श्रेयाच्या घरातून निघालेली साधिका थेट गुरूंच्या घरी येते. ती येताच तिचे गुरु तिला हातपाय धुवून त्यांच्या खोलीत यायला सांगतात.
आजोबा : हे हळदीच दूध घे... तुला जरा ताकद आल्यासारखं वाटेल...
साधिका : आजोबा तुम्ही या दुधात कोणती औषधी मिसळता?
आजोबा : काहीही मिसळत नाही...
साधिका: खरच?
आजोबा : हो... अगदी खरं... बर तू सांग... कामगिरी कशी पार पडली? तस बघायला गेलं तर अगदी सोप्प काम होतं...
साधिका : हो.. पण आपल्याला वाटतं तितकं सोप्पं नाही हे प्रकरण...
आजोबा : हो.. मगाशी शोध घेतला मी त्याचा... त्या मुलीला अडकवलं गेलं आहे.. तुला आठवत तारा... मी तुला अभिमन्यू नावाच्या मुलाबद्दल सांगितलं होतं...
साधिका : हो... त्या मुलाचा इथे काय संबंध?
आजोबा : आहे... बघ जे मला जाणवलं ते सांगतो... तू त्याची शहानिशा कर...अभिमन्यू ज्या कॉलेजमध्ये शिकवतो आहे... त्याच कॉलेजमध्ये श्रेया, शलाका आणि विनिता या मुली शिकतायत. श्रेयाला इतिहास हा विषय खूप आवडतो आणि त्यात ती हुशारही आहे..त्यामुळे ही अभिमन्यूची आवडती विद्यार्थिनी आहे. तो नेहमीच तिच्याकडे आदराने बघतो व तिला लागेल ती मदत करतो. त्याचं हे असं मदत करणं विनिताला खटकतंय. कारण विनिताला अभिमन्यू आवडतो व तिला त्याला तिच्या प्रेमाच्या जाळ्यात ओढायचं आहे. मात्र तिच्याशी कायम तोडून बोलणाऱ्या अभिमन्यूला श्रेयासोबत मोकळेपणाने बोलताना पाहून विनिताचा जळफळाट होत असेल आणि त्यामुळे शलाकाच्या मदतीने तिने तिला त्या वाड्यात नेण्याचा कट रचला. त्या दोघींनी श्रेयाला मुद्दाम फसवून त्या वाड्यात नेलं... मग वाड्यात गेलेल्या विनिताने ती अडचणीत सापडल्याचे नाटक केलं. श्रेया ही साधीभोळी असल्याने तिला वाचवायला वाड्यात गेली. ती आलीये याचा अंदाज घेऊन तिने त्या शक्तीला आवाहन केले आणि त्या मुलीच्या शरीरात प्रवेश करण्यास सांगितला. माझ्या मते त्या शक्तीलाही त्या विनिताने काही तरी शब्द दिला असणार.. त्या शक्तीला कैद केलं आहेस ना तू..
साधिका : हो आजोबा... तुम्ही माझी आणि तुमची माहिती काढणाऱ्या माणसांबद्दल सांगणार होतात.
आजोबा : फार वर्षांपूर्वी शुक्रासूर नावाचा दैत्य स्वर्गात असुरांचे राज्य प्रस्थापित करण्याच्या प्रयत्नात होता. असं म्हटलं जातं की त्याने कठोर तपश्चर्या करून ब्रम्हदेवाला प्रसन्न केलं आणि त्यांच्याकडून इच्छा मरणाचे वरदान घेतले. त्यानंतर मात्र त्याने हैदोस घालायला सुरुवात केली. त्याच्या अत्याचाराला आणि उद्दामपणाला कंटाळलेल्या लोकांना वाचवण्यासाठी या दैत्याचा आत्मा आपल्या कोण्या पूर्वजांनी कैद केला आणि त्याचे शरीर जाळले. काही काळानंतर, त्या दैत्याच्या एका सेवकाने त्याला कैदेतून मुक्त केले. पण शरीर नसल्यामुळे शुक्रासूर काहीहीकरू शकत नव्हता. त्याने त्याच्या सेवकाच्या मदतीने एका मृत व्यक्तीचे शरीर मिळवले आणि त्या शरीरावर ताबा मिळवला. हे असे तो बरीच वर्ष करत होता. शुक्रासूरविषयी कळताच एका अघोऱ्याने त्याच्यासमोर एक प्रस्ताव ठेवला. त्यानंतर अघोरी आणि शुक्रसुर यांनी आपली शक्ती एक करून एका राक्षसाचे आवाहन केले आणि त्याला प्रसन्न करण्यासाठी ठराविक नक्षत्र आणि गोत्रच्या मुलांची बळी द्यायला सुरुवात केली. माझ्या मते आता त्यांनी ९५ बळी दिले असतील. शुक्रासुर, त्याचा सेवक आणि तो अघोरी वेगवेगळी शरीरे धारण करत अजूनही जिवंत आहेत. मी शुक्रासुराचा सामना केला होता पण अग आपल्यातलेच काही लोक फितूर झाले त्याला.. मग त्यावेळी माघार घेणं गरजेचं वाटलं मला..म्हणून मग मी मेलो असा दिखावा उभा केला...सुदामा त्यांच्या तोडीचा होता म्हणून त्यालाही त्यांनी घातपात करूनच कैद केलं.
साधिका : पण आजोबा... त्यांचा अंत नाहीयेय का?
आजोबा : आहे ना .... आंजनेय आणि त्याचे सात शिष्यच त्याच्यावर मात करू शकतात...
साधिका : आंजनेय तर तुम्ही आहात ना...आणि तुमचे फक्त चारच शिष्य शिल्लक आहेत आजोबा ... मी, सुदामा काका, श्रीपाद आणि उल्का...मग कसं काढायचं आपण?
आजोबा : हो... माझे असेही काही शिष्य आहेत जे अजूनही जगासमोर आले नाहीत... आंजनेय मेला आहे याचं भ्रमात त्यांना ठेवावं लागेल...
साधिका : शुक्रासुर आणि तो अघोरी आता कोणत्या रुपात असतील ?
आजोबा : शुक्रासुरबाबत अंदाज लावणं जरा कठीण आहे कारण तो वेगवेगळी रूपं धारण करू शकतो. पण अघोरीला प्रत्येक जन्म पूर्ण करावा लागेल असा शाप आहे... त्याच्याबद्दल आपल्याला माहिती मिळवावी लागेल...सुदामा त्यासाठीच गेला होता आणि त्याच्याच जाळ्यात अडकला...
साधिका : आपल्याला फितूर झालेल्या लोकांवर नजर ठेवून काही तरी हाती लागेलच ना आपल्या ?
आजोबा : होय...त्याची सुरुवात मी केली आहे...तू एक काम कर...राजवाडेवर नजर ठेव... आणि मी श्रीपादला शुक्रासुराच्या मागावर पाठवतो....
साधिका : आजोबा उल्काला तयार करण्यामागे काय हेतू होता तुमचा ? कारण तुम्ही त्याविषयी बाबांना पण काहीच सांगितलं नाहीत...
आजोबा : आपल्या घराण्याला लाभलेल्या वरदानानुसार प्रत्येक पिढीत कोणा एकालाच दैवी गुण मिळणार होते आणि ते तुला मिळाले पण जेव्हा उल्काचा जन्म झाला तेव्हा मी तिची पत्रिका पाहून तिला प्रशिक्षित करायचं ठरवलं. अर्थात त्याला तुझ्या आई आणि आजीची साथ होती. माधवला न सांगण्यामागचा उद्देश असा काही नव्हता पण माझी लढाई अघोरी आणि राजवाडेसोबत सुरू होती त्यामुळे उलका आणि तुझ्याबाबत गुप्तता बाळगणे मला त्यावेळी मला महत्त्वाचे वाटले. आपल्या शत्रूंना मी कोण आहे आणि माझे ते सात शिष्य कोण असतील हे अजूनही माहिती नाही...त्यांना वाटत ताकदवर आणि प्रभावशाली तारकच त्यांचा विनाश करू शकेल. सध्या त्यांना याच भ्रमात राहू देत..बोलता बोलता पहाट झाली..तू फ्रेश हो मी आपल्यासाठी चहा आणतो.
आजोबांच्या इथे सकाळची आन्हिक उरकून साधिका घरी जायला निघते.
------------------------------------------------------------
अभिमन्यूही ठरल्याप्रमाणे माधवरावांकडे काही मंत्र शिकून घेण्यास आला होता. तो त्या मंत्रांचा सराव करत असतानाच साधिका घरी येते. अभिमन्यूवर एक नजर फिरवून ती तिच्या खोलीत जाते. त्याचा सराव झाल्यावर तो निघणार इतक्यात साधिका त्याला थांबवते.
साधिका : अभिमन्यू, आज कारंडेंना तूझा नकार कळव. त्यावर त्यांची काय प्रतिक्रिया असेल हे मेसेज करून सांग मला...माझा नंबर घे...
अभिमन्यू : हो कळवतो... निघू मी...
साधिका : थांब चहा घेऊन जा...
अभिमन्यू : नको...घरी जाऊन घेईन...
साधिका : बस म्हटलं ना...तुला फ्रेश वाटेल...उल्का चहा घेऊन ये...
अभिमन्यू घरी निघून गेल्यावर उल्का आणि साधिका बागेत येऊन बसतात.
उल्का : ताई कसला विचार करते आहेस?
साधिका : अभिमन्यूचा...
उल्का : का ? काही झालंय का ?
साधिका : काही झालं नाहीयेय पण होणार आहे...कारंडेंना नेमकं कसलं संशोधन कार्य करायचं आहे... आणि त्यासाठी अभिमन्यूच का ?
उल्का : ताई, मला ना यात काहीतरी गडबड वाटते आहे...म्हणजे आधी हे कारंडे देवीचे भक्त होते...मग अचानक त्यानी देवपूजा सोडली....बाबा बोलले ना राजवाडेंच्या नादी लागून ते वाईट शक्तींचे उपासक झाले...ताई तुला कळतंय ना...
साधिका : म्हणजे कोणती तरी शक्ती मिळवण्यासाठी किंवा कोणतं तरी कार्य तडीस नेण्यासाठी त्यांना अभिमन्यूची गरज आहे...या राजवाडेंची माहिती गोळा करायला हवी...त्या शिवाय त्यांचा नेमका उद्देश समजणार नाही...
उल्का : ताई, त्यांना अभिमण्यूचा बळी तर द्यायचा नसेल ना...म्हणजे ही शक्यता नाकारता येत नाही...त्याला संशोधन कार्यासाठी न्यायचं आणि तिथेच तो हरवला असं जगजाहीर करायचं...ताई आपण अभिमन्यूची पत्रिका तपासून पाहूया का?
साधिका : मलाही तेच वाटतंय...आज तर आपण त्याला एक आयुर्वेदिक औषध चहातून दिलं आहे...जर करांडेंनी संमोहन वापरलेच तर त्याचा कोणताही प्रभाव अभिमन्यूवर होणार नाही...तू अभिमन्यूवर लक्ष ठेव...चल मला नाश्ता दे...मी मंदिरात जाऊन येते... उल्का : हो... पण ताई त्याची पत्रिका आपण लवकरात लवकर तपासून घेऊ...मला ना आतून जाणवतंय की तो कोणत्या तरी संकटात अडकणार आहे...
साधिका : मी आजच गुरुंशी बोलून घेते...
-----------------------------------------------------------------
साधिका मंदिरात येताच गुरुजी तिच्या हातात एक पत्र देतात. ती आधी दत्त महाराजांच्या मूर्तीसमोर डोळे बंद करून बसते आणि नामस्मरण करते. तिच्या बाजूला एक व्यक्ती येऊन बसते. त्या दोघांना शांतता मिळावी म्हणून गुरुजी मंदिराचा दरवाजा थोडा आड करून घेतात. बऱ्याच वेळाने साधिका डोळे उघडते आणि दत्तांच्या समोरील विभूती स्वतःच्या एका छोट्या कापडी पिशवीत भरून घेते. तिच्या बाजूला बसलेल्या व्यक्तीलाही तिची हालचाल जाणवतच ती व्यक्तीही डोळे उघडते.
साधिका : मी ओळखलं आहे तुम्हाला...आपण इथे मागे जी एक खोली आहे तिथे जाऊन बोलू...तुम्ही व्हा पुढे मी आले...
ती उठून खोलीजवळ जात असतानाच गुरुजी तिला अडवतात.
गुरुजी : साधिका त्या आजी एका मुलीला आज सोबत घेऊन आलेल्या...ती मुलगी तुझ्या विषयी विचारत होती... म्हणजे तू कोण आहेस आणि काय करतेस वैगरे...मला ती मुलगी जरा जास्तच चौकस वाटली... काही तरी गडबड आहे बघ...
साधिका : तुम्ही त्या मुलीचं नाव विचारलंत...? आणि आजी कशा होत्या...
गुरुजी : आजी अगं काहीच बोलल्या नाहीत स्थिर होत्या...त्या नेहमीप्रमाणे भासत नव्हत्या इतकं खर...आणि त्या मुलीचं नाव काय बर....शलाका....असच काही तरी होतं...
साधिका : गुरुजी ती मुलगी गाभाऱ्यात आली का ? किंवा दत्तांना वंदन तरी केले का?
गुरुजी : नाही....ती मंदिराच्या दारातच उभी होती...
साधिका : तुम्ही काळजी घ्या आणि सावध रहा...बाकी मी बघते...
गुरूजींनी सांगितलेली मुलगी सहज हातात येणार नसल्याचे तिच्या लक्षात येते.
साधिका : खूप खूप आभार माझ्या एका हाकेवर तू इथे आलास...
तो : या, मारुतीची कशी काय आठवण काढलीस तू...
साधिका : मला राजवाडेंची सगळी माहिती हवी आहे...सध्या आधी तो कुठे आहे हे शोधून काढ...ही माहिती काढताना सावध रहा... हे रुद्राक्ष गळ्यात घाल... आणि मग कामाला लाग...लक्षात असू दे तो साधारण मनुष्य नाही...
मारुती : हो...मी काळजी घेऊन ही कामगिरी पूर्ण करेन...उद्यापर्यंत तुला सगळी माहिती देतो...
साधिका : ठीक आहे...मी आधी निघते...मग तू जा...
मारुती : होय...
---------------------------------------------------------------
अभिमन्यूला आज दिवसभरात फक्त दोनच तास होते. त्यामुळे तो कारंडेंना भेटायला जातो.
अभिमन्यू : सर आत येऊ का?
कारंडे : ये ना...मी आज तुला बोलणार होतोच... बस ना..
अभिमन्यू : सर, मी तुमचा जास्त वेळ घेणार नाही...सरळ मुद्द्यावर येतो... मला जमणार नाही हे काम करायला...
कारंडे : अरे यात तुझीही प्रगती होईल ना...तू हवं तर वेळ घे आणि मग निर्णय घे...
अभिमन्यू : सर, माझा निर्णय ठाम आहे...मला नाही जमणार हे काम करायला...येतो मी... आणि माफ करा मला...
कारंडे : अरे पण ऐकून तर घे...
अभिमन्यू : सर, मला नोट्स काढायच्या आहेत... त्यामुळे मी निघतो...
तो निघून गेल्यावर कारंडे मटकन खुर्चीवर बसतात आणि खिशातून रुमाल काढून कपाळावरचा घाम पुसतात. मनात सरकार आणि साधकांचा विचार करून ते घाबरतात.
------------------------------------------------------------
- प्रणाली प्रदीप
