અધ્યાય ૯ – “સજા”
કાવ્યા ના શબ્દો મારા કાનમાં ગૂંજી રહ્યા હતા—
“હવે તારે નક્કી કરવું પડશે, મિત… સત્ય સ્વીકારશો? કે ફરી વિશ્વાસઘાત કરશો?”
મારા હાથમાં ડાયરીનું વજન સહન કરવું મુશ્કેલ બની ગયું.
દરેક પાનું જાણે જીવતું હતું, ધબકારા મારતું હતું.
મારી આંખો સામે અગ્નિની જ્વાળાઓના અસ્પષ્ટ દૃશ્યો ઝબકતા હતા.
“હું ક્યારેય એ આગ નથી લગાવી,” મેં કડક અવાજે કહ્યું.
“આ બધું ડાયરીનો ખેલ છે. તું મને દોષી સાબિત કરવા માંગે છે!”
કાવ્યા મારી સામે શાંત ઊભી રહી.
એની આંખોમાં ગુસ્સો નહોતો— ફક્ત દુઃખ હતું.
“તમે સત્ય સ્વીકારતા નથી એટલે જ ડાયરીએ ‘સજા’નો અધ્યાય ખોલ્યો છે.”
એણે મારી હાથમાંથી ડાયરી ખેંચી.
પાનાં પોતે જ ફરી વળ્યાં અને નવું લખાણ દેખાયું—
“આજ મધરાત્રિએ મિત પોતાનો ન્યાય જોશે.
સજા ભાગ્યે નહીં, ડાયરીથી મળશે.”
મારા રગો સુકાઈ ગયા.
“ડાયરી… સજા આપશે?”
એ વખતે લાઇબ્રેરીની દીવાલો થરથરાવા માંડ્યાં.
પુસ્તકો એક પછી એક શેલ્ફમાંથી નીચે પડવા લાગ્યાં.
હવામાં અજાણી કર્કશ સુગંધ ફેલાઈ— જાણે બળતી લાકડાની.
એક છાયા ફરી મારા આગળ પ્રગટ થઈ— એ જ, જેને મેં રાત્રે જોયું હતું.
પણ આ વખત એની આકૃતિ વધારે સ્પષ્ટ હતી.
એનાં ચહેરા પર ઝખ્મોના નિશાન હતા… અને ભયાનક વાત એ હતી કે એ ચહેરો મારો જ હતો.
“આ સજા છે, મિત,” છાયા ગર્જના કરી.
“તારા ભૂતકાળથી તું ભાગી શકતો નથી.
તારે પોતાની આંખોથી પોતાનો અંત જોવો પડશે.”
હું પાછળ ખસી ગયો, પણ પગ સ્થિર થઈ ગયા.
કાવ્યા ચીસી પડી—
“એ તારી છાયા છે! જો એને સ્વીકાર નહીં કર, તો એ તને ભસ્મ કરી દેશે!”
છાયાએ હાથ લંબાવ્યો.
એના સ્પર્શથી મારી છાતીમાં આગ ફાટી નીકળી.
હું ચીસો પાડતો રહ્યો, પણ અવાજ બહાર આવ્યો નહીં.
ડાયરીનું છેલ્લું પાનું ઝળહળ્યું—
“સજા શરૂ થઈ ગઈ છે.”
અધ્યાય ૧૦ – “અંતિમ ટકરાવ”
મારી સામે ઉભેલી એ છાયા — એ જ હું હતો.
ઝખ્મોથી ભરેલો, આંખોમાં આગ, હોઠ પર નિર્દય હાસ્ય.
મારા અંદરથી જ બહાર આવ્યું એ સ્વરૂપ.
“તું જ એ છે જેણે આગ લગાવી હતી,” છાયા ગર્જના કરી.
“તું જ એ છે જેણે કવ્યા ની દુનિયા ભસ્મ કરી.”
“ના…!” મેં ચીસ પાડી.
“એ હું નહોતો! એ એક અકસ્માત હતો!”
છાયા આગળ વધી, એની પગલાંઓના અવાજથી લાઇબ્રેરી ધ્રૂજી રહી હતી.
“અકસ્માત? કે તારી અંદરનો અંધકાર?”
મારા હાથમાં ડાયરી જોરથી ધબકવા લાગી.
પાનાં ફરફરાવા માંડ્યાં, જાણે પોતે જ લખાણ સર્જી રહ્યાં હોય.
શાહીથી ઝગમગતું નવું વાક્ય દેખાયું—
“જે અંતિમ ટકરાવ જીતશે, એ જ સત્યનો માલિક બનશે.”
કાવ્યા બુમારી,
“મિત, તને તારી છાયા સાથે લડવું પડશે!
પણ યાદ રાખ— હથિયાર બહાર નહીં, અંદર શોધજે.”
છાયા એ ઝપાટો મારીને મારી ગળું પકડી લીધું.
શ્વાસ અટકી રહ્યો હતો.
મારી આંખો સામે આગના દૃશ્યો ફરી આવવા માંડ્યાં—
લોકો ચીસો પાડતા, બાળકો રડતા, અને હું… હાથમાં દીવો લઈને ઊભો.
“ના… ના!”
મેં આંતરિક ચીસો પાડી.
“એ હું નહોતો. એ મારો અંધકાર હતો… પણ હવે હું એને સ્વીકારું છું!”
એ ક્ષણે મારા હાથમાં ડાયરી જળવા માંડી.
લખાણ તેજસ્વી પ્રકાશમાં ફેરવાઈ ગયું.
છાયા ચીસી પડી—
“તું મને સ્વીકારી ન શકે! હું જ તું છું!”
“હા,” મેં ભારે અવાજમાં કહ્યું.
“તું જ હું છે… પણ હવે હું તારો કાબૂ માનતો નથી.”
પ્રકાશે આખી લાઇબ્રેરી ભરાઈ ગઈ.
છાયા આગના ધુમાડામાં વિલીન થવા લાગી.
એના અવાજ ધીમો પડતો ગયો—
“તારે સત્ય મળ્યું… પણ ક્યારેય શાંતિ નહીં…”
અને એક ઝટકામાં એ અદ્રશ્ય થઈ ગઈ.
હું થાકીને જમીન પર પડી ગયો.
કાવ્યા મારી પાસે આવી, એની આંખોમાં આંસુ હતાં.
“તું જીત્યો, મિત. તારી છાયા સામે.”
પણ હું જાણતો હતો— આ જીત અધૂરી હતી.
કારણ કે ડાયરીનું છેલ્લું પાનું હજી ખાલી હતું.
અને એ ખાલી જગ્યા… કદાચ મારી કિસ્મત માટે જ હતી.
અધ્યાય ૧૧ – “છેલ્લું પાનું”
લાઇબ્રેરી ફરીથી શાંત થઈ ગઈ.
બધું સામાન્ય દેખાતું હતું— શેલ્ફ પરનાં પુસ્તકો સ્થિર, હવામાં કોઈ ચીસ નહીં, કોઈ ધુમાડો નહીં.
પણ મારા હાથમાં રહેલી ડાયરી જાણે જીવતી જ હતી.
છેલ્લું પાનું ખાલી ઝળહળતું હતું.
એની તરફ જોયું તો એવું લાગ્યું કે એ મને બોલાવી રહ્યું છે—
“લખ… લખ તારો અંત.”
કાવ્યા ધીમે બોલી,
“મિત, આ છેલ્લું પાનું તારા હાથમાં છે.
હવે તારા પર છે કે તું કઈ રીતે વાર્તાનો અંત લાવે.”
હું થથરતા હાથથી પેન ઉઠાવ્યો.
મારા મનમાં બે અવાજ લડી રહ્યા હતા—
એક અવાજ કહેતું હતું:
‘સત્ય સ્વીકાર. તારા પાપોને લખ. સજા ભોગવીને મુક્ત થ.’
બીજો અવાજ ફૂસફૂસ્યો:
‘ડાયરીને તારા કાબૂમાં લઈ લે.
આખી દુનિયા તારી ઈચ્છાથી વળગી જશે.’
હું ઊંડો શ્વાસ લીધો.
આ પાનું ફક્ત કાગળનું નહોતું— એ મારી આત્માનો નિર્ણય હતો.
મારા હાથ કાગળ પર સરક્યા અને મેં લખ્યું—
“હું મિત, મારી છાયાને સ્વીકારું છું.
ભૂતકાળની ભૂલો મારી જ છે.
પણ હવે એ ભૂલોથી નહીં, પ્રકાશથી જીવીશ.”
જેમજ લખાણ પૂરું થયું, પાનાંમાંથી તેજસ્વી પ્રકાશ ફાટી નીકળ્યો.
ડાયરીના બધા પાનાં સોનેરી ધુમાડામાં ભસ્મ થઈ ગયા.
કાવ્યા ચીસ પાડી, “આખરે પૂર્ણ થયું!”
પણ પ્રકાશ ઓસરતા જ, મારી નજરે કાવ્યા ની આંખોમાં અજાણી ચમક પડી.
એણે ધીમું સ્મિત આપ્યું—
“સુંદર અંત છે, મિત.
પણ યાદ રાખ… ડાયરી ક્યારેય સાચે ભસ્મ થતી નથી.
એ ફક્ત નવા લેખકની રાહ જુએ છે.”
એટલું કહીને કાવ્યા ધીમે ધીમે પ્રકાશમાં ઓગળી ગઈ.
હું એકલો રહી ગયો—
ખાલી હાથ, ખાલી રૂમ, અને ખાલીપણાની વચ્ચે એક ખાલી ખૂણો…
જ્યાં કદાચ ફરી કોઈ દિવસ નવી ડાયરી પ્રગટ થશે.
અંતિમ અધ્યાય – “ઉપસંહાર”
ઘણા મહિના વીતી ગયા.
ડાયરી તો ભસ્મ થઈ ગઈ હતી, પણ એની યાદો મારી અંદર જીવંત હતી.
દરેક રાત્રે, જ્યારે આંખો બંધ કરું, ત્યારે હજુ પણ મને મારા જ છાયાના ચહેરા દેખાય.
પણ હવે એ ચહેરો મને ડરાવતો નથી.
એ ફક્ત યાદ અપાવે છે— કે સત્યથી ભાગવું એ પોતાને જ દહન કરવું છે.
હું ફરી મારી લેખનયાત્રા પર પરત ફર્યો.
લાઇબ્રેરીમાં પાછો જતો રહ્યો, પણ હવે એ ડરાવતી નહોતી.
પુસ્તકોના પાનાંઓમાં અજાણી ગંધ કે અવાજો નહોતા—
એ ફક્ત શબ્દો હતા, મારા જેવા જ લેખકોના.
એક દિવસ, મેં વિચાર્યું:
કેમ નહીં હું જ મારી ડાયરી લખું?
હું ખાલી નોટબુક લઈને બેઠો.
પહેલા પાનાં પર મેં લખ્યું—
“આ વાર્તા મિતની છે.
એક એવા માણસની, જેણે પોતાની છાયા સામે લડી અને પ્રકાશ પસંદ કર્યો.
પણ આ વાર્તા અહીં પૂરતી નથી.
કારણ કે દરેકના જીવનમાં ક્યાંક ને ક્યાંક એક ‘ડાયરી’ હોય છે
જેમાં એના પાપો, એના સત્ય અને એના નિર્ણય લખાયેલા હોય છે.”
હું લખતો રહ્યો.
ક્યારેક કલમ ધીમે ચાલતી, ક્યારેક ઝડપથી.
અને લખતાં લખતાં મને એક સત્ય સમજાયું
ડાયરી ક્યારેય નષ્ટ થતી નથી.
એ ફક્ત સ્વરૂપ બદલતી રહે છે.
ક્યારેક પુસ્તકમાં, ક્યારેક યાદોમાં, તો ક્યારેક સપનામાં.
અને દરેક વાર, એ આપણને એક જ પ્રશ્ન પૂછે છે.
“તું પોતાની છાયા સામે ઊભો રહી શકીશ?”
હું પેન મૂકી, ઊંડો શ્વાસ લીધો.
બારીની બહાર સૂરજ ઉગતો હતો.
પ્રકાશ કાચમાંથી અંદર આવીને મારા ચહેરા પર પડ્યો.
મારે ખબર હતી.
આ મારો અંત નહોતો.
આ ફક્ત એક નવી શરૂઆત હતી.
સમાપ્ત
