ಸೂರ್ಯ ಮರೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದನು. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಆ ಸಣ್ಣ ಅಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್‌ನ 25ನೇ ಮಹಡಿಯಿಂದ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ನಗರದ ದೃಶ್ಯ ನೋಡುಗರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹಬ್ಬದಂತೆ ಇತ್ತು. ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಲಕ್ಷಾಂತರ ರಸ್ತೆ ದೀಪಗಳು ಮತ್ತು ಕಟ್ಟಡಗಳ ವಿದ್ಯುತ್ ದೀಪಗಳು ಮಿನುಗತೊಡಗಿದ್ದವು. ಆ ದೀಪಗಳ ಅಲಂಕಾರ ನೋಡುತ್ತಾ, ತನ್ನ ವೃತ್ತಿಯ ಯಶಸ್ಸು ಮತ್ತು ಹಣದಿಂದ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಈ ಸುಂದರ ಜಗತ್ತಿನ ಬಗ್ಗೆ ಅಕ್ಷಯ್‌ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹೊರಗಿನ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಅಕ್ಷಯ್ ಒಬ್ಬ ಯಶಸ್ವಿ ಮನುಷ್ಯ. ಬಹುರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಂಪನಿಯ ಉಪಾಧ್ಯಕ್ಷ, ತಿಂಗಳಿಗೆ ಲಕ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಬಳ, ದುಬಾರಿ ಬೆಲೆಯ ಜರ್ಮನ್ ಕಾರು, ವಾರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಪಂಚತಾರಾ ಹೋಟೆಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಸ್ನೇಹಿತರೊಂದಿಗೆ ಔತಣಕೂಟಗಳು. ಎಲ್ಲವೂ ಅವನ ಯಶಸ್ಸಿನ ಹೆಗ್ಗುರುತುಗಳು. ಆದರೆ, ಆ ದಿನ ಅಕ್ಷಯ್ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣೀರು ತುಂಬಿ ಬಂದಿತ್ತು.
ಕಂಪನಿಯ ಬೋರ್ಡ್ ಮೀಟಿಂಗ್‌ನಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪಡೆದು, ಎಲ್ಲರ ಮುಂದೆ ನಕ್ಕಿದ್ದವನು, ಮನೆಗೆ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ ಆ ನಗು ಮಾಯವಾಗಿತ್ತು. ಅವನ ಕೋಣೆ, ಅದು ಒಂದು ಬಂಗಾರದ ಪಂಜರದಂತಾಗಿತ್ತು. ಹೊರಗಿನ ಜಗತ್ತು ತನಗೆಲ್ಲ ಇದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅವನ ಒಳಗಿನ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ನಿರ್ಜೀವ ದೇಹ. ಅದು ಯಾವತ್ತಿಗೂ ತುಂಬದ ಒಂದು ಬರಿದಾದ ಕಣಿವೆ. ಸದಾ ನಗುವಿನ ಮುಖವಾಡ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಜೀವನವನ್ನು ಆನಂದಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹುಸಿ ಪ್ರದರ್ಶನ. ಇದೆಲ್ಲ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ, ಅವನ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆ, ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಕಾಣಿಸಲೆಂದು ಅವನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಈ ಪ್ರಪಂಚ ಅವನನ್ನು ಹೇಗೆ ನೋಡುತ್ತದೆಯೋ, ಹಾಗೆಯೇ ಇರಬೇಕು ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಭಯ ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆವರಿಸಿತ್ತು. ಅವನ ಭಾವನೆಗಳು, ಅವನೊಳಗಿನ ಖಾಲಿತನ, ನೋವು ಇವೆಲ್ಲ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಕಾಣಿಸದ ಭಾವಗಳಾಗಿದ್ದವು.
ಅಂದು ಸಂಜೆ, ಕಾರ್‌ಗೆ ಎಲ್ಲಿಗೂ ಹೋಗಲು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದೇ ಹತ್ತಿರದ ಕೆಫೆಗೆ ನಡೆದು ಹೋದ. ಅದು ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಕೆಫೆ, ದುಬಾರಿ ಕಾರುಗಳು ನಿಲ್ಲುವ ಪಂಚತಾರಾ ಹೋಟೆಲ್ ಅಲ್ಲ. ಆ ಕೆಫೆಯಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಪುಸ್ತಕದ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಗಮನವನ್ನು ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಿದ್ದ ಹಳೆಯ ಗೆಳೆಯ ಕಾರ್ತಿಕ್‌ನನ್ನು ನೋಡಿದ. ಕಾರ್ತಿಕ್ ಒಬ್ಬ ಕಲಾವಿದ. ಅವನ ಬಳಿ ಅಕ್ಷಯ್‌ಗೆ ಇರುವಷ್ಟು ಹಣ, ಅಥವಾ ಯಶಸ್ಸಿನ ಖ್ಯಾತಿ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಶಾಂತಿ ಮತ್ತು ತೃಪ್ತಿ, ಅಕ್ಷಯ್‌ನನ್ನು ತಬ್ಬಿಬ್ಬುಗೊಳಿಸಿತು.
ಹೇ ಅಕ್ಷಯ್ ಎಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ನೀನು ಇಲ್ಲಿಯೂ ಬರುವುದುಂಟೇ?ಎಂದು ಕಾರ್ತಿಕ್ ನಗುತ್ತಾ ಕೇಳಿದ.ಸುಮ್ಮನೆ ಹಾಗೆ, ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬೇಸರವಾದಾಗ ಎಂದು ಅಕ್ಷಯ್ ತೇಲಿಸಿ ಹೇಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ.ಯಾಕೆ? ನಿನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬೇಸರಕ್ಕೆ ಏನು ಜಾಗ? ನೀನು ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಯಶಸ್ವಿ, ಸಂತೋಷದಿಂದ ಇರಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಎಂದು ಕಾರ್ತಿಕ್ ಹೇಳಿದ.ಅಕ್ಷಯ್ ಬಲವಂತವಾಗಿ ನಕ್ಕ. ಹೌದು, ಎಲ್ಲವೂ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ.
ಇಲ್ಲ ಏನೋ ಒಂದು ವಿಷಯ ನಿನ್ನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿದೆ ಅಕ್ಷಯ್. ನಿನ್ನ ನಗು ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತಲುಪುತ್ತಿಲ್ಲ. ನೀನು ನಗುತ್ತೀಯ, ಆದರೆ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅಳುತ್ತವೆ ಎಂದು ಕಾರ್ತಿಕ್ ನೇರವಾಗಿ ಹೇಳಿದ. ನಾನು ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ನೋಡುವುದನ್ನು ಕಲಿತಿದ್ದೇನೆ. ನಿನ್ನ ದುಃಖವನ್ನು ಅಷ್ಟೊಂದು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟಿದ್ದೀಯಾ ಅಂದರೆ, ಅದು ನಿನ್ನೊಳಗಿನ ದೊಡ್ಡ ಕಂದಕವಾಗಿದೆ.
ಕಾರ್ತಿಕ್‌ನ ಆ ಮಾತುಗಳು ಅಕ್ಷಯ್‌ಗೆ ದೊಡ್ಡ ಆಘಾತ ನೀಡಿದವು. ಅವನನ್ನು ಯಾರೂ ಈ ರೀತಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಕಾಣಿಸದ ಅವನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಕಾರ್ತಿಕ್ ಸುಲಭವಾಗಿ ಗ್ರಹಿಸಿದ್ದ. ಅಕ್ಷಯ್ ತನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಭಾರವನ್ನು ಕಾರ್ತಿಕ್‌ನ ಮುಂದೆ ಇಳಿಸಿದ. ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೂ ತನ್ನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದ, ತಾನು ನಿಜವಾಗಿ ಏನಾಗಬೇಕಿತ್ತು ಎಂಬ ಕನಸುಗಳೆಲ್ಲ ದುಡ್ಡಿನ ಹಿಂದೆ ಓಡುವಾಗ ಹೇಗೆ ಮರೆಯಾದವು ಎಂಬುದನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಂಡ. ತನ್ನ ತಂದೆ-ತಾಯಿ, ಸಮಾಜ, ಸ್ನೇಹಿತರು ಎಲ್ಲರೂ ಬಯಸಿದ ಜೀವನವನ್ನು ನಡೆಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ, ತನ್ನ ಇಷ್ಟವನ್ನೇ ಬದಿಗೊತ್ತಿದ ಕಥೆಯನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟ.
ಕಾರ್ತಿಕ್ ಮೌನವಾಗಿ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡ. ನಂತರ, ನನ್ನ ಬಳಿ ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿ ಇರಬಹುದು, ಆದರೆ ನಾನು ಅದನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಸಂಪಾದಿಸಿದ್ದೇನೆ. ನಿನ್ನ ಬಳಿ ಲಕ್ಷ ಇರಬಹುದು, ಆದರೆ ಅದನ್ನು ನೀನು ನಿನ್ನೊಳಗಿನ ಅತೃಪ್ತಿಯಿಂದ ಪಡೆದಿದ್ದೀಯ. ಯಶಸ್ಸು ಮತ್ತು ಹಣ ಕೇವಲ ಹೊರಗಿನ ಮೆರುಗು. ನಿಜವಾದ ಸಂತೋಷ ಇರುವುದು ನಿನ್ನೊಳಗಿನ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಎಂದು ಹೇಳಿದ.
ಕಾರ್ತಿಕ್, ತನ್ನ ಬಳಿಯಿದ್ದ ಹಳೆಯ ಡೈರಿಯೊಂದನ್ನು ಅಕ್ಷಯ್‌ಗೆ ನೀಡಿದ. ಇದನ್ನು ಬರೆಯಲು ಶುರು ಮಾಡು. ನಿನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹೊರಹಾಕು. ಅದು ನಿನಗೆ ಶಾಂತಿಯನ್ನು ನೀಡಬಹುದು. ಕಾಗದ ಎಂದಿಗೂ ನಿನ್ನನ್ನು ಜಡ್ಜ್ ಮಾಡಲ್ಲ.
ಅಕ್ಷಯ್ ಕಾರ್ತಿಕ್‌ನ ಮಾತಿನಂತೆ ಆ ದಿನದಿಂದ ಒಂದು ಡೈರಿಯನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡ. ಪ್ರತಿದಿನ ರಾತ್ರಿ, ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಕೊಂಡು, ತನ್ನೊಳಗೆ ಅಡಗಿರುವ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಬರವಣಿಗೆಯ ಮೂಲಕ ಹೊರಹಾಕಿದ. ಅವನಿಗೆ ಯಾರ ಮೇಲೂ ಕೋಪ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಏನನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ, ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆಗುತ್ತಿದ್ದ ನೋವು, ಒಂದು ಅನಾಮಧೇಯ ದುಃಖ. ಅದು ಬರವಣಿಗೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹೊರಬಂದಾಗ, ಅವನಿಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಉಸಿರು ಎಳೆದಂತೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಅವನು ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಬರೆಯಲು ಮತ್ತು ಓದಲು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದ ಕ್ಷಣಗಳು ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದವು. ಅಂದು ಓದುವ ಮತ್ತು ಬರೆಯುವ ಆಸೆಯನ್ನು ಹಣ ಮತ್ತು ಯಶಸ್ಸಿಗಾಗಿ ಹೇಗೆ ಕೊಂದಿದ್ದೆ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿ ತೀವ್ರವಾಗಿ ದುಃಖಿತನಾದ.
ಕೆಲವು ವಾರಗಳ ನಂತರ, ಅಕ್ಷಯ್ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ. ಆಫೀಸ್‌ನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ರಾಜೀನಾಮೆ ಪತ್ರವನ್ನು ಮ್ಯಾನೇಜರ್‌ಗೆ ಕೊಟ್ಟ. ಆ ನಿರ್ಧಾರದಿಂದ ಅವನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳು, ಕುಟುಂಬ ಆಶ್ಚರ್ಯಗೊಂಡರು. ಎಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯ ಸಂಬಳ, ನಿನ್ನ ಭವಿಷ್ಯ ನಾಶ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ ಎಂದು ಎಲ್ಲರೂ ದೂಷಿಸಿದರು. ಆದರೆ, ಇದೇ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಅಕ್ಷಯ್ ನಿಜವಾದ ಸಂತೋಷ ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದ. ಅವನು ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಪುಸ್ತಕ ಬರೆಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ. ಆ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ತನ್ನೊಳಗಿನ ಭಾವನೆಗಳು, ಯಶಸ್ಸಿನ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಖಾಲಿತನ, ಮತ್ತು ನಿಜವಾದ ಸಂತೋಷದ ಹುಡುಕಾಟದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದ.
ಆ ಪುಸ್ತಕಕ್ಕೆ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಕಾಣಿಸದ ಭಾವಗಳು ಎಂದು ಹೆಸರಿಟ್ಟ. ಈ ಪುಸ್ತಕ ಪ್ರಕಟವಾದಾಗ, ಅದು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಚರ್ಚೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನರು ಆ ಕಥೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಕಥೆಯೆಂದು ಭಾವಿಸಿಕೊಂಡರು. ಸೋಷಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾದಲ್ಲಿ ನಗುವ ಫೋಟೋ ಹಾಕುತ್ತ ಒಳಗೊಳಗೇ ಅಳುತ್ತಿದ್ದ ಅದೆಷ್ಟೋ ಮಂದಿಗೆ ಅಕ್ಷಯ್‌ನ ಕಥೆ ಕನ್ನಡಿಯಂತಾಗಿತ್ತು. ಒಬ್ಬರು ಅಕ್ಷಯ್‌ಗೆ ಇ-ಮೇಲ್ ಮಾಡಿ, ನಿಮ್ಮ ಪುಸ್ತಕ ನನ್ನನ್ನು ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಯಿಂದ ತಡೆಯಿತು ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದರು. ಆ ಒಂದು ಸಂದೇಶ ಅಕ್ಷಯ್‌ಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಹಣ ಮತ್ತು ಯಶಸ್ಸಿಗಿಂತ ದೊಡ್ಡದೆಂದು ಅನಿಸಿತು.
ಅಕ್ಷಯ್‌ಗೆ ನಿಜವಾದ ಯಶಸ್ಸು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು, ತನ್ನ ಕಥೆಯನ್ನು ಇತರರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡಾಗ. ಈಗ ಅವನ ಬಳಿ ಮೊದಲಿನಷ್ಟು ಹಣ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಈಗ ನಿಜವಾದ ಸಂತೋಷ, ನಿಜವಾದ ನೆಮ್ಮದಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನೊಳಗೆ ಇದ್ದ ಕಂದಕ ತುಂಬಿತ್ತು. ಅವನು ಕಾರ್ತಿಕ್‌ನ ಬಳಿ ಹೋಗಿ, ನೀನು ನನಗೆ ಒಂದು ಹೊಸ ಜೀವನ ನೀಡಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಕಾರ್ತಿಕ್ ನಕ್ಕು ನಾನು ನಿನಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು ಬರೀ ಒಂದು ಡೈರಿ. ನೀನು ಅದನ್ನು ನಿನ್ನ ಹೃದಯದಿಂದ ತುಂಬಿದಾಗ ಅದು ನಿನ್ನ ಜೀವನಕ್ಕೆ ದಾರಿಯಾಯಿತು. ಎಂದು ಹೇಳಿದ.
ಇದು ಕೇವಲ ಅಕ್ಷಯ್‌ನ ಕಥೆಯಲ್ಲ, ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಕಥೆ. ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ನಿಜವಾದ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ತೋರಿಸಲು ನಾವು ಹೆದರುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ, ಯಶಸ್ಸು, ಹಣ, ಮತ್ತು ಸಮಾಜದ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳಿಗಿಂತ, ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ಶಾಂತಿ ಮತ್ತು ಸಂತೋಷ ಮುಖ್ಯ. ಆ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿ, ಅವುಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ನಾವು ನಿಜವಾದ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ಖಾಲಿತನವನ್ನು ತುಂಬಲು ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಶಂಸೆಯಲ್ಲ, ಒಳಗಿನ ಶಾಂತಿ.
