अध्याय ४ : वाड्याच्या सावलीत
राजूने महंतांकडे भीतीने पाहिलं .
" तो आता तुझ्यासोबत आला आहे , " महंतांच्या शब्दांनी त्याच्या हृदयाची धडधड वेगाने वाढली .
त्याने हळूच मागे वळून पाहिलं ... आणि त्याच्या सावलीत एक अजून सावली उभी होती !
अज्ञात स्पर्श
राजू काही बोलण्याच्या आधीच त्याला कोणीतरी गळ्याजवळ स्पर्श केल्यासारखं वाटलं .
तो स्पर्श थंडगार होता ... जणू मृत्यूलाच त्याने स्पर्श केला होता !
त्याने जोरात मागे पाऊल टाकलं , पण त्याच्या खांद्यावर एक काळसर खूण उमटली !
महंतांनी ती खूण पाहिली आणि गंभीर स्वरात म्हणाले ,
" हा शाप तुझ्या शरीरात उतरत आहे . तुला काहीतरी करावं लागेल, नाहीतर ... "
राजूने महंतांचा आवाज ऐकण्याआधीच , त्याच्या कानात विचित्र आवाज यायला लागले .
अश्रुपूर्ण सावली
त्या सावलीतून हळूहळू एक आकृती स्पष्ट होऊ लागली .
राजूने भीतीने पाहिलं – तो विनोद होता !
पण त्याचा चेहरा विद्रूप झालेला होता , त्याच्या काळसर डोळ्यांमधून रक्तासारखा पदार्थ वाहत होता .
" राजू ... मला का सोडून गेलास ? " विनोदचा भेसूर आवाज त्या खोलीत घुमला .
राजू घाबरत मागे सरकला , " नाही ! तू खोटा आहेस ! विनोद मरण पावला आहे ! "
तेवढ्यात ... विनोदच्या चेहऱ्यावर एक क्रूर हास्य उमटलं .
" हो ... पण मी आता तुझ्यासोबत आहे . कायमचा ! "
महंतांचा इशारा
महंतांनी मंत्र उच्चारायला सुरुवात केली , आणि त्या सावलीचा आकार पिळवटल्यासारखा दिसू लागला .
राजूच्या अंगभर थंड गार वारं झोकून गेलं .
" राजू , तुला त्वरित त्या वाड्यात परत जावं लागेल ! " महंत ठामपणे म्हणाले .
" परत ? तिथे ? नाही ! मी तिथे नाही जाणार ! " राजूने घाबरत उत्तर दिलं.
महंतांनी त्याच्या हातावर हात ठेवला आणि गंभीर स्वरात म्हणाले,
" जर तुझा शाप संपवायचा असेल , तर तुला वाड्यात जाऊन एक विधी पूर्ण करावा लागेल ... "
अंधाराची हाक
त्याच रात्री ... राजूने ठरवलं . त्याला सत्य जाणून घ्यायचं होतं .
तो पुन्हा त्या शापित वाड्याकडे गेला .
वाडा पूर्वीसारखाच होता – अंधारात गडप , पण आतून जिवंत भासणारा .
जशीच राजूने वाड्याच्या दाराजवळ पाऊल टाकलं ... तसाच दरवाजा आपोआप उघडला.
आणि आतून एक अस्पष्ट आवाज आला :
" तू पुन्हा आलास ... आम्ही तुझी वाट पाहत होतो ! "
अंधाराची हाक
त्याच रात्री ... राजूने ठरवलं . त्याला सत्य जाणून घ्यायचं होतं .
तो पुन्हा त्या शापित वाड्याकडे गेला .
वाडा पूर्वीसारखाच होता – अंधारात गडप , पण आतून जिवंत भासणारा .
जशीच राजूने वाड्याच्या दाराजवळ पाऊल टाकलं ... तसाच दरवाजा आपोआप उघडला .
आणि आतून एक अस्पष्ट आवाज आला :
" तू पुन्हा आलास ... आम्ही तुझी वाट पाहत होतो ! "
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
