पहिली भेट......
प्रसन्न एक शांत स्वभावाचा, पुस्तकांची आवड असलेला मुलगा होता. तो एका छोट्या शहरात राहायचा आणि एका महाविद्यालयात शिकायचा. मनाली एका मोठ्या शहरातील, उत्साही आणि मनमोकळ्या स्वभावाची मुलगी होती. ती एका कार्यक्रमासाठी प्रसन्नच्या शहरात आली होती.
एका संध्याकाळी, शहरातील एका ग्रंथालयात दोघांची भेट झाली. प्रसन्न एका कोपऱ्यात बसून पुस्तक वाचत होता, तर मनाली पुस्तके शोधत होती. अचानक, तिचे लक्ष प्रसन्नकडे गेले. त्याच्या चेहऱ्यावरील शांत भाव आणि पुस्तकात रमलेले डोळे तिला आकर्षित करत होते.
मनाली: "तुम्ही काय वाचताय?"
प्रसन्न: (थोडासा चकित होऊन) "ययाती
मनाली: "व्वा! मलाही हे पुस्तक खूप आवडतं. तुम्ही साहित्याचे विद्यार्थी आहात का?"
प्रसन्न: "हो, मी साहित्याचा अभ्यास करतो."
त्यांच्यात पुस्तकांवर आणि साहित्यावर गप्पा सुरू झाल्या. मनालीला प्रसन्नचा शांत स्वभाव आणि साहित्यातील ज्ञान खूप आवडले. प्रसन्नला मनालीचा मोकळा स्वभाव आणि हसणे खूप आवडले.
त्यानंतर, ते दोघे शहरात फिरले, वेगवेगळ्या ठिकाणी गेले आणि एकमेकांना अधिक चांगले ओळखले. प्रसन्नने मनालीला शहरातील ऐतिहासिक स्थळे दाखवली, तर मनालीने त्याला शहराच्या गजबजलेल्या रस्त्यांवर फिरवले.
एका संध्याकाळी, ते दोघे एका तलावाच्या काठी बसले होते. आकाशात तारे चमकत होते आणि तलावाच्या पाण्यात त्यांची प्रतिबिंब दिसत होती.
प्रसन्न: "मनाली, मला तुझ्यासोबत वेळ घालवायला खूप आवडतं."
मनाली: "मलाही तुझ्यासोबत खूप छान वाटतं."
प्रसन्न: "मला वाटतं, मला तुझ्याबद्दल काहीतरी खास वाटतंय."
मनाली: (हसून) "मलाही तुझ्याबद्दल काहीतरी खास वाटतंय."
त्या रात्री, त्यांच्यात प्रेमाचा अंकुर फुटला.
त्यानंतर, ते दोघे रोज भेटू लागले. ते एकमेकांना पत्रे लिहायचे, फोनवर बोलायचे आणि जेव्हा शक्य असेल तेव्हा भेटायचे. त्यांचे प्रेम दिवसेंदिवस वाढत होते.
प्रसन्नने मनालीला एक कविता लिहिली:
तुझ्या डोळ्यांत मला जग दिसतं,
तुझ्या हास्यात मला स्वर्ग दिसतो.
तू माझ्या जीवनाचा अर्थ आहेस,
तू माझ्या स्वप्नांची राणी आहेस.
मनालीला ही कविता खूप आवडली. तिने प्रसन्नला एक चित्र भेट दिले, ज्यात त्यांच्या दोघांचे चित्र होते.
एक दिवस, मनालीला तिच्या शहरात परत जाण्याची वेळ आली. प्रसन्नला खूप वाईट वाटले, पण त्याने तिला जाऊ दिले.
मनाली: "मी तुला खूप मिस करेन."
प्रसन्न: "मी पण तुला खूप मिस करेन."
त्यांनी एकमेकांना घट्ट मिठी मारली आणि मनाली निघून गेली.
मनाली गेल्यावर, प्रसन्नला खूप एकटे वाटू लागले. त्याला तिची खूप आठवण येत होती. तो रोज तिला पत्रे लिहायचा, पण तिला भेटायला जाऊ शकत नव्हता.
मनालीनेही त्याला पत्रे लिहिली, पण तिचे पत्र वाचून प्रसन्नला जाणवले, की ती त्याच्यापासून दूर जात आहे.
काही महिन्यांनंतर, मनालीने प्रसन्नला एक पत्र लिहिले, ज्यात तिने सांगितले की ती एका दुसऱ्या मुलाच्या प्रेमात पडली आहे. प्रसन्नला हे वाचून खूप दुःख झाले. त्याला वाटले, की त्याचे जगच संपले आहे.
प्रसन्नने मनालीला एक शेवटचे पत्र लिहिले:
तुझ्या आठवणींनी मला जिवंत ठेवलं,
तुझ्या स्वप्नांनी मला स्वप्नाळू बनवलं.
तू माझ्या जीवनाचा भाग होतीस,
पण आता तू माझ्यापासून दूर झाली आहेस.
प्रसन्नने मनालीला विसरण्याचा प्रयत्न केला. त्याने पुन्हा पुस्तके वाचायला सुरुवात केली, मित्रांसोबत वेळ घालवला आणि आपल्या अभ्यासावर लक्ष केंद्रित केले.
काही वर्षांनंतर, प्रसन्न एका चांगल्या नोकरीत रुजू झाला. त्याने एक सुंदर घर घेतले आणि एक चांगली मैत्रीण शोधली.
एक दिवस, तो आपल्या शहरात फिरत होता, तेव्हा त्याची भेट मनालीशी झाली. मनाली तिच्या पती आणि मुलांसोबत आली होती.
मनाली: "प्रसन्न, तू कसा आहेस?"
प्रसन्न: "मी ठीक आहे. तू कशी आहेस?"
मनाली: "मी पण ठीक आहे. हे माझा पती आणि मुले आहेत."
प्रसन्नने त्यांच्याशी बोललो. मनाली खूप आनंदी दिसत होती.
प्रसन्न: "मला आनंद झाला, की तू आनंदी आहेस."
मनाली: "मला पण आनंद झाला, की तू आनंदी आहेस."
त्यांनी एकमेकांना निरोप दिला आणि आपापल्या मार्गावर निघून गेले.
प्रसन्नला जाणवले, की त्याने मनालीला माफ केले आहे. त्याला तिच्याबद्दल कोणतीही कटुता नव्हती. तो आपल्या जीवनात पुढे गेला होता आणि आनंदी होता.
