I saw a angel. I call her lexi
"ഹേയ്, ഹലോ.ആരെങ്കിലും എന്നെ കേൾക്കുന്നുണ്ടോ? ഹെൽപ്പ് പ്ലീസ് ഹെൽപ്പ്" , ഞാൻ സഹായത്തിനായി നിലവിളിച്ചു, പക്ഷേ ശൂന്യത എൻ്റെ ശബ്ദം വിഴുങ്ങി. മുകളിലേക്കും താഴേക്കും നീങ്ങാൻ കഴിയാതെ ഞാൻ ഒരു കുഴിയിൽ കുടുങ്ങി കിടക്കുകയായിരുന്നു. . എനിക്ക് മുകളിൽ തുറന്ന ആകാശം മാത്രമേ കാണാൻ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ. ഞാൻ നീങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചു, പക്ഷേ എൻ്റെ ശരീരം തളർന്നിരുന്നു, എൻ്റെ നാവ് വരണ്ടതും ഭാരവും മായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. ഞാൻ ഒരു പാട് വേദനിക്കുനുണ്ടായിരുന്നു, നിരാശയും ദായവും എൻ്റെ മനസിൻ ഉള്ളിലേക്ക് കയറി.
ഒരുപക്ഷേ ഇതായിരിക്കാം എൻ്റെ ജീവിതത്തിലെ അവസാന നിമിഷങ്ങൾ. ഞാൻ ദൈവത്തോട് പ്രാർത്ഥിച്ചു, പക്ഷേ അവൻ അത്കേട്ടില്ല. ഒരുപക്ഷേ അവൻ മറ്റുള്ളവരുമായി തിരക്കിലായിരുന്നിരിക്കാം, ഒരുപക്ഷേ അവൻ എൻ്റെ ശബ്ദം കേട്ടില്ലന്നിരിക്കാം. ഞാൻ എന്തിനാണ് ജനിച്ചത് എന്ന്, ഞാൻ എന്തിനായിരുന്നു ഇവിടെ? എന്തുകൊണ്ടാണ് എനിക്ക് ഇത് സംഭവിച്ചത്? എന്തുകൊണ്ടാണ് എല്ലായ്പ്പോഴും ഞാൻ?എൻ്റെ മനസ്സിൽ നിരവധി ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർന്നു.
എനിക്ക് ഉറക്കെ കരയാൻ തോന്നുന്നു, പക്ഷേ കരയാൻ കഴിയുന്നില്ല.. എൻ്റെ കണ്ണുകൾ എന്തോ തിതിരയുന്നരക്കിലായിരുന്നു. അവൻ എപ്പോഴും തിരയുന്നത് പോലെ. ഇതിൻ മുമ്പും ഞാൻ കരഞ്ഞിട്ടില്ല. വികാരങ്ങൾ പ്രകടിപ്പിക്കാതിരിക്കാൻ സമൂഹം എന്നെ ഇങ്ങനെ ആക്കി രന്നു. അവർ പറയും "പുരുഷന്മാർ കരയരുത് ന്ന്" .
ഞാൻ ആകാശത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ, എൻ്റെ കണ്ണുകൾ തളർന്നു കൊണ്ട് ഇരിക്കുക്കയായിരുന്നു, എൻ്റെ പ്രതീക്ഷകൾ മങ്ങാൻ തുടങ്ങി. എനിക്ക് ജീവിതത്തിലുള്ള പിടി നഷ്ടപ്പെടുകയായിരുന്നു. ഒരുപക്ഷേ ദൈവം ഇത് എൻ്റെ അവസാ സംമാണെന്ന് തീരുമാനിച്ചിരുന്നേക്കാം. ഒരുപക്ഷേ ഞാൻ തയ്യാറായില്ലായിരിന്നേക്കാം.
ഞാൻ എൻ്റെ വിധിയെ അംഗീകരിച്ചതുപോലെ, എൻ്റെ കണ്ണുകൾ പതുക്കെ അടുഞ്ഞു. പെട്ടെന്ന് ഒരു ശബ്ദം കേട്ടു. "ഏയ്, are you okay? ഞാൻ പറയുന്നത് കേൾക്കുന്നുണ്ടോ?" ശബദം കെട്ട ഞാൻ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായി. ഞാൻ മരിച്ചോ?ഞാൻ പതിയെ കണ്ണ് തുറന്നു.
ഒരു കൈ എൻ്റെ നേരെ നീളുന്നതാണ് ഞാൻ കണ്ടത് "എൻ്റെ കൈ പിടിചുമുകളിലെക്ക്, വരൂ." മെല്ലെ, ഞാൻ എൻ്റെ കൈ ഉയർത്തി, അവരുടെ കൈയിൽ പിടിച്ചു. ആ കൈ തണുത്തതും മൃദുവുമായിരുന്നു.
തലയുയർത്തി നോക്കിയപ്പോൾ അവളുടെ മുഖം ഞാൻ കണ്ടു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ വജ്രം പോലെ തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അവളുടെ പുരികങ്ങൾ തിരമാലകൾ പോലെ വളഞ്ഞിരുന്നു. അവളുടെ ചുണ്ടുകൾക്ക് ഇളം റോസ് നിറമായിരുന്നു. അവളുടെ പിന്നിൽ ഉണ്ടായിരുന്നപ്രകാശം അവളെ ഒരു മാലാഖയെപ്പോലെ പ്രകാശിപ്പിചിരുന്നു.
അവൾ എന്നെ ദ്വാരത്തിൽ നിന്ന് പുറത്തെടുത്തു, ഞാൻ സ്വതന്ത്രനാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. ഞാൻ തലയുയർത്തി അവളെ നോക്കി, പക്ഷേ അവൾ അപ്രത്യക്ഷയായിരുന്നു. ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി, എന്തെങ്കിലും അടയാളം കണ്ടെത്താൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ അവളെ കാണാനില്ലായിരുന്നു. ഞാൻ അവളെ വിളിച്ചു പക്ഷേ കാറ്റ് മാത്രമാണ് മറുപടി നൽകിയത്.അവളോട് നന്ദി പറയാൻ പോലും എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. അവൾ ആരാണെന്നോ എവിടെ നിന്നാണ് വരുന്നതെന്നോ എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു. അവൾ ഒരു മാലാഖയാണെന്ന് മാത്രമേ എനിക്കറിയാമായിരുന്നുള്ളൂ.അവളുടെ ഓർമക്കായി ഞാൻ അവളെ ഏഞ്ചൽ ലെക്സി എന്ന് വിളിച്ചു.
"ഇത് വെറുമൊരു കഥയല്ല; നമ്മുടെ എല്ലാവരുടെ ജീവിതത്തിലും ഞങ്ങൾ ഇരുട്ടിൽ ആയിരിക്കുമ്പോൾ ഒരു വാക്കുകൾ കെണ്ടെ പ്രവർത്തികൾ കൊണ്ടെ നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലെക്ക് കൈപിടിച് കഴറ്റാൻ ഒരുപാട് ലെക്സി മാർ വന്നിരിക്കാം."ഒരുപക്ഷേ അവർ നമ്മുടെ സുഹൃത്തുക്കളോ, കുടുംബാംഗങ്ങളോ, അല്ലെങ്കിൽ അപരിചിതരോ ആയിരിക്കാം. ഒരിക്കലും അവരെ മറക്കരുത്; അവരെ എന്നേക്കും നിങ്ങളോടൊപ്പം സൂക്ഷിക്കുക. ചിലപ്പോൾ നമുക്കും മറ്റുളവരുടെജവിത്തിലെ മാലാഖ അവാൻ പറ്റി യൊക്കാം. എല്ലാവരോടും ദയ കാണിക്കുക.. എല്ലാവരോ യും സഹായിക്കുക. സ്വയം വിശ്വസിക്കുക.
മനോഹരമായ ജീവിതം നയിക്കുക."
- അനസ്
I saw an angel. I call her lexi
"Hey, hello. Can anyone hear me? Help please help" , I screamed for help, but the void swallowed my voice. I was lying in a hole, unable to move up or down. . I could only see the open sky above. I tried to move, but my body was weak, my tongue felt dry and heavy. I was in a lot of pain, despair and pity entered my mind.
Maybe these were the last moments of my life. I prayed to God, but he didn't hear me. Maybe he was busy with others, maybe he didn't hear my voice. Why was I born, why was I here? Why did this happen to me? Why always me? Many questions arose in my mind.
I feel like crying out loud, but I can't cry.. My eyes were on the verge of something. As if he was always searching. I had never cried before. Society had made me this way to avoid expressing my feelings. They would say, "Men shouldn't cry."
As I looked up at the sky, my eyes were tired, my hopes were starting to fade. I was losing my grip on life. Maybe God had decided that this was my end. Maybe I wasn't ready.
As I accepted my fate, my eyes slowly closed. Suddenly I heard a voice. "Hey, are you okay? Are you listening to me?" I was speechless and confused. Am I dead? I slowly opened my eyes.
I saw a hand reaching out to me, "Take my hand, come." Slowly, I raised my hand and took her hand. The hand was cold and soft.
When I looked up, I saw her face. Her eyes were shining like diamonds, her eyebrows curved like waves. Her lips were a pale rose. The light behind her made her look like an angel.
She pulled me out of the hole, and I felt free. I looked up and saw her, but she had disappeared. I looked around, trying to find any sign. But she was nowhere to be found. I called her, but only the wind answered. I couldn't even thank her. I didn't know who she was or where she came from. I only knew that she was an angel. I called her Angel Lexi in her memory.
"This is not just a story; in all of our lives, when we are in the dark, many Lexies have come to our lives with words and actions to help us change our lives." They may be our friends, family members, or strangers. Never forget them; keep them with you forever. Sometimes we too can be angels in other people's lives. Be kind to everyone.. Help everyone. Believe in yourself.
Live a beautiful life."
- Anas
"Hey, hello. Can anyone hear me? Help please help" , I screamed for help, but the void swallowed my voice. I was lying in a hole, unable to move up or down. . I could only see the open sky above me. I tried to move, but my body was weak, my tongue felt dry and heavy. I was in a lot of pain, and despair and pity entered my mind.
Maybe these were the last moments of my life. I prayed to God, but he didn't hear me. Maybe he was busy with others, maybe he didn't hear my voice. Why was I born, why was I here? Why did this happen to me? Why always me? Many questions arose in my mind.
