પ્રકરણ ૧: પ્રીતની શરૂઆત અને નિર્દોષ સપના
રોહન, એક નવોદિત લેખક, અમદાવાદના પોળના એક જૂના મકાનમાં રહેતો હતો. તેની કલમમાં જાદુ હતો, પણ કિસ્મતમાં હજી સંઘર્ષ. જ્યારે પ્રિયા, શહેરના જાણીતા ઉદ્યોગપતિ શેઠ ધનસુખલાલની એકમાત્ર દીકરી, વૈભવી જીવન જીવતી હતી. તેમ છતાં, વિધાતાને કદાચ તેમના મિલનમાં જ મજા આવી હતી.
રોહન અને પ્રિયાની મુલાકાત એક સાહિત્યિક કાર્યક્રમમાં થઈ. રોહન પોતાની એક નાની વાર્તા રજૂ કરી રહ્યો હતો, અને પ્રિયા શ્રોતાઓમાં બેઠી હતી. તેની આંખોમાં કલા પ્રત્યેનો અદમ્ય પ્રેમ છલકાતો હતો.
"તમારા શબ્દોમાં એક જાદુ છે," પ્રિયાએ કાર્યક્રમ પૂરો થયા બાદ રોહન પાસે આવીને કહ્યું, તેની નજર રોહનની આંખોમાં સ્થિર હતી. "મેં ક્યારેય કોઈને આવા સચોટ શબ્દોથી લાગણીઓ વ્યક્ત કરતા જોયા નથી."
રોહન સહેજ શરમાયો, "બસ, મારા અનુભવોને કાગળ પર ઉતારું છું. તમે કોણ?"
"હું પ્રિયા," તેણે પોતાનો હાથ લંબાવ્યો. "અને તમારા અનુભવો ઘણા ઊંડા લાગે છે."
રોહને તેનો હાથ પકડ્યો. "રોહન." તેમની પહેલી મુલાકાત કલાકો સુધી ચાલી, જેમાં સાહિત્યથી લઈને જીવનના સપનાઓ સુધીની વાતો થઈ. પ્રિયા, જેણે ક્યારેય સાદું જીવન જોયું નહોતું, તે રોહનની સાદગી, તેના ઊંડા વિચારો અને તેની નિર્ભયતાથી પ્રભાવિત થઈ.
કાંકરિયા તળાવની પાળે, રિવરફ્રન્ટના કિનારે, જૂની પોળની ગલીઓમાં... તેમના પ્રેમની ગાથા લખાતી ગઈ. એકબીજાના સાથમાં તેમને દુનિયાની કોઈ પરવા નહોતી.
"રોહન, તને ક્યારેય નથી લાગતું કે આપણે બે અલગ દુનિયાના છીએ?" એક સાંજે પ્રિયાએ રોહનના ખભા પર માથું રાખીને પૂછ્યું, આકાશમાં ઝળહળતા તારાઓને તાકતા.
"દુનિયા અલગ હશે, પ્રિયા. પણ આપણા દિલ તો એક જ છે ને?" રોહને તેના હાથ પર હળવો દબાવ આપ્યો. "અને પ્રેમમાં કોઈ સીમા નથી હોતી, યાદ રાખજે. આપણો પ્રેમ આ બધાથી પર છે."
"બસ, આ જ તારી વાત મને ગમે છે," પ્રિયા હસી. "તું મને સપના જોતા શીખવે છે, અને મને વિશ્વાસ અપાવે છે કે બધું શક્ય છે."
પ્રકરણ ૨: અશુભ સંકેત અને રહસ્યમય ભેટ
સમય પંખીની જેમ ઉડતો હતો, તેમના પ્રેમની સુગંધ ચારે બાજુ ફેલાઈ હતી. પણ પછી એક દિવસ, અચાનક વાતાવરણમાં એક અદૃશ્ય પરિવર્તન આવ્યું. એક અંધારી, વરસાદી સાંજે, રોહન પોતાના રૂમમાં બેસીને કોઈ નવો વિચાર શોધતો હતો. તેના મનમાં શબ્દો ઘૂમરાતા હતા, પણ કાગળ પર ઉતરી રહ્યા નહોતા.
ત્યાં જ, તેના ઘરના લાકડાના દરવાજા પર ધીમા, પણ સ્પષ્ટ ટકોરા સંભળાયા.
ટુક... ટુક... ટુક...
આ અવાજ એટલો ધીમો હતો કે રોહનને લાગ્યું કે તે તેનો ભ્રમ છે. પણ પછી ફરીથી, વધુ સ્પષ્ટ રીતે,
ટુક... ટુક... ટુક...
રોહન ઊભો થયો અને દરવાજો ખોલ્યો. સામે કોઈ નહોતું. ચોમાસાની ઠંડી હવા અને વરસાદની ઝરમર સિવાય કશું જ નહીં. આજુબાજુ કોઈ માનવ આકૃતિ દેખાતી નહોતી. તે પાછો ફરવા જતો હતો, ત્યાં જ તેની નજર નીચે પડી. લાકડાના ફ્લોર પર એક જૂનું, કાળા રંગનું ટાઈપરાઈટર પડ્યું હતું. તેના પર ધૂળની જાડી પરત જામી હતી, અને કીબોર્ડના અમુક બટનો ઝાંખા પડી ગયા હતા, જાણે ઘણા વર્ષોથી તેનો ઉપયોગ થયો ન હોય.
"આ કોણ મૂકી ગયું હશે?" રોહન મનમાં બબડ્યો, તેની ભ્રમરો સહેજ ખેંચાઈ. તેને ટાઈપરાઈટરની તાતી જરૂર હતી, પણ ખરીદવાના પૈસા નહોતા. જાણે કોઈએ તેની મનોકામના જાણી લીધી હોય અને આ ભેટ મોકલી હોય તેમ! તેણે તે ટાઈપરાઈટર ઉઠાવ્યું. તે સામાન્ય કરતાં થોડું વજનદાર લાગ્યું, અને તેને સ્પર્શતા જ એક અજીબ, ઠંડો પ્રવાહ તેના શરીરમાંથી પસાર થઈ ગયો. એક ક્ષણ માટે તેને લાગ્યું કે ટાઈપરાઈટરમાંથી કોઈ અદૃશ્ય ઉર્જા નીકળી રહી છે. તેણે તેને પોતાના ટેબલ પર મૂક્યું. "ચાલો, આનાથી કદાચ મારા અધૂરા સપના પૂરા થશે." તેના મનમાં એક અજાણી ખુશી અને થોડી રહસ્યમય ઉત્સુકતા હતી.
પ્રકરણ ૩: અંતરની શરૂઆત અને ટાઈપરાઈટરનો ભયાનક પ્રભાવ
ટાઈપરાઈટર આવ્યા પછીના થોડા જ દિવસોમાં, રોહન અને પ્રિયા વચ્ચે અજાણી દૂરી વધતી ગઈ. પ્રિયાના ફોન ઓછા આવવા લાગ્યા, અને જ્યારે પણ વાત થતી, ત્યારે તેમાં પહેલા જેવો ઉત્સાહ નહોતો.
"શું થયું છે, પ્રિયા? તું કેમ આટલી બદલાઈ ગઈ છે? તારો અવાજ કેમ આવો લાગે છે?" એક સાંજે રોહને તેને ફોન પર પૂછ્યું, તેના અવાજમાં ચિંતા અને દુઃખ સ્પષ્ટ હતા. "તું મને ટાળી રહી છે?"
"કંઈ નહીં, રોહન. બસ, પપ્પા થોડા ટેન્શનમાં છે, અને કામ વધી ગયું છે," પ્રિયાનો અવાજ સુસ્ત લાગ્યો, જાણે તે કોઈ ભારે બોજ હેઠળ દબાઈ ગઈ હોય. "હું ખૂબ વ્યસ્ત છું."
"પણ તું મને મળવા પણ નથી આવતી. આપણે કેટલા દિવસથી મળ્યા નથી. મને તારી યાદ આવે છે, પ્રિયા," રોહને કહ્યું. "શું આપણે સાંજે મળી શકીએ? હું તારા વગર રહી શકતો નથી."
"હા, રોહન. સોરી. હું કોશિશ કરીશ. હું તને પછી ફોન કરું," કહીને પ્રિયાએ ઝડપથી ફોન મૂકી દીધો, જાણે કોઈ તેને સાંભળી રહ્યું હોય.
રોહનનું દિલ ભાંગી ગયું. તે ડિપ્રેશનમાં સરી પડ્યો. પ્રેમિકાથી દૂર રહેવાની વેદના તેને અંદરથી કોરી ખાતી હતી. આ દુઃખમાંથી બહાર આવવા માટે તેણે ફરી લખવાનું શરૂ કરવાનું વિચાર્યું. તેને તરત જ પેલું જૂનું ટાઈપરાઈટર યાદ આવ્યું. એક આશાનું કિરણ તેના મનમાં પ્રગટ્યું.
તેણે ટાઈપરાઈટરને ટેબલ પર ગોઠવ્યું. તેની સામે સફેદ કાગળ મૂક્યો અને પોતાની વેદનાને શબ્દોમાં ઢાળવાનું શરૂ કર્યું. તેણે પોતાની અને પ્રિયાની પ્રેમ કહાણી લખવાનું શરૂ કર્યું, જાણે તે પોતાની લાગણીઓને બહાર કાઢી રહ્યો હોય. જેમ જેમ તે લખતો ગયો તેમ તેમ તેને એક અજીબ અહેસાસ થવા લાગ્યો. તેના હાથ જાણે કોઈ અદ્રશ્ય શક્તિ દ્વારા દોરાઈ રહ્યા હોય તેમ, ખૂબ જ ઝડપથી ટાઈપ કરવા લાગ્યા. તેને લાગ્યું કે કોઈ અજાણી શક્તિ તેને "લખ, લખ!" એમ કહી રહી હતી, તેના મનમાં ગુપ્ત આદેશ આપી રહી હોય તેમ.
ધીમે ધીમે, રૂમમાં વાતાવરણ બદલાવા લાગ્યું. બહાર અંધારું ઘેરું બનતું જતું હતું, અને અંદર રૂમમાં ઠંડક વધવા લાગી, જાણે કોઈ અદૃશ્ય બરફીલો પવન અંદર ઘૂસી ગયો હોય. દિવાલો પર પડછાયા વિચિત્ર રીતે નાચવા લાગ્યા, જાણે કોઈ રહસ્યમય નૃત્ય કરતા હોય. કાનમાં ધીમા, અજાણ્યા અવાજો ગુંજવા લાગ્યા – ક્યારેક સરસરાટ, ક્યારેક ધીમા વ્હીસ્પર, ક્યારેક જાણે દૂર ક્યાંક કોઈ રડતું હોય! રોહનનું શરીર ધ્રૂજવા લાગ્યું, તેના કપાળ પર પરસેવાના ટીપાં જામી ગયા. પણ તેના હાથ ટાઈપ કરવાનું બંધ ન કરી શક્યા. તે અર્ધ-તંદ્રા અવસ્થામાં હતો, પોતાના શરીર પરનો કાબૂ ગુમાવી રહ્યો હતો.
પ્રકરણ ૪: ભવિષ્યના ભયાનક પૃષ્ઠોનું અનાવરણ
અચાનક, તેના ફોનની રીંગ વાગી. પ્રિયાનો ફોન હતો. સ્ક્રીન પર પ્રિયાનું નામ ઝળહળી રહ્યું હતું. પણ રોહન તેને ઉપાડી શક્યો નહીં. તેના હાથ પર કોઈનો કાબૂ હતો, અને તે ટાઈપ કરતો જ રહ્યો, એક અદૃશ્ય ડોર વડે ખેંચાઈ રહ્યો હોય તેમ. ધીમે ધીમે, પુસ્તક લખાતું ગયું, અને તેમાં ભવિષ્યની વાતો ઉમેરાવા લાગી, જેનાથી ખુદ રોહન પણ અજાણ હતો. વાતાવરણ વધુને વધુ ભયાવહ બનતું જતું હતું. રૂમમાં હવા જાણે ભારે થઈ ગઈ હતી, શ્વાસ લેવામાં પણ તકલીફ પડતી હતી. અવાજો વધુ સ્પષ્ટ થતા ગયા – કોઈના પગલાં ભરવાનો અવાજ, કાચ તૂટવાનો અવાજ, અને પછી... ચીસોનો અવાજ!
રાતના ૨:૦૦ વાગ્યા. અચાનક, રોહનના હાથ થંભી ગયા. જાણે કોઈએ સ્વીચ બંધ કરી દીધી હોય તેમ! તે ભાનમાં આવ્યો. તેના કપાળ પર પરસેવાના ટીપાં જામી ગયા હતા. તેણે પોતાની સામે પડેલા કાગળો પર નજર કરી. એક સંપૂર્ણ પુસ્તક લખાઈ ગયું હતું. તેણે ધ્રૂજતા હાથે તે પુસ્તક ઉપાડ્યું અને વાંચવાનું શરૂ કર્યું.
જેમ જેમ તેણે વાંચવાનું શરૂ કર્યું તેમ તેમ તેના હોશ ઉડી ગયા. પુસ્તકમાં તેની અને પ્રિયાની વાર્તા હતી, હૂબહૂ તેમના જીવનનું વર્ણન. પણ છેલ્લો અધ્યાય વાંચીને તેને ધ્રાસ્કો પડ્યો. તેના હૃદયના ધબકારા અનિયમિત થઈ ગયા.
"આજની તારીખે બનેલ ઘટના: પ્રિયા, રસ્તા પરથી પસાર થઈ રહી છે. અચાનક, એક અદૃશ્ય શક્તિ તેને પોતાના વશમાં કરી લે છે. તેના પગલાં ધીમે ધીમે ઘર તરફ વળે છે. જ્યારે તે શેઠ ધનસુખલાલના વૈભવી બંગલામાં પ્રવેશે છે, ત્યારે અંદર પાર્ટીનો માહોલ હોય છે. હાસ્ય અને સંગીતનો અવાજ ગુંજી રહ્યો છે. તેના પિતાજી મિત્રો સાથે હસી-મજાક કરી રહ્યા હોય છે. પ્રિયાની આંખોમાં શૂન્યતા હોય છે, તેના ચહેરા પર કોઈ ભાવ નથી. તે રસોડામાં જાય છે, અને તેના હાથમાં એક ચળકતું ચાકુ આવે છે. રસોડામાંથી બહાર નીકળતી વખતે, એક મહેમાન તેને જુએ છે અને ચીસ પાડે છે. અજાણી શક્તિના વશમાં, પ્રિયા પાછળ ફરીને તેના પિતા અને ત્યાં હાજર અન્ય તમામ મહેમાનો પર તૂટી પડે છે. લોહીના ખાબોચિયાથી આખું ઘર ભરાઈ જાય છે. દરેકના ચીસો પાડી રહ્યા છે, "કોઈ બચાવો! આ શું કરી રહી છે!" પણ પ્રિયા અટકતી નથી, તેના ચહેરા પર કોઈ પસ્તાવો નથી. અંતે, તે બધાને મોતને ઘાટ ઉતારી, પોતે બેહોશ થઈ જાય છે. જ્યારે તેને ભાન આવે છે, ત્યારે તે રોહનને ફોન કરે છે, પણ રોહન ઉપાડતો નથી."
વાર્તા વાંચતા વાંચતા રોહનનો શ્વાસ અટકી ગયો. તેણે તરત જ પોતાના ફોન પર નજર કરી. સ્ક્રીન પર પ્રિયાના દસ મિસ કોલ હતા! તેના શરીરમાંથી જાણે જીવ નીકળી ગયો. તેના હાથમાંથી પુસ્તક છૂટી ગયું. તેણે ધ્રૂજતા હાથે પ્રિયાને ફોન જોડ્યો.
પ્રકરણ ૫: આઘાતજનક વાસ્તવિકતા અને ટાઈપરાઈટરનું રહસ્ય
"હલ્લો... પ્રિયા... તું ક્યાં છે? શું થયું?" રોહનનો અવાજ કાંપી રહ્યો હતો, ડર અને ભયથી તેનું ગળું સુકાઈ ગયું હતું.
સામે છેડેથી પ્રિયાનો રડમસ અવાજ આવ્યો, જે સાંભળીને રોહનનું હૃદય ફાટી ગયું. "રોહન... રોહન! અહીં... અહીં બધું... ખતમ થઈ ગયું! મારા પપ્પા... બધા... મેં... મેં કંઈ નથી કર્યું, રોહન! મને કંઈ યાદ નથી! હું... હું મરી જઈશ! પોલીસ... પોલીસ અહીં છે!"
રોહન દંગ રહી ગયો. પુસ્તકમાં લખેલું બધું જ સાચું પડી રહ્યું હતું! તેની આંખો સામે કાળઝાળ અંધકાર છવાઈ ગયો. "પ્રિયા... હું... હું હમણાં જ આવું છું!" તે માંડ માંડ બોલી શક્યો.
તેણે ફોન મૂક્યો અને પાગલની જેમ પ્રિયાના ઘર તરફ ભાગ્યો. વરસાદ હજી પણ વરસી રહ્યો હતો, જાણે આકાશ પણ આ દુર્ઘટના પર રડતું હોય. રસ્તામાં તેને એક પોલીસ વાહન ઝડપથી પ્રિયાના બંગલા તરફ જતું દેખાયું. તેના મનમાં ભય વધુ ઘેરો બન્યો. જ્યારે તે ત્યાં પહોંચ્યો, ત્યારે તેનું હૃદય જાણે બંધ થઈ ગયું. બંગલાના દરવાજા ખુલ્લા હતા, અંદરથી પોલીસ અને એમ્બ્યુલન્સના સાયરન સંભળાતા હતા. લોહીની ઉગ્ર વાસ આખી હવાને ભયાવહ બનાવી રહી હતી. પોલીસવાળા અંદર-બહાર અવરજવર કરી રહ્યા હતા, તેમના ચહેરા પર પણ આઘાત દેખાતો હતો.
તે અંદર ગયો. હોલ લોહીથી લથબથ હતો, જાણે કોઈ ભયાનક નરસંહાર થયો હોય. મૃતદેહો ચારે બાજુ પડ્યા હતા, અને એક ખૂણામાં, પોલીસ અધિકારીઓ પ્રિયાને પકડીને ઊભા હતા. તેના કપડાં લોહીથી રંગાયેલા હતા, અને તેની આંખોમાં ભય અને દુઃખનો અવિરત પ્રવાહ હતો. તે ખાલી દિવાલો સામે તાકી રહી હતી, જાણે આ બધું સાચું ન હોય.
પ્રિયાએ રોહનને જોયો, અને તે તરત જ પોલીસની પકડમાંથી છૂટીને તેની તરફ ભાગી, "રોહન!" કહીને તે તેને વળગી પડી. તેના શરીર પર લોહીનો સ્પર્શ રોહનને ઠંડી કંપારી આપી ગયો, જાણે ઠંડીના કોઈ અદૃશ્ય સ્પર્શે તેના આત્માને પણ થીજવી દીધો હોય.
"રોહન... મેં નથી કર્યું... મને ખબર નથી કેવી રીતે થયું... મેં કોઈને નથી માર્યા! મને નથી ખબર મને શું થયું હતું! જાણે કોઈ શક્તિએ મારા પર કબજો કર્યો હોય!" પ્રિયા ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડી રહી હતી, તેના શબ્દો ડૂસકાંઓમાં ખોવાઈ ગયા.
રોહન તેને વળગી રહ્યો, તેના મગજમાં વિચારોનું વમળ ચાલી રહ્યું હતું. શું કરવું? ક્યાં જવું? આ દુઃસ્વપ્નમાંથી કેવી રીતે બહાર નીકળવું? તેની નજર ફરી તેના મકાન તરફ ગઈ. ત્યાં જ, તેને પેલું જૂનું, રહસ્યમય ટાઈપરાઈટર યાદ આવ્યું. શું તે જ આ બધાનું કારણ હતું? અને જો હા, તો શું તે જ આ સમસ્યાનો ઉકેલ પણ હોઈ શકે? શું આ ટાઈપરાઈટર ભૂતકાળને બદલી શકતું હતું?
પ્રિયાએ રડતા રડતા રોહન સામે જોયું, તેની આંખોમાં એક કિરણ શોધવાનો પ્રયાસ કરી રહી હોય તેમ. "ટાઈપરાઈટર? તારું ટાઈપરાઈટર? શું એ...?"
"હા, મને લાગે છે કે આમાં જ કંઈક ગડબડ છે, પ્રિયા. મેં જે લખ્યું, તે બધું... સાચું પડ્યું!" રોહનના અવાજમાં ભય હતો, પણ સાથે એક નવી, પાગલ જેવી આશા પણ હતી. જો આ ટાઈપરાઈટર ભૂતકાળને બદલી શકતું હોય તો? જો તે આ ભયાનક દુઃસ્વપ્નને સુધારી શકતું હોય તો?
તેમણે એકબીજા સામે જોયું. આ ભયાનક રાતમાં, એક જૂનું ટાઈપરાઈટર તેમને એક નવી દિશા બતાવી રહ્યું હતું. પણ શું તે તેમને આ વિનાશમાંથી બહાર કાઢી શકશે? કે પછી વધુ ઊંડા અંધકારમાં ધકેલશે? રોહનને ખબર હતી કે તેની પાસે સમય બહુ ઓછો હતો. તેણે આ રહસ્યમય ટાઈપરાઈટરનો ઉપયોગ કેવી રીતે કરવો તે શોધવું પડશે, અને ઝડપથી.
પ્રકરણ ૬: રહસ્યમય કૉલ અને છુપાયેલું સત્ય
પ્રિયા, હજી પણ રોહનને વળગીને રડી રહી હતી, તેના શબ્દો ડૂસકાંમાં ફેરવાઈ રહ્યા હતા. "મને પકડશે, રોહન! મને જેલમાં પૂરી દેશે! મેં... મેં આવું કઈ રીતે કર્યું? હું હત્યારી નથી!"
રોહને તેને સખ્તાઈથી પકડી રાખ્યો. "શાંત થા, પ્રિયા. તું હત્યારી નથી. હું જાણું છું. કોઈ શક્તિએ તારા પર કબજો કર્યો હતો. આ ટાઈપરાઈટર... આના લીધે જ બધું થયું છે." તેની નજર બંગલાના લોહીથી લથબથ ફ્લોર પર હતી, અને પછી પ્રિયાના નિર્દોષ પણ ડરેલા ચહેરા પર.
ત્યાં જ, એક પોલીસ અધિકારી તેમની નજીક આવ્યો. "મેડમ, તમારે અમારી સાથે આવવું પડશે. તમારે નિવેદન નોંધાવવું પડશે."
"ના! હું ક્યાંય નહીં જાઉં! મને રોહન સાથે રહેવા દો!" પ્રિયાએ રોહનનો હાથ વધુ સખ્તાઈથી પકડ્યો.
"માફ કરજો સર, પણ આ ગુનાની તપાસ માટે આ જરૂરી છે." અધિકારીનો અવાજ શાંત પણ મક્કમ હતો.
રોહને પ્રિયાના કાનમાં ધીમેથી કહ્યું, "તું જા, પ્રિયા. હું કંઈક કરું છું. હું તને છોડાવીશ. મને વિશ્વાસ છે કે આ ટાઈપરાઈટર જ આનો ઉકેલ છે." તેણે પ્રિયાને ધીમેથી અલગ કરી, તેની આંખોમાં હિંમત આપવાનો પ્રયાસ કરતો હતો. પ્રિયા, રોહનની આંખોમાં રહેલા વિશ્વાસને જોઈને, અનિચ્છાએ પોલીસ સાથે જવા તૈયાર થઈ.
રોહન પાછો પોતાના ઘરે આવ્યો. તેનો રૂમ હજી પણ અંધકાર અને અજ્ઞાત ભયની ચાદર ઓઢીને બેઠો હતો. ટાઈપરાઈટર ટેબલ પર જાણે તેનું જ રાહ જોઈ રહ્યું હોય તેમ પડ્યું હતું. રોહનના મનમાં એક જ વિચાર ઘૂમરાતો હતો: "શું આ ટાઈપરાઈટર ખરેખર ભવિષ્ય લખી શકે છે? જો હા, તો શું તે ભૂતકાળને પણ બદલી શકે છે?"
તેણે ટાઈપરાઈટરને ફરીથી હાથમાં લીધું. આ વખતે તેને તેમાંથી નીકળતી ઠંડી ઉર્જા વધુ સ્પષ્ટ રીતે અનુભવાઈ. તેણે ટાઈપરાઈટરના કીબોર્ડ પર હાથ ફેરવ્યો. જૂના, પીળા પડી ગયેલા બટનો... તેને લાગ્યું કે કદાચ આમાં જ કોઈ રહસ્ય છુપાયેલું છે. તેણે ધ્યાનથી ટાઈપરાઈટરને જોયું. તેની નીચે એક નાનું, ઝાંખું પડેલું સ્ટીકર હતું. તેના પર એક વિચિત્ર પ્રતીક અને કેટલાક જૂના અક્ષરો લખેલા હતા, જે વાંચી શકાતા નહોતા.
અચાનક, તેના ફોનની રીંગ વાગી. અજાણ્યો નંબર હતો.
"હલ્લો?" રોહને ડરતા ડરતા ફોન ઉપાડ્યો.
સામે છેડેથી એક ઘેરો, ગુંજતો અવાજ આવ્યો. "તારું નવું રમકડું કેવું છે, રોહન?"
રોહન ચોંકી ગયો. "કોણ બોલો છો? તમે કોણ છો?"
"હું... તારો મિત્ર, તારો ગુરુ. હું જ તને ટાઈપરાઈટર આપનાર છું." અવાજમાં એક અજીબ શાંતિ હતી, પણ તે શાંતિમાં એક ભયાનકતા છુપાયેલી હતી.
"તમે... તમે કોણ છો? અને તમે મને ટાઈપરાઈટર કેમ આપ્યું?" રોહનનો શ્વાસ રુંધાઈ રહ્યો હતો.
"તારી અંદરની શક્તિઓને જાગૃત કરવા માટે. તું એક મહાન લેખક છે, રોહન. તારી કલમમાં એવી શક્તિ છે જે ભવિષ્યને આકાર આપી શકે છે. પણ તને તેનું ભાન નહોતું. મેં તને એક સાધન આપ્યું છે."
"સાધન? તમે પ્રિયા સાથે જે થયું, તે જાણો છો ને? આ બધું આ ટાઈપરાઈટરના કારણે જ થયું છે!" રોહનનો ગુસ્સો ફાટી નીકળ્યો.
"હા, હું જાણું છું. દરેક શક્તિની એક કિંમત હોય છે, રોહન. અને ક્યારેક તે કિંમત ખૂબ ઊંચી હોય છે." અવાજમાં કોઈ પસ્તાવો નહોતો. "પણ હવે તું તેને બદલી પણ શકે છે."
રોહન અવાક થઈ ગયો. "બદલી શકું છું? કેવી રીતે?"
"તું જે લખીશ, તે વાસ્તવિકતા બનશે. જો તું ભૂતકાળને બદલવા માંગે છે, તો તારે તેને ફરીથી લખવો પડશે. પણ યાદ રાખજે, દરેક ફેરફારના તેના પોતાના પરિણામો હોય છે." અવાજ ધીમે ધીમે ઝાંખો પડતો ગયો. "રહસ્ય ટાઈપરાઈટરના સૌથી જૂના પૃષ્ઠોમાં છુપાયેલું છે... શોધી લેજે..." અને ફોન કપાઈ ગયો.
પ્રકરણ ૭: ભૂતકાળને બદલવાનો પ્રયાસ અને અદ્રશ્ય શક્તિનો પડછાયો
રોહન ડરી ગયો હતો, પણ તેના મનમાં એક નવી આશા જન્મી હતી. જો તે ભૂતકાળને બદલી શકે તો પ્રિયા નિર્દોષ સાબિત થઈ શકે. તેણે ટાઈપરાઈટરને ફરીથી ટેબલ પર મૂક્યું. તેના પર ધૂળ લૂછી. તેને લાગ્યું કે ટાઈપરાઈટર જીવંત છે, અને તે તેની સાથે વાત કરી રહ્યું છે.
"સૌથી જૂના પૃષ્ઠો..." રોહન મનમાં બબડ્યો. તેણે ટાઈપરાઈટરની અંદર તપાસ કરવાનું શરૂ કર્યું. તેણે કીબોર્ડના બટનોને દબાવ્યા, મશીનના ભાગોને જોયા. અંતે, તેને ટાઈપરાઈટરના તળિયે એક નાનું, છુપાયેલું કમ્પાર્ટમેન્ટ મળ્યું. તેણે તેને ખોલ્યું. અંદર ધૂળથી ઢંકાયેલું એક નાનું, ચામડાનું પુસ્તક હતું. તેના પૃષ્ઠો પીળા પડી ગયા હતા, અને તેના પર અજાણી ભાષામાં કંઈક લખેલું હતું.
તેણે પુસ્તક ખોલ્યું. પહેલા કેટલાક પૃષ્ઠો પર વિચિત્ર પ્રતીકો અને અર્થહીન રેખાંકનો હતા. પણ પછી, એક પૃષ્ઠ પર, તેને એક વાક્ય દેખાયું જે અચાનક સ્પષ્ટ બન્યું: "જે લખાય છે, તે થાય છે. જે સુધારાય છે, તે બદલાય છે. પણ જે ભૂંસાય છે, તે... અસ્તિત્વમાંથી નાશ પામે છે."
રોહનનું હૃદય એક ધબકારો ચૂકી ગયું. "નાશ પામે છે?" તેનો અર્થ શું? શું તે કોઈના અસ્તિત્વને જ ભૂંસી શકે છે?
તેણે પ્રિયાના હત્યાકાંડવાળા પ્રકરણ પર પાછો ફર્યો. તેણે કીબોર્ડ પર આંગળીઓ મૂકી, પણ તેના હાથ ધ્રૂજી રહ્યા હતા. જો તેણે કંઈ ખોટું લખ્યું તો? જો તેણે પરિસ્થિતિને વધુ ખરાબ કરી દીધી તો?
તેણે લાંબો શ્વાસ લીધો. "મારે પ્રિયાને બચાવવી જ પડશે." તેણે ધીમે ધીમે વાર્તાને બદલવાનું શરૂ કર્યું. તેણે પ્રિયાના ઘરે થયેલી ઘટનાને ફરીથી લખી.
"પ્રિયા, રસ્તા પરથી પસાર થઈ રહી છે. અચાનક, એક અદૃશ્ય શક્તિ તેને પોતાના વશમાં કરવાનો પ્રયાસ કરે છે, પણ આ વખતે પ્રિયા મક્કમતાથી તેનો પ્રતિકાર કરે છે. તેને રોહન યાદ આવે છે, તેનો પ્રેમ યાદ આવે છે. તે શક્તિ નબળી પડે છે. તે ઘરે પહોંચે છે. પાર્ટી ચાલી રહી છે, તેના પિતાજી મિત્રો સાથે છે. પ્રિયા તરત જ પોતાના રૂમમાં જાય છે, અને બારીમાંથી રોહનને ફોન કરે છે. "રોહન! મને... મને કંઈક અજીબ લાગી રહ્યું છે! મને અહીંથી લઈ જા!" રોહન તરત જ આવે છે, અને પ્રિયાને સુરક્ષિત રીતે ત્યાંથી લઈ જાય છે. બંગલામાં કોઈ દુર્ઘટના થતી નથી."
જેમ જેમ રોહન લખતો ગયો, તેમ તેમ રૂમમાં વાતાવરણ ફરી બદલાવા લાગ્યું. અવાજો વધુ ઘેરા બન્યા. દિવાલો પરના પડછાયા હિંસક રીતે નાચવા લાગ્યા. તેને લાગ્યું કે કોઈ અદૃશ્ય શક્તિ તેની આસપાસ ફરતી હતી, તેના પ્રયાસનો પ્રતિકાર કરી રહી હતી. ટાઈપરાઈટરમાંથી એક અજીબ, ભેદી ગુંજ આવવા લાગી. કીબોર્ડના બટનો ગરમ થવા લાગ્યા.
અચાનક, રૂમમાં રહેલા બલ્બ ઝબકવા લાગ્યા અને પછી ફ્યુઝ થઈ ગયા. રૂમમાં ગાઢ અંધારું છવાઈ ગયું. રોહનને લાગ્યું કે કોઈ તેને સ્પર્શી રહ્યું છે, તેના હાથ પકડીને ટાઈપ કરતા રોકવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યું છે. "ના! હું રોકાઈશ નહીં!" રોહન ગુસ્સામાં બૂમ પાડ્યો.
પ્રકરણ ૮: ભૂંસાયેલું ભવિષ્ય અને નવી વાસ્તવિકતા
રોહને પોતાની પૂરી તાકાત લગાવીને ટાઈપ કરવાનું ચાલુ રાખ્યું. તે અંધારામાં પણ અદ્રશ્ય શક્તિઓ સાથે લડી રહ્યો હતો. અવાજો વધુને વધુ ભયાવહ બન્યા. તેને લાગ્યું કે કોઈ તેની આસપાસ હસી રહ્યું છે, તેની મજાક ઉડાવી રહ્યું છે.
અંતે, તેણે વાર્તા પૂરી કરી. ટાઈપરાઈટરમાંથી ગુંજ બંધ થઈ ગઈ. રૂમમાં અંધકાર છવાયેલો રહ્યો. રોહન હાંફી રહ્યો હતો, તેના શરીરમાંથી જાણે બધી શક્તિ ખેંચાઈ ગઈ હતી.
થોડીવાર પછી, તેના ફોનની રીંગ વાગી. આ વખતે તે પ્રિયાનો નંબર નહોતો, પણ એક અજાણ્યો નંબર હતો. તે જ ઘેરો, ગુંજતો અવાજ. "તે શું કર્યું, રોહન? તારી હિંમત કેવી રીતે થઈ?" અવાજમાં ગુસ્સો અને ધમકી સ્પષ્ટ હતી.
"મેં પ્રિયાને બચાવી. મેં સાચું કર્યું," રોહન કંપતા અવાજે બોલ્યો.
"તે એક વાસ્તવિકતાને ભૂંસી નાખી છે, રોહન. અને દરેક ભૂંસાયેલી વાસ્તવિકતાનો બદલો લેવાશે. તને શું લાગે છે કે તું આટલી સહેલાઈથી છટકી શકીશ? આ ટાઈપરાઈટર માત્ર ભવિષ્ય લખતું નથી, તે ભાગ્યને પણ બાંધે છે. અને તું હવે તેના બંધનમાં આવી ગયો છે!"
ફોન કપાઈ ગયો.
રોહન મૂંઝાઈ ગયો. "ભાગ્યને બાંધે છે?" તેનો અર્થ શું? તેણે શું કર્યું હતું?
તેણે તરત જ પોતાના ફોન પર નજર કરી. પ્રિયાનો કોઈ મિસ કોલ નહોતો. તેણે તેને ફોન જોડ્યો. રીંગ વાગી, પણ કોઈએ ઉપાડ્યો નહીં. "કદાચ તે ઘરે સુરક્ષિત હશે," રોહને પોતાને સમજાવ્યું.
તેણે બહાર નીકળીને પ્રિયાના ઘરે જવાનું નક્કી કર્યું. રસ્તા પર શાંતિ હતી. પોલીસના સાયરનનો કોઈ અવાજ નહોતો. જ્યારે તે પ્રિયાના બંગલા પાસે પહોંચ્યો, ત્યારે તેને આઘાત લાગ્યો. બંગલો ખાલી હતો. દરવાજા પર ધૂળ જામી હતી, અને બારીઓ પર કરોળિયાના જાળા હતા. જાણે વર્ષોથી ત્યાં કોઈ રહેતું જ ન હોય!
"આ શું? આ તો કઈ રીતે શક્ય છે?" રોહન ગભરાઈ ગયો. તેણે પાડોશીના ઘરનો દરવાજો ખટખટાવ્યો. એક વૃદ્ધ મહિલા બહાર આવી.
"માફ કરજો, આ પ્રિયા શેઠનું ઘર છે ને?" રોહને પૂછ્યું.
"પ્રિયા શેઠ? અહીં કોઈ પ્રિયા નામની દીકરી નથી. આ ઘર તો ઘણા વર્ષોથી બંધ છે. શેઠ ધનસુખલાલને કોઈ સંતાન નહોતું. તેઓ ઘણા વર્ષો પહેલા જ ગુજરી ગયા હતા," વૃદ્ધ મહિલાએ કહ્યું.
રોહનના પગ નીચેથી જમીન સરકી ગઈ. "પણ... પણ પ્રિયા... મારી પ્રેમિકા..."
"તમને કોઈ ગેરસમજ થઈ છે, દીકરા. અહીં કોઈ પ્રિયા રહેતી નથી. મને યાદ નથી કે શેઠ ધનસુખલાલને કોઈ દીકરી હતી." વૃદ્ધ મહિલાએ દયાળુ નજરે રોહન સામે જોયું.
રોહનનું માથું ભમવા લાગ્યું. પ્રિયા... તેનું અસ્તિત્વ જ નહોતું? શું તેણે ભૂતકાળને બદલવામાં પ્રિયાના અસ્તિત્વને જ ભૂંસી નાખ્યું હતું? આંખ સામેથી તેની અને પ્રિયાની બધી યાદો પસાર થઈ રહી હતી. તેમની પહેલી મુલાકાત, તેમની હસી-મજાક, તેમના સપના... શું આ બધું ક્યારેય થયું જ નહોતું?
તે દોડતો પોતાના ઘરે પાછો ફર્યો. ટાઈપરાઈટર હજી પણ ટેબલ પર પડ્યું હતું. તેણે તરત જ તે જૂનું ચામડાનું પુસ્તક ખોલ્યું, અને તે વાક્ય ફરી વાંચ્યું: "જે ભૂંસાય છે, તે... અસ્તિત્વમાંથી નાશ પામે છે."
રોહન રડવા લાગ્યો. તેણે પ્રિયાને બચાવવાનો પ્રયાસ કર્યો હતો, પણ તેણે તેનું અસ્તિત્વ જ મિટાવી દીધું હતું. આ ટાઈપરાઈટર એક વરદાન નહીં, પણ એક ભયાનક શ્રાપ હતું.
તેણે પોતાના ફોનમાં પ્રિયાના ફોટા શોધ્યા. કોઈ ફોટો નહોતો. તેના મેસેજ લોગમાં પણ પ્રિયાના મેસેજ નહોતા. જાણે પ્રિયા ક્યારેય હતી જ નહીં!
"ના! હું આને સુધારીશ! હું પ્રિયાને પાછી લાવીશ!" રોહન ટાઈપરાઈટર તરફ જોરથી ચીસ પાડ્યો.
પ્રકરણ ૯: સમયના વમળમાં ફસાયેલો લેખક
રોહન, પોતાના એપાર્ટમેન્ટના ફ્લોર પર ઢીલો ઢસ પડ્યો હતો. આંખોમાંથી આંસુ દડદડ વહી રહ્યા હતા, પણ તેના મનમાં એક ગાંડો ગુસ્સો ઉછળી રહ્યો હતો. પ્રિયા, તેની પ્રેમિકા... તેનું અસ્તિત્વ જ ભૂંસાઈ ગયું હતું! તેણે પોતાના ફોનમાં પ્રિયાના નામનો સર્ચ કર્યો, જૂની ચેટ્સ ખોલી. ખાલી! ફોટો ગેલેરીમાં પ્રિયા સાથેના સેંકડો ફોટા હતા, પણ હવે ત્યાં માત્ર ભૂંસાઈ ગયેલા થંબનેલ્સ દેખાતા હતા. જાણે પ્રિયા ક્યારેય હતી જ નહીં.
"ના! આ શક્ય નથી! હું તેને પાછી લાવીશ!" રોહને મુઠ્ઠી વાળી, તેની નજર ટેબલ પર પડેલા ટાઈપરાઈટર પર સ્થિર થઈ. તે ટાઈપરાઈટર હવે એક નિર્જીવ વસ્તુ નહીં, પણ એક જીવંત, ભયાનક શક્તિશાળી દુશ્મન લાગી રહ્યું હતું.
તેણે ધ્રૂજતા હાથે ટાઈપરાઈટર ઉપાડ્યું. તેને લાગ્યું કે તેમાંથી એક ઠંડી ઉર્જા નીકળી રહી છે, જે તેના શરીરમાં પ્રવેશી રહી છે. તેણે ટાઈપરાઈટરના તળિયે છુપાયેલું ચામડાનું પુસ્તક ફરી ખોલ્યું. "જે ભૂંસાય છે, તે... અસ્તિત્વમાંથી નાશ પામે છે." આ વાક્ય તેના મગજમાં ગુંજતું રહ્યું.
"જો મેં તેને ભૂંસી નાખી હોય, તો હું તેને ફરીથી લખી પણ શકું છું!" રોહને નિશ્ચય કર્યો.
પણ કેવી રીતે? તેણે પ્રયાસ કર્યો, પ્રિયાનું નામ ટાઈપ કર્યું. પણ કીબોર્ડ જાણે જામ થઈ ગયું હોય તેમ, કોઈ શબ્દ લખાતો નહોતો. અચાનક, રૂમમાં રહેલી જૂની ઘડિયાળની ટિક-ટોક અવાજ તીવ્ર બન્યો, અને પછી તે અચાનક બંધ થઈ ગયો. સમય જાણે થંભી ગયો હોય તેમ લાગ્યું.
પ્રકરણ ૧૦: ભૂતિયા પડઘા અને અજાણ્યો સંદેશ
રોહન અંધારામાં ટાઈપરાઈટર સામે તાકી રહ્યો હતો. તેનો ગુસ્સો ધીમે ધીમે ભયમાં પરિવર્તિત થઈ રહ્યો હતો. ત્યાં જ, તેના કાનમાં એક ધીમો, મજાક કરતો અવાજ ગુંજ્યો. "તું એને પાછી નહીં લાવી શકે, રોહન... તે હવે નથી... તે ક્યારેય હતી જ નહીં."
"કોણ છે ત્યાં?" રોહને ગુસ્સામાં બૂમ પાડી, તેની નજર ચારે બાજુ ફરતી રહી.
"હું... તારા દરેક નિર્ણયનો પડઘો." અવાજ દિવાલોમાંથી આવતો હોય તેવું લાગ્યું. "તારી શક્તિનો તું યોગ્ય ઉપયોગ ન કરી શક્યો. તે તેના અસ્તિત્વને જ સમાપ્ત કરી દીધું."
રોહન ઊભો થયો. "તમે કોણ છો? તમે મને ફોન પણ કર્યો હતો! તમે જ મને આ ટાઈપરાઈટર આપ્યું છે! તમે જ આ બધું કર્યું છે!"
"મેં તને શક્તિ આપી, રોહન. તેનો ઉપયોગ કેવી રીતે કરવો, તે તારે નક્કી કરવાનું હતું. પણ તું લોભી બન્યો... ભવિષ્યને બદલવા નીકળ્યો." અવાજમાં એક અજીબ નિરાશા હતી. "હવે તારે તેની કિંમત ચૂકવવી પડશે."
અચાનક, ટેબલ પર પડેલા જૂના રેડિયો માંથી ખડખડાટ અવાજ આવ્યો. રોહન ચોંકી ગયો. તે રેડિયો તો વર્ષોથી બંધ પડ્યો હતો! રેડિયોમાંથી ધીમે ધીમે એક સંગીત ગુંજવા લાગ્યું – એક જૂનો, કરુણ રાગ. જાણે કોઈ ભૂતકાળના પડઘા ગાઈ રહ્યા હોય. સંગીતની સાથે, એક મહિલાનો ધીમો રડવાનો અવાજ સંભળાવા લાગ્યો.
"આ શું છે?" રોહન ડરી ગયો.
"એક ભૂતકાળ... જે તે બદલ્યો છે. એક આત્મા... જે તે શાંતિ ગુમાવી છે." અજાણ્યો અવાજ રેડિયોના અવાજમાં ભળી ગયો. "આ ટાઈપરાઈટર માત્ર લખવાનું સાધન નથી, રોહન. તે સમયના પ્રવાહને નિયંત્રિત કરતું યંત્ર છે. અને તે તને તેના રહસ્યમય કુંડળી માં બાંધશે."
રોહને રેડિયો તરફ જોયું. સંગીત ધીમે ધીમે તીવ્ર બની રહ્યું હતું. રેડિયોના ડાયલ પર એક ઝાંખો, લાલ પ્રકાશ ઝબકતો હતો. રોહને તેને બંધ કરવાનો પ્રયાસ કર્યો, પણ રેડિયોના નોબ જાણે જામ થઈ ગયા હોય તેમ, ફરતા નહોતા.
"તેનો કોઈ અર્થ નથી," અવાજ બોલ્યો. "તું તેના બંધનમાં ફસાઈ ગયો છે. તારી પાસે એક જ રસ્તો છે... ટાઈપરાઈટરમાં જ તેનો ઉકેલ શોધ."
પ્રકરણ ૧૧: જૂના ચિત્રનો સંકેત અને કુંડળીનું રહસ્ય
રોહન પાગલની જેમ ટાઈપરાઈટર સામે બેઠો. તેના મનમાં વિચારોનું વમળ ચાલી રહ્યું હતું. રેડિયોમાંથી હજી પણ કરુણ સંગીત અને રડવાનો અવાજ આવી રહ્યો હતો, જે રૂમના ભયાવહ વાતાવરણમાં વધારો કરતો હતો.
"ઉકેલ... ટાઈપરાઈટરમાં જ..." રોહન મનમાં બબડ્યો. તેણે ફરીથી ચામડાના પુસ્તકના પૃષ્ઠો ફેરવ્યા. આ વખતે તેની નજર એક પૃષ્ઠ પર પડી જ્યાં એક વિચિત્ર કુંડળી દોરેલી હતી. તેના કેન્દ્રમાં ટાઈપરાઈટર જેવું જ એક પ્રતીક હતું. કુંડળીની આસપાસ કેટલાક અક્ષરો અને તારીખો લખેલી હતી, જેમાંથી એક તારીખ સ્પષ્ટ હતી: 1888.
"આ શું છે? 1888?" રોહને આશ્ચર્યથી પૂછ્યું.
ત્યાં જ, તેના રૂમની દિવાલ પર લટકાવેલું એક જૂનું, પીળું પડી ગયેલું ચિત્ર અચાનક નીચે પડ્યું. રોહન ચોંકી ગયો. તે ચિત્ર તેના દાદાના દાદાનું હતું, જે એક જાણીતા કવિ હતા. ચિત્રના પાછળના ભાગમાં, એક નાની ચાવી ટેપથી ચોંટાડેલી હતી.
રોહન સમજી ગયો, આ કોઈ સંકેત છે. તેણે ચાવી લીધી. તે ખૂબ જ જૂની લાગતી હતી, તેના પર કાટ જામી ગયો હતો. તેણે કુંડળી તરફ જોયું. કુંડળીમાં એક નાનો ખાંચો હતો, જ્યાં કોઈ ચાવી ફિટ થઈ શકે. તેણે ચાવીને ખાંચામાં નાખી અને ધીમેથી ફેરવી.
ક્લિક!
એક ધીમો અવાજ આવ્યો. કુંડળીનું કેન્દ્ર અચાનક ખુલી ગયું, અને તેમાંથી એક નાનકડી ડાયરી બહાર આવી. ડાયરીના કવર પર પણ તે જ વિચિત્ર પ્રતીક હતું, અને તેના પર "આર.વી." લખેલું હતું.
રોહને ડાયરી ખોલી. પહેલા પૃષ્ઠ પર, સુંદર અક્ષરોમાં લખેલું હતું: "આ ડાયરી મારા, રુદ્ર વિજયવર્ગીય દ્વારા લખાયેલી છે. જેણે આ ટાઈપરાઈટર બનાવ્યું. આ ટાઈપરાઈટર માત્ર શબ્દો નથી લખતું, તે ભાગ્ય લખે છે. તેની શક્તિ અપાર છે, પણ તેનો ઉપયોગ સાવચેતીપૂર્વક કરવો. મેં તેને બનાવ્યું, પણ તેની શક્તિનો હું પણ શિકાર બન્યો..."
રોહનનું હૃદય ધડકવા લાગ્યું. રુદ્ર વિજયવર્ગીય... આ તો તેના દાદાના દાદા હતા! તો શું આ ટાઈપરાઈટર તેમના દ્વારા બનાવવામાં આવ્યું હતું? અને શું તેઓ પણ આના શિકાર બન્યા હતા?
પ્રકરણ ૧૨: રુદ્ર વિજયવર્ગીયની ડાયરી અને શ્રાપનું મૂળ
રોહને ડાયરીના પૃષ્ઠો ઝડપથી ફેરવ્યા. તેમાં રુદ્ર વિજયવર્ગીયના જીવનની કહાણી હતી, અને આ ટાઈપરાઈટર પાછળનું ભયાનક રહસ્ય.
"મેં આ ટાઈપરાઈટર, 'ભાગ્યલેખક', બનાવ્યું હતું, પ્રિયાને પાછી લાવવા માટે..." ડાયરીમાં લખ્યું હતું. રોહન ચોંકી ગયો. પ્રિયા? શું રુદ્ર વિજયવર્ગીયની પ્રેમિકાનું નામ પણ પ્રિયા હતું?
ડાયરી આગળ લખ્યું: "મારી પ્રિયા એક ભયાનક અકસ્માતમાં મૃત્યુ પામી હતી. હું તેને પાછી લાવવા માટે પાગલ થઈ ગયો હતો. મેં ગુપ્ત વિદ્યાઓનો અભ્યાસ કર્યો, અને આ ટાઈપરાઈટર બનાવ્યું. હું માનતો હતો કે હું ભવિષ્યને બદલીને પ્રિયાને બચાવી શકીશ. મેં લખ્યું, અને તે થયું. પ્રિયા જીવતી થઈ, પણ... તેની યાદશક્તિ ચાલી ગઈ. તે મને ઓળખી ન શકી. અને પછી... મેં ફરીથી પ્રયાસ કર્યો. તેને મારી પ્રેમિકા તરીકે લખવાનો. પણ દરેક પ્રયાસે પરિણામ વધુ ભયાનક બનતું ગયું."
રોહનના રૂવાંટા ઊભા થઈ ગયા. "તો શું આ ટાઈપરાઈટર માત્ર એક જ વ્યક્તિને અસર કરે છે? અને તે હંમેશા પ્રિયા નામની વ્યક્તિને જ અસર કરે છે?"
ડાયરી આગળ લખ્યું: "એક રાત્રે, મેં પ્રિયાને ફરીથી લખી. પણ આ વખતે, જ્યારે તે જીવતી થઈ, ત્યારે તે મારી દુશ્મન બની ગઈ. તેનામાં કોઈ અજાણી શક્તિ પ્રવેશી ગઈ હતી, જે મને જ નફરત કરતી હતી. તેણે મારા બધા મિત્રો અને પરિવારજનોની હત્યા કરી નાખી. મારી જ બનાવેલી વસ્તુ મારા માટે શ્રાપ બની ગઈ. મેં સમજવાનો પ્રયાસ કર્યો કે શા માટે આવું થયું. ત્યારે મને સમજાયું કે આ ટાઈપરાઈટર સમયના વમળમાંથી એક શક્તિને આકર્ષે છે, એક એવી શક્તિ જે અધૂરા પ્રેમ, અધૂરી ઈચ્છાઓ અને અધૂરી આત્માઓ પર નભે છે. જ્યારે કોઈ તેને બદલવાનો પ્રયાસ કરે છે, ત્યારે તે શક્તિ વધુ મજબૂત બને છે અને ભયાનક રીતે બદલો લે છે."
રોહને શ્વાસ રોકી રાખ્યો. આટલું ભયાવહ રહસ્ય!
ડાયરી આગળ લખ્યું: "હું એકલો રહી ગયો હતો. મારા હાથે મારા પ્રેમનો અને મારા પરિવારનો વિનાશ થયો હતો. પરંતુ, આ વિનાશ પહેલાં, મારી પત્ની સાથે અમારો એક દૂરનો સંબંધીના ઘરે રહેલો મારો એક નાનો ભાઈ હતો, જેને મેં આ શ્રાપથી બચાવવા માટે ક્યારેય આ ટાઈપરાઈટર વિશે જણાવ્યું ન હતું. તેનો વંશ જ આગળ વધ્યો, અને મારો પરિવાર સંપૂર્ણપણે નાશ પામ્યો નહીં. મને આશા હતી કે ક્યારેક ભવિષ્યમાં કોઈ મારો આ અધૂરો શ્રાપ તોડશે. મેં છેલ્લે પ્રિયાને ભૂંસી નાખવાનો પ્રયાસ કર્યો, જેથી આ શ્રાપનો અંત આવે. અને તે અદૃશ્ય થઈ ગઈ... જાણે ક્યારેય હતી જ નહીં."
રોહનને એક ઝટકો લાગ્યો. "તો... હું તેમના તે નાના ભાઈનો વંશજ છું?" આ વિચારથી તેને થોડી રાહત થઈ, કારણ કે તેના અસ્તિત્વ પાછળનું રહસ્ય હવે સ્પષ્ટ થયું હતું.
ડાયરીનો છેલ્લો પૃષ્ઠ ફાટેલો હતો, પણ તેમાં એક અધૂરું વાક્ય હતું: "આ શ્રાપને તોડવા માટે, તારે તેને..."
પ્રકરણ ૧૩: ભૂતકાળના પડછાયાનો સામનો
રોહન, રુદ્ર વિજયવર્ગીયની ડાયરી વાંચીને સ્તબ્ધ થઈ ગયો હતો. તેના દાદાના દાદા પણ 'પ્રિયા' નામના પ્રેમિકાના વિયોગમાં આ જ ટાઈપરાઈટરના શિકાર બન્યા હતા. અને તેમણે પોતાના ભાઈના વંશને, રોહનના પૂર્વજોને, આ શ્રાપથી બચાવવા માટે દૂર રાખ્યા હતા. રોહન સમજી ગયો કે આ ટાઈપરાઈટર કોઈ સામાન્ય વસ્તુ નથી, તે પેઢી દર પેઢી શ્રાપનો ભાર વહન કરતું આવ્યું છે.
"આ શ્રાપને તોડવા માટે, તારે તેને..." ડાયરીનું અધૂરું વાક્ય રોહનના મગજમાં ઘૂમરાતું હતું. રેડિયોમાંથી હજી પણ કરુણ સંગીત અને રડવાનો અવાજ આવી રહ્યો હતો, જે હવે વધુ તીવ્ર બની ગયો હતો, જાણે કોઈ અદૃશ્ય આત્માઓ રોહનને ચેતવણી આપી રહી હોય.
ત્યાં જ, રૂમમાં અંધકાર વધુ ઘેરો બન્યો. રોહનને લાગ્યું કે કોઈ તેની પાછળ ઊભું છે. તેણે ધીમેથી પાછળ ફરીને જોયું. સામે કોઈ નહોતું, પણ દિવાલ પર એક અદ્રશ્ય આકૃતિનો પડછાયો દેખાયો, જે ધીમે ધીમે ટાઈપરાઈટર તરફ સરકી રહ્યો હતો.
"તારી શક્તિ પૂરતી નથી, રોહન," તે જ ઘેરો, ગુંજતો અવાજ સંભળાયો, જેણે તેને ફોન કર્યો હતો. "તું ભૂતકાળને ભૂંસી શક્યો, પણ તેને બદલી ન શક્યો. તારી પ્રિયા ક્યારેય પાછી નહીં આવે."
રોહન ધ્રૂજતો હતો, પણ તેણે હિંમત ભેગી કરી. "તું કોણ છે? અને તું આ ટાઈપરાઈટર સાથે શું સંબંધ ધરાવે છે?"
પડછાયો હસ્યો, એક ભયાનક, ઠંડું હાસ્ય. "હું એ શક્તિ છું જે આ ટાઈપરાઈટરમાં વસે છે. જે દરેક અધૂરા પ્રેમીના દુઃખ પર નભે છે. આ ટાઈપરાઈટર મારું બંધન છે, અને તારી ઈચ્છાઓ મારું ભોજન. રુદ્ર વિજયવર્ગીયે મને જન્મ આપ્યો હતો, અને ત્યારથી હું દરેક પેઢીના 'પ્રિયા' ને ખતમ કરું છું. તારી પ્રિયા પણ મારા જ વશમાં હતી."
રોહન ગુસ્સાથી ધ્રૂજવા લાગ્યો. "તો તું જ આ બધાનું કારણ છે! તું જ પ્રિયાને મારી ગયો!"
"મેં માત્ર એ કર્યું જે તું ઈચ્છતો હતો, રોહન. તે જ લખ્યું, તે જ થયું." અવાજમાં ક્રૂરતા હતી. "પણ હવે તું ફસાઈ ગયો છે. તું ક્યારેય આમાંથી છટકી નહીં શકે. તારું ભાગ્ય પણ હવે મારા હાથમાં છે."
પ્રકરણ ૧૪: ડાયરીનો છેલ્લો સંકેત અને નવી આશા
રોહને ડાયરી તરફ જોયું. છેલ્લું અધૂરું વાક્ય. "આ શ્રાપને તોડવા માટે, તારે તેને..."
તેણે ઉતાવળમાં ડાયરીના બધા પૃષ્ઠો ફરીથી વાંચ્યા. કુંડળી, પ્રતીકો... અચાનક, તેની નજર કુંડળીના કેન્દ્રમાં આવેલા પ્રતીક પર પડી. તે પ્રતીક ટાઈપરાઈટર જેવું જ હતું, પણ તેની ફરતે એક નાનો છુપાયેલો અક્ષર હતો, જે અત્યાર સુધી દેખાતો નહોતો. તે અક્ષર હતો – "પ."
"પ... પ્રિયા?" રોહન બબડ્યો.
ત્યાં જ, તેના મગજમાં એક વિચાર ચમક્યો. જો રુદ્ર વિજયવર્ગીયે ટાઈપરાઈટર બનાવ્યું હતું પ્રિયાને પાછી લાવવા, અને આ શક્તિ 'પ્રિયા' નામના પ્રેમ પર નભતી હોય, તો કદાચ આ શ્રાપનો અંત 'પ્રિયા' નામ સાથે જ જોડાયેલો હશે.
ડાયરીના છેલ્લા અધૂરા વાક્યમાં એક શબ્દ ઉમેર્યો: "આ શ્રાપને તોડવા માટે, તારે તેને 'પુનર્જીવિત' કરવો પડશે."
"પુનર્જીવિત? કોને?" રોહને મનમાં વિચાર્યું. શું પ્રિયાને? પણ તેણે તો તેનું અસ્તિત્વ જ ભૂંસી નાખ્યું હતું.
અચાનક, રેડિયો પરનો કરુણ રાગ બદલાઈ ગયો. એક ધીમો, મધુર અવાજ ગુંજવા લાગ્યો, જાણે દૂર ક્યાંકથી કોઈ લોરી સંભળાતી હોય. અને તેની સાથે, અજાણ્યા પડછાયાનો અવાજ પણ બદલાઈ ગયો. "તું... તું શું કરી રહ્યો છે? તું... તું તેને કેવી રીતે જાણી ગયો?" અવાજમાં હવે ગુસ્સો નહીં, પણ ભય હતો.
રોહન સમજી ગયો. આ શક્તિ નબળી પડી રહી હતી!
પ્રકરણ ૧૫: સમયનો ફેરો અને પ્રેમના કાયાકલ્પ
રોહને ટાઈપરાઈટરના કીબોર્ડ પર હાથ મૂક્યા. તેના મગજમાં એક જ વિચાર હતો: પુનર્જીવન. તેણે પોતાની અને પ્રિયાની વાર્તા ફરીથી લખવાનું શરૂ કર્યું. આ વખતે, તેણે ભૂતકાળને બદલવાનો પ્રયાસ ન કર્યો. તેણે પ્રિયાને પાછી લાવવાનો પ્રયાસ પણ ન કર્યો.
તેણે લખ્યું: "પ્રિયા, રોહનનો અમર પ્રેમ હતી. સમયના દરેક યુગમાં, જ્યારે પણ સાચા પ્રેમને ખતરો હતો, ત્યારે પ્રિયાનું નામ એક શક્તિ બનીને ઉભરી આવ્યું. રુદ્ર વિજયવર્ગીયની પ્રિયાથી લઈને રોહનની પ્રિયા સુધી, દરેક પ્રિયા એક જ પ્રેમની શક્તિનું પ્રતિક હતી. આ શક્તિ, જે ટાઈપરાઈટરમાં વસી હતી, તે પ્રેમની ઉર્જાથી નબળી પડતી હતી અને નકારાત્મકતાથી મજબૂત બનતી હતી. રોહને આ શક્તિને તેની જ ઉર્જાથી હરાવી, તેના પ્રેમથી તેને શાંતિ આપી."
જેમ જેમ રોહન લખતો ગયો, તેમ તેમ રૂમમાં ચમકતો સફેદ પ્રકાશ ફેલાવા લાગ્યો. રેડિયો પરનો કરુણ અવાજ શાંત થઈ ગયો, અને તેના બદલે એક મધુર, શાંતિપૂર્ણ સંગીત ગુંજવા લાગ્યું. પડછાયો અદૃશ્ય થઈ ગયો, તેની સાથે તેનો ભયાનક અવાજ પણ. ટાઈપરાઈટરમાંથી નીકળતી ઠંડી ઉર્જા ગરમ, શાંતિપૂર્ણ પ્રવાહમાં બદલાઈ ગઈ.
અંતે, તેણે છેલ્લો શબ્દ ટાઈપ કર્યો. ટાઈપરાઈટરમાંથી એક ઝગમગાટ થયો, અને તે ધીમે ધીમે પારદર્શક બનવા લાગ્યું, પછી અદૃશ્ય થઈ ગયું. તેની સાથે, ચામડાનું પુસ્તક અને ડાયરી પણ અદૃશ્ય થઈ ગયા. રૂમમાં એક સુખદ શાંતિ છવાઈ ગઈ.
પ્રકરણ ૧૬: નવી સવાર અને અમર પ્રેમ
સવાર પડી. સૂર્યના કિરણો રોહનના રૂમમાં પ્રવેશી રહ્યા હતા. રોહન થાકેલો હતો, પણ તેના મનમાં એક અદભુત શાંતિ હતી. તેણે પોતાના ફોન પર નજર કરી. વોટ્સએપ પર એક નવો મેસેજ હતો, "રોહન, તું ક્યાં છે? મેં તને બહુ મિસ કરી! ચાલો આજે મળીએ?" મેસેજ પ્રિયાનો હતો!
રોહનનું હૃદય આનંદથી ઉછળી પડ્યું. તેણે તરત જ પ્રિયાને ફોન કર્યો.
"પ્રિયા! તું... તું બરાબર છે?" રોહને કંપતા અવાજે પૂછ્યું.
"હા, રોહન. હું એકદમ બરાબર છું. શું થયું? તારો ફોન કેમ નહોતો લાગતો? હું ચિંતા કરતી હતી," પ્રિયાનો અવાજ ખુશખુશાલ હતો, જાણે કંઈ બન્યું જ ન હોય.
"કંઈ નહીં, પ્રિયા. બસ, થોડું કામ હતું. હું તને બધું સમજાવીશ. આપણે આજે સાંજે મળીએ છીએ, બરાબર?"
"હા, ચોક્કસ! હું તારી રાહ જોઈશ!" પ્રિયા હસી.
રોહનને ખબર હતી કે પ્રિયાને કંઈ યાદ નથી. આ એક નવી વાસ્તવિકતા હતી, જ્યાં તે શ્રાપ ભૂંસાઈ ગયો હતો. તેણે સમયના પ્રવાહને બદલી નાખ્યો હતો, પણ આ વખતે પ્રેમથી.
તેણે બહાર આવીને જોયું. પ્રિયાનું ઘર પહેલા જેવું જ હતું, ધનસુખલાલ શેઠના બંગલાની સામે પાર્ટી ચાલુ હતી. જાણે ગઈકાલે કંઈ બન્યું જ નહોતું. પણ રોહન જાણતો હતો કે તેણે એક ભયાનક ભૂતકાળને બદલી નાખ્યો હતો.
સાંજે, રોહન અને પ્રિયા કાંકરિયા તળાવની પાળે મળ્યા. પ્રિયા પહેલાની જેમ જ રોહનને વળગી પડી.
"તારા વગરનો સમય કેટલો બોરિંગ હતો, રોહન," પ્રિયાએ કહ્યું.
"મારા વગર? તારા વગર તો મારું અસ્તિત્વ જ નકામું છે, પ્રિયા," રોહને હસીને કહ્યું, તેની આંખોમાં એક નવો વિશ્વાસ હતો.
ટાઈપરાઈટર કાયમ માટે અદૃશ્ય થઈ ગયું હતું. પણ રોહન જાણતો હતો કે તેનો પ્રેમ હવે અમર છે. તેણે શ્રાપને તોડી નાખ્યો હતો, અને તેના દાદાના દાદાનું અધૂરું કામ પૂરું કર્યું હતું. રોહન હવે માત્ર એક લેખક નહોતો, તે સમયનો રક્ષક બની ગયો હતો, જેણે પ્રેમની શક્તિથી ભયાનક શ્રાપને હરાવ્યો હતો. અને તેણે પોતાની પ્રિયાને પાછી મેળવી હતી, એક એવી પ્રિયા જે હવે કાયમ માટે સુરક્ષિત હતી.
