Tyag - 2 in Marathi Love Stories by Adesh Vidhate books and stories PDF | त्याग - प्रेम कथा भाग -२

Featured Books
Categories
Share

त्याग - प्रेम कथा भाग -२

                        ही कथा पूर्णतः काल्पनिक आहे. यातील पात्रे, घटना व स्थळे वास्तविकतेशी साधर्म्य दर्शवत असल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा. कोणत्याही व्यक्ती, समाज, प्रथा किंवा संस्कृतीचा अनादर करण्याचा हेतू नाही. ही कथा केवळ वाचकांचे मनोरंजन करण्यासाठी व कल्पनाशक्तीला चालना देण्यासाठी लिहिण्यात आली आहे. यातील विचार व मत लेखकाचे वैयक्तिक असून कोणत्याही वास्तव घटनेसंबंधी दावा करत नाहीत. तसेच, कोणत्याही प्रकारची चुकीची माहिती पसरवण्याचा हेतू नाही. कृपया या कथेकडे केवळ मनोरंजनाच्या दृष्टिकोनातून पाहावे. कोणत्याही प्रकारच्या वादास कारणीभूत ठरणे लेखकाचा हेतू नाही.वाचकांनी ही कथा केवळ मनोरंजनाच्या उद्देशाने घ्यावी.अशी नम्रपणे विनंती !!

त्याग – प्रेमकथा (भाग २)


विनयने आईला गडबडलेल्या आवाजात उत्तर दिलं, "आई, इतकी उत्सुक का आहेस? रत्ना मावशी काही खास आहे का?"

आई हसली, तिच्या डोळ्यात जुन्या आठवणी चमकत होत्या. "अरे, रत्ना म्हणजे माझी बालमैत्रीण! खूप वर्षांनी भेटणार आहोत, त्यामुळे आनंद झाला आहे. आणि तिला एक सरप्राईज पण आहे."

"कसला सरप्राईज?" विनयच्या चेहऱ्यावर कुतूहल झळकलं.

"ती तिच्या मुलीला सोबत घेऊन येतेय."

"मुलगी?" विनयने भुवया उंचावल्या.

"हो, तिची मुलगी – सायली. तुझ्याच वयाची आहे. खूप गोड आणि हुशार आहे. तू भेटलास तर नक्की आवडेल तुला." आई मिश्कीलपणे म्हणाली.

विनयने आईकडे पाहिलं. "आई, तुझं डोकं कुठे चाललंय, मला काही स्वारस्य नाही. मी मित्रांसोबत बाहेर जातोय."

तेवढ्यात दाराची बेल वाजली. आई आनंदाने उठून गेली, "आली रत्ना!"

विनय अनिच्छेने दरवाज्याकडे पाहू लागला. आईने दार उघडलं आणि रत्ना आत आली. तिच्या मागोमाग एक मुलगी होती – सायली.

सायली उंच, सडपातळ, गव्हाळ रंगाची, डोळ्यात मिश्कील चमक असलेली होती. साध्या गुलाबी पंजाबी ड्रेसमध्येही तिचं सौंदर्य खुलून दिसत होतं.

"हा आहे माझा मुलगा – विनय." आईने ओळख करून दिली.

सायली हलकंसं हसली, "हाय, विनय."

विनयनेही ओठांवर थोडं हसू आणत उत्तर दिलं, "हाय."

आई आणि रत्ना गप्पांमध्ये रमल्या, पण विनय आणि सायली दोघं एकमेकांकडे पाहत, नकळत त्यांच्यात एक अनोखी ओळख निर्माण होत होती...
सायली समोर उभी होती, तिच्या चेहऱ्यावर गोड हास्य होतं. विनयला नकळत तिच्याकडे पाहत राहावंसं वाटलं.

"हाय, विनय!" सायलीने पुन्हा हसत हात पुढे केला.

क्षणभर विस्मित झालेल्या विनयने भानावर येत तिचा हात हलक्याने हातात घेतला. "हाय, सायली!"

आई आणि रत्ना त्यांच्या जुन्या आठवणींमध्ये रमल्या होत्या. दोघीही हसत-गप्पा मारत स्वयंपाकघराकडे निघून गेल्या. हॉलमध्ये फक्त विनय आणि सायली उरले.

सायली शांतपणे सोफ्यावर बसली. तिने खोलीभर नजर फिरवली आणि मग विनयकडे पाहत म्हणाली, "तुला माझ्याबद्दल काही माहिती आहे का?"

विनयने खांदे उडवले. "नाही. फक्त आईने सांगितलं की तू हुशार आहेस, समजूतदार आहेस. त्यापेक्षा काही नाही."

सायली हलकंसं हसली. "आईने खूपच मोठी स्तुती केलीय वाटतं!"

विनयही हसला. "आईचं नेहमीच असं असतं. पण खरंच, तू काय करतेस?"

"मी आर्किटेक्चरचं शिक्षण घेतलंय आणि सध्या एका मोठ्या प्रोजेक्टवर काम करतेय."

"वा! खूप छान आहे. मला नेहमीच आर्किटेक्चर आणि डिझाईनचं कुतूहल वाटतं." विनयच्या आवाजात खरंखुरं कौतुक होतं.

सायलीने त्याच्याकडे पाहिलं, तिच्या डोळ्यात काहीतरी वेगळंच चमकत होतं. "मग तू काय करतोस?"

"मी आयटी सेक्टरमध्ये आहे. पण खरं सांगू? कधी कधी वाटतं, आपण जे करतोय तेच आपल्याला खरंच करायचंय का?"

सायली काही वेळ त्याच्याकडे पाहत राहिली. मग शांतपणे म्हणाली, "हेच आयुष्याचं खरं सत्य आहे, विनय. आपण काही गोष्टी करत राहतो, पण कधी तरी आपल्या मनाचा खरा आवाज ऐकणं गरजेचं असतं."

विनय त्या क्षणी पहिल्यांदाच सायलीकडे वेगळ्या नजरेने पाहू लागला. तिच्या शब्दांमध्ये एक वेगळीच खोली होती. काहीतरी वेगळं, काहीतरी खास…

त्या दिवशी, त्या छोट्याशा संवादातून, दोघांमध्ये काहीतरी नकळत बदललं होतं…

(पुढे काय होईल? विनय आणि सायलीची भेट मैत्रीत बदलेल का? की त्याच्या मनात काही वेगळं निर्माण होईल? वाचा "त्याग – प्रेमकथा (भाग 3)"