നിലാവിന്റെ സമ്മാനം
ഒറ്റപ്പെട്ടൊരു മലഞ്ചെരുവിൽ, ചമത എന്ന പുഴയുടെ തീരത്തായിരുന്നു അപ്പുക്കുട്ടൻ എന്ന വൃദ്ധൻ താമസിച്ചിരുന്നത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ലോകം ആകെ ആ പുഴയും, അതിനപ്പുറത്തുള്ള കാടും, പിന്നെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചെറിയ വീടിനോട് ചേർന്നുള്ള പൂന്തോട്ടവുമായിരുന്നു. നിറയെ പലതരം പൂക്കളും ചെടികളും ഉണ്ടായിരുന്ന ആ പൂന്തോട്ടം ഒരു സ്വപ്നലോകം പോലെ തോന്നിപ്പിക്കും. പക്ഷെ, അപ്പുക്കുട്ടൻ ഏറെ ആഗ്രഹിച്ചത്, രാത്രിയിൽ മാത്രം വിരിയുന്ന, നിലാവിനെപ്പോലെ തിളക്കമുള്ള ഒരു പൂവായിരുന്നു.ഒരു ദിവസം പുലർച്ചെ, പതിവുപോലെ പൂന്തോട്ടം വൃത്തിയാക്കുന്നതിനിടയിൽ, അപ്പുക്കുട്ടൻ ഒരു അത്ഭുതകരമായ കാഴ്ച കണ്ടു. പുഴയുടെ തീരത്തുനിന്ന് ഒഴുകി വന്ന, ഒരു നക്ഷത്രത്തെപ്പോലെ തിളങ്ങുന്ന ഒരു വിത്ത്! അതിന്റെ ഉള്ളിൽനിന്നും മൃദുവായ ഒരു പ്രകാശം പുറത്തുവരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വിസ്മയത്തോടെ അദ്ദേഹം ആ വിത്തെടുത്തു, തന്റെ പൂന്തോട്ടത്തിലെ ഏറ്റവും നല്ല മണ്ണിൽ അത് നട്ടു.അടുത്ത കുറച്ച് ദിവസങ്ങളിൽ, അപ്പുക്കുട്ടൻ ആ വിത്തിനെ വളരെ ശ്രദ്ധയോടെ പരിപാലിച്ചു. എന്നും രാവിലെ അതിന് വെള്ളം ഒഴിച്ചു, സംസാരിച്ചു. ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, അതിൽനിന്ന് ഒരു ചെറിയ തൈ മുളച്ചു വന്നു. അത്ഭുതമെന്നു പറയട്ടെ, ആ തൈയുടെ ഇലകൾക്ക് സാധാരണ ചെടികളുടെ ഇലകളെക്കാൾ തിളക്കമുണ്ടായിരുന്നു. അത് വളർന്ന് ഒരു വലിയ ചെടിയായി, പക്ഷെ അതിൽ പൂക്കളൊന്നും വിരിഞ്ഞില്ല. അപ്പുക്കുട്ടൻ നിരാശനായി, എങ്കിലും അതിന്റെ ഭംഗിയിൽ മതിമറന്ന് ആ ചെടിയെ പരിപാലിക്കുന്നത് തുടർന്നു.ഒരു പൗർണ്ണമി രാത്രിയിൽ, ചന്ദ്രൻ ആകാശത്തിന്റെ നടുവിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ, ഒരു മനോഹരമായ കാഴ്ച അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു. ആ ചെടിയിൽ ഒരു പൂവ് വിരിഞ്ഞിരിക്കുന്നു! സാധാരണ പൂക്കളെപ്പോലെയായിരുന്നില്ല അത്. വെളുത്ത ഇതളുകളോടുകൂടിയ ആ പൂവിൽ നിന്നും നിലാവിനെപ്പോലെ, തിളക്കമുള്ള ഒരു പ്രകാശം പൂന്തോട്ടത്തിൽ മുഴുവൻ പരന്നു. പൂന്തോട്ടം ഒരു മായാലോകം പോലെ പ്രകാശിച്ചു. അപ്പുക്കുട്ടൻ സന്തോഷം കൊണ്ട് കരഞ്ഞുപോയി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വപ്നം പൂവണിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.ആദ്യമൊക്കെ ആരും ഈ അത്ഭുതത്തെക്കുറിച്ച് അറിഞ്ഞില്ല. പക്ഷെ ഒരു രാത്രി, അതുവഴി കടന്നുപോയ ചില യാത്രക്കാർ ആ പ്രകാശം കണ്ട് അപ്പുക്കുട്ടന്റെ വീട്ടിലെത്തി. അവർ ആ കാഴ്ച കണ്ട് അമ്പരന്നുപോയി. വാർത്ത കാട്ടുതീ പോലെ നാടുമുഴുവൻ പരന്നു. ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ, പൂവ് വിരിയുന്ന രാത്രികളിൽ ഗ്രാമവാസികൾ എല്ലാവരും അപ്പുക്കുട്ടന്റെ വീട്ടുമുറ്റത്ത് ഒത്തുകൂടി. ആ പൂവിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ അവർ കഥകൾ പറഞ്ഞു, പാട്ടുകൾ പാടി, ചിരിച്ചുല്ലസിച്ചു.ആ പൂവിന്റെ ഭംഗിയിൽ മതിമറന്ന അപ്പുക്കുട്ടൻ, ചെടിയിൽ നിന്നും കിട്ടിയ വിത്തുകൾ എല്ലാവർക്കുമായി പങ്കുവെച്ചു. ഓരോ വീടിന്റെ മുറ്റത്തും ആ പൂവ് വിരിഞ്ഞു, ഓരോ ഹൃദയത്തിലും സ്നേഹത്തിന്റെ വെളിച്ചം നിറഞ്ഞു. നിലാവിനെപ്പോലെ തിളങ്ങുന്ന ആ പൂവ് പിന്നീട് ‘നിലാവിന്റെ സമ്മാനം’ എന്നറിയപ്പെട്ടു. അപ്പുക്കുട്ടന്റെ പൂന്തോട്ടത്തിൽനിന്ന് തുടങ്ങിയ ആ പ്രകാശം, പിന്നീട് ഒരു ഗ്രാമത്തിന്റെ മുഴുവൻ പ്രതീക്ഷയും സന്തോഷവുമായി
കാടിന്റെ ഹൃദയത്തിൽ
ചെറിയൊരു പുഴയുടെ അടുത്തുള്ള ഗ്രാമത്തിലായിരുന്നു ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ താമസിച്ചിരുന്നത്. കാടിനോട് ചേർന്നായിരുന്നു അവന്റെ വീട്. എല്ലാ വൈകുന്നേരവും അവൻ പുഴയുടെ അരികിൽ പോയി കല്ലുകൾ പെറുക്കി കളിക്കുമായിരുന്നു. പക്ഷെ, ആഴമുള്ള കാടിന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് പോകാൻ അവന് പേടിയായിരുന്നു. മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞ കഥകളിൽ കേട്ട കൂറ്റൻ മൃഗങ്ങളും, നിഗൂഢമായ ശബ്ദങ്ങളുമെല്ലാം അവനെ ഭയപ്പെടുത്തി.ഒരു ദിവസം, ഒരു ബഹളം കേട്ടാണ് ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ ഉണർന്നത്. പുഴയുടെ മറുകരയിൽ, കാടിന്റെ അരികിൽ, ഒരു കൊമ്പനാനക്കൂട്ടം ആഹ്ലാദത്തോടെ വെള്ളം കുടിക്കുന്നു. അപ്പോഴാണ് അവൻ ആ കാഴ്ച കണ്ടത്. കൂട്ടത്തിൽ, ഒരു ചെറിയ കുട്ടിയാന, പേടിച്ച് ഒരു മരത്തിന്റെ മറവിൽ ഒളിച്ചു നിൽക്കുന്നു. അതിന്റെ കൊമ്പനാനകളെപ്പോലെയുള്ള ധൈര്യം അവനുണ്ടായിരുന്നില്ല, ഒരുപക്ഷെ അത് വഴിതെറ്റിയതാവാം. അതിന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ അവന്റെ സ്വന്തം ഭയം കണ്ടു.ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ പതിയെ, പേടിയോടെ പുഴ കടന്ന് അപ്പുറമെത്തി. അവൻ കൈയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന വാഴപ്പഴം ആ കുട്ടിയാനയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടി. കുട്ടിയാന ആദ്യം പേടിച്ചെങ്കിലും, ഉണ്ണിക്കുട്ടന്റെ കണ്ണുകളിലെ സ്നേഹം കണ്ട് അത് ധൈര്യത്തോടെ അടുത്തുവന്നു. അത് അവന്റെ കൈയ്യിൽ നിന്നും വാഴപ്പഴം വാങ്ങി. അപ്പോൾ ഒരു ചിങ്ങം ശബ്ദം കേട്ട് കൊമ്പനാനക്കൂട്ടം മുന്നോട്ട് പോയി, പക്ഷെ കുട്ടിയാന അത് ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഉണ്ണിക്കുട്ടന്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. പതിയെ പതിയെ അവർ കൂട്ടുകാരായി.ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ കുട്ടിയാനയെ അതിന്റെ കൂട്ടുകാരെ കാണാൻ സഹായിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. മുത്തശ്ശിയുടെ ഉപദേശം അവനോർമ്മവന്നു, "കാട് അതിന്റെ വഴികൾ പറഞ്ഞുതരും, അത് ശ്രദ്ധയോടെ കേട്ടാൽ മതി." അവൻ കൊമ്പനാനകൾ കടന്നുപോയ വഴികൾ ശ്രദ്ധിച്ചു, ഒടിഞ്ഞ ശിഖരങ്ങളും, കാൽപ്പാടുകളും പിന്തുടർന്നു. കുട്ടിയാനയും അവനെ അനുസരിച്ചു. അവൻ ധൈര്യത്തോടെ മുന്നോട്ട് നടന്നു, അവന്റെ കൈയ്യിൽ കുട്ടിയാന മുറുകെ പിടിച്ചു.കുറച്ചു ദൂരം നടന്നപ്പോൾ, അവർ കുട്ടിയാനക്കൂട്ടത്തിന്റെ അരികിലെത്തി. കുട്ടിയാന വലിയ സന്തോഷത്തോടെ ഒരു വലിയ കൊമ്പനാനയുടെ അടുത്തേക്ക് ഓടിപ്പോയി. ആനക്കൂട്ടം അവനെ കണ്ടപ്പോൾ, അവർ നന്ദിയോടെ തലയാട്ടി. കുട്ടിയാന സന്തോഷം കൊണ്ട് അവന്റെ തുമ്പിക്കൈ ഉണ്ണിക്കുട്ടന്റെ നേരെ ഉയർത്തി. ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങുമ്പോൾ അവനൊരു വലിയ ആശ്വാസം തോന്നി.ആ ദിവസത്തിനുശേഷം ഉണ്ണിക്കുട്ടന് കാടിനെ പേടിയില്ലായിരുന്നു. കാട് അവന് ഭയത്തിന്റെ ഇടമല്ല, മറിച്ച് സൗഹൃദത്തിന്റെയും ധൈര്യത്തിന്റെയും ഇടമായി മാറി. ഒരു ചെറിയ കുട്ടിയാനയെ സഹായിച്ചതിലൂടെ, അവൻ സ്വന്തം പേടിയെ അതിജീവിച്ചു.
തെയ്യാമ്മയുടെ വീട്
പഴയൊരു ആൽമരത്തിൻ്റെ തണലിൽ, തെയ്യാമ്മ എന്ന ഒരു അമ്മൂമ്മ തനിച്ചാണ് താമസിച്ചിരുന്നത്. അവരുടെ വീടിന് ചുറ്റും നിറയെ ചെടികളും പൂക്കളും ഉണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ, തെയ്യാമ്മയ്ക്ക് ഏറ്റവും ഇഷ്ടം, അവരുടെ വീടിന് മുന്നിൽ പടർന്ന് പന്തലിച്ചു നിന്ന ആ ആൽമരത്തെയായിരുന്നു. ആൽമരം അവർക്ക് വെറും ഒരു മരമായിരുന്നില്ല, അതൊരു കൂട്ടുകാരനായിരുന്നു. അതിൽ കിളികളും അണ്ണാറക്കണ്ണനും കൂടുകൂട്ടിയിരുന്നു.
ഒരു ദിവസം നല്ല മഴയുള്ളപ്പോൾ, തെയ്യാമ്മ അവരുടെ പൂന്തോട്ടത്തിൽനിന്ന് ഒരു ചെറിയ കിളിയെ കണ്ടു. മഴ നനഞ്ഞ്, തണുത്തു വിറച്ച്, അതിൻ്റെ ചിറകിന് പരിക്ക് പറ്റിയിരുന്നു. അതൊന്ന് പറക്കാൻ പോലും കഴിയാതെ നിലത്ത് വീണു കിടക്കുകയായിരുന്നു. തെയ്യാമ്മയ്ക്ക് ആ കാഴ്ച കണ്ടപ്പോൾ വല്ലാത്ത സങ്കടം തോന്നി. അവർ വേഗം പോയി അതിനെ കൈയ്യിലെടുത്തു. തൻ്റെ ഉള്ളംകൈയ്യിൽ, ആ ചെറിയ ഹൃദയം പേടിച്ച് മിടിക്കുന്നത് അവർക്കറിയാൻ കഴിഞ്ഞു.
തെയ്യാമ്മ കിളിയെ വീടിനകത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. ഒരു ചെറിയ തുണികൊണ്ട് അതിന് ഒരു കിടക്കയുണ്ടാക്കി. അടുക്കളയിൽനിന്ന് കുറച്ച് വെള്ളം ഒരു ചെറിയ പാത്രത്തിലാക്കി അതിന് കൊടുത്തു. കിളി പതിയെ വെള്ളം കുടിച്ചു. തെയ്യാമ്മ ആ കിളിയോട് വാത്സല്യത്തോടെ സംസാരിച്ചു. ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, കിളിയുടെ പേടി മാറി. അത് മുറിയിൽ പാറി പറന്നു നടന്നു. അതിൻ്റെ ചിറകിൻ്റെ മുറിവ് ഉണങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
ഒരു ദിവസം, കിളി ചിറകടിച്ചു പറക്കാൻ തുടങ്ങി. തെയ്യാമ്മയ്ക്ക് അതുകണ്ടപ്പോൾ വലിയ സന്തോഷം തോന്നി. പക്ഷെ, ഒരു ചെറിയ വിഷമവും അവരുടെ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നു. കിളി പറന്നുപോയാൽ അവർ ഒറ്റയ്ക്കാകുമോ എന്നായിരുന്നു അവരുടെ പേടി. അവർ ജനൽ തുറന്നു. കിളി പറന്നുപോയി. അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. പക്ഷെ, അടുത്ത നിമിഷം അവർ ഒരു അത്ഭുതം കണ്ടു.
പറന്നുപോയ കിളി കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ, വലിയൊരു കിളിക്കൂട്ടവുമായി തിരികെ വന്നു. ആ കിളിക്കൂട്ടം മുഴുവൻ തെയ്യാമ്മയുടെ വീടിന് ചുറ്റും പാറിപ്പറന്നു. അവർ മനോഹരമായ ഒരു പാട്ടുപാടി. ആ പാട്ടിൽ നന്ദിയുടെയും സ്നേഹത്തിൻ്റെയും സ്വരമുണ്ടായിരുന്നു. തെയ്യാമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. പക്ഷെ, അത് സന്തോഷം കൊണ്ടായിരുന്നു. അവർ തനിച്ചായില്ല. അവരുടെ ദയയ്ക്ക് കിട്ടിയ ഒരു സമ്മാനമായിരുന്നു ആ കിളികളുടെ പാട്ട്. ആ ദിവസത്തിനു ശേഷം, ഓരോ പ്രഭാതത്തിലും ആൽമരത്തിൽനിന്ന് ഒരുപാട് കിളികൾ തെയ്യാമ്മയ്ക്കുവേണ്ടി പാട്ടുകൾ പാടി. ഒരു ചെറിയ ദയയ്ക്ക് പോലും ഒരുപാട് സന്തോഷം തിരികെ നൽകാൻ കഴിയും എന്ന് ആ ദിവസം തെയ്യാമ്മ മനസ്സിലാക്കി.
