આજનો યુગ બદલાયો છે. આજના યુગમાં માણસ માણસથી દૂર થઈને યંત્ર અને ટેકનોલોજીને આધિન થઈ રહ્યો છે. એક તરફ સતત દોડધામભરી જિંદગી અને કંઈક મેળવવાની સતત લાગેલી હરીફાઈમાં માણસે પોતાની જાતને ગુમાવી દીધી છે. એટલું જ નહીં, આજે પ્રત્યેક સંબંધ લાગણીઓથી ખસીને ભૌતિક મૂલ્યોમાં આંકવામાં આવે છે. તેનો ઘેરો પડઘો આજે પરિવારની એકતા અને આત્મીયતા પર પણ પડવા લાગ્યો છે.
એક સમયે પશ્ર્ચિમી સંસ્કૃતિને પોતાનાથી નિમ્ન કક્ષાએ ગણનારા ભારતીય સંસ્કૃતિના લોકમાનસ પર હવે પાશ્ર્ચાત્ય સંસ્કૃતિની અસર વર્તાવા લાગી છે. જ્યારે લગ્ન એક પરિવારના સર્જન માટેનું પ્રથમ પગલું ગણાતું હતું.
એક સમયે છોકરી પરણીને સાસરે આવે એટલે તે પોતાની જાતને એ પરિવારના સંસ્કારોે અને સંસ્કૃતિમાં ઢાળીને એ પરિવારની અખંડિતતાનો એક ભાગ બની જતી હતી.
જ્યારે પશ્ર્ચિમી સંસ્કૃતિમા માતા-પિતા અને સંતાનો ક્યારેય સાથે બેસીને પારિવારિક વાત વહેંચતા કોઈ દિવસ જોવા ન મળે. તેનાથી વિપરિત આપણી ભારતીય સંસ્કૃતિ પરિવારવાદ અને સંયુક્ત કુટુંબની મર્યાદા જાળવી પરિવારને એકબીજા સાથે જોડી રાખવાની ભાવના સાથે સંતાનોના ઉછેર પર ભાર આપવામાં આવતો.
એટલે ભારતીય સંસ્કૃતિ એ સંયુક્ત પરિવારનું ગૌરવ અને આપણા પોતીકા પરિવાર પ્રત્યેની લાગણીની કૂમળાશને વાચા આપતી એક ખૂબ જ ઉમદા ભેટ આપણને મળી છે.
આપણી સંસ્કૃતિ અને મૂલ્યોનું આપણે જતન કરીને ફરીથી આપણાં પારિવારિક આનંદને પાછો મેળવીએ તે ખરેખર એક ગૌરવની વાત હશે
વાર્તા નું સંબોધન વાંચીએ તો google નો સહારો લેવો પડે. આ શબ્દ dictionary માં થી ખોવાઈ જશે. પણ આ માટે જવાબદાર કોણ, આજનો અભ્યાસ, આજની જીવનશૈલી? મને એક પરિવાર મળ્યો તેની વાત લખુ છું અહીં.
ગામ માં રહેતા હતા, ઉચ્ચ અભ્યાસ માટે વિલાયત જવું પડે, વિલાયત માં જયી ને જીવન શૈલી બદલાયી જાય તો એટલે ગામ માં જ લગ્ન નું ગોઠવાયી ગયું. મન તો હિલોળા લેતું હતું પણ જવું હતું તો વિલાયત. લગ્ન થયાં એ દિવસે પત્ની નું મોઢું જોયું અને તરત જ પત્ની ના પીયરીઆઓ એને એમના ઘરે લયી ગયા, કોઈ એરપોર્ટ પર મુકવા ના આવ્યું. મિત્રો પણ ગામના રેલવે station પર મૂકી ગયા ગુલાબોનો હાર લગ્નના દિવસે પહેર્યો હતો અને સ્ટેશને પહેર્યા, જાણે કે બીજી વાર નું પરિવર્તન.
એ જમાના માં મોબાઈલ હતા નહીં, ઘરમાં ટેલિફોન પણ નહીં. વિમાન માં બેઠા ત્યારે લાગ્યું કે રાવણ સીતા નું અપહરણ કરી ને લયી જયી રહ્યો છે. બંધ ઓરડો આખે આખો અને અંદર અપ્સરા ઓ આમથી આમ ડોડા દોડી કરતી હતી. એક અપ્સરાએ તો બધાને લેસન આપ્યું, બધાને વ્યવસ્થિત થવાનો હુકમ આપ્યો.
સાચું છે વિદેશ માં જાઓ એટલે ભાઇ ભારત માં આપણે હુકમ આપતા હતા, હવે તમારે હુકમો લેવાના અને તે પ્રમાણે પાલન કરવાનું. સ્કૂલ માં કહ્યું હતું માનવ સંબંધો બહુજ અગત્યના છે. અપ્સરાઓ હસીને વાત કરે અને એ પણ ઘુઘટ વગર. ચાલો બાજુમાં બેઠેલા ને પૂછ્યું ક્યાં જવાના, પણ ઘરે થી કહ્યું હોય કે અજાણ્યા ને જવાબ નહીં આપવાનો, એનો કોઈ નાસ્તો નહીં કરવાનો. એ ભાઈએ જવાબ ના આપ્યો, ૧૪ કલાક ની મુસાફરી માં એક બીજા ની સામે જોયું પણ કોઈ વાત ના કરી. મને થયું કે આના કરતા પ્રાણીઓ સારા, એક બીજાની સામે ધૂરકે અને પછી એક બીજા ma ખોવાઈ જાય.
મને થોડોક ચેહરો ઓળખતા આવડતો હતો, મને લાગ્યું કે સમદુખીયો છે. હશે. નસીબ એના અને મારાં. બનવાજોગ એવુ બન્યું કે વિલાયત માં મારાજ રૂમ માં રહેવા આવેલો. અને પછી તો એને મારાં વગર અને મને એના વગર ના ચાલે.
ભાઇ ખોટી વાતે ચઢી ગયા. હજુ તો વિમાન માં જ છીએ ત્યાં પાયલોટ નો અવાજ આવ્યો, આપણે ૧૮૦૦૦ ફુટ ઉપર છીએ, બહાર માયનસ તાપમાન છે. મને થયું કે ચેક કરી લઇએ પણ બારીજ ના ખુલે. વાદળો જોઈને સંતોષ માન્યું.
વિમાન માં અપ્સરા સાથે માનવ સંબંધ બનાવવાનું નક્કી કર્યું. મેં મારાં ડબ્બા માંથી સુખડી કાઢી અને એક સરસ ગુજરાતી સાડી પહેરેલી અપ્સરાને બોલાવી. અને વાત કરવાનું ચાલુ કર્યું. આપણે હવે પછી લખીશ, કારણકે મને ઊંઘ નું ઝોકું આવ્યુ.
વાંચતા રેહજો
Ashish
