વાર્તા 21 — “મીઠી ભાષાનું જાદુ”
એક ગામમાં બે ભાઈ રહેતા — હિતેશ અને પ્રવિણ. હિતેશ નમ્ર અને મીઠી ભાષામાં વાત કરતો, જ્યારે પ્રવિણ હંમેશાં તિક્ષ્ણ શબ્દો બોલતો. એક દિવસ બંનેને ગામના વૃદ્ધ પાસે થી આશીર્વાદ લેવા મોકલવામાં આવ્યા. વૃદ્ધએ બંનેને એક એક ઠંડો પાણીનો કૂંડો ભરી લાવવાનું કહ્યું.
હિતેશે મીઠા શબ્દોમાં લોકોને પૂછ્યું, સૌએ મદદ કરી, રસ્તો બતાવ્યો અને કૂંડો સરળતાથી ભરાઈ ગયો. પ્રવિણને કોઈએ રસ્તો નહોતો બતાવ્યો; લોકો તેને અવગણતા. તે ગુસ્સે થઈને પરત ફર્યો.
વૃદ્ધે કહ્યું: “બેટા, જીવનનો પાણી પણ શબ્દોથી જ ભરાય છે. જે ભાષા મીઠી, એને સહાય બધાં કરે.”
MORAL:
મીઠી ભાષા માણસને દરેક રસ્તો સરળ બનાવે છે.
વાર્તા 22 — “સાચો મિત્ર ક્યાં?”
રણમાં મુસાફરી કરતાં બે મિત્રો વચ્ચે ઝગડો થયો. એકે બીજા ને થપ્પડ મારી. બીજા એ રેતી પર લખ્યું — “આજે મારા મિત્રએ મને દુઃખ આપ્યું.”
થોડી વારમાં નદી પસાર કરતી વખતે થપ્પડ ખાધેલો મિત્ર ડૂબવા લાગ્યો, બીજા એ તેને બચાવ્યો. આ વખતે તેણે પથ્થર ઉપર ખોદીને લખ્યું — “આજે મારા મિત્રએ મારી જાન બચાવી.”
મિત્રએ પૂછ્યું — “દુઃખ રેતીમાં અને સારા પથ્થર પર કેમ લખ્યું?”
તે બોલ્યો — “દુઃખ પવન ઉડાવી જાય, ઉપકાર હંમેશા યાદ રહે.”
MORAL:
દુઃખ ભૂલી જવું અને ઉપકાર સદાય યાદ રાખવો એ સાચી મિત્રતા છે
વાર્તા 23 — “ખરી હિંમત”
ચિમ્પુ નામનો નાનો છોકરો અંધકારથી ડરતો. ગામના તળાવ પાસે તેને રાત્રે એક દીવો લઈ જવો હતો. તે ગભરાયો, પરંતુ મમ્મીએ કહ્યું: “હિંમત એટલે ડર ન હોવું નહીં — ડર છતાં આગળ વધવું.”
ચિમ્પુ દીવો લઈને ગયો. રસ્તો અંધકારથી ભરેલો હતો, પણ તે ચાલતો રહ્યો. પાછો ફર્યો ત્યારે તેના મનમાં ડર નહોતો— કારણ કે હિંમત તેના અંદર જ હતી.
MORAL:
ડર હોવા છતાં આગળ વધવું— એ જ સાચી હિંમત છે.
વાર્તા 24 — “કૃતજ્ઞતા શીખવી હોય તો”
એક શિક્ષકે બાળકોને એક એક બિસ્કીટ આપ્યો અને કહ્યું — “ધન્યવાદ લખી લાવો.”
બાળકોએ લખ્યું — “ધન્યવાદ”
પણ શિક્ષકે કહ્યું — “કાગળ પર નહીં, માણસના દિલ પર લખવો શીખો.”
તેના ઘરે જઈને બાળકો એ માતા-પિતાને મદદ કરી, દાદી સાથે બેસી, પપ્પા માટે પાણી લાવ્યું. બધા ખુશ થઈ ગયા.
બાળકોને સમજાયું કે આભાર શબ્દ નહીં — વ્યવહાર છે.
MORAL:
કૃતજ્ઞતા શબ્દોથી નહીં, વર્તનથી દેખાય છે.
વાર્તા 25 — “સમયનું મૂલ્ય”
એક છોકરો દરરોજ ક્વિઝ રમતો, ફોનમાં સમય બગાડતો. પિતા એ તેને રેતી ભરેલો કલાકકડો આપ્યો અને કહ્યું: “આ રેતી તારી જેમ જ સરકતી રહે છે.”
બાળકે જોયું કે રેતી થંભતી નથી. તે સમજ્યો — સમય પણ રોકાતો નથી. પછી તેણે ફોન ઓછો કર્યો અને પોતાના સપના માટે સમય આપ્યો.
MORAL:
સમય વેડફો નહીં— એ ફરી પાછો મળતો નથી.
વાર્તા 26 — “સાચું સૌંદર્ય ક્યાં?”
એક મોર પોતાના રંગોથી ગર્વ કરતો. પરં্তুની પાસે ગયો— “તારા પાંખ તો ફીકાં છે.”
પરં્તુએ કહ્યું: “હું ચમકાતો નથી, પણ લોકોને સૂરજનું આગમન બતાવી શકું છું.”
મોરને સમજાયું— સૌંદર્ય માત્ર દેખાવમાં નહીં, ઉપયોગિતા માં છે.
MORAL:
સૌંદર્ય એ કામમાં છે, દેખાવમાં નહીં.
વાર્તા 27 — “ખોટું ગર્વ”
એક ઘોડો પોતે બળવાન છે એવું માનતો અને ગધેડાને હંમેશાં હસી ઉડાવતો. એક દિવસ ઘોડો કાદવમાં ફસાઈ ગયો. ગધેડાએ તેને ખેંચીને બહાર કાઢ્યો.
ઘોડો શરમાયો. ગધેડાએ કહ્યું: “મારી મદદ માટે બળ નહીં, મન જોઈએ.”
MORAL:
ગર્વ નહીં, નમ્રતા માણસને મહાન બનાવે છે.
વાર્તા 28 — “મનનું દર્પણ”
એક રાજાને લાગ્યું કે લોકો તેના પ્રતિ બગાવતી ભાવના ધરાવે છે. મંત્રી એ રાજાને વિશેષ દર્પણ આપ્યો. રાજાએ જોયું— પોતાના ગુસ્સા, અહંકાર અને શંકા જ દેખાઈ રહી હતી.
મંત્રી બોલ્યો — “લોકો નહીં, તમારા મનનું દર્પણ ધૂળથી ભરેલું છે.”
રાજા બદલાઈ ગયો.
MORAL:
દુનિયા નહીં— આપણા મનનો દર્પણ સાફ કરીએ.
વાર્તા 29 — “માફીનું બળ”
બે મિત્રો વચ્ચે મોટો ઝગડો થયો. એકે બીજા સાથે વાત જ નહોતી કરી. એક દિવસ પ્રથમ મિત્રને અકસ્મિક ઇજા થઈ, બીજો સૌથી પહેલા દોડીને મદદ કરવા આવ્યો.
મિત્રની આંખમાં આંસુ: “તું તો મારી સામે ગુસ્સે હતો ને?”
બીજો બોલ્યો — “બંધન અગત્યના, ઝગડા સમયસરના.”
MORAL:
માફી સંબંધો બચાવે છે, અહંકાર તોડે છે.
વાર્તા 30 — “નાની મદદ, મોટું પરિવર્તન”
એક છોકરી રસ્તે પડેલી બગડેલી કાચલી ઉઠાવીને કચરાપેટીમાં નાખે છે. એક વૃદ્ધ જોતા હતા — બીજા દિવસથી અનેક બાળકો એ જ કરતા. ગામ સાફ બન્યું.
એક નાની ક્રિયા એ આખા ગામને બદલ્યું.
MORAL:
નાનું સારું કામ પણ મોટું પરિવર્તન લાવી શકે છે.
આશિષ
