व्हिक्टोरिया 405 भाग ३
भाग 3
.
" मामा - मला वटवाघळू नाय बनायचं रे मला वाचव ..मामा..मला वाचव..!"
" अरे इथे माझीच भीतिने फाटलीये ..तुला कुठून वाचु बाबा !"
दोघेही धावता धावताच बोलत होते.
काहीवेळ धावून झाल्यावर दोघेही एका अद्यात जागेवर थांबले.
"मामा हे काय आहे ? भुत आहे का हे ?"
भाविक मोठ मोठे श्वास घेत म्हंणाला.
" काय माहीती नाही रे,
पन ड्रेक्युला वाटतो तो माणुस-
त्याचे डोळे पाहिले ना कसे लेझर सारखे चकाकतायेर."
" हो ना ! आणी त्याची उंचीही खुप आहे! "
" शुश्श्श्श्!" सुजय शुश्कारला.
" बुटांच आवाज येतय बघ!"
धप- धप- धप मातीवर जोर जोरात पाय आपटत चालाव तसा तो आवाज होता.
" मामा तो ड्रेक्युला आला असेल तर ?"
" हो तोच येतोत - तो इथ येण्या अगोदर आपल्याला लपायला हव. चल चल त्या झुडपात लपू चल."
समोर साडे तीन फुट उंचीची जंगली झुडपे होती- दोघेही त्या झुडपांच्या आडोश्याखाली लपले..
रातकीड्यांची किरकीर मंद गतीने वाजत होती-
उर फाटेस्तोवर धावल्याने अंगावरचे कपडे घामाने भिजले होते .
अंगातून गरम वाफ बाहेर पडत होती- हळकासा गारवाही जानवत होता. स्वत:च्याच नाडीचा घड्याळाच्या टिकटिक प्रमाणे वाजणारा आवाज ऐकू येत होता.
धप- धप- धप तोच तो आवाज आला.
दोघांच्याही नजरेसमोर खाली जमिनिवर दोन काळे चकचकित बूट आपटले..
जर ते दोघे झुडपाखाली लपले नसते तर मृत्युने घात घातला असताच!
भाविकने स्वत:चीच किंचाळी स्वत:च्या हाताने आवळून धरली.
जर ती किंचाळी बाहेर पडली असती तर?
दोन मिनिटेही मृत्यु यायला वेळ लागली नसता.
खप्पड चेहरा - लालसर डोळे- त्यात काळा ठिपका, रुंद कपाळावर वाकडी तिकडी फुगीर नस उमटली होती. केस मागे चोपून बसवले होते.
अंगात काळा कोट होता- काळ्या कोटाची ताठ काळी कॉलर होती-
त्या लालसर डोळ्यांनी तो त्या दोन भक्ष्यांचा शोध घेत होता.
आजुबाजुला लालसर लेझरचे डोळे फिरवत हा दोघांचा शोध घेत होता.
जबडा वासताच त्या चार सुळ्यासारखे टोकदार दात दिसत होते.
धप- धप-धप पाय वाजवत तो सैतान तिथून धुक्याला सोबत घेऊन आणि - त्याची काळी शाळ अंधारात नाचवत निघुन गेला.
" आईशप्पथ - आता वाचू की नाही आपण! हे ध्यान तर रक्त पिल्याशिवाय सोडणार नाही राव."
भाविक.
" थांब भाविक ! जरा वेळ ईथेच थांबू आपण - दहा पंधरा मिनिटे- जर काही धोका झाला नाही .तर म लगेच निघू..इथून" सुजय म्हंणाला.
एक एक मिनीट तास काट्यानुसर जाणवत होत. आज वेळ काही पुढे सरकायला धजावतच नव्हती.
कसेतरी दहा - पंधरा मिनिटे जागेवरच बसून काढले- तेवढ्यावेळेत कसलीच धोकादायक हालचाल झाली नव्हती.
दोघेही झुडपांतून बाहेर आले.
" हळू हळू चल..आवाज करू नको! त्यांना ऐकायला जात .." सुजय फुसफुसत म्हंणाला.
झाडांच्या खोडामांगून- तर कधी अंधाराच्या काळ्याशाहीचा - फायदा घेत दोघे जिथे गाडी ठेवली होती ..तिथे पोहचले..
दोघांनीही एक कटाक्ष रस्त्यावर टाकला ..
पुर्णत रस्ता सुनसान होता !
त्याच रस्यावर धुक्याची काळी रेशमी पडद्यांची रांग लटकत होती.
"ती घोडागाडी दिसत नाहीये - याचा अर्थ नक्कीच ते निघुन गेलंय आणि ते यायच्या आधी -लवकर गाडी चालू कर मामा!" भाविक म्हंणाला.
सुजय गाडीवर बसला - चावी गाडीला लावली-
ती पिळून त्याने बटन दाबून गाडी सुरू करायचं प्रयत्न केल.
परंतू गाडी काही सुरु होत नव्हती-
" कीक मारून ट्राय कर ना एकदा!" मागून भाविक रस्त्यावर नजर ठेवत म्हंणाला.
" हो हो..!"
अस म्हंणतच ! सुजयने गाडीला कीक मारली-
परंतु प्रथम चरण फेल गेल- दुस-या खेपेस सुद्धा गाडी सुरु झाली नाही - तिस-यांदा मात्र गाडी सुरु झाली..
दोघांच्याही चेह-यावर कमालीचा आनंद पसरला होता.
क्रमश :
पुढील भाग आंतिम
व्हिक्टोरिया 405 भाग
भाग 3
.
" मामा - मला वटवाघळू नाय बनायचं रे मला वाचव ..मामा..मला वाचव..!"
" अरे इथे माझीच भीतिने फाटलीये ..तुला कुठून वाचु बाबा !"
दोघेही धावता धावताच बोलत होते.
काहीवेळ धावून झाल्यावर दोघेही एका अद्यात जागेवर थांबले.
"मामा हे काय आहे ? भुत आहे का हे ?"
भाविक मोठ मोठे श्वास घेत म्हंणाला.
" काय माहीती नाही रे,
पन ड्रेक्युला वाटतो तो माणुस-
त्याचे डोळे पाहिले ना कसे लेझर सारखे चकाकतायेर."
" हो ना ! आणी त्याची उंचीही खुप आहे! "
" शुश्श्श्श्!" सुजय शुश्कारला.
" बुटांच आवाज येतय बघ!"
धप- धप- धप मातीवर जोर जोरात पाय आपटत चालाव तसा तो आवाज होता.
" मामा तो ड्रेक्युला आला असेल तर ?"
" हो तोच येतोत - तो इथ येण्या अगोदर आपल्याला लपायला हव. चल चल त्या झुडपात लपू चल."
समोर साडे तीन फुट उंचीची जंगली झुडपे होती- दोघेही त्या झुडपांच्या आडोश्याखाली लपले..
रातकीड्यांची किरकीर मंद गतीने वाजत होती-
उर फाटेस्तोवर धावल्याने अंगावरचे कपडे घामाने भिजले होते .
अंगातून गरम वाफ बाहेर पडत होती- हळकासा गारवाही जानवत होता. स्वत:च्याच नाडीचा घड्याळाच्या टिकटिक प्रमाणे वाजणारा आवाज ऐकू येत होता.
धप- धप- धप तोच तो आवाज आला.
दोघांच्याही नजरेसमोर खाली जमिनिवर दोन काळे चकचकित बूट आपटले..
जर ते दोघे झुडपाखाली लपले नसते तर मृत्युने घात घातला असताच!
भाविकने स्वत:चीच किंचाळी स्वत:च्या हाताने आवळून धरली.
जर ती किंचाळी बाहेर पडली असती तर?
दोन मिनिटेही मृत्यु यायला वेळ लागली नसता.
खप्पड चेहरा - लालसर डोळे- त्यात काळा ठिपका, रुंद कपाळावर वाकडी तिकडी फुगीर नस उमटली होती. केस मागे चोपून बसवले होते.
अंगात काळा कोट होता- काळ्या कोटाची ताठ काळी कॉलर होती-
त्या लालसर डोळ्यांनी तो त्या दोन भक्ष्यांचा शोध घेत होता.
आजुबाजुला लालसर लेझरचे डोळे फिरवत हा दोघांचा शोध घेत होता.
जबडा वासताच त्या चार सुळ्यासारखे टोकदार दात दिसत होते.
धप- धप-धप पाय वाजवत तो सैतान तिथून धुक्याला सोबत घेऊन आणि - त्याची काळी शाळ अंधारात नाचवत निघुन गेला.
" आईशप्पथ - आता वाचू की नाही आपण! हे ध्यान तर रक्त पिल्याशिवाय सोडणार नाही राव."
भाविक.
" थांब भाविक ! जरा वेळ ईथेच थांबू आपण - दहा पंधरा मिनिटे- जर काही धोका झाला नाही .तर म लगेच निघू..इथून" सुजय म्हंणाला.
एक एक मिनीट तास काट्यानुसर जाणवत होत. आज वेळ काही पुढे सरकायला धजावतच नव्हती.
कसेतरी दहा - पंधरा मिनिटे जागेवरच बसून काढले- तेवढ्यावेळेत कसलीच धोकादायक हालचाल झाली नव्हती.
दोघेही झुडपांतून बाहेर आले.
" हळू हळू चल..आवाज करू नको! त्यांना ऐकायला जात .." सुजय फुसफुसत म्हंणाला.
झाडांच्या खोडामांगून- तर कधी अंधाराच्या काळ्याशाहीचा - फायदा घेत दोघे जिथे गाडी ठेवली होती ..तिथे पोहचले..
दोघांनीही एक कटाक्ष रस्त्यावर टाकला ..
पुर्णत रस्ता सुनसान होता !
त्याच रस्यावर धुक्याची काळी रेशमी पडद्यांची रांग लटकत होती.
"ती घोडागाडी दिसत नाहीये - याचा अर्थ नक्कीच ते निघुन गेलंय आणि ते यायच्या आधी -लवकर गाडी चालू कर मामा!" भाविक म्हंणाला.
सुजय गाडीवर बसला - चावी गाडीला लावली-
ती पिळून त्याने बटन दाबून गाडी सुरू करायचं प्रयत्न केल.
परंतू गाडी काही सुरु होत नव्हती-
" कीक मारून ट्राय कर ना एकदा!" मागून भाविक रस्त्यावर नजर ठेवत म्हंणाला.
" हो हो..!"
अस म्हंणतच ! सुजयने गाडीला कीक मारली-
परंतु प्रथम चरण फेल गेल- दुस-या खेपेस सुद्धा गाडी सुरु झाली नाही - तिस-यांदा मात्र गाडी सुरु झाली..
दोघांच्याही चेह-यावर कमालीचा आनंद पसरला होता.
क्रमश :
पुढील भाग आंतिम
