लग्न म्हणजे दोन जीवांचं मिलन... असं आपण अनेकदा ऐकतो, वाचतो, आणि सिनेमात बघतो. पण या कथेत लग्न आधी झालं... आणि मगच सुरू झाला प्रेमाचा खेळ.
हो, ही गोष्ट आहे अर्जुन आणि सायलीची – एकमेकांच्या अज्ञानात, पण नियतीच्या योजनेत बांधलेली दोन माणसं...
हा प्रवास आहे दोन मनांचा, जे सुरुवातीला नजरेत नाही, पण काळजाच्या एका कोपऱ्यात नकळत गुंतत जातात.
लग्न झालं, पण प्रेम कुठे होतं?
तिचा तो तोंडावर स्पष्ट बोलणारा स्वभाव आणि त्याचा तो शांत, विचारपूर्वक बोलणारा माणूसपणा – हे एकमेकांपासून खूप दूर वाटणारे दोन टोकं.
सायलीसाठी हे लग्न म्हणजे तिच्या स्वप्नांच्या विरुद्ध गेलेला निर्णय...
तर अर्जुनसाठी हे लग्न म्हणजे कर्तव्य आणि समजुतीने घेतलेली जबाबदारी.
नातं होतं, पण त्यात जिव्हाळा नव्हता. संवाद होता, पण संवादात ओल नव्हती.
पण काळ हळूहळू आपलं काम करत राहतो.
चहा करताना तिच्या केसांची एक बट त्याच्या डोळ्यांत शिरते आणि क्षणभर का होईना, त्याला वाटून जातं – "किती सुंदर आहे ही!"
कधी ती त्याच्या ऑफिसच्या फाईल्स जुळवताना त्याच्या पेपरवर गोडशी स्माईली काढते,
तर कधी तो रात्री उशीराने घरी आल्यावर तिच्यासाठी आवर्जून 'गुलाबजाम' आणतो.
त्यांच्या मधे कोणतं मोठं 'प्रपोजल' नाही,
कोणती हीरो-हिरोईनसारखी dramatic declaration नाही...
फक्त रोजच्या आयुष्यातले छोटे क्षण, जिथे प्रेम हळूहळू, अगदी पावसाच्या पहिल्या सरींसारखं जमिनीवर सांडतं.
ही गोष्ट आहे अशा प्रेमाची,
ज्याला वेळ लागतो,
पण जे खऱ्या अर्थाने खोलवर रुजतं.
"आधी लग्न... मग प्रेम!" ही फक्त एका जोडप्याची कथा नाही,
तर ती अशा प्रत्येक नात्याचं प्रतिबिंब आहे,
जिथे प्रेम हे फुलायला थोडा वेळ लागतो,
पण जेव्हा फुलतं, तेव्हा त्याचा दरवळ साऱ्या आयुष्याला गंधित करतो.
प्रेम… हे नेहमीच मनापासून होतं, पण कधी कधी मनाची वाट वळते नियतीच्या मार्गावरून.
कधी स्वप्नांमधून सुरुवात होते, तर कधी व्यवहारातून!
ही गोष्ट आहे दोन अपरिचित जीवांची – अर्जुन आणि सायलीची.
लग्न पहिल्यांदा झालं… आणि प्रेम नंतर उमललं.
कधीकधी नियती आपल्यासाठी वेगळा मार्ग निवडते, आणि आपण त्या वाटेवर निघतो, मनात शंभर शंका आणि डोळ्यांत अनिश्चिततेचे भाव. काही नात्यांची सुरुवात प्रेमातून होते… पण काही नाती अशीही असतात, ज्यांची सुरुवात अपरिहार्यतेतून होते आणि शेवटी तीच अपरिहार्यता एक सुंदर संधी ठरते.
ही गोष्ट आहे अर्जुन आणि सायलीची.
सायली – एक हळवी, पण स्वतःच्या मतावर ठाम असलेली मुलगी. तिला तिचं आयुष्य स्वतःच्या पद्धतीने जगायचं होतं. प्रेमात ती विश्वास ठेवणारी होती, पण नियतीनं तिला त्या वाटेवर चालण्याची मुभा दिलीच नव्हती. तिचं लग्न एका अशा व्यक्तीसोबत ठरलं, जिच्याशी तिचा काहीच संबंध नव्हता – अर्जुन.
अर्जुन – एक शांत, समंजस, आणि मनस्वी तरुण. त्याचं प्रेम, त्याची स्वप्नं, सगळं काही त्याच्या मनात दडलेलं होतं. त्याला कधी वाटलंच नव्हतं की त्याचं लग्न असं अचानक ठरेल, आणि तो सायलीसारख्या अनोळखी मुलीच्या जोडीदार ठरेल.
त्यांचं लग्न झालं… अगदी घरच्यांच्या मर्जीने.
ना कोणी एकमेकाला ओळखत होतं, ना कोणाच्या मनात प्रेमाचं बीज होतं.
पण जेव्हा दोन हृदयं एका छताखाली राहायला लागतात, तेव्हा प्रत्येक दिवस एक नवा अध्याय घेऊन येतो.
प्रत्येक चहा-कॉफीची वेळ, प्रत्येक किरकोळ भांडण, प्रत्येक स्मितहास्य, आणि प्रत्येक गैरसमज gradually त्यांना एकमेकांजवळ आणायला लागला. सुरुवातीचा अबोला, मग संवाद, मग थोडं थोडं समजून घेणं… आणि एक दिवस सायलीच्या नकळत, अर्जुनचं शांत अस्तित्व तिच्या आयुष्याचा भाग बनलं.
त्यांचं नातं म्हणजे एखाद्या हळुवार कवितेसारखं होतं – सुरुवातीला गोंधळलेलं, पण हळूहळू प्रवाही आणि गोड होत गेलेलं.
प्रेम झालं… पण त्याला वेळ लागला.
ते "क्षणात" झालेलं प्रेम नव्हतं, ते "क्षणोक्षणी" फुललेलं होतं.
या प्रस्तावनेतून, वाचकाला या प्रेमकथेचा संपूर्ण प्रवास जाणवेल – सुरुवातीचा तुटकपणा, नात्याचा शोध, हळूहळू वाढणारी जवळीक, आणि शेवटी – एक हसतं, खेळतं, प्रेमळ सहजीवन.
ही गोष्ट आजच्या पिढीला एक वेगळं दृष्टीकोन देणारी आहे – की प्रत्येक नातं प्रेमातून सुरू होणं गरजेचं नसतं…
कधी कधी नात्यांतूनच प्रेम जन्म घेतं.
"...प्रेम ही एखादी आतून वाट फुटणारी गोष्ट असते. ती कुठल्याही ठराविक वळणावरच सुरू होईल, असं नसतं.
कधी ती अनपेक्षितपणे लग्नाच्या वेशीत येते,
तर कधी रोजच्या गप्पांमधून उगम पावते.
सायली आणि अर्जुनची गोष्ट म्हणजे –
'एक परकी सुरुवात, आणि आपली झालेली अखेर.'
