Written by: Souradeep Adhikari
આજે પણ જ્યારે હું આંખો બંધ કરું છું, ત્યારે એ દ્રશ્યો મારી નજર સામે તરી આવે છે. એ ભયાવહ વાસ્તવિકતા, જેણે મારા મિત્ર રાજેશના જીવનને નર્ક બનાવી દીધું હતું, અને મને જીવનભર માટે કોઈ અદ્રશ્ય છાયા નીચે જીવવા મજબૂર કરી દીધો છે. મારું નામ અરવિંદ છે, અને હું કોઈ વાર્તાકાર નથી. હું એક સામાન્ય માણસ છું, જેણે આધુનિક શહેરના ચળકાટ પાછળ છુપાયેલી એક એવી કાળી સચ્ચાઈ જોઈ છે, જેના પર વિશ્વાસ કરવો મુશ્કેલ છે. આ ઘટના, જે હું તમને કહેવા જઈ રહ્યો છું, તે કોઈ કાલ્પનિક વાર્તા નથી; તે એક હકીકત છે, જેણે મારા મગજમાં કાયમ માટે ઘર કરી લીધું છે.રાજેશ અને મીના, મારા સૌથી નજીકના મિત્રો હતા. રાજેશ, એક સફળ બિઝનેસમેન, પોતાની મહેનતથી કરોડોની સંપત્તિનો માલિક બન્યો હતો. મીના, એક સુંદર અને સંસ્કારી ગૃહિણી, જેણે રાજેશના સંસારને સ્વર્ગ જેવો બનાવી દીધો હતો. તેમનો પ્રેમ, તેમનો સંસાર, તેમની ખુશી – બધું જ ઈર્ષા કરવા જેવું હતું. અમે ત્રણેય બાળપણના મિત્રો હતા. રાજેશના લગ્ન મીના સાથે થયા ત્યારે પણ હું તેમની દરેક ખુશીનો સાક્ષી હતો. તેમની એકમાત્ર ઈચ્છા હતી – શહેરના સૌથી પોશ વિસ્તારમાં, એક ઊંચી ઇમારના સૌથી ઉપરના માળે તેમનું પોતાનું એક આલીશાન એપાર્ટમેન્ટ હોય. જ્યાં તેઓ શાંતિથી, ખુશીથી પોતાનું શેષ જીવન વિતાવી શકે.અને પછી એ દિવસ આવ્યો. રાજેશ અને મીનાએ શહેરના સૌથી ઊંચા અને આધુનિક, 'શાંતિ ટાવર્સ' નામના વિશાળ એપાર્ટમેન્ટ કોમ્પ્લેક્સમાં એક ૨૭મા માળે આવેલો પેન્ટહાઉસ જેવો ફ્લેટ ખરીદ્યો. એ ફ્લેટ ખરેખર સ્વર્ગ હતો. બેડરૂમમાંથી દેખાતું શહેરનું વિહંગમ દ્રશ્ય, વિશાળ લિવિંગ રૂમ, આધુનિક કિચન – બધું જ પરફેક્ટ હતું. રાજેશ ખુશ હતો, મીના ખુશ હતી. મેં પણ તેમને અભિનંદન આપ્યા અને તેમના નવા ઘરની ગૃહેપ્રવેશ પૂજામાં ભાગ લીધો. મને યાદ છે, તે દિવસે રાજેશના ચહેરા પર જે સંતોષ અને ખુશી હતી, તે મેં ક્યારેય જોઈ ન હતી. તેણે કહ્યું હતું, "અરવિંદ, આ મારું સપનું છે, તલસ્પર્શી સપનું."શરૂઆતમાં બધું સામાન્ય હતું. રાજેશ અને મીના નવા ઘરમાં ગોઠવાઈ ગયા. હું અવારનવાર તેમને મળવા જતો. ક્યારેક રાત્રિભોજન માટે, ક્યારેક ફક્ત ગપ્પાં મારવા. એપાર્ટમેન્ટમાં હંમેશા એક પ્રકારની શાંતિ હતી, એક ઉચ્ચ મધ્યમવર્ગીય જીવનની સંતોષકારક ધૂન. પણ ધીમે ધીમે, મેં રાજેશના વર્તનમાં સૂક્ષ્મ પરિવર્તન જોવાનું શરૂ કર્યું.અદ્રશ્ય પડછાયાનો આરંભ (પ્રથમ સંકેતો):પ્રથમ વખત, જ્યારે મેં રાજેશને અસામાન્ય જોયો, ત્યારે લગભગ બે મહિના વીતી ગયા હતા. હું રાત્રિભોજન માટે ગયો હતો. રાજેશ થોડો ઉદાસ દેખાતો હતો. તેણે કહ્યું, "અરવિંદ, તને નથી લાગતું કે આ ફ્લેટમાં થોડી ઠંડક વધુ રહે છે?" મેં હસતાં હસતાં કહ્યું, "અરે રાજેશ, ૨૭મો માળ છે, હવા તો હશે જ. ઉપરથી આટલું મોટું એપાર્ટમેન્ટ, AC ચાલુ ન હોય તો પણ ઠંડુ લાગે." તેણે માથું ધુણાવ્યું, પણ તેના ચહેરા પરનો ઉચાટ ઓછો થયો નહિ. "નહિ યાર, મને ક્યારેક ક્યારેક એક વિચિત્ર ઠંડી લાગે છે, જાણે કોઈએ અચાનક AC ચાલુ કર્યું હોય." તે રાત્રે, મને પણ લિવિંગ રૂમના એક ખૂણામાં, એક પળ માટે, એક અસામાન્ય શીતળતાનો અનુભવ થયો. પણ મેં તેને અવગણ્યો, કદાચ તે મારા મનનો વહેમ હશે.થોડા દિવસો પછી, રાજેશનો ફોન આવ્યો. તેનો અવાજ થોડો થાકેલો અને પરેશાન લાગતો હતો. "અરવિંદ, તું થોડો સમય કાઢીને આવી શકે છે? મને કઈક વિચિત્ર લાગે છે." હું બીજા જ દિવસે સવારે તેના ઘરે પહોંચ્યો. રાજેશની આંખો નીચે કાળા ડાઘ હતા, જાણે તે રાતોની ઊંઘ ગુમાવી ચૂક્યો હોય. તેણે મને અંદર બેસાડ્યો. મીના પણ ત્યાં જ હતી, તેના ચહેરા પર ચિંતા સ્પષ્ટ દેખાતી હતી. રાજેશ બોલ્યો, "યાર, રાત્રે મને ખૂબ અવાજો સંભળાય છે. ક્યારેક ધીમા પગલાંનો અવાજ, ક્યારેક કોઈના રડવાનો અવાજ, ક્યારેક જાણે કોઈ ધીમા સ્વરે વાત કરતું હોય." મીનાએ તરત જ કહ્યું, "રાજેશ, આ બધું તારા કામના તણાવને કારણે છે. તારી ઊંઘ પૂરી નથી થતી. મેં તો કોઈ અવાજ સાંભળ્યો નથી." રાજેશ ગુસ્સામાં બોલ્યો, "તું કઈ રીતે સાંભળીશ? તું તો ઘસઘસાટ ઊંઘી જાય છે! હું છું જે આખી રાત જાગું છું."મીનાએ મને સંકેત આપ્યો કે રાજેશ છેલ્લા કેટલાક સમયથી આવું જ વર્તન કરી રહ્યો છે. રાજેશ એકદમ તર્કબદ્ધ માણસ હતો, અંધશ્રદ્ધામાં માનતો નહોતો. એટલે તેણે મીનાને કોઈ ડોક્ટરને બતાવવા પણ ના પાડી દીધી હતી. "અરવિંદ, મેં તો ઇલેક્ટ્રિશિયનને પણ બોલાવ્યો હતો. લાઈટો વારંવાર ઝબકતી રહે છે, ક્યારેક પંખાની સ્પીડ અચાનક વધી જાય છે તો ક્યારેક ઓછી થઈ જાય છે. ઇલેક્ટ્રિશિયન કહે છે કે બધું બરાબર છે, કોઈ ફોલ્ટ નથી." મેં રાજેશે પૂરી વાત ધ્યાનથી સાંભળી. મને પણ થોડું વિચિત્ર લાગ્યું, પણ મેં તેને આશ્વાસન આપવાનો પ્રયાસ કર્યો. "રાજેશ, કદાચ નવા એપાર્ટમેન્ટ છે, વાયરિંગ સેટ થતા વાર લાગતી હશે."તે દિવસે અમે આખો દિવસ સાથે રહ્યા. બપોરે જ્યારે મીના કિચનમાં જમવાનું બનાવી રહી હતી, ત્યારે રાજેશ અને હું લિવિંગ રૂમમાં ટીવી જોઈ રહ્યા હતા. અચાનક, કિચનમાંથી એક મોટો ધડાકાનો અવાજ આવ્યો. અમે બંને ચોંકી ઉઠ્યા અને દોડીને કિચનમાં ગયા. મીના સ્તબ્ધ થઈને ઊભી હતી. એક કાચનો ગ્લાસ, જે ફ્રીઝની ઉપર મુકેલો હતો, તે જમીન પર તૂટી ગયો હતો. "મેં ગ્લાસ ત્યાં મૂક્યો જ નહોતો!" મીનાના મોઢામાંથી ઉદ્ગાર સરી પડ્યો. "અને કોઈ હતો પણ નહિ!" રાજેશ ગુસ્સામાં બોલ્યો, "જોયું અરવિંદ? આ બધું તને વહેમ લાગે છે?" મેં તૂટેલા કાચના ટુકડાઓ જોયા. એ ગ્લાસ એવી જગ્યાએથી પડ્યો હતો જ્યાં કોઈ વ્યક્તિ સહેલાઇથી પહોંચી ન શકે. તે ઘટના ખરેખર અસામાન્ય હતી.માનસિક તાણ અને ભયની વૃદ્ધિ (ઉત્તેજના અને ભયનો વિસ્તાર):આ ઘટનાઓ પછી રાજેશની હાલત વધુ ગંભીર બનતી ગઈ. તેની ઊંઘ સંપૂર્ણપણે હરામ થઈ ગઈ. તે આખી રાત જાગતો રહેતો, ક્યારેક લિવિંગ રૂમમાં બેસી રહેતો, ક્યારેક બાલ્કનીમાં ઊભો રહીને નીચે શહેરને તાકતો. તેનો સ્વભાવ ચીડિયો થઈ ગયો હતો. બિઝનેસમાં તેનું ધ્યાન લાગતું નહોતું, જેના કારણે નુકસાન થવા માંડ્યું. મીના ખૂબ ચિંતિત રહેતી હતી. તેણે મને ફોન કરીને રડતાં રડતાં કહ્યું, "અરવિંદભાઈ, રાજેશ સાવ બદલાઈ ગયો છે. તે કહે છે કે કોઈ તેને જોઈ રહ્યું છે. તે કહે છે કે તેને ઘરમાંથી એક વિચિત્ર ગંધ આવે છે, જાણે કોઈ જૂની, સડેલી વસ્તુની ગંધ હોય."જ્યારે હું રાજેશને મળવા ગયો, ત્યારે મને તેની દયનીય હાલત જોઈને આઘાત લાગ્યો. તે પાતળો થઈ ગયો હતો, તેની આંખો ખાડામાં ઉતરી ગઈ હતી, અને તેના ચહેરા પર એક અકથ્ય ડર છવાયેલો હતો. તેણે મને ધીમા અવાજે કહ્યું, "અરવિંદ, આ ઘરમાં કંઈક છે. મને ખબર નથી શું છે, પણ તે મને શાંતિથી રહેવા દેતું નથી." તેણે મને કહ્યું કે હવે તેને માત્ર અવાજો જ નહીં, પણ પડછાયા પણ દેખાય છે. "ખાસ કરીને રાત્રે, જ્યારે હું ટોર્ચ લઈને બેઠો હોઉં છું, ત્યારે મને લિવિંગ રૂમના ખૂણામાં, અથવા બેડરૂમની દિવાલ પરથી, એક ક્ષણ માટે, કોઈ આકૃતિ પસાર થતી દેખાય છે. જાણે કોઈ સ્ત્રી સાડી પહેરીને પસાર થઈ હોય. પણ જ્યારે હું ધ્યાનથી જોઉં છું, ત્યારે કશું જ નથી હોતું."રાજેશના આ વર્ણનને કારણે મને પણ થોડો ડર લાગવા માંડ્યો. મેં તેને ડોક્ટર પાસે જવાની ખૂબ સલાહ આપી, માનસિક રોગના નિષ્ણાત પાસે. રાજેશ પહેલા તો ના પાડતો રહ્યો, પણ મીનાના આગ્રહ અને મારી સમજાવટથી છેવટે તે ડોક્ટરને મળવા તૈયાર થયો. ડોક્ટરે તેને ઊંઘની ગોળીઓ અને એન્ટિ-ડિપ્રેસન્ટ્સ આપ્યા. શરૂઆતમાં થોડા દિવસ શાંતિ રહી, પણ પછી રાજેશની હાલત ફરીથી બગડવા માંડી. ગોળીઓ પણ તેની ઉપર કોઈ અસર કરતી નહોતી.એક રાત્રે, રાજેશ મને ફોન કરીને રડવા માંડ્યો. "અરવિંદ, તે હવે મારી સાથે વાત કરે છે! ધીમા અવાજે, મારા કાનમાં કંઈક કહે છે. મને ધમકાવે છે! મને અહીંથી જવાનો આદેશ આપે છે!" તેનો અવાજ કાંપતો હતો. મને થયું કે કદાચ ડોઝ વધારવો પડશે, રાજેશ હવે સાચે જ પાગલ થઈ રહ્યો છે. બીજા દિવસે હું રાજેશના ઘરે પહોંચ્યો. મીના રડતી હતી. "રાજેશભાઈ, તે રાત્રે લિવિંગ રૂમમાં જોર જોરથી બોલતા હતા, જાણે કોઈ અદ્રશ્ય વ્યક્તિ સાથે ઝઘડી રહ્યા હોય."તે દિવસે જ્યારે હું એપાર્ટમેન્ટમાં પ્રવેશ્યો, ત્યારે મને પણ એક વિચિત્ર લાગણી થઈ. એક અસહ્ય ભારેપણું, જાણે કોઈ અદ્રશ્ય શક્તિ આખા ઘરમાં વ્યાપી ગઈ હોય. લિવિંગ રૂમમાં પહોંચતા જ મને એક ઠંડીનો લહેરો અનુભવાયો, જે પહેલા કરતા અનેકગણો તીવ્ર હતો. રાજેશ સોફા પર બેસીને દિવાલ સામે તાકી રહ્યો હતો, તેની આંખો લાલ હતી. "અરવિંદ, તને નથી લાગતું કે અહીં કોઈ બીજું પણ છે?" તેણે ધીમા અવાજે, ગળગળા થઈને પૂછ્યું. હું ડરી ગયો.ભયનો અંતિમ પડાવ (પાગલપન અને પ્રત્યક્ષ ભય):રાજેશ હવે ઓફિસ જવાનું સાવ બંધ કરી દીધું હતું. તે આખો દિવસ ઘરમાં જ પૂરાઈ રહેતો. રાત્રે તે લગભગ આખી રાત જાગતો રહેતો. તેને કાયમ લાગતું કે કોઈ તેને જોઈ રહ્યું છે, તેની દરેક હિલચાલ પર નજર રાખી રહ્યું છે. તેના ચહેરા પર ભય અને પાગલપનનો ભેળસેળ દેખાતી હતી. મીના પણ હવે તેની સાથે રહેવાથી ડરતી હતી. રોજ રાત્રે રાજેશની ચીસો, તેનો રડવાનો અવાજ, અને ક્યારેક કોઈ અદ્રશ્ય વ્યક્તિ સાથે તેનો ઝઘડો – આ બધું મીના માટે અસહ્ય બની ગયું હતું.એક દિવસ રાજેશે મને એક એવી વાત કહી, જેણે મારા રૂંવાટા ઉભા કરી દીધા. તેણે કહ્યું કે તેને હવે ફક્ત પડછાયા જ નહીં, પણ એક આખી આકૃતિ દેખાય છે. "અરવિંદ, તે એક સ્ત્રી છે. સફેદ સાડી પહેરેલી, વાળ ખુલ્લા, અને તેની આંખોમાં અપાર દુઃખ છે. તે રાત્રે મારા બેડરૂમમાં આવે છે, મારા પલંગ પાસે ઊભી રહે છે, અને મને તાકે છે. ક્યારેક તે મારા માથા પર હાથ ફેરવે છે, અને ત્યારે મને લોહી જામી જાય તેવી ઠંડી લાગે છે. ક્યારેક તે ધીમા સ્વરે કંઈક ગુણગુણતી હોય છે, એક અતિ કરુણ ધૂન."રાજેશની આ વાત સાંભળીને હું સ્તબ્ધ થઈ ગયો. મને હવે લાગતું હતું કે રાજેશ સાચે જ પાગલ થઈ ગયો છે. પણ તેની આંખોમાં જે ભય હતો, તે કલ્પનાનો ભય નહોતો. તે એક વાસ્તવિક, શુદ્ધ ભય હતો. મેં તેને સમજાવવાનો પ્રયાસ કર્યો કે આ બધું તેના મનની ઉપજ છે, પણ રાજેશ હવે કોઈ વાત સાંભળવા તૈયાર નહોતો. "તે મને છોડશે નહિ, અરવિંદ. તે મને મારી નાખશે. તે મને અહીંથી જવા માંગતી નથી."મીના એક દિવસ રાજેશે છોડીને તેના પિયર જતી રહી. તે રાજેશે એકલા છોડી દેતા ખૂબ દુઃખી હતી, પણ તેની પાસે કોઈ વિકલ્પ નહોતો. રાજેશની સાથે રહેવું હવે અસહ્ય અને ભયાવહ હતું. રાજેશ ફરીથી એકલો પડી ગયો. મેં તેને ખૂબ સમજાવ્યો કે મીનાને પાછી લાવે, પણ તે સાંભળતો જ નહોતો. "તે પણ મને જોઈ રહી છે, અરવિંદ. તે મીનાને પણ ડરાવે છે. તે તેને નુકસાન પહોંચાડવા માંગે છે."હવે હું રાજેશને મળવા જતો ત્યારે મને પણ તે એપાર્ટમેન્ટમાં એક વિચિત્ર દબાણ મહેસૂસ થતું. ક્યારેક મને લાગતું કે કોઈ મને જોઈ રહ્યું છે. ક્યારેક અચાનક મારા કાને કોઈ ધીમા અવાજો અથડાતા, જે તરત જ શાંત થઈ જતા. રાજેશ એકદમ નર્વસ અને બેચેન રહેતો હતો. તે અગાઉ સંપૂર્ણપણે વ્યવહારુ અને તર્કસંગત હતો, હવે તેણે ભૂત-પ્રેત અને અદ્રશ્ય શક્તિઓની વાતો કરવાનું શરૂ કર્યું હતું.એક દિવસ મેં એપાર્ટમેન્ટના મેનેજર સાથે વાત કરી. મેં તેમને પૂછ્યું કે આ ફ્લેટનો અગાઉનો કોઈ ઇતિહાસ છે? મેનેજર પહેલા તો અચકાયા, પણ પછી ધીમા અવાજે કહ્યું, "સાહેબ, આ ફ્લેટમાં આ પહેલા એક યુવાન દંપતી રહેતું હતું. લગભગ દસ વર્ષ પહેલાની વાત છે. તેમની એક નાનકડી દીકરી હતી. પણ પછી અચાનક, એક દિવસ, એ સ્ત્રી અને તેની દીકરીએ આ જ ફ્લેટમાં આત્મહત્યા કરી લીધી હતી. તેના પતિએ તેમને વિશ્વાસઘાત કર્યો હતો, જેના કારણે તે ખૂબ નિરાશ થઈ ગઈ હતી. આ ઘટના પછી, એ ફ્લેટ ઘણા સમય સુધી ખાલી પડ્યો રહ્યો. કોઈ તેને ખરીદવા તૈયાર નહોતું..." મેનેજરે વધુ કઈ કહ્યું નહીં, પણ મને રાજેશની વાતો સાચી લાગવા માંડી. એ જ સ્ત્રી, જે રાજેશને દેખાતી હતી. એ જ દુઃખ, જે રાજેશની આંખોમાં હતું.મારા શરીર પરથી એક શીત લહેર પસાર થઈ ગઈ. હું સમજી ગયો કે રાજેશ શા માટે પાગલ થઈ રહ્યો છે. તે કોઈ મનોરોગી નહોતો, તે એક ભયાવહ વાસ્તવિકતાનો શિકાર હતો.એક રાત્રે, રાત્રે લગભગ ત્રણ વાગ્યે, રાજેશનો ફોન આવ્યો. તેનો અવાજ સહેલાઇથી ઓળખી શકાય તેવો નહોતો. તે ચીસો પાડી રહ્યો હતો, રડી રહ્યો હતો, અને શબ્દોમાં કહી ન શકાય તેવી ભયાનકતા તેના અવાજમાં હતી. "તે અહીં છે! તે મારી સામે ઊભી છે! તે મને લઈ જવા આવી છે! તે મને મારી રહી છે! અરવિંદ, મને બચાવ! તે મને છોડતી નથી!"હું રાતોરાત ગાડી લઈને તેના એપાર્ટમેન્ટ તરફ ભાગ્યો. મારા મનમાં એક જ ડર હતો – રાજેશને કંઈક થઈ જશે. જ્યારે હું શાંતિ ટાવર્સ પહોંચ્યો, ત્યારે સિક્યોરિટી ગાર્ડે મને અટકાવ્યો. "સાહેબ, ઉપરથી કંઈક અવાજો આવે છે. પોલીસને જાણ કરી છે." હું સીધો લિફ્ટમાં ૨૭મા માળે પહોંચ્યો. મેં જોયું તો રાજેશના એપાર્ટમેન્ટનો દરવાજો અડધો ખુલ્લો હતો. અંદરથી કાચ તૂટવાનો, વસ્તુઓ પડવાનો અને રાજેશની ચીસોનો અવાજ આવી રહ્યો હતો.મેં દરવાજો ધક્કો મારીને ખોલ્યો. અંદરનું દ્રશ્ય જોઈને મારી ચીસ નીકળી ગઈ. લિવિંગ રૂમની બધી વસ્તુઓ વેરવિખેર પડી હતી. કાચના ટેબલના ટુકડા જમીન પર પથરાયેલા હતા. સોફા ફાટી ગયા હતા. અને રાજેશ, તે રૂમના વચ્ચે, પોતાના માથા પર હાથ રાખીને જમીન પર બેઠો હતો. તેની આંખો પહોળી થઈ ગઈ હતી, જાણે તેણે કોઈ અમાનવીય દ્રશ્ય જોયું હોય. તે ધ્રુજી રહ્યો હતો, અને તેના મોઢામાંથી કોઈ અસ્પષ્ટ અવાજો નીકળી રહ્યા હતા.મને યાદ છે, તે ક્ષણે, મેં મારા જીવનમાં સૌથી ભયાવહ શીતળતા અનુભવી હતી. આસપાસની હવા એટલી ઠંડી હતી કે મારી હાડકાં સુધી ધ્રુજી ઉઠી. મને લાગ્યું કે કોઈ અદ્રશ્ય શક્તિ રૂમમાં હાજર છે, અને તેની આંખો મારા પર મંડાયેલી છે. મારા પગ જમીન સાથે ચોંટી ગયા હતા. હું રાજેશની પાસે જઈ શક્યો નહિ. હું ફક્ત ત્યાં ઊભો રહ્યો, ધ્રુજતો રહ્યો.પછી, મારા કાનમાં એક અતિ ધીમો, છતાં સ્પષ્ટ, સ્ત્રીનો અવાજ પડઘાયો. એક રડવાનો અવાજ, એક કરુણ ધૂન, જાણે કોઈના હૃદયનો ટુકડો તૂટી ગયો હોય. એ અવાજ મારા શરીરના રોમે રોમમાં ઉતરી ગયો. મેં રાજેશ તરફ જોયું, અને તેની આંખોમાં એક વિચિત્ર મુક્તિ દેખાઈ, જાણે તે હવે બધું જ છોડી દેવા તૈયાર હોય.અંત અને ભયનું શાશ્વત પડછાયું (નિષ્કર્ષ):પછીના થોડા જ સમયમાં પોલીસ અને ડોકટરો પહોંચી ગયા. રાજેશે તાત્કાલિક હોસ્પિટલમાં દાખલ કરવામાં આવ્યો. તેને બેભાન અવસ્થામાં લઈ જવામાં આવ્યો, તેના શરીર પર કોઈ ઈજાના નિશાન નહોતા, પણ તે માનસિક રીતે સંપૂર્ણપણે ભાંગી પડ્યો હતો. ડોક્ટરોએ કહ્યું કે તેને ગંભીર માનસિક આઘાત લાગ્યો છે. તે ક્યારેય સાજો થઈ શક્યો નહિ. રાજેશ, જે એક સફળ અને ખુશખુશાલ માણસ હતો, તે હવે એક ખાલી ખોળિયું બની ગયો હતો. તે ફક્ત પોતાના બેડ પર પડ્યો રહેતો, દિવાલ સામે તાકતો રહેતો, અને ક્યારેક ધીમા અવાજે કોઈ અસ્પષ્ટ ધૂન ગુણગુણતો રહેતો. તેની આંખોમાં એ જ ભય, એ જ સ્ત્રીની આકૃતિનો પડછાયો કાયમ માટે છવાઈ ગયો હતો.મીના ક્યારેય પાછી ફરી નહિ. તેણે રાજેશને એ હાલતમાં છોડી દીધો, કારણ કે તે પોતે પણ એ માનસિક ત્રાસમાંથી પસાર થઈ હતી. એપાર્ટમેન્ટને સીલ કરી દેવામાં આવ્યું. કોઈ તેને ફરીથી વેચી શક્યું નહિ. શાંતિ ટાવર્સના એ ૨૭મા માળનો ફ્લેટ આજે પણ ખાલી પડ્યો છે. કોઈ કહે છે કે ત્યાંથી હજુ પણ રાત્રે અવાજો આવે છે, કોઈ સ્ત્રીના રડવાનો અને બાળકના ચીસોનો અવાજ.હું, અરવિંદ, ક્યારેય એ રાત ભૂલી શક્યો નહિ. હું હવે ક્યારેય કોઈ ઊંચા એપાર્ટમેન્ટમાં નથી રહેતો. મને લાગે છે કે આધુનિકતાના આ ઝળહળાટ પાછળ, શહેરોની આ ગીચ વસ્તીમાં, એવી ઘણી અદ્રશ્ય શક્તિઓ અને રહસ્યો છુપાયેલા છે, જે આપણને કલ્પના પણ નથી. આ ઘટનાએ મને શીખવ્યું કે ભય ફક્ત અંધારામાં જ નથી હોતો, તે આપણા સૌથી સુરક્ષિત ગણાતા ઘરમાં પણ છુપાયેલો હોઈ શકે છે.જ્યારે પણ હું રાત્રે એકલો હોઉં છું, ત્યારે મને એ ઠંડીનો અહેસાસ થાય છે, એ ધીમા રડવાના અવાજ સંભળાય છે, અને મને લાગે છે કે એ અદ્રશ્ય સ્ત્રીનો પડછાયો હજુ પણ મારી પાછળ ચાલે છે. તે મને યાદ અપાવે છે કે રાજેશ સાથે જે થયું, તે કોઈ કાલ્પનિક વાર્તા નહોતી, પણ એક ભયાવહ વાસ્તવિકતા હતી, જેણે એક માણસના જીવનને કાયમ માટે નર્ક બનાવ્યું. મને આજે પણ થાય છે કે કદાચ, તે સ્ત્રી રાજેશે છોડીને ગઈ નથી, તે હજી પણ ત્યાં જ છે, ૨૭મા માળના એ શાંતિ ટાવર્સમાં, પોતાના બદલાની રાહ જોતી, અને કદાચ કોઈ નવા શિકારની શોધમાં. અને ક્યારેક, મને લાગે છે કે હું પણ તેનો શિકાર બનીશ... આ સત્ય કથા મને આજે પણ રાતોની ઊંઘ હરામ કરી દે છે, અને મારા હૃદયમાં ભયનો એક કાયમી ડંખ છોડી ગઈ છે.
