“ పాండిచ్చెడు మనసు"
అధ్యాయం 1: బాల్యం, బంధించబడిన స్వేచ్ఛ
చిన్న పట్టణంలోని కొత్తకొద్ది ఇంట్లో వనిత పెరిగింది. ఆ ఇల్లు నాలుగు గోడల మధ్య పదిలపర్చబడిన ఒక చిన్న ప్రపంచం. బయటి ప్రపంచం గురించి వినే భయంకరమైన కథలకు, తల్లిదండ్రుల అతి జాగ్రత్తకు ఆ గోడలు ఒక బలమైన కవచంగా నిలిచాయి. ఇల్లు లోపల వెచ్చగా, సురక్షితంగా ఉన్నప్పటికీ, ఆ రక్షణ వనితకు ఒక్కోసారి మెత్తటి ఉచ్చులా అనిపించేది.
వనితకు లక్ష్మి (తల్లి), రాజు (తండ్రి) ఉన్నారు. లక్ష్మి ఎప్పుడూ కూతుళ్ల క్షేమం గురించే ఆలోచించే సంప్రదాయబద్ధమైన గృహిణి. రాజు ఉద్యోగ బాధ్యతల్లో ఉంటూనే, తన భార్య మాటలకు, సమాజపు కట్టుబాట్లకు ఎప్పుడూ అడ్డు చెప్పని తండ్రి. అనిత, వనిత చెల్లి. అల్లరి, కేరింతలతో ఇంటిని సరదాగా ఉంచేది, కానీ అక్క మాదిరిగానే బయటి ప్రపంచపు నియమాలకు తలొగ్గేది. మేనమామ ఆనంద్ మాత్రమే ఆ కుటుంబంలో కొంత ఆధునిక ఆలోచనలున్న వ్యక్తి.
వనిత చిన్నప్పటి నుండి చదువులో చురుకు. పాఠాలు ఎంత ఇష్టమో, వాటికంటే ఎక్కువ ఇష్టం అక్షరాలను పేర్చడం. నోటు పుస్తకాల చివర్లో, పాత డైరీల్లో ఆమె కథలు, కవితలు, నవలల రూపంలో తన ఊహలను దాచుకునేది.
ఒక ఆదివారం మధ్యాహ్నం, ఇంట్లో అంతా నిశ్శబ్దంగా ఉంది. వనిత తన గదిలో కూర్చుని, తన తాజా కథకు తుది మెరుగులు దిద్దుతోంది. ఆ కథలో పట్నంలో ఒంటరిగా ఉద్యోగం చేస్తూ, తన కలలను వెంటాడే ఒక ధైర్యవంతురాలైన అమ్మాయి ఉంది.
వనిత (స్వగతం):
"ఈ పక్కింటి ఆంటీలు, చుట్టాల మాటలు. 'అమ్మాయిని ఒంటరిగా పంపకూడదు, బయటంతా ప్రమాదకరం.' ఎందుకని? నా కాళ్లపై నేను నిలబడాలంటే ఇంకెంతకాలం ఈ ఇంటి గోడలకే బందీగా ఉండాలి? ఎందుకు నా decisions ని నేను తీసుకోకూడదు? నేను రాయగలను, మాట్లాడగలను, నన్ను నేను చూసుకోగలను. అయినా, ప్రతి చిన్న విషయానికీ 'అమ్మ' లేదా 'చెల్లి' తోడు ఉండాల్సిందేనా? ఇది నా జీవితమా? లేక నాకు ఇవ్వబడిన పాత్రనా?"
తలుపు చప్పుడు అయింది. తల్లి లక్ష్మి పాల గ్లాసుతో లోపలికి వచ్చింది.
లక్ష్మి: "ఏంటమ్మా, ఇంకా ఈ కాగితాలతోనే కుస్తీ పడుతున్నావా? కొంచం బయటకి వచ్చి చెల్లితో ఆడుకో లేదా ఇంటి పనులు నేర్చుకో. ఎప్పుడూ ఈ కథల పిచ్చి ఏంటి?"
వనిత: "అమ్మా, ఇది కేవలం పిచ్చి కాదు. నాకు ఇష్టం. నేను రాసినది మీరు ఒక్కసారి చదవండి ప్లీజ్."
లక్ష్మి: (ముఖం చిట్లించి) "వద్దు, వద్దు. అవన్నీ అనవసరం. నీ ఇష్టం ఉన్నా లేకపోయినా, ఈ రోజుల్లో బయట కష్టం, అమ్మాయి కానీ ఒంటరిగా బయటకి వెళ్ళకూడదు. మన ఇంటి పరువు నిలబెట్టుకోవాలి. అందుకే ఇన్ని జాగ్రత్తలు. రేపు నీకు పెళ్లైతే, అత్తవారింటికి వెళ్తే ఇలాగే కూర్చుంటావా?"
లక్ష్మి మాటలు వనిత చెవిలో తెలివిగా తిరిగాయి. 'నీకు ఇష్టం ఉన్నా లేకపోయినా' – ఈ ఒక్క వాక్యం వనిత ఆశల రెక్కలను నరికేసినట్టు అనిపించింది. ఆమె ఏమీ మాట్లాడకుండా పాల గ్లాసు తీసుకుంది. ఆ నిశ్శబ్దంలోనే అంగీకారం ఉందని లక్ష్మి భావించింది.
రాత్రి పడుకోబోయే విద్య వరకూ, వనితకు నిద్ర పట్టేది కాదు.
వనిత (అంతర్మథనం):
"నేను రాసిన కథల్లోని అమ్మాయి ధైర్యంగా అడుగులేస్తుంది. మరి నేనెందుకు బందీగా ఉన్నాను? ఈ ఇల్లు నాకు గూడు కాదు, బోను. నాకు స్వేచ్ఛ కావాలి, నా స్వరాన్ని ప్రపంచానికి వినిపించాలి. లోలోపల ఉన్న ఈ ఆత్మవిశ్వాసం, ఈ తపన... అది నాకు ఆనందాన్ని ఇస్తుంది, కానీ ఈ బంధనాలు బాధను కూడా అలాగే ఆహ్వానిస్తున్నాయి."
ఆ రాత్రి, వనిత తన తలగడ కింద దాచుకున్న కథల పుస్తకాన్ని తీసి, పాత పేజీల్లోని అక్షరాలను నిమిరింది. అక్షరాల వాసన ఆమెకు ధైర్యాన్ని, సంతోషాన్ని ఇచ్చింది. ఇంటి గోడలకు తెలియని ఒక రహస్య ప్రపంచం ఆమె మనసులో ఉంది. రేపు... రేపు ఏదైనా అద్భుతం జరగాలని మనస్ఫూర్తిగా కోరుకుంటూ కళ్లు మూసుకుంది. ఈ ప్రపంచంపై కోపంతో కాదు, తనపై తాను పెట్టుకున్న ఆశతో!
(వచ్చే అధ్యాయంలో మేనమామ ఆనంద్ ఆ కథను చదవడం, బంధువుల విమర్శలు, వనిత అంతర్మథనం కొనసాగుతాయి.)
అధ్యాయం 2: అక్షరాల ప్రేమ
వనిత పడుకున్న మరుసటి రోజు, ఇంట్లో సందడి మొదలైంది. లక్ష్మి చెల్లెలి కొడుకు, వనితకు మరో బంధువైన కిషోర్, సెలవుల్లో వారి ఇంటికి వచ్చాడు. కిషోర్ కంటే ముందుగా, వనిత అభిమానించే మేనమామ ఆనంద్ వచ్చాడు. ఆనంద్ కొంత చదువు, ఉద్యోగం రీత్యా ఇతర నగరాల్లో తిరగడం వలన, అతని ఆలోచనలు మిగతా బంధువుల కంటే భిన్నంగా, ఆధునికంగా ఉండేవి. వనితకు అదొక్కటే సాంత్వన.
ఉదయం టీ తాగుతూ ఆనంద్, వనిత దగ్గరకు వచ్చి నవ్వుతూ అడిగాడు.
ఆనంద్: "వనితా, నువ్వు ఏదో గొప్ప కథ రాస్తున్నావని విన్నాను. నాకోసారి చదవడానికి ఇస్తావా? నీలోని సృజనాత్మకత అంటే నాకెంతో ఇష్టం."
వనిత: (ఉత్సాహంగా, కాస్త భయంగా) "అవును మామా. నేనొక చిన్న నవల రాయడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాను. అది... కొంచెం 'ఫార్వర్డ్' గా అనిపించవచ్చు."
ఆనంద్: "ఫార్వర్డ్ అంటే? ఆలోచించే ధైర్యం నీకు ఉంటే, దానిని నువ్వు కచ్చితంగా రాయాలి. నాకు ఇవ్వు. ఎవరికీ చెప్పను, నీ ధైర్యాన్ని అభినందిస్తాను."
ఆనంద్ మాటలతో వనితకు రెక్కలు వచ్చినట్లు అనిపించింది. తన కలల ప్రపంచపు తాళాలను నమ్మకంగా అతని చేతికి ఇచ్చింది. మధ్యాహ్నం, ఆనంద్ ఆ కథను చదివి, నిజంగా ఆశ్చర్యపోయాడు. అందులో ఉన్న భావోద్వేగాల తీవ్రత, కథనంపై వనిత పట్టు అతనికి నచ్చింది.
అయితే, ఆ సాయంత్రం, కిషోర్, ఇంకొందరు బంధువులు కలిసి డాబా మీద కూర్చున్నారు. ఆనంద్ ఉత్సాహంలో, ఆ కథను తన ఇతర బంధువులతో పంచుకోవాలని నిర్ణయించుకున్నాడు.
ఆనంద్: "మీరు చూడండి, మన వనిత ఎంత బాగా రాసిందో! ఈ కథలో ఎంత జీవం ఉందో!"
ఆనంద్ కథ చదవడం మొదలు పెట్టగానే, మొదట్లో ఆసక్తిగా విన్న బంధువులు, కథలోని స్వేచ్ఛాయుతమైన ఆలోచనలు, పాత్రల ధైర్యవంతమైన నిర్ణయాలు విన్నాక ముఖాలు మాడ్చుకున్నారు. వనిత కింద గదిలో నుంచే వారి పెదవి విరుపులను గమనించింది.
బంధువు 1 (కిషోర్ తల్లి): "ఏమండీ ఆనంద్! ఇది ఏంటీ? మన ఇంట్లో అమ్మాయి ఇలాంటివి రాయడం ఏంటి? ఇది నిజంగా పసికట్టుదీ (పరిపక్వత లేనిది). ఇది చాలా forward, అసభ్యంగా ఉంది!"
బంధువు 2: "అవును, ఒక అమ్మాయి ప్రపంచాన్ని ఇలా చూస్తుందా? ఇవేం భావాలు? ఇలాంటివి రాయడాన్ని మానెయ్యాలి! మన ఇంట్లో సంస్కారం అంటే ఏముంది? ఈ కాలం పిల్లలు, సినిమాల్లో చూసినవన్నీ రాసి పరువు తీస్తున్నారు."
కిషోర్: "ఆనంద్ మామ, ఇవి మన ఇంట్లో అమ్మాయి రాయాల్సిన కథలు కావు. ఈ కథలు చదివితేనే, పక్కింటి వాళ్ళు ఏమనుకుంటారు? మన కుటుంబం ఔచిత్యం ఏమవుతుంది?"
విమర్శల సుడిగాలి పైనుంచి కిందికి దూసుకొచ్చింది. ఆ విమర్శలు వనిత హృదయాన్ని తుడిచేసినట్లు అనిపించింది. అప్పటివరకూ ఉప్పొంగిన ఆత్మవిశ్వాసం ఒక్కసారిగా నేల రాలింది. ఆమెకు ఆనంద్ పై కోపం రాలేదు, కానీ తన తల్లిదండ్రులు ఆ విమర్శలను ఎలా తీసుకుంటారో అనే భయం ఆవరించింది.
లక్ష్మి (తల్లి): (ముఖం పాలిపోయి, కళ్ళు ఎర్రబడ్డాయి) "చూశావా రాజు! నీ కూతురి కథలు! ఎప్పుడూ పుస్తకాలు పట్టుకుని కూర్చోమంటే ఇదే అయింది."
రాజు (తండ్రి): (తల దించుకుని) "ఆనంద్, ఈ కథను వెంటనే ఇచ్చేయండి. ఇలాంటివి మళ్ళీ ఇంట్లో చూడకూడదు."
వనిత తల్లిదండ్రులు ఆమెను నేరుగా మాటలతో ఖండించలేదు. వారి కళ్ళల్లో, ముఖాల్లో ఉన్న నిశ్శబ్ద ఖండనం – పది మాటల కంటే ఎక్కువ బాధను కలిగించింది. వారి నిశ్శబ్దం, ఆ బంధువుల వేధింపులకు మద్దతు ఇచ్చినట్లు అనిపించింది.
వనిత (స్వగతం):
"నేను రాసింది నా మనసులోని మాట. అందులో తప్పు ఏముంది? ఒక అమ్మాయి స్వేచ్ఛ గురించి మాట్లాడడం, తన కష్టాన్ని తాను పోరాడడం అసభ్యంగా ఎలా అవుతుంది? వీళ్లకి నా decisions, నా అభిప్రాయాలు ఏమాత్రం పట్టవా? నా కలలను నేను చంపుకోవాల్సిందేనా?"
ఆ రాత్రి వనిత తన కథలన్నింటినీ ఒక డబ్బాలో పెట్టి దాచేసింది. అక్షరాల ప్రేమ ఆమెకు ఆనందాన్ని ఇవ్వలేదు, కేవలం కన్నీటినే మిగిల్చింది. తన స్వేచ్ఛాకాంక్షకు, సమాజపు కట్టుబాట్లకు మధ్య జరిగిన మొదటి యుద్ధంలో, వనిత ఓడిపోయింది. కానీ ఆ ఓటమి ఆమెలో మరింత తపనను, ప్రశ్నించే తత్వాన్ని పెంచింది.
(వచ్చే అధ్యాయంలో సమాజపు వేధింపులు మరింత పెరిగి, వనిత మరింత ఒంటరిగా మారడం, ఇంటి గోడలు ఆమెను గాయపరిచే "claws" గా మారడం చూడవచ్చు.)
తరువాత అధ్యాయాన్ని కొనసాగించడానికి మీరు అనుమతిస్తే, నేను ముందుకు వెళ్లగలను.
అధ్యాయం 3: సమాజం vs అభిమానం
రెండవ అధ్యాయంలో బంధువుల నోటి నుంచి వచ్చిన విమర్శల అగ్ని, మూడవ అధ్యాయంలో సామాజిక నెట్‌వర్క్‌ల ద్వారా మరింతగా వ్యాపించింది. వనిత కథ గురించి జరిగిన సంభాషణలు, నిందలు, గుసగుసలు ఇంటి గోడలకే పరిమితం కాలేదు. ఆ కథను చదివిన బంధువుల్లో ఎవరో ఒకరు ఆ విషయం గురించి ఇతరులతో మాట్లాడటం మొదలుపెట్టారు.
కొంతమంది బంధువులు ఆనంద్‌కు, లక్ష్మికి ఫోన్ చేసి నేరుగా తమ అభిప్రాయాలను చెప్పారు:
బంధువు (ఫోన్‌లో): "లక్ష్మమ్మా, మీ అమ్మాయిని కొంచెం పద్ధతిగా పెంచండి. ఇప్పుడే ఇలాంటి కథలు రాస్తే, రేపు ఏం చేస్తుందో? వనిత అందరినీ మోసం చేస్తుంది, తన ప్రవర్తన సరిగా లేదనే అనుకోవాలి."
మరికొంతమంది సోషల్ మీడియా గ్రూపుల్లో, చాట్లలో వనిత గురించి పరోక్షంగా చర్చించడం మొదలుపెట్టారు. "అలాంటి అమ్మాయిలు మోజుతో రాస్తారు తప్ప, దేనికీ పనికి రారు," "వీళ్లని ఒంటరిగా ఎక్కడికి పంపించకూడదు," అనే మాటలు వనిత చెవికి అప్పుడప్పుడూ చేరాయి.
సామాజిక వేధింపుల ఒత్తిడి కారణంగా, వనిత కుటుంబం ఔచిత్యం (కుటుంబ గౌరవం) విషయంలో మరింత కఠినమైంది.
లక్ష్మి (వనితతో): "ఇకపై ఒక్కసారి కూడా నువ్వు ఒక్కదానివి గేటు దాటి బయటికి వెళ్లకూడదు. పక్కింటికి కూడా నేను వచ్చి తీసుకెళ్తాను. నీ కథల గురించి నలుగురూ నవ్వుతున్నారు. నువ్వు ఇంట్లోనే ఉండు."
రాజు (తండ్రి): "వనితా, నువ్వు ఇంట్లో ఉండి చదువుకో, పెళ్లి గురించి ఆలోచించు. నీకు కథలు రాయడంపై ఇంత అభిమానం ఉంటే, అది నీ లోపల దాచుకో. బయటకి వస్తే ఎన్నో సమస్యలు. నీ జీవితంలో తడిబతుకు కావాలనుకుంటే, ముందు మన ఇంటి గౌరవం గురించి ఆలోచించు."
తల్లిదండ్రుల నిందలు, సమాజం వేసిన ముద్రల కారణంగా, వనిత జీవితం మరింత కుంచించుకుపోయింది. బంధించబడిన పక్షిలా ఆమె కేవలం ఇంటి గోడల లోపల మాత్రమే జీవించగలిగింది. ఇంట్లో నిశ్శబ్దం, బయట భయం.
వనిత (అంతర్మథనం):
"ఈ గోడలు. నాకు రక్షణ ఇవ్వడానికి కట్టినవే కదా? మరి ఇప్పుడెందుకు నాకు గాయాలు చేస్తున్నాయి? ఈ ఇంటి గోడలు నాకు బందీఖానాగా మారాయి. నా స్వేచ్ఛను అణిచివేసే క్లాస్‌గా (గోళ్లుగా) మారిపోయాయి. నా మనసులోని మాటను వ్యక్తం చేయడం ఇంత పెద్ద నేరమా? నా నిర్ణయాలు నాకే ఉండాలనే హక్కు నాకు లేదా? ఎందుకు నాకు విముక్తి ఉండకూడదు? ప్రతి నిమిషం నాపై ఓ నిఘా. నేను ఒంటరిగా టీ కొట్టుకు వెళ్లినా, పక్కింటి స్నేహితురాలిని పలకరించినా, అది పరువు తీసే పనేనా?"
ఆమె గది కిటికీ పక్కన కూర్చుని ఆకాశం వైపు చూసేది. పైన స్వేచ్ఛగా ఎగిరే పక్షులను చూసి ఏడ్చేది. అవి కేవలం పక్షులు కాదని, ఆమె కలలు, ఆమె స్వేచ్ఛాకాంక్ష అని ఆమెకు తెలుసు.
అనిత (చెల్లి) వచ్చి, ఆమె భుజంపై చేయి వేసింది.
అనిత: "అక్కా, అంత బాధపడకు. వాళ్లు చెప్పింది పట్టించుకోవద్దు."
వనిత: (కన్నీటితో) "అమ్మా, నా decisions నాకే ఉండాలి. నాకిది ఇష్టం అని చెప్పే ధైర్యం కూడా నాకు లేకుండా పోయింది. నువ్వు కూడా వాళ్ల మాటే వింటున్నావు."
అనిత: "వాళ్ళు అమ్మకి, నాన్నకి చెబుతున్నారు, వాళ్లు భయపడుతున్నారు."
వనిత: "భయమా? నా కలల కంటే, నా ఆనందం కంటే వాళ్ల భయమే ముఖ్యమా? నేను కథలు రాయటం నాకు అభిమానం. ఎవరికీ చెడు చేయలేదు. నన్ను support చేయండి అని అడిగే ధైర్యం కూడా నాలో చచ్చిపోయింది."
ఆ ఇంటి గాలి భారంగా మారింది. వనిత మనస్సులో భవిష్యత్తుపై అలుముకున్న చీకటి రోజు రోజుకూ ఎక్కువవుతూ వచ్చింది. ఆమెకు రాయాలని, తన స్వరాన్ని వినిపించాలని ఉన్న తపన, నిరంతర ప్రతిఘటన కారణంగా లోపలే కుమిలిపోసాగింది. ఆమె లోపలి బాధ, మెల్లగా మానసిక వ్యాధిగా మారుతోందని ఎవ్వరూ గమనించలేదు.
(వచ్చే అధ్యాయంలో వనిత లోపలి బాధ పెరిగి, ఆమె మానసికంగా కుంగిపోవడం, తప్పుడు నిర్ణయం తీసుకోవడం వంటి తుది దశ సంఘటనలు జరుగుతాయి.)
అధ్యాయం 4: కన్నీటి రాత్రి
వనిత జీవితంపై సామాజిక ఒత్తిడి, కుటుంబం నుంచి ఎదురైన నిశ్శబ్ద ఖండనం, స్వేచ్ఛ లేమి – ఇవన్నీ కలిసి ఆమెను మానసికంగా పూర్తిగా క్షీణింపజేశాయి. ఆమె గది, ఆమె ఆశ్రయం, క్రమంగా ఒంటరిగా ఉండిపోయే స్థలంగా మారింది. నవ్వులు కరువయ్యాయి, కళ్లలో నిత్యం నీరు నిలిచిపోయింది.
బయటి ప్రపంచంలో ఏం జరుగుతున్నా, ఇంట్లో ఏం మాట్లాడినా, వనిత మనసులో ఒకే ప్రశ్న పదేపదే తిరిగేది: "ఇది జీవితం కాదు."
ప్రతి చిన్న నిబంధన, ప్రతి చిన్న ఆంక్ష ఆమెకు మరింత లోతైన గాయాన్ని కలిగించాయి. ఆమె రాయడం పూర్తిగా మానేసింది. అక్షరాలు, ఆమెకు ఆనందాన్ని ఇచ్చే బదులు, బంధువుల, సమాజపు వేధింపులను గుర్తు చేశాయి.
ఒక రోజు రాత్రి, సుమారు పదిన్నర గంటల సమయం. రాజు, లక్ష్మి టీవీ చూస్తూ కింద హాల్లో ఉన్నారు. అనిత చదువుకుంటోంది. వనిత తన గదిలో ఒంటరిగా కూర్చుంది. ఆ రోజు ఉదయం, తన ఫ్రెండ్‌తో మాట్లాడటానికి ఫోన్ తీసుకుంటే, తల్లి లక్ష్మి: "ఎప్పుడూ ఏం మాట్లాడుతావు? ఒంటరిగా మాట్లాడకూడదు," అని ఫోన్ లాక్కుంది. ఆ చిన్న సంఘటన ఆమెలో పేరుకుపోయిన బాధను ఒక్కసారిగా తట్టి లేపింది.
వనిత (లోపలి శబ్దం):
"నాకు ఏ హక్కు లేదు. ఏ స్వేచ్ఛ లేదు. నా decisions నావేనని నేను అనుకున్నాను. కానీ నేనిక్కడ కేవలం ఒక బొమ్మను. నాకేమీ ప్రశ్నించే హక్కు లేదు. నేను తప్పు చేయను, నేను ఎవరికీ హాని చేయలేదు. అయినా, ఎందుకింత బాధ? నేనెందుకు బ్రతకాలి? ఈ ప్రపంచంలో నాకు అర్థం లేదు. నా కథలకు అర్థం లేదు."
ఆమె మనసు గందరగోళంగా, చీకటిగా మారింది. శ్వాస భారంగా మారింది. తీవ్రమైన డిప్రెషన్ ఆమె ఆలోచనలను కమ్మేసింది. భవిష్యత్తు అంధకారంగా కనిపించింది. ఆ బాధను ఆపాలని, ఆ తపన నుంచి విముక్తి పొందాలని ఆమె నిర్ణయించుకుంది.
ఆ గదిలో, మెడిసిన్ బాక్స్ పక్కన పడి ఉన్న జ్వరానికి వాడే పారాసెటమాల్ పదుల మందుల్ని తీసుకుంది. ఆ బాధను ఆపాలని, ఆ ఒంటరితనం నుంచి శాశ్వతంగా విముక్తి పొందాలని భారంగా ఒక్కొక్కటిగా నీళ్లు తాగుతూ మింగింది. నోటిలో చేదు, కళ్లల్లో అంతులేని బాధ.
కొద్దిసేపటికే, ఆమె పడుకుని ఉన్న బెడ్‌పై వికారం, తీవ్రమైన అస్వస్థతతో బాధపడటం మొదలుపెట్టింది.
కొంచెం అలికిడి విని, లక్ష్మి గదిలోకి వచ్చింది. వనిత పరిస్థితి చూసి షాక్‌కు గురైంది. పక్కన ఉన్న మెడిసిన్ బాక్స్‌ను, ఖాళీగా ఉన్న ప్యాకెట్లను చూసి ఆమెకు భయం ఆవరించింది.
లక్ష్మి (ఏడుస్తూ, వణికిపోతూ): "వనితా! ఏంటమ్మా ఇది? ఏం చేశావు? రాజు... రాజూ! తొందరగా రా! నా కూతురు... నా కూతురు!"
తండ్రి రాజు పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చాడు. జరిగింది చూసి నిశ్చేష్టుడయ్యాడు. వెంటనే తేరుకుని, తమ మేనమామ ఆనంద్ సాయంతో, వనితను వీలైనంత త్వరగా పట్టణంలోని పెద్ద హాస్పిటల్‌కి తీసుకెళ్లారు.
డాక్టర్లు పరిస్థితి తీవ్రతను అర్థం చేసుకుని అత్యవసర చికిత్స మొదలుపెట్టారు. చాలా గంటల పోరాటం తరువాత, డాక్టర్ల బృందం రాజు మరియు లక్ష్మిని పిలిచింది.
డాక్టర్: "మేము తనను కాపాడాం. కానీ ఇది కేవలం శారీరక సమస్య కాదు. ఆమెకు severe depression ఉంది. గత కొన్ని నెలలుగా ఆమె మానసికంగా చాలా బాధపడుతూ ఉంది. తనలో ఉన్న కలలు, అభిప్రాయాలు, వ్యక్తిగత నిర్ణయాలను బలవంతంగా అణచివేశారు. ముఖ్యంగా, మానసికంగా ఒంటరిగా ఎక్కడికైనా వెళ్లాలనుంది, తన స్వేచ్ఛాకాంక్షను అడ్డుకోవడం, social pressure వల్ల తాను అనుకున్నది కనిపెట్టలేకపోయింది (వ్యక్తం చేయలేకపోయింది) అందుకే ఈ తీవ్రమైన చర్య తీసుకుంది."
తల్లిదండ్రులిద్దరూ తమ తప్పును ఆ క్షణంలో పూర్తిగా అర్థం చేసుకున్నారు. తాము ఆమెను ప్రేమించామని అనుకున్నారు, కానీ ఆ అతి ప్రేమ, అతి జాగ్రత్త ఆమెను చావు అంచుకు తీసుకెళ్లిందని తెలుసుకున్నారు. రాజు కళ్లలో జీవితంలో ఎప్పుడూ లేని నిస్సహాయత, లక్ష్మిలో అపరాధ భావం స్పష్టంగా కనిపించాయి.
వనితకు ఈ ప్రపంచం తన నుంచి ఏదో లాగేసుకుంటుందని అనిపించింది. ఇప్పుడు తనను కాపాడారు, కానీ ఆ లోపలి గాయానికి మందు వేయగలరా?
(వచ్చే అధ్యాయంలో హాస్పిటల్‌లో తల్లితో సంభాషణ, మానసిక చికిత్స మరియు నూతన ఆశలు ఉంటాయి.)
అధ్యాయం 5: జీవితపు మోసాలు
హాస్పిటల్ గదిలో తెల్లటి బెడ్‌పై వనిత తేరుకుంది. తన కళ్లు తెరవగానే కనిపించింది, ఎప్పుడూ కఠినంగా, ఆంక్షలతో మాట్లాడే తల్లి లక్ష్మి. లక్ష్మి కళ్లు ఉబ్బిపోయి, నిద్రలేని రాత్రులను, అపరాధ భావాన్ని మోస్తున్నాయి.
తన ప్రయత్నం విఫలమైందనే ఆలోచన కంటే, తాను చావు అంచు వరకు వెళ్లాననే నిజం, వనితలో మరో రకమైన బాధను కలిగించింది. ఆమె కళ్ల నుంచి కన్నీళ్లు ఆగడం లేదు. అవి నిస్సత్తువతో, దుఃఖంతో కూడిన కన్నీటి ధార.
వనిత (కన్నీళ్లు ఆపలేక): "ఇప్పుడు నన్ను బ్రతికించారు కదా. ఎందుకు? నన్ను ఎందుకు బ్రతికించారు? మళ్లీ అదే బంధీ జీవితంలోకి వెళ్లడానికా? నేను తప్పు చేయను. నేనెవరికీ చెడు చేయలేదు. నాకంటే, నా నిర్ణయాలకంటే మీ పరువు, మీ భయమే ముఖ్యమా?"
లక్ష్మి మెల్లగా వనిత పక్కన కూర్చుంది. కూతురిని అలా చూడటం ఆమె గుండెను పిండేసింది. తన అతి ప్రేమ, అతి జాగ్రత్త కూతురిని ఈ స్థాయికి తీసుకొచ్చిందని ఆమెకు అర్థమైంది.
లక్ష్మి (బిగువుగా, తడిసిన కళ్లతో): "వనితా... నా తల్లీ! నువ్వు ఇలా చేస్తావని అస్సలు అనుకోలేదు. నిన్ను కోల్పోతానేమో అని... నేను పడిన బాధ! (ఆమె స్వరం వణికింది) నీకు బయట కష్టం లేకుండా, నువ్వు సురక్షితంగా ఉండాలనే అనుకున్నాను. కానీ... నువ్వు లోపల ఇంత బాధ పడుతున్నావని, నీ మనసు చచ్చిపోతోందని నేను గమనించలేకపోయాను."
లక్ష్మి వనిత చేతిని పట్టుకుంది.
లక్ష్మి: "ఇప్పుడు నేను అర్థం చేసుకున్నాను. నీకు కథలు రాయడం ఎంత ఇష్టమో, నీకు స్వేచ్ఛ ఎంత అవసరమో నాకు అర్థమైంది. నువ్వు బయటకి వెళ్లాలన్న సామర్థ్యం, నువ్వు బలంగా ఉండాలని నేనిప్పుడు తెలుసుకున్నాను."
తల్లి మాటలు వనితలో కొంత ఆశ్చర్యాన్ని, చాలా వరకు నిస్సత్తువను కలిగించాయి.
వనిత: "అమ్మా, మాటలు కాదు. నాకు మీరు చెప్పే అబద్ధాలు, భయాలు వద్దు. నాకేం కావాలో నేను చెప్తాను. నన్ను వినండి. నా decisions నాకే ఉండాలి. నేను ఏ చదువు చదవాలో, ఎక్కడికి వెళ్లాలో, ఎవరితో మాట్లాడాలో నేనే నిర్ణయించుకోవాలి. నేను కథలు రాయటం నాకు అభిమానం. ఎవరికీ చెడు చేయలేదు. నన్ను support చేయండీ... నా జీవితంలో ఇతరులు మోసాలు, భయాలు కాకుండా, నేనే నాకు అర్థం కావాలి."
వనిత అంతరంగాన్ని ఆ క్షణంలో లక్ష్మి స్పష్టంగా చూడగలిగింది. ఆమె నిస్సహాయత, ఆమె నిజాయితీ, ఆమెలో ఉన్న బలం – అన్నీ ఆమెకు కనిపించాయి. సమాజం భయంతో కూతురిని ఎలా బంధించామని బాధపడింది.
డాక్టర్ల సలహా మేరకు వనితకు సైకియాట్రిస్ట్ (మానసిక చికిత్సకులు) వచ్చారు.
సైకియాట్రిస్ట్: "వనితా, నీలో చాలా శక్తి ఉంది. ఆ శక్తిని బయటి ప్రపంచం అణచివేసింది. నీకు ఇప్పుడు చికిత్స, కౌన్సిలింగ్, అవసరమైతే మందులు (Antidepressants) అవసరం. కానీ, వాటికంటే ముఖ్యం, నీ కుటుంబం నుంచి ని bedarakshamaina (బేషరతుగా) మద్దతు. నీ మనసులో ఉన్న తపన నిజమైనది. దాన్ని మళ్లీ అక్షర రూపంలో పెట్టు."
వనితకు మందులు, ప్రతి రోజు కౌన్సిలింగ్‌లు మొదలయ్యాయి. ఆ హాస్పిటల్ గది, ఆమెకు ఒక తాత్కాలిక స్వేచ్ఛా ప్రపంచంలా అనిపించింది. బయటి ప్రపంచపు కట్టుబాట్లు, నిబంధనలు అక్కడ లేవు.
లక్ష్మి, రాజు రోజు వనిత దగ్గరకు వచ్చి, గతంలో తాము చేసిన తప్పులను పరోక్షంగా ఒప్పుకుంటూ, మళ్లీ అలాంటి జీవితాన్ని ఆమెకు ఇవ్వబోమని హామీ ఇచ్చారు. మేనమామ ఆనంద్, చెల్లి అనిత కూడా వనితకు అండగా నిలబడ్డారు.
ఈ సంఘటన బంధువుల్లో కూడా కొంత మార్పు తెచ్చింది. కొంతమంది పశ్చాత్తాపంతో పరామర్శకు వచ్చారు.
ఒక బంధువు (లక్ష్మితో): "లక్ష్మి, మనం చాలా తప్పు చేశాం. అమ్మాయికి స్వేచ్ఛ ఇవ్వకుండా, ఆమె మనసును అర్థం చేసుకోకుండా ప్రవర్తించాం. క్షమించు."
ఐదు నెలల చికిత్స తరువాత, వనిత తనలో మార్పును గమనించింది. అప్పటివరకు బాధతో, కోపంతో పగిలిపోయిన ఆమె మనసులో మళ్లీ ఆశ చిగురించడం మొదలైంది. ఒక రోజు, కౌన్సిలింగ్ తరువాత, ఆమె తన తల్లిని అడిగింది.
వనిత: "అమ్మా, నాకు మళ్లీ రాయాలని ఉంది. రాయనా?"
లక్ష్మి (నవ్వుతూ): "కచ్చితంగా రాయమ్మా. నీ మనసులో ఉన్నది రాయడం వల్ల నువ్వు మరింత శక్తిమంతం అవుతావు."
ఆ రోజు, వనిత మళ్లీ రాయడం మొదలుపెట్టింది. ఆమె కథల్లో ఇప్పుడు మరింత లోతు, మరింత బలం ఉన్నాయి. ఆమె తన బాధను, తన ప్రయాణాన్ని అక్షరాలుగా మలిచింది.
(వచ్చే మరియు ఆఖరి అధ్యాయంలో, వనిత రాసిన కథ ఎలా ముద్రణకు వచ్చిందో, ఆమె విముక్తిని ఎలా సాధించిందో తెలియజేయబడుతుంది.)
అధ్యాయం 6: రాబోయే ముద్దుపూట – తనకు తానే విముక్తి
హాస్పిటల్ నుండి తిరిగి ఇంటికి వచ్చిన తరువాత, వనిత జీవితం పూర్తిగా మారిపోయింది. ఆమె గది గోడలు ఇప్పటికీ అవే, కానీ ఆమె దృక్పథం, ఆమె చుట్టూ ఉన్న కుటుంబ సభ్యుల ప్రవర్తనలో వచ్చిన మార్పు ఆ గోడల బంధనాన్ని విముక్తిని చేసింది.
ఐదు నెలల చికిత్స, సైకియాట్రీ, కౌన్సిలింగ్, యాంటీడిప్రెసెంట్స్ (డాక్టర్ సూచన) ఆమెకు కేవలం మానసిక స్థైర్యాన్ని ఇవ్వడమే కాకుండా, తనను తాను పూర్తిగా అర్థం చేసుకునే అవకాశం కల్పించింది. వనిత ఇప్పుడు తన అంతర్గత తపనను ఆరోగ్యకరమైన రీతిలో వ్యక్తం చేయడానికి సిద్ధంగా ఉంది.
ఆమె మళ్లీ రాయడం మొదలుపెట్టింది. ఈసారి ఆమె రాసిన కథల్లో అప్పటి బాధ, కన్నీళ్లు మాత్రమే కాదు, ఆ బాధ నుంచి నేర్చుకున్న పాఠాలు, స్వేచ్ఛ పట్ల పెరిగిన ఆకాంక్ష, మానసిక ఆరోగ్యం యొక్క ప్రాధాన్యత కూడా ఉన్నాయి.
ఒక సాయంత్రం, ఆమె తన కథను టైప్ చేస్తూ ఉండగా, తల్లి లక్ష్మి వచ్చి కూర్చుంది.
లక్ష్మి: "ఏంటమ్మా, ఏం రాస్తున్నావు?"
వనిత: (నవ్వుతూ) "ఇది నా కథ అమ్మా. నా గతం. నా భవిష్యత్తు. ‘ఆ అమ్మాయి – ఆ జీవితం – ఆ విముక్తి’ అని పేరు పెట్టాను. ఇది కేవలం నా గురించి కాదు, బయటి గోడల మధ్య బంధించబడిన ప్రతి అమ్మాయి మనసు గురించి."
తల్లి లక్ష్మి ఇప్పుడు కేవలం మద్దతు ఇవ్వడమే కాదు, ఉత్సాహపరుస్తోంది. వనితకు ధైర్యం చెప్పడానికి కొన్ని పాత విషయాలను గుర్తుచేసుకున్నారు.
వనిత: "అమ్మా, నేను రాస్తున్నాను... నన్ను ఆపొద్దు అని ఆ రోజు అడిగాను."
లక్ష్మి: "అవును. ఆ రోజు ‘నువ్వు రాయడం వల్ల ఏమవుతుంది?’ అని అమాయకంగా అడిగాను. ఇప్పుడు అర్థమైంది, నువ్వు రాయడం వల్ల... నీ ఆత్మకథ. నీ మనసు. నువ్వు బ్రతకడానికి, నీకో అర్థం కావాలి. నీ అక్షరాలే నీకు అర్థం."
కొంతమంది బంధువులు కూడా మార్పును స్వీకరించారు. మేనమామ ఆనంద్, ఈ కథను చదివి, వనిత పబ్లిష్ చేయాలని సలహా ఇచ్చాడు. ఆనంద్ ప్రయత్నం, తల్లిదండ్రుల ఆర్థిక మద్దతు, వనిత పడిన కష్టం కలగలిసి...
చివరికి, ఆ పుస్తకం "ఆ అమ్మాయి – ఆ జీవితం – ఆ విముక్తి" అనే పేరుతో ముద్రణకు వచ్చింది. మొదటి ప్రతిని వనిత తల్లిదండ్రులకు ఇచ్చింది.
వనిత (కళ్ళలో నీళ్లతో, సంతోషంగా): "ఇది మన కథ అమ్మా, నాన్నా. నా బాధ నుంచి పుట్టిన నా విముక్తి కథ."
తండ్రి రాజు: (కూతురిని దగ్గరకు తీసుకుని) "ఈ రోజు నువ్వు నిన్ను నువ్వు నిరూపించుకున్నావు. నన్ను క్షమించు. నా భయం నిన్ను చాలా బాధించింది. ఇకపై, నీ లైఫ్‌లో నీకే తడిబతుకు కావాలి (నీ స్వంత గుర్తింపు కావాలి). నీ నిర్ణయాలకు మా మద్దతు ఎప్పుడూ ఉంటుంది."
పుస్తకం మార్కెట్‌లోకి వచ్చిన తరువాత, అద్భుతమైన స్పందన వచ్చింది. కథలో ప్రస్తావించిన పరిమితుల గోడలు ఎంతటి గాయాలు చేస్తాయో, అమ్మాయి మనస్సును అర్థం చేసుకోవాల్సిన అవసరం ఎప్పుడూ వున్నదనే సందేశం సమాజానికి బలంగా చేరింది. చాలా మంది అమ్మాయిలు తమ మనసులో మాటలను వ్యక్తం చేయడానికి వనితను ప్రేరణగా తీసుకున్నారు.
వనితకు తన స్వేచ్ఛ తిరిగి దొరికింది. అది ఎవరూ ఇచ్చిన బహుమతి కాదు, ఆమె తన బాధను, తపనను, ఆత్మవిశ్వాసాన్ని ఉపయోగించి తనకు తానే సాధించుకున్న విముక్తి.
ఆమె ఇప్పుడొక నవలా రచయిత్రి. ఇంటి గోడల నుంచి బయటి ప్రపంచంలోకి ధైర్యంగా అడుగు వేయడానికి సిద్ధంగా ఉంది.
కథా సందేశం
పరిమితుల గోడలు ఎంతటి గాయాలు చేస్తాయో ఈ కథ స్పష్టం చేసింది. ప్రేమ, సంరక్షణ పేరుతో విధించే అతి జాగ్రత్తలు, అమ్మాయిల వ్యక్తిత్వాన్ని, కలలను అణచివేస్తాయి. అమ్మాయి మనస్సును అర్థం చేసుకోవాల్సిన అవసరం ఎప్పుడూ వున్నదనే సందేశం ఈ కథ అంతర్లీనంగా ఇచ్చింది. వనిత ప్రయాణం, ప్రతికూలతలను దాటి, తనకు తానుగా అర్థాన్ని, స్వేచ్ఛను వెతుక్కున్న ఒక ఆశావహ దృక్పథాన్ని చూపింది.
"పాండిచ్చెడు మనసు" నవల ఇక్కడితో ముగుస్తుంది.
ధన్యవాదాలు.
Written by
SriNiharika
