જાદુઈ વસ્ત્ર: સુકા રજવાડાની આશાનો સૂર્યોદય
પ્રકરણ ૧: અનોખું વસ્ત્ર અને તેના રહસ્યો
બ્રહ્માંડના કોઈક અજાણ્યા ખૂણામાં, જ્યાં સમય અને વાસ્તવિકતાના નિયમો જુદા હતા, ત્યાં એક અદ્ભુત જાદુઈ વસ્ત્ર અસ્તિત્વમાં હતું. તે માત્ર કપડાનો એક ટુકડો નહોતો, પરંતુ જીવંત શક્તિનો પ્રવાહ હતો, જે પ્રકૃતિના મૂળ તત્વો સાથે ઊંડાણપૂર્વક જોડાયેલો હતો. તેની સૌથી વિશિષ્ટ વિશેષતા એ હતી કે જ્યારે તેને પાણીમાં નાખવામાં આવતું, ત્યારે તે કોઈ જીવંત પ્રાણીની જેમ લંબાવું શરૂ કરતું અને આશ્ચર્યજનક રીતે, પાણી દસ ગણું વધી જતું. આ વસ્ત્ર અને પાણી વચ્ચેનો સંબંધ કોઈ સામાન્ય ગણિત જેવો નહોતો, તે એક રહસ્યમય બંધન હતું; જેટલું પાણી વધતું, વસ્ત્ર પણ તેટલું જ લાંબું થતું, અને વસ્ત્ર જેટલું લાંબું થતું, પાણીનો પ્રવાહ દસ ગણી ગતિએ વધતો જતો, જાણે કોઈ અદ્રશ્ય શક્તિ તેને વેગ આપી રહી હોય.
આ જાદુઈ વસ્ત્ર એક યુવાન પરી, જેનું નામ આરાધ્યા હતું, તેની પાસે હતું. આરાધ્યા માત્ર એક પરી નહોતી; તે પ્રકૃતિની રક્ષક હતી, અને તેની પાસે પ્રકૃતિની શક્તિઓને સમજવાની અને તેમને સંતુલિત કરવાની અનોખી ક્ષમતા હતી. આ વસ્ત્ર પેઢી દર પેઢી તેના પરી પૂર્વજો દ્વારા સંભાળવામાં આવ્યું હતું, જેઓ પાણી અને જમીનની સમૃદ્ધિ જાળવી રાખવાનું કાર્ય કરતા હતા. આરાધ્યાના ભાઈનું નામ વરુણ હતું, જે સ્વભાવે ચંચળ અને સાહસિક હતો. તે પોતાની બહેનની જેમ ગંભીર નહોતો, પરંતુ તેના હૃદયમાં કરુણા અને સાહસ ભરપૂર હતું.
એક દિવસ, વરુણ કૂવામાંથી પાણી કાઢતી વખતે આરાધ્યાના જાદુઈ વસ્ત્રને જોઈ ગયો. આરાધ્યાએ તેને હંમેશા વસ્ત્રથી દૂર રહેવાની ચેતવણી આપી હતી, કારણ કે તેની શક્તિઓ પ્રચંડ હતી અને તેને સાવચેતીપૂર્વક વાપરવી પડતી હતી. પરંતુ વરુણની જિજ્ઞાસા પ્રબળ હતી. તેણે રમતાં રમતાં જાદુઈ વસ્ત્રનો એક નાનો ટુકડો પાણીમાં નાખ્યો. ક્ષણભરમાં, કૂવાનું પાણી દસ ગણું વધી ગયું અને વસ્ત્ર પણ થોડું લાંબું થઈ ગયું. વરુણ ગભરાઈ ગયો. તેણે વસ્ત્રને બહાર કાઢવાનો પ્રયત્ન કર્યો, પરંતુ તે સફળ ન થયો. ત્યારે જ આરાધ્યા ત્યાં આવી પહોંચી. તેણે પોતાની પરી શક્તિઓનો ઉપયોગ કરીને વસ્ત્રને પાણીમાંથી બહાર કાઢ્યું. આ ઘટનાએ વરુણને જાદુઈ વસ્ત્રની શક્તિ અને તેના ઉપયોગની ગંભીરતાનો અહેસાસ કરાવ્યો. આરાધ્યા જાણતી હતી કે એકવાર આ વસ્ત્ર મોટું થઈ જાય, પછી તેને પાણીમાંથી બહાર કાઢવું એ તેના માટે પણ પડકારરૂપ બની જતું, અને અન્ય કોઈ માટે તો તે લગભગ અશક્ય હતું.
પ્રકરણ ૨: નિર્જલાપુરની દયનીય દશા
આરાધ્યા અને વરુણ પોતાના જાદુઈ કાર્યો અને પ્રકૃતિની સેવા કરવા માટે એક સ્થળેથી બીજે સ્થળે વિચરણ કરતા હતા. તેમનો માર્ગ તેમને એક એવા રજવાડા તરફ દોરી ગયો, જેનું નામ નિર્જલાપુર હતું. નિર્જલાપુરનું નામ જ તેની હાલતનું વર્ણન કરતું હતું – 'નિર્જલ', એટલે કે જળ વિનાનું. આ રાજ્ય ભયંકર દુષ્કાળની ઝપેટમાં હતું. ધરતી ફાટી ગઈ હતી, નદીઓ સુકાઈને રેતીના ઢગલા બની ગઈ હતી, અને વૃક્ષો પાંદડા વિનાના સૂકા ડાળીઓના માળખા જેવા લાગતા હતા. ખેતરો ઉજ્જડ પડ્યા હતા, અને પશુઓ પાણી અને ચારા વિના તરફડી રહ્યા હતા. રાજ્યના લોકો ભૂખ અને તરસથી પીડાતા હતા, તેમની આંખોમાં આશાનો છેલ્લો કિરણ પણ ઝાંખો પડી ગયો હતો. બાળકો નિર્બળ બની ગયા હતા, અને વડીલો નિરાશામાં ડૂબેલા હતા.
રાજધાનીમાં પ્રવેશતા જ આરાધ્યા અને વરુણે આ વિનાશકારી દ્રશ્ય જોયું. આરાધ્યાનું કરુણાથી ભરેલું હૃદય પીડા અનુભવી રહ્યું હતું. તેમને મહેલ તરફ જવાનો રસ્તો પણ ધૂળ અને પથ્થરોથી ભરેલો લાગ્યો. મહેલમાં, તેઓએ રાજા ધિરાજ ને મળવાની વિનંતી કરી. રાજા ધિરાજ એક સદ્ગુણી અને પ્રજાવત્સલ શાસક હતા, પરંતુ કુદરતની આ આફત સામે તેઓ નિઃસહાય હતા. તેમની આંખોમાં ઊંડી ચિંતા અને થાક સ્પષ્ટ દેખાતો હતો. તેમણે આરાધ્યા અને વરુણને પોતાના રાજ્યની દુર્દશા વિશે વિસ્તૃત રીતે જણાવ્યું.
"હે પ્રવાસીઓ," રાજાએ ભારે હૃદયે કહ્યું, "મારું નિર્જલાપુર એક સમયે સમૃદ્ધ અને હરિયાળું રાજ્ય હતું. અમારી ત્રણ મુખ્ય નદીઓ – જીવનધારા, પ્રાણમયી અને શીતલ જ્યોત – રાજ્યને પાણી પૂરું પાડતી હતી. પરંતુ, છેલ્લા કેટલાક વર્ષોથી વરસાદ થયો નથી, અને અમારી નદીઓ સુકાઈ ગઈ છે. કૂવા ખાલી થઈ ગયા છે, અને ભૂગર્ભ જળ પણ પાતાળમાં ઉતરી ગયા છે. મારી પ્રજા ભૂખે મરી રહી છે. મેં ઘણા પ્રયાસો કર્યા, ઘણા વિદ્વાનો અને જાદુગરોને બોલાવ્યા, પરંતુ કોઈ ઉકેલ મળ્યો નથી."
આરાધ્યાએ રાજાની વાત ધ્યાનપૂર્વક સાંભળી. તેણે રાજાની આંખોમાં આશાના કિરણની ઝલક જોઈ. "મહારાજ," આરાધ્યાએ શાંતિથી કહ્યું, "અમે તમારી પીડા સમજીએ છીએ. અમે પ્રકૃતિના સેવકો છીએ અને અમારી પાસે એક એવું વસ્ત્ર છે જે તમારી સમસ્યાનો ઉકેલ લાવી શકે છે. જો તમે અમને અનુમતિ આપો, તો અમે તમારી નદીઓને ફરીથી જીવંત કરવાનો પ્રયાસ કરીશું."
રાજા ધિરાજ શરૂઆતમાં સંશયમાં હતા. ઘણા લોકો આવ્યા અને ગયા હતા, પરંતુ કોઈ મદદ કરી શક્યું નહોતું. પરંતુ આરાધ્યાની આંખોમાં એક અનોખી ચમક અને તેના અવાજમાં એક પ્રકારનો વિશ્વાસ હતો, જે રાજાને આકર્ષી ગયો. "જો તમે ખરેખર મદદ કરી શકો, તો મારું આખું રાજ્ય તમારું આભારી રહેશે," રાજાએ આશા સાથે કહ્યું.
પ્રકરણ ૩: નદીઓને જીવંત કરવાનો ચમત્કાર
રાજાની અનુમતિ મળતા જ, આરાધ્યા અને વરુણ સૌથી પહેલા જીવનધારા નદી પાસે ગયા. આ નદી એક સમયે વિશાળ અને પ્રવાહિત હતી, પરંતુ હવે તે ફક્ત સૂકી, ફાટેલી માટી અને પથ્થરોનો ઢગલો હતી. સૂર્યની ગરમીથી જમીન તપી રહી હતી. રાજ્યના ઘણા લોકો, જેઓ આશાની છેલ્લી કિરણ લઈને આવ્યા હતા, તેઓ આરાધ્યા અને વરુણની પાછળ પાછળ આવ્યા હતા. તેમની આંખોમાં પ્રશ્નો અને અવિશ્વાસ હતો.
આરાધ્યાએ શાંતિથી પોતાના ખભા પરથી જાદુઈ વસ્ત્ર ઉતાર્યું. તેણે વરુણને નજીકમાં ઊભા રહેવા કહ્યું, અને પોતે નદીના સૂકા પટમાં ઉતરી. તેણે આંખો બંધ કરી, પ્રકૃતિની શક્તિઓનું આહ્વાન કર્યું, અને પછી અત્યંત આદરપૂર્વક જાદુઈ વસ્ત્રને નદીના કેન્દ્રમાં મૂક્યું.
શરૂઆતમાં કંઈ થયું નહીં. લોકોમાં ગણગણાટ શરૂ થયો. પરંતુ પછી, એક અદ્રશ્ય શક્તિએ કાર્ય કરવાનું શરૂ કર્યું. વસ્ત્ર ધીમે ધીમે લંબાવું શરૂ થયું. પછી, ક્યાંકથી, એક નાનો પાણીનો ઝરો ફૂટ્યો, જે વસ્ત્રના એક છેડાને સ્પર્શી રહ્યો હતો. તે ઝરો ઝડપથી મોટો થવા લાગ્યો, અને પાણીનો પ્રવાહ વધવા લાગ્યો. વસ્ત્ર લાંબું થતું ગયું, અને પાણી દસ ગણું વધતું ગયું. લોકો આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયા. તેમની આંખો વિશાળ થઈ ગઈ. ઝરો એક નાના પ્રવાહમાં અને પછી એક મોટા ઝરણામાં ફેરવાઈ ગયો. પાણીનો ગડગડાટ સંભળાવા લાગ્યો.
જોતજોતામાં, જીવનધારા નદી છલોછલ ભરાઈ ગઈ. પાણીની લહેરો કાંઠાને સ્પર્શી રહી હતી. લોકોની ખુશીનો પાર નહોતો. તેઓએ હર્ષનાદ કરવાનું શરૂ કર્યું, "જય હો! જય હો!" કેટલાક લોકો પાણીમાં કૂદી પડ્યા, કેટલાક લોકો આંસુ વહેવડાવી રહ્યા હતા, અને કેટલાક લોકો આરાધ્યા અને વરુણને દેવદૂતની જેમ જોઈ રહ્યા હતા. રાજા ધિરાજની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા.
આરાધ્યા અને વરુણે આ જ પ્રકારે રાજ્યની બીજી બે નદીઓ – પ્રાણમયી અને શીતલ જ્યોત – માં પણ પાણી ભર્યું. પ્રાણમયી નદી, જે રાજ્યના ખેતરોને સિંચતી હતી, તે પણ જીવનથી ભરપૂર બની ગઈ. અને શીતલ જ્યોત, જે પોતાના ઠંડા અને સ્વચ્છ પાણી માટે જાણીતી હતી, તે પણ ફરીથી પ્રવાહિત થવા લાગી.
રાજ્યની ધરતી પર ફરીથી જીવન ખીલવા લાગ્યું. સુકાઈ ગયેલા વૃક્ષો પર નવા પાંદડા ફૂટ્યા. પશુઓને પાણી મળ્યું. ખેડૂતોએ ફરીથી ખેતરોમાં હળ ચલાવવાનું શરૂ કર્યું. નિર્જલાપુર ખરેખર ‘નિર્જલ’ માંથી ‘જળપુર’ બની ગયું હતું.
પ્રકરણ ૪: રાજકીય સન્માન અને ખ્યાતિનો ફેલાવો
રાજા ધિરાજની ખુશીનો પાર નહોતો. તેમણે તરત જ આરાધ્યા અને વરુણને મહેલમાં આમંત્રિત કર્યા અને તેમના સન્માનમાં ભવ્ય ઉત્સવનું આયોજન કર્યું. આખો મહેલ દીવાઓથી ઝળહળી ઉઠ્યો. સંગીત અને નૃત્યથી વાતાવરણ ગુંજી ઉઠ્યું. રાજાએ જાહેર કર્યું કે આરાધ્યા અને વરુણ રાજ્યના સૌથી મહાન મહેમાનો છે અને તેમણે નિર્જલાપુરને નવું જીવન આપ્યું છે.
રાજાએ તેમને કીમતી રત્નો, સોનાના આભૂષણો અને રેશમી વસ્ત્રોનું ઇનામ આપ્યું, પરંતુ આરાધ્યા અને વરુણે વિનમ્રતાપૂર્વક કહ્યું કે તેમને ભૌતિક સંપત્તિની જરૂર નથી. "મહારાજ," આરાધ્યાએ કહ્યું, "અમારું ઇનામ તમારી પ્રજાના ચહેરા પરની ખુશી છે. અમે પ્રકૃતિના સેવકો છીએ અને અમારો ધર્મ માત્ર નિસ્વાર્થ સેવા કરવાનો છે."
આરાધ્યાની આ ઉમદા ભાવનાથી રાજા વધુ પ્રભાવિત થયા. તેમણે પછી આરાધ્યા અને વરુણને મહેલમાં કાયમી નિવાસસ્થાન આપવાની અને તેમને રાજકીય સલાહકાર તરીકે રાખવાની ઓફર કરી. પરી અને તેના ભાઈએ રાજાની ઓફર સ્વીકારી, કારણ કે તેઓ જાણતા હતા કે રાજ્યને હજુ પણ માર્ગદર્શન અને સંતુલનની જરૂર પડશે.
આ વાત આખા રાજ્યમાં પ્રસરી ગઈ અને પછી આસપાસના રાજ્યોમાં પણ પહોંચી. નિર્જલાપુરનો ચમત્કાર દૂર દૂર સુધી ચર્ચાવવા લાગ્યો. લોકો દૂર દૂરથી પરી અને તેના જાદુઈ વસ્ત્ર વિશે જાણવા આવતા. આરાધ્યા અને વરુણની ખ્યાતિ ચોમેર ફેલાઈ ગઈ. તેઓ માત્ર પરી અને તેના ભાઈ જ નહોતા, પરંતુ આશાના પ્રતીક બની ગયા હતા.
પ્રકરણ ૫: લોભની નજર: ચોરનો પ્રવેશ
પરંતુ જ્યાં સુખ અને સમૃદ્ધિ હોય છે, ત્યાં અંધકાર પણ ડોકિયું કરે છે. નિર્જલાપુરની આ ખ્યાતિ અને જાદુઈ વસ્ત્રની વાત એક કુખ્યાત ચોર, કાળિયો, ના કાને પડી. કાળિયો એક ચાલાક, નિર્દયી અને અત્યંત લોભી વ્યક્તિ હતો. તે કોઈપણ ભોગે ધન અને શક્તિ પ્રાપ્ત કરવા માંગતો હતો. તેને લાગ્યું કે આ જાદુઈ વસ્ત્ર તેના જીવનનો સૌથી મોટો શિકાર બની શકે છે. તેની યોજના હતી કે તે વસ્ત્ર ચોરીને તેને ઊંચા ભાવે વેચી દેશે અથવા તેનો ઉપયોગ કરીને પોતે જ શક્તિશાળી રાજા બની જશે.
કાળિયો નિર્જલાપુરમાં એક સામાન્ય પ્રવાસીના વેશમાં પ્રવેશ્યો. તેણે કેટલાક દિવસો સુધી મહેલ અને આરાધ્યાના નિવાસસ્થાનની રેકી કરી. તેણે પરી અને વરુણની દિનચર્યા, તેમના વસ્ત્રને ક્યાં રાખવામાં આવે છે, અને સુરક્ષા વ્યવસ્થાનો અભ્યાસ કર્યો. તેણે નોંધ્યું કે આરાધ્યા તેના વસ્ત્રને અત્યંત સુરક્ષિત રીતે રાખતી હતી, પરંતુ તેની સરળતા અને લોકો પરનો વિશ્વાસ ક્યારેક તેની નબળાઈ બની જતો હતો.
એક રાત્રે, જ્યારે આખો મહેલ ઊંઘની ગોદમાં હતો અને રક્ષકો પણ તેમની પાળીમાં હતા, ત્યારે કાળિયો પોતાના કાળા ઇરાદા સાથે મહેલમાં ઘુસ્યો. તે બિલાડીની જેમ શાંતિથી આગળ વધ્યો. તેને ખબર હતી કે વસ્ત્ર ક્યાં રાખવામાં આવ્યું છે – એક નાનકડી લાકડાની પેટીમાં, જે આરાધ્યાના શયનકક્ષમાં હતી. તેણે દરવાજાનું તાળું કશુ અવાજ કર્યા વિના ખોલ્યું, અને અંધારામાં ધીમેથી આગળ વધ્યો. આરાધ્યા ઊંડી નિદ્રામાં હતી. કાળિયાએ પેટી શોધી, તેને ખોલી અને જાદુઈ વસ્ત્રને હાથમાં લીધું. વસ્ત્ર સ્પર્શમાં જ ગરમ અને જીવંત લાગતું હતું. કાળિયાની આંખોમાં લોભની ચમક હતી. તેણે વસ્ત્રને પોતાના કાળા ઝભ્ભામાં છુપાવ્યું અને અવાજ કર્યા વિના મહેલમાંથી બહાર નીકળી ગયો.
પ્રકરણ ૬: વસ્ત્રની ચોરી અને રાજાની કવાયત
સવારે, જ્યારે આરાધ્યા જાગી અને પોતાના વસ્ત્રને જોવા ગઈ, ત્યારે તેને પેટી ખાલી મળી. એક ક્ષણ માટે તેને લાગ્યું કે કદાચ તેણે વસ્ત્ર ક્યાંક બીજી જગ્યાએ મૂક્યું હશે, પરંતુ પછી તેને સમજાયું કે વસ્ત્ર ચોરાઈ ગયું છે. તેના હૃદયમાં એક ઠંડો પ્રવાહ વહી ગયો. તે ગભરાઈ ગઈ, કારણ કે તે જાણતી હતી કે આ વસ્ત્ર વિના રાજ્ય ફરીથી સંકટમાં આવી શકે છે.
આરાધ્યા તરત જ રાજા ધિરાજ પાસે પહોંચી. તેની આંખોમાં આંસુ હતા અને તેનો અવાજ ધ્રુજી રહ્યો હતો. "મહારાજ," તેણે કહ્યું, "મારું જાદુઈ વસ્ત્ર ચોરાઈ ગયું છે! કોઈએ તેને મહેલમાંથી ચોરી લીધું છે!"
રાજા ધિરાજ સ્તબ્ધ થઈ ગયા. તેમના ચહેરા પર ચિંતાની રેખાઓ સ્પષ્ટ દેખાઈ. "ચોરી? આ કેવી રીતે શક્ય છે? અમારી સુરક્ષા વ્યવસ્થા અત્યંત મજબૂત છે!" રાજાએ તરત જ રાજ્યના મુખ્ય સેનાપતિ, વીરસેન, ને બોલાવ્યા. વીરસેન એક બહાદુર અને અત્યંત કાર્યક્ષમ સેનાપતિ હતા.
"વીરસેન," રાજાએ આદેશ આપ્યો, "આપણા રાજ્યનું સૌથી કીમતી વસ્ત્ર ચોરાઈ ગયું છે. આ એક સામાન્ય ચોરી નથી, આખા રાજ્યના ભવિષ્યનો સવાલ છે. તમારે ગમે તે ભોગે ચોરને શોધી કાઢવો પડશે અને વસ્ત્ર પાછું લાવવું પડશે! રાજ્યના દરેક ખૂણે તપાસ કરો. કોઈ પણ શંકાસ્પદ વ્યક્તિને તાત્કાલિક પકડી પાડો."
વીરસેને તરત જ પોતાની સેનાને ગતિમાન કરી. રાજ્યના દરેક પ્રવેશદ્વાર પર સૈનિકો તૈનાત કરવામાં આવ્યા. નગરમાં ઘોષણા કરવામાં આવી કે જે કોઈ ચોર વિશે માહિતી આપશે તેને મોટું ઇનામ આપવામાં આવશે. જાસૂસોને રાજ્યના દરેક ખૂણે મોકલવામાં આવ્યા, ખાસ કરીને એવા વિસ્તારોમાં જ્યાં ગુનેગારો છુપાઈ શકે.
આરાધ્યા અને વરુણ પણ તપાસમાં જોડાયા. આરાધ્યા પોતાની પરી શક્તિઓનો ઉપયોગ કરીને ચોરના માર્ગનો અંદાજ લગાવવાનો પ્રયાસ કરી રહી હતી, પરંતુ જાદુઈ વસ્ત્ર દૂર હોવાથી તેની શક્તિઓ સીમિત હતી. વરુણ પોતાની સાહસિક વૃત્તિનો ઉપયોગ કરીને શંકાસ્પદ જગ્યાઓની તપાસ કરી રહ્યો હતો. રાજ્યમાં ફરી એકવાર ચિંતાનો માહોલ છવાઈ ગયો. લોકો ભયભીત હતા કે જો વસ્ત્ર પાછું નહીં મળે, તો કદાચ તેમની નદીઓ ફરી સુકાઈ જશે અને દુષ્કાળ પાછો આવશે.
પ્રકરણ ૭: કાળિયાનું કાવતરું અને છૂપો સુરાગ
કાળિયો, જાદુઈ વસ્ત્ર ચોરીને, રાજ્યની સરહદથી દૂર એક જૂની, ઉજ્જડ ગુફામાં છુપાઈ ગયો હતો. તે જાણતો હતો કે રાજા તેની પાછળ પડશે, તેથી તેણે અત્યંત ગુપ્તતા જાળવી હતી. તેણે વસ્ત્રની શક્તિઓનો પ્રયોગ કરવાનું શરૂ કર્યું. તેણે નજીકના એક નાના તળાવમાં વસ્ત્ર નાખ્યું. તળાવનું પાણી ઝડપથી વધવા લાગ્યું અને ગુફાની બહાર પાણીનો ભયંકર પ્રવાહ નીકળવા લાગ્યો. કાળિયો ખુશ હતો, પરંતુ તેને ખબર નહોતી કે વસ્ત્રને નિયંત્રિત કેવી રીતે કરવું. તે માત્ર પાણી વધારી શકતો હતો, તેને રોકી શકતો નહોતો.
રાજ્યના સૈનિકો અને જાસૂસો ઘણા દિવસો સુધી ચોરને શોધવા માટે ભટકતા રહ્યા. ઘણીવાર તેમને ખોટા સુરાગ મળતા. વીરસેન હતાશ થતા જતા હતા. એક સાંજે, વરુણ એક નાનકડા ગામમાંથી પસાર થઈ રહ્યો હતો. તેણે જોયું કે ગામની સીમમાં આવેલો એક નાનો કૂવો, જે હંમેશા સુકો રહેતો હતો, તેમાં અચાનક પાણી ભરાઈ ગયું હતું અને તે પણ કોઈ કુદરતી રીતે નહીં, પરંતુ અસામાન્ય રીતે ઉભરાઈ રહ્યું હતું. વરુણને તરત જ શંકા ગઈ. તેને યાદ આવ્યું કે કૂવામાં પાણી વધ્યા પછી જ તેના ભાઈએ વસ્ત્રથી રમવાનું શરૂ કર્યું હતું. આ કોઈ સામાન્ય કુદરતી ઘટના નહોતી.
વરુણે આરાધ્યાને આ વાત જણાવી. આરાધ્યાએ તરત જ નિષ્કર્ષ કાઢ્યો કે ચોર કદાચ વસ્ત્રનો ઉપયોગ કરવાનું શીખી રહ્યો છે અને કદાચ તે નિયંત્રણ ગુમાવી રહ્યો છે. આરાધ્યાએ વરુણ અને વીરસેનને આ કુવાની આસપાસના વિસ્તારોમાં પાણીના અસામાન્ય વધારાના નિશાન શોધવાનું સૂચન કર્યું.
વીરસેને પોતાની ટુકડી સાથે તે વિસ્તારની તપાસ શરૂ કરી. તેઓએ જોયું કે કેટલાક દૂરના, સૂકા વિસ્તારોમાં અચાનક પાણીના નાના ઝરણા ફૂટી નીકળ્યા હતા. આ ઝરણાઓ એક ચોક્કસ દિશા તરફ વહી રહ્યા હતા. આ સુરાગને પકડીને, સૈનિકોએ પાણીના પ્રવાહને અનુસરવાનું શરૂ કર્યું. ધીમે ધીમે તેઓ એક જૂની, જંગલની વચ્ચે આવેલી ગુફા તરફ પહોંચ્યા, જ્યાંથી પાણીનો એક મોટો પ્રવાહ બહાર નીકળી રહ્યો હતો.
પ્રકરણ ૮: ચોર સાથે મુકાબલો અને વસ્ત્રની પુનઃપ્રાપ્તિ
ગુફાના મુખ પર પહોંચતા જ વીરસેને પોતાના સૈનિકોને તૈયાર રહેવાનો આદેશ આપ્યો. ગુફાની અંદરથી પાણીનો ધસમસતો અવાજ આવી રહ્યો હતો. તેઓએ સાવચેતીપૂર્વક ગુફામાં પ્રવેશ કર્યો. અંદરનો નજારો આશ્ચર્યજનક હતો. કાળિયો જાદુઈ વસ્ત્રને ગુફાના મધ્યમાં આવેલા એક મોટા પાણીના ખાડામાં નાખીને ઊભો હતો. ખાડાનું પાણી અસામાન્ય રીતે ઉછળી રહ્યું હતું, અને કાળિયો તેને નિયંત્રિત કરવાનો નિષ્ફળ પ્રયાસ કરી રહ્યો હતો. તેણે વસ્ત્રને બહાર કાઢવાનો પ્રયાસ કર્યો, પરંતુ તે વસ્ત્રને સ્પર્શી પણ શકતો નહોતો. કાળિયો ભયભીત દેખાઈ રહ્યો હતો.
વીરસેને તરત જ કાળિયાને ઘેરી લીધો. કાળિયો ચોંકી ગયો. તેણે ભાગવાનો પ્રયાસ કર્યો, પરંતુ સૈનિકોએ તેને પકડી લીધો. "આરાધ્યાનું જાદુઈ વસ્ત્ર ક્યાં છે?" વીરસેને ગર્જના કરી.
કાળિયાએ ધ્રૂજતા હાથે પાણીમાં રહેલા વસ્ત્ર તરફ ઇશારો કર્યો. "તે... તે ત્યાં છે, પણ હું તેને બહાર કાઢી શકતો નથી!" તેણે ભયભીત અવાજે કહ્યું. "તે... તે મને છોડતું નથી!"
આરાધ્યા અને વરુણ પણ ત્યાં પહોંચી ગયા હતા. આરાધ્યાએ કાળિયાને પકડેલો જોઈને હાશકારો અનુભવ્યો. તેણે તરત જ પાણીમાં રહેલા વસ્ત્ર તરફ જોયું. વસ્ત્ર પાણીના ઉછાળાને કારણે ખૂબ મોટું થઈ ગયું હતું. આરાધ્યાએ પોતાની શક્તિઓનો ઉપયોગ કર્યો. તેણે શાંતિથી વસ્ત્રને બોલાવ્યું, જાણે કોઈ જીવંત પ્રાણીને બોલાવી રહી હોય. ધીમે ધીમે, વસ્ત્ર પાણીમાંથી ઉપર આવવા લાગ્યું અને આરાધ્યાના હાથમાં પાછું આવ્યું. વસ્ત્ર ફરીથી તેના સામાન્ય કદનું બની ગયું.
કાળિયાને પકડી લેવામાં આવ્યો અને તેને તેના ગુના બદલ સજા ફટકારવામાં આવી. રાજા ધિરાજે તેને રાજ્યમાંથી દેશનિકાલ કર્યો, કારણ કે તેમનો સ્વભાવ દયાળુ હતો અને તેઓ કોઈને વધુ પીડા આપવા માંગતા નહોતા. કાળિયાએ પોતાની ભૂલ સ્વીકારી અને વચન આપ્યું કે તે ક્યારેય આવું કાર્ય નહીં કરે.
પ્રકરણ ૯: નિર્જલાપુરનું પુનરુત્થાન અને શાશ્વત વારસો
જાદુઈ વસ્ત્ર પાછું મળતા જ આખા નિર્જલાપુરમાં આનંદની લહેર ફરી વળી. લોકોએ ફરીથી ઉજવણી શરૂ કરી. રાજા ધિરાજે આરાધ્યા અને વરુણનો ફરીથી આભાર માન્યો અને તેમને રાજ્યના રક્ષક તરીકે સન્માનિત કર્યા.
આરાધ્યા અને વરુણે નિર્ણય કર્યો કે તેઓ હવે નિર્જલાપુરમાં જ રહેશે અને રાજ્યના લોકોની સેવા કરશે. આરાધ્યાએ વસ્ત્રનો ઉપયોગ કરીને રાજ્યમાં વધુ કુવાઓ અને જળાશયો બનાવવામાં મદદ કરી. તેણે લોકોને પાણીનો સદુપયોગ કેવી રીતે કરવો, વૃક્ષો કેવી રીતે વાવવા અને પર્યાવરણનું રક્ષણ કેવી રીતે કરવું તેની તાલીમ આપી. વરુણ, પોતાની સાહસિક વૃત્તિ સાથે, રાજ્યની સીમાઓની સુરક્ષામાં મદદ કરતો હતો અને નવા જળસ્ત્રોતો શોધવામાં મદદ કરતો હતો.
નિર્જલાપુર એક સુકાઈ ગયેલા રજવાડામાંથી એક સમૃદ્ધ અને હરિયાળા રાજ્યમાં પરિવર્તિત થઈ ગયું. નદીઓ હંમેશા વહેતી રહી, ખેતરો લહેરાતા રહ્યા, અને લોકો ખુશહાલ જીવન જીવતા રહ્યા. જાદુઈ વસ્ત્રે તેમને માત્ર પાણી જ નહોતું આપ્યું, પરંતુ જીવનનો પાઠ પણ શીખવ્યો હતો – કે કુદરતી સંપત્તિનો આદર કરવો અને તેનો સદુપયોગ કરવો કેટલો મહત્વનો છે.
આરાધ્યા અને વરુણની વાર્તા પેઢીઓ સુધી કહેવાતી રહી. તેઓ માત્ર જાદુઈ વસ્ત્રના રક્ષકો જ નહીં, પરંતુ નિર્જલાપુરના સંતો અને માર્ગદર્શક બની ગયા. જાદુઈ વસ્ત્ર હંમેશા આરાધ્યાની પાસે સુરક્ષિત રહ્યું, અને તેનો ઉપયોગ ફક્ત જરૂરિયાત સમયે જ કરવામાં આવતો. નિર્જલાપુરની ભૂમિ પર ફરી ક્યારેય પાણીની તંગી ન પડી, અને તે પરી, તેના ભાઈ અને જાદુઈ વસ્ત્રના કારણે હંમેશા સમૃદ્ધ અને શાંતિપૂર્ણ રહ્યું. આ વાર્તા એ યાદ અપાવે છે કે જ્યારે દયા અને જાદુ ભેગા થાય છે, ત્યારે અશક્ય પણ શક્ય બની શકે છે.
