ભાગ ૧: મીઠી શરૂઆત
આરવ અને મિરા એકબીજાના બાળપણના મિત્રો હતા, જેનો સંબંધ સમય જતાં ગહન અને રોમેન્ટિક પ્રેમમાં પરિણમ્યો. તેમનો પ્રેમ પહાડી વિસ્તારના ઠંડા હવામાન જેવો શાંત અને સ્થિર હતો. તેમનું મનપસંદ સ્થળ હતું 'દેવદાર હિલ' – એક સુંદર પણ ઓછી જાણીતી જગ્યા, જ્યાં એક જર્જરિત જૂનો બંગલો આવેલો હતો.
આરવ એક ફોટોગ્રાફર હતો અને મિરા લેખિકા. તેઓ વારંવાર સૂર્યાસ્ત જોવા માટે ટેકરી પર જતા. મિરા હંમેશા કહેતી, “આરવ, આ બંગલો કેટલીક જૂની વાર્તાઓ છુપાવે છે, મને લાગે છે કે તેની દિવાલો પણ કોઈકનું દુઃખ અનુભવે છે.” આરવ હસતો અને કહેતો, “ચાલ, ડરપોક! અહીં માત્ર શાંતિ છે. હું તારી સાથે છું ત્યાં સુધી કોઈ ભૂત તને સ્પર્શ નહીં કરી શકે.”
એક વર્ષગાંઠ પર, આરવે મિરાને તે જ ટેકરી પર પ્રપોઝ કર્યું. “મિરા, તારો પ્રેમ મારા માટે આ સૂર્યાસ્ત જેટલો જ સુંદર અને અનિવાર્ય છે. શું તું મારી જીવનસાથી બનીશ?” મિરાની આંખોમાં આંસુ હતા. તેણીએ તરત જ ‘હા’ પાડી દીધું.
તેમણે એકબીજાના આલિંગનમાં આ ક્ષણની ઉજવણી કરી. પણ જેવું તેઓ નીચે ઉતરવા લાગ્યા, ત્યારે તેમને બંગલાના ઉપરના માળેથી એક સ્ત્રીના ધીમા રડવાનો અવાજ સંભળાયો. આરવે તેને પવનનો અવાજ કહીને અવગણ્યો, પરંતુ મિરાને લાગ્યું કે કોઈક તેમને જોઈ રહ્યું છે.
ભાગ ૨: બદલાતી લાગણીઓ
લગ્નના થોડા મહિના પછી, મિરાની વર્તણૂક બદલાવા લાગી. તે શાંત અને વિચલિત રહેવા લાગી. રાત્રે, તે અડધી ઊંઘમાં બંગલાનું નામ બબડતી, અને ક્યારેક કોઈ અજાણી ભાષામાં ગણગણાટ કરતી હતી.
આરવને ચિંતા થવા લાગી. એક રાત્રે મિરા સપનામાં જોરથી બૂમ પાડી – “મને જવા દો! મેં તેને પ્રેમ કર્યો હતો!”
આરવે તેને ઉઠાડી, “મિરા, શું થયું છે? તું ઠીક છે?”
મિરાએ તેને જોયો, પણ તેની આંખોમાં આરવની પત્નીનો પ્રેમ નહોતો, પણ એક અજાણ્યો ભય અને દુઃખ હતું. “આરવ, હું હવે... હું એ નથી જે તું પ્રેમ કરે છે. મને લાગે છે કે હું... ફસાયેલી છું.”
આરવ ગભરાઈ ગયો. તેને લાગ્યું કે મિરા ડિપ્રેશનમાં છે. તેણે તેના જૂના મિત્ર, જે પેરાનોર્મલ ઇન્વેસ્ટિગેટર પણ હતો, તેનો સંપર્ક કર્યો.
તેના મિત્રએ પૂછપરછ કર્યા પછી કહ્યું, “આરવ, આ સામાન્ય માનસિક સમસ્યા નથી. આ બંગલો... 'વ્હીસ્પરિંગ હિલ'નું એક ડરામણું ભૂતકાળ છે. 1950 ના દાયકામાં, ત્યાં રહેતી 'આયશા' નામની એક મહિલાએ પોતાના પ્રેમી સાથે દગો થતા આત્મહત્યા કરી હતી. લોકો કહે છે કે તેણીની આત્મા ગુસ્સે છે અને તે ટેકરી પર આવતા પ્રેમીઓના આત્મા પર કબજો કરે છે, તેમને અલગ કરે છે.”
ભાગ ૩: ભયાનક સત્ય
આરવ માનવા તૈયાર નહોતો, પણ મિરાની સ્થિતિ સતત બગડતી ગઈ. એક સાંજે, મિરા રસોડામાં ઊભી હતી, તેની પીઠ આરવ તરફ હતી. તેણે ધીમા, ઊંડા અવાજમાં કહ્યું, “તું શું વિચારે છે, આરવ? તું મને છોડાવી શકીશ? તેણીનો પ્રેમ મારા કરતાં ઊંડો હતો. અને હવે, તેણીનો પીડા પણ મારી અંદર છે.”
આરવે ધ્રૂજતા અવાજે પૂછ્યું, “મિરા... તું કોણ છે?”
મિરા ધીમેથી ફરી, તેના ચહેરા પર એક નિર્દય સ્મિત હતું. તે મિરાનું નહોતું. તેના અવાજમાં આયશાનો જૂનો, તૂટેલો અવાજ હતો. “હું આયશા છું, મારા પ્રિય. અને હવે, હું તારી મિરા છું.”
તેણીએ એક તીક્ષ્ણ છરી ઉઠાવી. “તેણે મને દગો આપ્યો. હું તને પણ દગો આપવા નહીં દઉં! તને મારી સાથે રહેવું પડશે, કાયમ માટે, આ બંગલામાં, જેમ મારો પ્રેમી મારી સાથે રહેવાનો હતો.”
આરવ પાછળ હટ્યો. આ તેની પત્ની નહોતી, તે એક દુષ્ટ આત્મા હતી. “આયશા, મિરાને છોડી દે! તેનો અને મારો પ્રેમ પવિત્ર છે. તારી પીડા તેને નુકસાન પહોંચાડી રહી છે.”
આયશા (મિરાના શરીરમાં) હસી, “પ્રેમ? પ્રેમ એક ભ્રમ છે, જે ફક્ત દગો આપે છે. તારો પ્રેમ મને તકલીફ નથી આપતો, પણ... મને શક્તિ આપે છે.”
મિરાનો આત્મા ક્યાંક ઊંડો ફસાયેલો હતો, અને આરવ તેનાથી દૂર થઈ રહ્યો હતો.
ભાગ ૪: પ્રેમની અંતિમ લડાઈ
આરવને ખબર હતી કે આયશાને દૂર કરવા માટે તેણે બંગલામાં જવું પડશે. તે રાત્રે, તે ટેકરી પર ગયો.
બંગલો અંધકારમાં ડૂબેલો હતો. આરવ ઉપરના માળે ગયો, જ્યાં આયશાએ આત્મહત્યા કરી હતી. ત્યાં એક જૂનો લાકડાનો બોક્સ હતો. તેને લાગ્યું કે મિરાને મુક્ત કરવા માટે આયશાના ભૂતકાળને શાંત કરવો પડશે.
તેણે બોક્સ ખોલ્યું. અંદર આયશાના પ્રેમીનો એક જૂનો પત્ર હતો. પત્રમાં લખ્યું હતું કે તેણે દગો નથી આપ્યો, પણ તેને એક જીવલેણ બીમારી હતી અને તે આયશાને દુઃખી જોવા માંગતો નહોતો, તેથી તે દૂર જતો રહ્યો હતો. આયશાએ ખોટી રીતે પોતાનો જીવ લીધો હતો, તેના પ્રેમ પર શંકા કરીને.
જ્યારે આરવે પત્ર મોટેથી વાંચવાનું શરૂ કર્યું, ત્યારે બંગલાની દિવાલો ધ્રૂજવા લાગી.
"આયશા! તને દગો નહોતો મળ્યો! તારો પ્રેમી તને સાચો પ્રેમ કરતો હતો, તે માત્ર બીમાર હતો. તારી પીડા એ તારો ભ્રમ છે! હવે મિરાને છોડી દે!"
એ જ ક્ષણે, આયશા (મિરાના શરીરમાં) તેની સામે આવી, તેની આંખો ગુસ્સાથી લાલ હતી. તેણીએ છરી ઉગામી, પણ જેવો આરવ પર હુમલો કરવા ગઈ, આરવે ઝડપથી આયશાના પ્રેમીના પત્રનો એક ટુકડો તેના ચહેરા પર ફેંક્યો.
પ્રેમના પવિત્ર સત્યનો તે સ્પર્શ આયશાની પીડિત આત્મા સહન ન કરી શકી. એક જોરદાર ચીસ સાથે, મિરાના શરીરમાંથી એક ધુમાડો બહાર નીકળ્યો અને બંગલાની છતમાં સમાઈ ગયો.
મિરા જમીન પર પડી ગઈ. આરવ તેની તરફ દોડ્યો.
થોડી વાર પછી મિરાએ આંખો ખોલી. તેની આંખોમાં આખરે આરવ માટેનો પ્રેમ હતો. "આરવ... હું... હું ક્યાં છું? મને એક ખરાબ સપનું આવ્યું."
આરવે તેને સજ્જડ આલિંગન આપ્યું. તે જાણતો હતો કે તેના પ્રેમે તેને પાછી લાવી છે.
તે રાત પછી, 'વ્હીસ્પરિંગ હિલ' નો બંગલો શાંત થઈ ગયો. આરવ અને મિરાએ તે શહેર છોડી દીધું, પણ તેમને એક વસ્તુ ખબર હતી: સાચો પ્રેમ એટલો શક્તિશાળી હોય છે કે તે મૃત્યુ અને આત્માઓના બંધનને પણ તોડી શકે છે.
જો તમે ઈચ્છો તો, હું આરવ અને મિરાની આગળની જિંદગી વિશે અથવા તે બંગલાના ભૂતકાળ વિશે વધુ વિગતો આપી શકું છું.
