ಬೆಂಗಳೂರಿನಿಂದ ಹೊರಟಿದ್ದ ಮೈಸೂರು ಎಕ್ಸ್‌ಪ್ರೆಸ್ ರೈಲು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಸಂಜೆ ಕತ್ತಲು ಆವರಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಕಿಟಕಿಯ ಹೊರಗೆ ಮರಗಳು ಮತ್ತು ಸಣ್ಣ ಹಳ್ಳಿಗಳು ಮಸುಕಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದವು. ಆ ರೈಲಿನ ಎ-1 ಬೋಗಿಯ ಸೀಟ್ ಸಂಖ್ಯೆ 12ರಲ್ಲಿ, ವಿಕ್ರಮ್ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಿದ್ದ. ವಿಕ್ರಮ್ ಒಬ್ಬ ಯುವ ಸಾಫ್ಟ್‌ವೇರ್ ಎಂಜಿನಿಯರ್. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಗದ್ದಲದ ಜೀವನದಿಂದ ಒಂದು ವಾರ ರಜೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು, ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿರುವ ತನ್ನ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ. ಆತನ ಮನಸ್ಸು ಯಾವುದೋ ಹೊಸತನದ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿತ್ತು.
ಆದರೆ, ಪ್ರಯಾಣದ ಮಧ್ಯೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಅವನ ಎದುರಿನ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಬಂದು ಕುಳಿತ ಯುವತಿಯನ್ನು ಕಂಡಾಗ, ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಹೃದಯದ ಲಯ ತಪ್ಪಿದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಅವಳ ಸೌಂದರ್ಯ ಸರಳವಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಗಂಭೀರತೆ ಇತ್ತು. ಅವಳು ತನ್ನ ಬ್ಯಾಗನ್ನು ಸೀಟಿನ ಕೆಳಗೆ ಇಟ್ಟು, ಕಿಟಕಿಯ ಹೊರಗೆ ನೋಡಲಾರಂಭಿಸಿದಳು. ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಕವಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಕತ್ತಲು ಮತ್ತು ಬೋಗಿಯೊಳಗೆ ಬೆಳಗಿದ ಮಂದವಾದ ದೀಪದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ, ಅವಳ ಮುಖದ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದವು.
ವಿಕ್ರಮ್ ಕೆಲವು ನಿಮಿಷಗಳ ಕಾಲ ಅವಳನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವಳು ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ, ವಿಕ್ರಮ್ ತಕ್ಷಣ ತನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ನೋಡುವ ನೆಪ ಮಾಡಿದ. ಆದರೆ ಆಕೆ ನಕ್ಕಳು. ಏನೂ ಮಾತಾಡೋದಿಲ್ಲವಾ? ಎಂದು ಮೃದುವಾಗಿ ಕೇಳಿದಳು.
ವಿಕ್ರಮ್ ಸ್ವಲ್ಪ ಮುಜುಗರದಿಂದ ಕ್ಷಮಿಸಿ, ಹಾಗೇ ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ನಮಸ್ಕಾರ, ನನ್ನ ಹೆಸರು ವಿಕ್ರಮ್ ಎಂದು ಕೈ ಚಾಚಿದ.
ಅವಳು ನಗುತ್ತಾ, ನಮಸ್ಕಾರ, ನನ್ನ ಹೆಸರು ಅದಿತಿ ಎಂದು ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಕೈ ಕುಲುಕಿದಳು. ಆಕೆಯ ಕೈ ಸ್ಪರ್ಶದಿಂದ ವಿಕ್ರಮ್‌ಗೆ ಒಂದು ಬಗೆಯ ವಿಚಿತ್ರ ಅನುಭವವಾಯಿತು.
ಮಾತುಕತೆ ಸರಳವಾಗಿ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಅದಿತಿ ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ಓದುವವಳು, ಮತ್ತು ವಿಕ್ರಮ್ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿ ಹೊಂದಿದ್ದವನು. ಇಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಯಾವುದೇ ಸಾಮ್ಯತೆ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಅವರ ಮಾತುಕತೆ ಸುಲಲಿತವಾಗಿ ಸಾಗಿತ್ತು. ಅದಿತಿ ತಾನು ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿರುವ ಒಂದು ಪತ್ರಿಕೆಯ ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದಾಗಿ ತಿಳಿಸಿದಳು. ವಿಕ್ರಮ್ ತನ್ನ ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡದ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದ.
ಮಾತಿನ ಮಧ್ಯೆ, ವಿಕ್ರಮ್ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ನೀವು ತುಂಬಾ ಸುಂದರವಾಗಿದ್ದೀರಾ, ನಿಮ್ಮ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಆಳವಾದ ಕಥೆ ಇದೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿಬಿಟ್ಟ.
ಅದಿತಿ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಗಂಭೀರಳಾದಳು. ಪ್ರತಿ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಥೆ ಇರುತ್ತದೆ, ವಿಕ್ರಮ್. ನನ್ನ ಕಥೆ ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಚಿತ್ರ ಮತ್ತು ಭಾರವಾದದ್ದು ಎಂದಳು.
ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಷ್ಟವಿದ್ದರೆ ಹೇಳಬಹುದಾ? ಎಂದು ವಿಕ್ರಮ್ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿ ಕೇಳಿದ.
ಅದಿತಿ ದೀರ್ಘವಾಗಿ ಉಸಿರೆಳೆದು, ಕಿಟಕಿಯ ಹೊರಗೆ ನೋಡಿದಳು. ನನ್ನ ಜೀವನದ ಒಂದು ಮುಖ್ಯ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ನಾನು ಮೈಸೂರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಒಂದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ, ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸಿದ ಹುಡುಗ ಒಂದು ಅಪಘಾತದಲ್ಲಿ ನನ್ನಿಂದ ದೂರವಾದ. ಆ ಆಘಾತದಿಂದ ಹೊರಬರಲು ನನಗೆ ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟವಾಯಿತು. ಈಗ, ಅವನ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹೊಸ ಜೀವನ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ. ಈ ಪ್ರಯಾಣ, ನನಗೆ ಒಂದು ಹೊಸ ಆರಂಭದ ಸಂಕೇತ ಎಂದಳು. ಅವಳ ಧ್ವನಿ ದುಃಖದಿಂದ ತುಂಬಿತ್ತು. ವಿಕ್ರಮ್‌ಗೆ ಏನು ಹೇಳಬೇಕೆಂದು ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆಯನ್ನು ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸಲು, ಅವನು ವಿಷಯವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿದ. ಕಥೆಗಳು ಮತ್ತು ಪುಸ್ತಕಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಏನು, ಅದಿತಿ? ಎಂದು ಕೇಳಿದ.
ಕಥೆಗಳು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಒಂದು ಭಾಗ. ಅವು ನಮ್ಮನ್ನು ಮತ್ತೊಂದು ಜಗತ್ತಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತವೆ, ಹೊಸ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನು ಕಲಿಸುತ್ತವೆ. ಪುಸ್ತಕಗಳು ನನ್ನ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಸ್ನೇಹಿತರು. ಈ ರೈಲು ಪ್ರಯಾಣ ಕೂಡ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಕಥೆಯೇ ಎಂದು ಅದಿತಿ ಹೇಳಿದಳು.
ಇಬ್ಬರೂ ನಗುತ್ತಾ, ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಗಂಟೆಗಳ ಕಾಲ ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿದರು. ಜೀವನದ ಸಣ್ಣ ಸಂತೋಷಗಳು, ಪ್ರಯಾಣದ ಮಹತ್ವ, ಸಂಗೀತ ಮತ್ತು ಕನಸುಗಳು ವಿಕ್ರಮ್ ತನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇದೇ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ, ತನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಆಳದ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಯಾರೊಂದಿಗೋ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ಅವಳು ಕೇವಲ ಸುಂದರ ಮುಖವಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಸುಂದರ ಮನಸ್ಸನ್ನೂ ಹೊಂದಿದ್ದಾಳೆ ಎಂದು ಅವನಿಗೆ ಅನ್ನಿಸಿತು.
ರೈಲು ಅರ್ಧದಾರಿಯನ್ನು ತಲುಪಿತ್ತು. ರಾತ್ರಿ ಊಟದ ಸಮಯವಾಗಿತ್ತು. ವಿಕ್ರಮ್ ತನ್ನ ಬಳಿ ಇದ್ದ ಎರಡು ಸ್ಯಾಂಡ್‌ವಿಚ್‌ಗಳನ್ನು ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡ. ಅವರು ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಬೋಗಿಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಮುದುಕ ಪ್ರಯಾಣಿಕ ಬಂದು, ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಮಾತಾಡ್ತಿದ್ದೀರಾ ಮಕ್ಕಳೇ, ಜೀವನ ಅಂದರೆ ನಗು ಇರಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳಿ ಹೋದರು.
ಅವರ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಇಬ್ಬರೂ ಜೋರಾಗಿ ನಕ್ಕರು.
ವಿಕ್ರಮ್, ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಾ? ಈ ರೈಲು ಪ್ರಯಾಣ ಕೊನೆಯಾದ ನಂತರ ನಾವು ಮತ್ತೆ ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತೇವೋ ಇಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈ ಕೆಲವೇ ಗಂಟೆಗಳ ಒಡನಾಟ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಒಂದು ಹೊಸ ಹುರುಪು ನೀಡಿದೆ. ನನ್ನ ಜೀವನದ ಭಾರ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆಯಾದಂತೆ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ ಎಂದಳು ಅದಿತಿ.
ವಿಕ್ರಮ್ ಉತ್ತರಿಸಿದ, ನನಗೆ ಕೂಡ. ನಾನು ಕೇವಲ ಒಂದು ವಾರದ ರಜೆಗಾಗಿ ಮೈಸೂರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ನಿಮ್ಮ ಪರಿಚಯ ನನ್ನ ಪ್ರಯಾಣದ ಉದ್ದೇಶವನ್ನೇ ಬದಲಾಯಿಸಿತು. ನೀವು ಕೇವಲ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕವಳು ಅಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ, ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಒಂದು ಹೊಸ ಬೆಳಕು.
ಅವರ ನಡುವೆ ಒಂದು ಮೌನ ಆವರಿಸಿತು. ಆ ಮೌನದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅಲಿಖಿತ ಒಪ್ಪಂದವಿತ್ತು.
ರೈಲು ಮೈಸೂರು ನಿಲ್ದಾಣವನ್ನು ತಲುಪಲು ಕೇವಲ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳು ಬಾಕಿ ಇದ್ದವು. ಅದಿತಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ತನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಸಿದ್ಧಳಾದಳು. ವಿಕ್ರಮ್, ಎಂದಳು ಅದಿತಿ, "ನಿಮ್ಮ ಈ ಸ್ನೇಹಪರ ಮಾತುಕತೆ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. ಆದರೆ ನಾನು ಈಗಲೂ ನನ್ನ ಜೀವನದ ಒಂದು ನಿರ್ಧಾರದ ಮಧ್ಯೆ ಇದ್ದೇನೆ. ಒಂದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ನಾನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಪ್ರೀತಿಯ ನೆನಪುಗಳು ಇನ್ನೂ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿಲ್ಲ.
"ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ ಅದಿತಿ. ನಾನು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ನೀವು ಆ ನೋವಿನಿಂದ ಹೊರಬರಬೇಕು. ಹೊಸ ಅಧ್ಯಾಯ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಲು ಇದೇ ಸರಿಯಾದ ಸಮಯ. ನಾನು ನಿಮಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತೇನೆ. ನಿಮ್ಮ ನಿರ್ಧಾರ ಏನೇ ಇರಲಿ, ನನಗೆ ಒಂದು ಸಂದೇಶ ಕಳುಹಿಸಿ" ಎಂದು ವಿಕ್ರಮ್ ತನ್ನ ವಿಳಾಸ ಕಾರ್ಡನ್ನು ಅವಳಿಗೆ ನೀಡಿದ. ಅದಿತಿ ಆ ಕಾರ್ಡ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು, ಒಂದು ಕ್ಷಣ ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಈಗ ಗಂಭೀರತೆಗಿಂತ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಆಶಯದ ಕಿರಣವಿತ್ತು. ಖಂಡಿತ ವಿಕ್ರಮ್. ನನಗೆ ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಿದಕ್ಕೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳು ಎಂದಳು.
ರೈಲು ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಬಂದು ನಿಂತಿತು. ಪ್ರಯಾಣಿಕರ ಗದ್ದಲ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಅದಿತಿ ಹೊರಡಲು ಸಿದ್ಧಳಾದಳು. ಮತ್ತೆ ಸಿಗೋಣ, ಅದಿತಿ ಎಂದ ವಿಕ್ರಮ್. ಮತ್ತೆ ಸಿಗೋಣ, ವಿಕ್ರಮ್ ಎಂದು ನಗುತ್ತಾ ಹೇಳಿ, ಅದಿತಿ ತನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್ ಹಿಡಿದು ಇಳಿದು ಹೋದಳು. ಬೋಗಿಯ ದೀಪಗಳ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಅವಳ ರೂಪ ಮಸುಕಾಗುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ವಿಕ್ರಮ್, ಅವಳು ಹೋಗುವ ದಾರಿಯನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತ.
ಮರುದಿನ, ವಿಕ್ರಮ್ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಮನೆಗೆ ತಲುಪಿದ. ಆತ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವಾಗ, ಅವನ ಮೊಬೈಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೊಸ ಸಂದೇಶ ಬಂತು.
ಸಂದೇಶ: ವಿಕ್ರಮ್, ನಾನು ಮೈಸೂರು ತಲುಪಿದೆ. ನನ್ನ ನಿರ್ಧಾರದ ಬಗ್ಗೆ ನಾಳೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ಇಂದು ರಾತ್ರಿ ಆ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಕಥೆ ನನ್ನ ಜೀವನದ ಅತ್ಯಂತ ಸುಂದರವಾದ ಘಟನೆ. - ಅದಿತಿ.
ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ನಗು ಮೂಡಿತು. ಈ ಕಥೆಯು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ರೈಲಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ, ನಿಜ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿಯಲಿದೆ ಎಂದು ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿಯಿತು. 'ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕವಳು' ಕೇವಲ ಪರಿಚಯವಾಗಿ ಉಳಿಯದೆ, ಆತನ ಜೀವನದ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಭಾಗವಾಗಲಿದ್ದಳು.
ಈ ಕಥೆ ನಿಮಗೆ ಇಷ್ಟವಾಯಿತೆಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ.
