होती.
अचानक रोहनने डोळे मोठे करून समोर पाहिलं आणि तो पुतळयासारखा स्तब्ध झाला. तिथे...तिथे कोणतरी उभं आहे.. त्याच्या कडवट स्वराने सगळयांच्या हाडात भीती भरली.सगळयांनी त्या दिषेने पाहिलं. समोरच एका झाडाच्या फांदयांच्या आडून एक उंच, काळसर आकृती दिसत होती. तिच्या डोळयांत एक विचित्र चमक होती. ती काही क्षण तिथेच स्तब्ध उभी होती आणि अचानक नाहीषी झाली.
हे नक्की काय घडत आहे, विराज घाबरून कुजबुजला.
तेवढयात एक कुजबुज ऐकू आली- एकदम जवळून, जणू त्यांच्या मागेच कुणीतरी दबक्या आवाजात काहीतरी पुटपुटतं होतं. सगळयांनी घाबरून मागे पाहिलं, पण तिथे कोणीच नव्हतं.
अचानक कुणालच्या खांदयावर कुणीतरी हात ठेवला. तो दचकून मागे वळला, पण तिथे कोणीच नव्हतं. माझ्या खांदयावर कुणीतरी हात ठेवलाय, तो किंचाळला. त्या शब्दांनी सगळे स्तब्ध झाले. लगेचच थंड वाÚयाचा एक झोत त्यांच्या मध्येच फिरला. पण हा वारा सामान्य नव्हता- त्यात एक विचित्र, कुजक्या गंधासारखा वास होता.
तेवढयात एक विचित्र, घोगरं हसू ऐकू आल. ते मानवी नव्हतं-काहीतरी वेगळंच होतं. आवाज वरच्या झाडांमधून येत होता जणू काही तिथे कुणीतरी बसून त्यांना पाहत होतं. सगळयांची तोडं पांढरीफटक पडली.
घाबरलेल्या अवस्थेत ते एकमेकांच्या जवळ बसून होते.
एका क्षणी विराजने सागरला आवाज दिला, सागर तुझ्या हातातली बॅटरी दे...
पण सागर काहीच बोलला नाही.
विराजने त्याच्याकडे पाहिलं, आणि.... सागर तिथे नव्हताच.
सागर कुठे गेला. रोहन किंचाळला. सगळे घाबरून उठले. त्यांचा मित्र काही क्षणांपूर्वी त्यांच्यासोबत होता, पण आता कुठेच नव्हता. आता मात्र त्यांच्या हदयाची धडधड प्रचंड वाढली होती.
काही मिनिटांतच समोरच्या झाडांमधून सागर पुन्हा दिसला. त्याच्या चालण्यात काहीतरी विचित्रपणा होता, आणि त्याच्या डोळयांत एक वेगळाच भाव होता.
सागर, तू कुठे होतास? विराजने धडधडत्या आवाजात विचारलं.
सागर काहीच न बोलता त्यांच्याकडे बघत राहिला. त्याचे डोळे खोलवर काळसर दिसत होते, आणि त्याच्या श्वासात एक विचित्र थंडावा जाणवत होता. काही क्षण शांततेत गेले. अचानक, तो अगदी वेगाने बुलेट ट्रेन सारखा पुढे आला आणि विराजच्या खांदयावर घट्ट पकड घेतली आणि खांदे जोराने दाबू लागला.
सोड ना, काय करतोयस? विराजने धडपडत म्हटल... पण सागर काहीच बोलत नव्हता. त्याच्या पकडीचा जोर वाढत गेला.
सागर तू हे काय करतोस? आम्ही घाबरतोय ना, प्लीज, गंमत करण्याची ही वेळ नाही, कुणाल ओरडला.
तेवढयात सागरच्या चेहÚयावर एक विचित्र वेदनादायक भाव उमटला. जणू काही तो स्वताःषीच झगडत होता. तो जोरात किंचाळला आणि एका झटक्यात आपोआप मागे पडला. सगळे धावत त्याच्याकडे गेले.
त्याच्या श्वास जड झाला होता.
माझ्या आत काहीतरी घुसल होत. माझ्यावर कब्जा घेत होत. पण आता ते गेलं, तो थरथरत म्हणाला.
तेवढयात आसपासच्या झाडांमधून काहीतरी कुचबूच ऐकू आली. तो आवाज एकाच जागी न राहता वेगवेगळया दिषांनी फिरत होता. कधी तो त्यांच्या मागून, कधी डावीकडून, कधी उजवीकडून, वरून येत होता. आवाज स्पष्ट ऐकू येत नव्हते, पण ते ऐकून हदयात धडकी भरेल असाच होता.
आपण इथून निघायलाच हवं, रोहन घाबरून म्हणाला. सगळे घाबरले होते, पण ज्या दिषेने जाण्याचा रस्ता होता, तिथूनच तो आवाज अधिकच वाढतच होता.
त्या कुजबुजीने त्यांना पुरतं हादरवलेले असतांनाच, जमिनीखालून काहीतरी सरपटण्याचा आवाज आला. काही झाडांची मुळे हलत होती. आणि जमिनीखाली फुगवटा तयार होवून जणू काही कुणीतरी मोठा प्राणी जमिनीखालून वर येण्याचा प्रयत्न करीत होता. आणि त्याच्या पायाखालून माती हळूहळू खाली जात होती. जमीन हलत होती. तिरपी तारपी होत होती. त्यांना नीट उभे राहणे मुष्किल झाले.
पळा, विराज ओरडला.
सगळे जोरजोरात धावू लागले. पण जितके ते पळत होते, तितकाच तो जमिनीचा सरपटण्याचा आवाज आणि फुगवटा त्यांच्या मागे पाठलाग करत येत होता. धावण्याच्या स्पर्धेत भाग घेतल्याप्रमाणे जिवाच्या आकांताने ते पळू लागले. त्यांची धावण्याची गती मध्येच मंदावली. जमिनीखालचा तो फुगवटा आता सरळ रस्त्याने पुढे सरकू लागला.
पाच-दहा मिनिटे थांबल्यावर ते जंगलाच्या एका टोकावर पोहोचले. समोर एक खुलं मैदान होत. पण तिथे समोरच एका मोठया प्रचंड आकाराच्या झाडाखाली, एक उंच काळसर आकृती उभी होती.
ती आकृती काही माणूस नव्हती. तिच्या डोळयांत गडद लालसर प्रकाष होता. आणि तिच्या शरीराला काही हिरव्या आणि तपकिरी रंगानी वेढलेल होतं. ती खूप भितीदायक होती.
आता जंगलात जोराचा वारा वाहू लागला. झाडाच्या फांदयामध्ये घर्षण होवून विचित्र आवाज येवू लागले. कुठूनतरी एक आगीचा लोळ उडत आला. काही क्षणांतच जंगलाच्या एका भागात आगीचा लालसर प्रकाष दिसू लागला. जंगलाला आग लागली. वणवा पसरला. बघता बघता आगीने रौद्र रूप धारण केले. ती आग पूर्ण उंच झाडांपर्यंत पोहचत होती आणि जळणाÚया लाकडांचा खट-खट आवाज सगळीकडे घुमू लागला.
तेवढयात आगीच्या प्रकाषात झाडावर काही सावल्या दिसू लागल्या. त्या फक्त हालचाल करत नव्हत्या, तर नाचत होत्या, एकमेकींच्या भवती फिरत होत्या. काही सावलींच्या आकृती मानवी होत्या. पण त्यांची हालचाल नैसर्गिक वाटत नव्हती. काही जळत्या सावल्या झाडांच्या बुंध्याभोवती वेटोळे घालून गरगर फिरत होत्या.
विराज आणि त्याचे मित्र जलद दिषेने
थंडीचे दिवस होते. विराज आणि त्याचे तीन मित्र टेªकिंगसाठी एका घनदाट जंगलात गेले होते. दिवसभराच्या प्रवासानंतर जंगलाजवळ एका उंच डोंगराच्या पायथ्याषी पोहोचले आणि त्यांनी तिथेच तंबू ठोकण्याचा निर्णय घेतला. चंद्राच्या शीतल प्रकाषात झाडांची सावली एकमेकांत मिसळून अजब आकृत्यांसारखी दिसत होती. पक्ष्यांचे आवाजही बंद झाले होते, फक्त झाडांच्या पानांवर वाÚयाची सळसळ ऐकू येत होती.
रात्रीचे अकरा वाजले असतील. रात्री जेवण झाल्यावर शेकोटी पेटवून सगळे जण गप्पा मारत बसले. तेवढयात जंगलाच्या आत कुठेतरी एक विचित्र किंकाळी ऐकू आली. सगळयांच्या अंगावर काटा आला. कोण असेल? रोहन भीतीने कुजबुजला. कुणालाही उत्तर देता आलं नाही. त्याचवेळी समोरच्या झाडामागे एक हलकिषी हालचाल दिसली. विराजने टाॅर्च त्या दिषेने मारली, पण काहीही स्पष्ट दिसत नव्हते.
तेवढयात त्यांच्या तंबूच्या मागून डोंगरावरून कुणीतरी वजनदार प्राणी धप धप पायाचा आवाज करत उतरत असल्यासारखा आवाज आला. आता मात्र सगळे सुन्न झाले होते. कुणीतरी मोठया आकाराचा प्राणी त्यांच्या दिषेने येत होता. तो कोणता प्राणी होता हे समजण्याआधीच त्याच्या घोगÚया गुरगुराटाने सगळयांचा काळजाचा ठोका चुकला.
पळा, विराज जोरात ओरडला, आणि सगळे जग वेगाने एका दिषेने धावत सुटले. सगळीकडे जंगलच होतं. मागे वळून पाहण्याची कोणाचीही हिंमत नव्हती. जंगलात धावताना काटेरी झुडुपं अंगावर ओरखडे उमटवत होती, पण जीव वाचवायचा होता. काही मिनिटानंतर एका मोठया खडकामागे लपून त्यांनी श्वास रोखला. आता फक्त निषब्द काळोख आणि त्यांच्या जोरजोराने धडधडणाÚया हदयाचे आवाज ऐकू येत होते.
सगळे घाबरलेले, थकलेले आणि गोंधळलेले होते. त्या घनदाट जंगलात कुठे जावून लपायचं, काहीच सुचत नव्हतं. खडाकामागे बसून ते एकमेकांच्या चेहÚयाकडे बघत होते. रात्रीचा काळोख अधिकच गडद होत चालला होता. झाडांमधून फक्त गूढ वाÚयाचा आवाज येत होता, पण त्या आवाजातही एक विचित्र कंप जाणवत होता. असे भासत होते की जणू काही कुणीतरी विविध झाडांमागून त्यांच्याकडेच बघत आहे.
काही वेळ शांततेत गेल्यावर कुणीतरी हळूच मागे पाहिले. तो भयानक आकृतीसारखा दिसणारा जीव आता दिसत नव्हता. सगळयांनी सुटकेचा श्वास सोडला. पण तो प्राणी नेमका कोण होता. तो तिथून गेला की अजूनही जवळच कुठेतरी होता. ही रात्र कधी संपणार होती.
अचानक रोहनने डोळे मोठे करून समोर पाहिलं आणि तो पुतळयासारखा स्तब्ध झाला. तिथे...तिथे कोणतरी उभं आहे.. त्याच्या कडवट स्वराने सगळयांच्या हाडात भीती भरली.सगळयांनी त्या दिषेने पाहिलं. समोरच एका झाडाच्या फांदयांच्या आडून एक उंच, काळसर आकृती दिसत होती. तिच्या डोळयांत एक विचित्र चमक होती. ती काही क्षण तिथेच स्तब्ध उभी होती आणि अचानक नाहीषी झाली.
हे नक्की काय घडत आहे, विराज घाबरून कुजबुजला.
तेवढयात एक कुजबुज ऐकू आली- एकदम जवळून, जणू त्यांच्या मागेच कुणीतरी दबक्या आवाजात काहीतरी पुटपुटतं होतं. सगळयांनी घाबरून मागे पाहिलं, पण तिथे कोणीच नव्हतं.
अचानक कुणालच्या खांदयावर कुणीतरी हात ठेवला. तो दचकून मागे वळला, पण तिथे कोणीच नव्हतं. माझ्या खांदयावर कुणीतरी हात ठेवलाय, तो किंचाळला. त्या शब्दांनी सगळे स्तब्ध झाले. लगेचच थंड वाÚयाचा एक झोत त्यांच्या मध्येच फिरला. पण हा वारा सामान्य नव्हता- त्यात एक विचित्र, कुजक्या गंधासारखा वास होता.
तेवढयात एक विचित्र, घोगरं हसू ऐकू आल. ते मानवी नव्हतं-काहीतरी वेगळंच होतं. आवाज वरच्या झाडांमधून येत होता जणू काही तिथे कुणीतरी बसून त्यांना पाहत होतं. सगळयांची तोडं पांढरीफटक पडली.
घाबरलेल्या अवस्थेत ते एकमेकांच्या जवळ बसून होते.
एका क्षणी विराजने सागरला आवाज दिला, सागर तुझ्या हातातली बॅटरी दे...
पण सागर काहीच बोलला नाही.
विराजने त्याच्याकडे पाहिलं, आणि.... सागर तिथे नव्हताच.
सागर कुठे गेला. रोहन किंचाळला. सगळे घाबरून उठले. त्यांचा मित्र काही क्षणांपूर्वी त्यांच्यासोबत होता, पण आता कुठेच नव्हता. आता मात्र त्यांच्या हदयाची धडधड प्रचंड वाढली होती.
काही मिनिटांतच समोरच्या झाडांमधून सागर पुन्हा दिसला. त्याच्या चालण्यात काहीतरी विचित्रपणा होता, आणि त्याच्या डोळयांत एक वेगळाच भाव होता.
सागर, तू कुठे होतास? विराजने धडधडत्या आवाजात विचारलं.
सागर काहीच न बोलता त्यांच्याकडे बघत राहिला. त्याचे डोळे खोलवर काळसर दिसत होते, आणि त्याच्या श्वासात एक विचित्र थंडावा जाणवत होता. काही क्षण शांततेत गेले. अचानक, तो अगदी वेगाने बुलेट ट्रेन सारखा पुढे आला आणि विराजच्या खांदयावर घट्ट पकड घेतली आणि खांदे जोराने दाबू लागला.
सोड ना, काय करतोयस? विराजने धडपडत म्हटल... पण सागर काहीच बोलत नव्हता. त्याच्या पकडीचा जोर वाढत गेला.
सागर तू हे काय करतोस? आम्ही घाबरतोय ना, प्लीज, गंमत करण्याची ही वेळ नाही, कुणाल ओरडला.
तेवढयात सागरच्या चेहÚयावर एक विचित्र वेदनादायक भाव उमटला. जणू काही तो स्वताःषीच झगडत होता. तो जोरात किंचाळला आणि एका झटक्यात आपोआप मागे पडला. सगळे धावत त्याच्याकडे गेले.
त्याच्या श्वास जड झाला होता.
माझ्या आत काहीतरी घुसल होत. माझ्यावर कब्जा घेत होत. पण आता ते गेलं, तो थरथरत म्हणाला.
तेवढयात आसपासच्या झाडांमधून काहीतरी कुचबूच ऐकू आली. तो आवाज एकाच जागी न राहता वेगवेगळया दिषांनी फिरत होता. कधी तो त्यांच्या मागून, कधी डावीकडून, कधी उजवीकडून, वरून येत होता. आवाज स्पष्ट ऐकू येत नव्हते, पण ते ऐकून हदयात धडकी भरेल असाच होता.
आपण इथून निघायलाच हवं, रोहन घाबरून म्हणाला. सगळे घाबरले होते, पण ज्या दिषेने जाण्याचा रस्ता होता, तिथूनच तो आवाज अधिकच वाढतच होता.
त्या कुजबुजीने त्यांना पुरतं हादरवलेले असतांनाच, जमिनीखालून काहीतरी सरपटण्याचा आवाज आला. काही झाडांची मुळे हलत होती. आणि जमिनीखाली फुगवटा तयार होवून जणू काही कुणीतरी मोठा प्राणी जमिनीखालून वर येण्याचा प्रयत्न करीत होता. आणि त्याच्या पायाखालून माती हळूहळू खाली जात होती. जमीन हलत होती. तिरपी तारपी होत होती. त्यांना नीट उभे राहणे मुष्किल झाले.
पळा, विराज ओरडला.
सगळे जोरजोरात धावू लागले. पण जितके ते पळत होते, तितकाच तो जमिनीचा सरपटण्याचा आवाज आणि फुगवटा त्यांच्या मागे पाठलाग करत येत होता. धावण्याच्या स्पर्धेत भाग घेतल्याप्रमाणे जिवाच्या आकांताने ते पळू लागले. त्यांची धावण्याची गती मध्येच मंदावली. जमिनीखालचा तो फुगवटा आता सरळ रस्त्याने पुढे सरकू लागला.
पाच-दहा मिनिटे थांबल्यावर ते जंगलाच्या एका टोकावर पोहोचले. समोर एक खुलं मैदान होत. पण तिथे समोरच एका मोठया प्रचंड आकाराच्या झाडाखाली, एक उंच काळसर आकृती उभी होती.
ती आकृती काही माणूस नव्हती. तिच्या डोळयांत गडद लालसर प्रकाष होता. आणि तिच्या शरीराला काही हिरव्या आणि तपकिरी रंगानी वेढलेल होतं. ती खूप भितीदायक होती.
आता जंगलात जोराचा वारा वाहू लागला. झाडाच्या फांदयामध्ये घर्षण होवून विचित्र आवाज येवू लागले. कुठूनतरी एक आगीचा लोळ उडत आला. काही क्षणांतच जंगलाच्या एका भागात आगीचा लालसर प्रकाष दिसू लागला. जंगलाला आग लागली. वणवा पसरला. बघता बघता आगीने रौद्र रूप धारण केले. ती आग पूर्ण उंच झाडांपर्यंत पोहचत होती आणि जळणाÚया लाकडांचा खट-खट आवाज सगळीकडे घुमू लागला.
तेवढयात आगीच्या प्रकाषात झाडावर काही सावल्या दिसू लागल्या. त्या फक्त हालचाल करत नव्हत्या, तर नाचत होत्या, एकमेकींच्या भवती फिरत होत्या. काही सावलींच्या आकृती मानवी होत्या. पण त्यांची हालचाल नैसर्गिक वाटत नव्हती. काही जळत्या सावल्या झाडांच्या बुंध्याभोवती वेटोळे घालून गरगर फिरत होत्या.
विराज आणि त्याचे मित्र जलद दिषेने
