क्षितिजाची हाक
दरीवर सूर्य खाली लटकत होता, ज्यामुळे संपूर्ण भूप्रदेशावर सोनेरी रंग पसरला होता. अग्निवंश जमात पिढ्यानपिढ्या या सुपीक भूमीत भरभराटीला आली होती, पण आज, वातावरणात एक प्रकारची भीती निर्माण झाली. जमातीचा नेता आदिम त्यांच्या छावणीच्या कडेला उभा होता, त्याची नजर दूरच्या पर्वतांवर होती. ते नेहमीच संरक्षणाचे स्रोत होते, परंतु अलीकडेच, पृथ्वी थरथरू लागली होती आणि आकाशातून मुसळधार पाऊस पडला ज्यामुळे त्यांच्या पायाखालची माती धूळून गेली.
"आदिम," नयनाने हळू आवाजात हाक मारली, तिच्या आवाजात काळजी आणि दृढनिश्चयाचे मिश्रण होते. ती त्याच्याकडे गेली, तिचे हात तिने आधी गोळा केलेल्या हर्बल औषधांच्या अवशेषांनी रंगले होते. “आपण आता इथे जास्त काळ राहू शकत नाही. पृथ्वी बोलते आणि आपल्याला इशारा देते.”
तो तिच्याकडे वळला, त्याच्या खांद्यावर नेतृत्वाचे ओझे होते. “तुम्हालाही ते जाणवतंय, मग?"तिची अंतर्ज्ञान बहुतेकदा त्याच्या स्वतःपेक्षा तीक्ष्ण असते हे जाणून त्याने विचारले. “पण आपण कुठे जाणार? ही दरी आमचे घर आहे. आपल्या पूर्वजांच्या अस्थी या मातीखाली आहेत.”
"कदाचित नवीन मार्ग शोधून त्यांचा सन्मान करण्याची वेळ आली आहे," नयनाने उत्तर दिले, तिची नजर स्थिर होती. "आपण याआधी वादळ आणि दुष्काळातून वाचलो आहोत, पण हे... हे वेगळे वाटते."
सूर्य क्षितिजाच्या खाली मावळत असताना, त्यांच्या मागे लांब सावल्या पडत असताना, आदिमने जमातीला मध्यवर्ती आगीभोवती गोळा केले. लखलखत्या ज्वालांनी त्याच्या लोकांच्या चेहऱ्यावर प्रकाश टाकला, भावनांचा एक थरार प्रकट केला - भीती, अनिश्चितता, परंतु आशेचा एक झगमगाट देखील. वल्ली, ती वयस्कर महिला, त्याच्या शेजारीच बसली, तिच्या उपस्थितीने त्यांना आधार दिला.
"आम्ही अनेक परीक्षांना तोंड दिले आहे," वल्लीने सुरुवात केली, तिच्या आवाजात इतिहासाचे वजन होते. “या भूमीवर फिरणाऱ्या प्राण्यांपासून ते आपल्यावर विजय मिळवू पाहणाऱ्या प्रतिस्पर्धी जमातींपर्यंत, आपण सहन केले आहे. पण आता, निसर्ग स्वतःच आपल्याविरुद्ध वळतोय.”
आदिम आणि नयनाचा मुलगा तेजस पुढे आला, त्याच्या काळजीतून त्याचे तरुणपण चमकत होते. “जर आपल्याला नवीन जमीन सापडली तर? अशी जागा जिथे नद्या स्वच्छ वाहतात आणि माती सुपीक असते? आपल्या आधी आलेल्यांकडून आपण शिकू शकतो आणि काहीतरी मोठे बांधू शकतो.”
योद्धा भैरवाने होकारार्थी मान हलवली. “मी तुझ्या मागे येईन, आदिम. आपल्याला धोका असू शकतो, पण एकत्रितपणे आपण बलवान आहोत. चला पुढे जाऊया आणि आपल्या लोकांचे रक्षण करूया.”
राजनैतिक कौशल्याची कला असलेली माया ही तरुणी म्हणाली, “जर आपल्याला इतर जमातींचा सामना करावा लागला तर आपण सावध राहिले पाहिजे. सगळेच आपले स्वागत करणार नाहीत. मी त्यांच्याशी बोलू शकतो, एकमत शोधू शकतो.”
आदिमला त्याच्या टोळीबद्दल अभिमानाची लाट आली. प्रत्येक सदस्याने अद्वितीय कौशल्ये सादर केली आणि एकत्रितपणे त्यांनी एक जबरदस्त युनिट तयार केले. "मग ते ठरवले जाते," तो म्हणाला, त्याच्या आवाजात दृढनिश्चयी. “पहाटेच्या वेळी, आपण ही दरी मागे सोडून जाऊ. आपण नवीन घर शोधण्यासाठी नदीच्या पलीकडे डोंगरांकडे जाऊ.”
जेव्हा जमात रात्रीसाठी थांबली, तेव्हा तडफडणाऱ्या आगीच्या सावल्या आजूबाजूच्या झाडांवर नाचत होत्या. आदिम नयनाच्या शेजारी पडला होता, विचारांची गर्दी होती. क्षितिजाच्या पलीकडे त्यांची काय वाट पाहत होती? त्यांना सुरक्षितता मिळेल का, की त्यांना अज्ञाताचा सामना करावा लागेल? त्याने तिच्या हाताकडे हात फिरवला, त्यांच्या बोटांना गुंफत, तिच्या उपस्थितीतून शक्ती मिळवली.
रात्रीच्या शांततेत, पूर्वजांचे कुजबुजणे वाऱ्यात प्रतिध्वनीत होत होते, जे त्यांना पुढे जाण्यास उद्युक्त करत होते. अग्निवंशांचा प्रवास सुरू होणार होता - एक असा प्रवास जो त्यांच्या दृढनिश्चयाची परीक्षा घेईल, त्यांची ओळख पुन्हा आकार देईल आणि शेवटी येणाऱ्या पिढ्यांचा वारसा परिभाषित करेल.
पहाटेचा पहिला प्रकाश क्षितिजावर पडला आणि अग्निवंश जमाती निघण्याची तयारी करत असताना त्यांच्यावर फिकट प्रकाश पडला. आदिम त्यांच्या छावणीच्या काठावर उभा होता आणि रात्रीचे शेवटचे अवशेष निघून जाताना पाहत होता. हवा ताजी होती आणि ओल्या मातीच्या सुगंधाने भरलेली होती, जी त्यांच्या अस्तित्वाला धोका निर्माण करणाऱ्या वादळाची आठवण करून देत होती. शांतपणे आपले सामान गोळा करणाऱ्या त्याच्या लोकांच्या चेहऱ्यांकडे पाहताना त्याला चिंता आणि आशेचे मिश्रण जाणवले.
"चला आपण लवकर पुढे जाऊया," त्याने हाक मारली आणि त्यांच्या प्रवासाच्या सुरुवातीची सूचना देण्यासाठी हात वर केला. "आपल्याकडे भरपूर जागा आहे आणि नदी वाट पाहत आहे."
तातडीने, जमातीने त्यांची तात्पुरती घरे पाडण्यास सुरुवात केली. नयना गर्दीतून पुढे सरकली, प्रोत्साहन देत आणि इतरांना त्यांचे सामान बांधण्यास मदत करत. ती नेहमीच शक्तीचा स्रोत राहिली आहे, वनौषधी आणि शिकारीतील तिचे कौशल्य जमातीसाठी अमूल्य होते. तेजसजवळून जाताना तिने त्याचे केस प्रेमाने विंचरले. “जवळ राहा, माझ्या मुला. पलीकडचे जग खूप विशाल आणि अप्रत्याशित आहे.”
तेजसने मान हलवली, त्याच्यात उत्साह ओसंडून वाहत होता. तो नेहमीच साहसाचे स्वप्न पाहत असे, पण आता ते सर्व परिचित गोष्टी मागे सोडून देण्याच्या वास्तवाने भरलेले होते. त्याने वल्लीकडे पाहिले, जी तिच्या विणलेल्या कथांच्या टोपलीसह बसली होती, पुढच्या लांब प्रवासात त्यांच्या पूर्वजांचे ज्ञान सांगण्यास तयार होती.
ते नदीकाठाजवळ येताच, पाण्याच्या वाहत्या आवाजाने वातावरण भरून गेले. तेजसच्या अपेक्षेपेक्षा नदी रुंद होती, तिचे प्रवाह तीव्र आणि अढळ होते. त्या दृश्यामुळे जमातीमध्ये भीतीची लाट पसरली. आदिम पुढे सरकला, क्रॉसिंग पॉइंटसाठी पाण्याचे निरीक्षण करत. "आपण मार्ग शोधलाच पाहिजे," त्याने स्थिर आवाजात घोषणा केली. "एकत्रितपणे, आपण या आव्हानावर मात करू शकतो."
नेहमीचा योद्धा असलेला भैरव, एका मजबूत फांदीने पाण्याची परीक्षा घेत नदीच्या काठावर आला. "ते खोल आहे, पण मला वाटतं आपण काठावर पडलेल्या झाडांपासून तराफे बांधू शकतो." जर आपण एकत्र काम केले तर आपण सर्वांना सुरक्षितपणे पलीकडे नेऊ शकतो.”
आदिमने मान हलवली, भैरवच्या पुढाकाराबद्दल कृतज्ञता व्यक्त केली. “आपल्याला जे हवे आहे ते गोळा करूया. आम्ही दोन तराफे तयार करू - एक महिला आणि मुलांसाठी आणि एक पुरुष आणि आमच्या साहित्यासाठी.
जमात कामाला लागली तसतसे तेजसला उद्देशाचा एक थरार जाणवला. त्याने कुशल शिल्पकार आणि शस्त्र निर्माता ऋषभ सोबत काम केले, ज्याची लाकडातील ताकद आणि स्थिरतेवर बारकाईने नजर होती. त्यांनी तराफे लवकर बनवले, लाकडांना वेलींशी बांधले आणि ते तरंगतील याची खात्री केली. बाकीचे जमाती धापा टाकून पाहत होते, त्यांच्या आशा तरुणांच्या प्रयत्नांवर होत्या.
एकदा तराफे पूर्ण झाले की, टोळी पुन्हा एकदा नदीकाठी जमली. आदिमने गटाचे विभाजन केले आणि असुरक्षितांना पहिल्या राफ्टवर बसवले. "नयना, तू त्यांना पलीकडे घेऊन जाशील," त्याने सूचना दिली, कारण तिचे शांत वर्तन पाण्याच्या गर्दीने घाबरलेल्यांना धीर देईल हे त्याला माहीत होते.
मान हलवत, नयना तराफ्याच्या पुढच्या बाजूला जाऊन बसली आणि इतरांना प्रवाहात ढकलत असताना मार्गदर्शन करत राहिली. तेजस उत्सुकतेने पाहत होता, त्याला जबाबदारीचे ओझे त्याच्यावर जाणवत होते. पहिला तराफा पाण्याखाली वाहू लागला तेव्हा त्याला त्याच्या आईच्या चेहऱ्यावरचा दृढनिश्चय दिसला, तिचे डोळे दुसऱ्या बाजूला पोहोचण्यावर केंद्रित होते.
"आता, आपण जाऊया!” आदिम ओरडला, आणि त्यांनी स्वतःच्या तराफ्यावर चढताना लोकांना एकत्र केले. त्यांच्याभोवती पाणी शिंपडले आणि लाटांच्या प्रत्येक झटक्याने त्यांनी वाहत्या प्रवाहांमधून एक मार्ग तयार केला. तेजसला एकाच वेळी उत्साह आणि भीती वाटली; प्रवास खऱ्या अर्थाने सुरू झाला होता.
ते अर्ध्या रस्त्यापर्यंत पोहोचताच, नदीचा प्रवाह जोरात गर्जना करू लागला आणि त्यांना गिळंकृत करण्याची धमकी देऊ लागला. तराफा जोरात हलला आणि तेजस बाजूंना घट्ट चिकटला. त्याने मागे वळून दुसऱ्या राफ्टकडे पाहिले, जिथे नयना मुलांना शांत राहण्यास प्रोत्साहित करत होती. "आम्ही सुरक्षित आहोत"! नदीवर विश्वास ठेवा.!"ती ओरडली, तिचा आवाज आवाजापेक्षा वर चढत होता.
शेवटच्या धक्क्याने, अग्निवंश जमातीच्या सामूहिक इच्छेने चालणारे दोन्ही तराफे पुढे सरकले. ते विरुद्ध किनाऱ्याजवळ पोहोचताच, तेजसला त्याच्यावर विजयाची लाट पसरल्याचे जाणवले. त्यांनी नदी ओलांडली होती, पण पुढचा मार्ग अनिश्चित राहिला. तरीसुद्धा, एकजूट होऊन, ते नवीन देशात वाट पाहणाऱ्या कोणत्याही गोष्टीला तोंड देण्यास तयार होते.
प्रवास अजून संपलेला नव्हता. ते नुकतेच सुरू झाले होते.
