కొంతమంది మన జీవితంలో అందమైన జ్ఞాపకాలుగా మిగిలిపోతే, మరి కొందరు గుణపాఠాలుగా మిగిలిపోతారు. కానీ నేను మీకు ఇప్పుడు చెప్పబోయే అబ్బాయి నా జీవితం లో ఎలా మారాడో ఇప్పుడే చెప్పలేను గాని అతడి పరిచయం ఎలా జరిగిందో చెప్తాను.
నేను ఒక టిపికల్ IT employee ని. ఈ రంగం లో లేని వాళ్లకి ఇదొక అందమైన అద్దాల మేడలా అనిపిస్తే ఇందులో ఉన్న నా లాంటి వాళ్లకి ఇక్కడ పని చేయడం ఒక పీడలా అనిపిస్తుంది.(మేడ పీడ.. అడ్డెడ్డెడ్డే రాస్కో రా సాంబ). ఒకర్ని ఒక చీకటి గుహలో బంధిస్తే ప్రాణం ఎలా విలవిల్లాడుతుందో అంత కంటే ఎక్కువ బాధ పడుతున్న నాకు ఓ రోజు పున్నమి చంద్రుడు లాంటి ఒక అందమైన అబ్బాయి కనిపించాడు. (మాంచి మెలోడీ ఒకటి background లో వేసుకోండి).
పోలికకి తగ్గట్టే చందమామలా తెల్లగా ఉంటాడు, మరీ ఎక్కువ చేసి చెప్పట్లేదు కానీ, ఆరడుగుల అందగాడు, చూడడానికి హీరోలా ఉంటాడు, చందమామ తో పోల్చా కాబట్టి మీకు ఒక సందేహం వచ్చి ఉండచ్చు, చందమామ కి లాగే మచ్చ కూడా ఉందేమో అని. ఆలా అనుకుంటే, మీరు సరిగ్గా ఊహించినట్టే, తనకి కూడా మచ్చ ఉంది.. అదే బొట్టు పచ్చ(ప్రాస కోసం పచ్చ బొట్టు ని తిరగేసా లెండి). అది కూడా ఒకటి రెండు కాదు మూడు tattoos.
అంత అందంగా ఉండే అతన్ని ఏ అమ్మాయి చుసినా ఇట్టే పడిపోతుంది. అందులోనూ ఆరోజు నవ్వుతు కనిపించాడు. అంతే, మనసుకి చాలా ప్రశాంతంగా అనిపించింది. అప్పటి వరకు IT జాబ్ మీద ఉన్న చిరాకు మొత్తం ఒక్కసారిగా పోయింది. మళ్ళీ అతను ఎప్పుడు కనిపిస్తాడా అనే తపన, కనపడతాడో లేదో అనే ఆందోళనో ఏమో తెలీదు కానీ, నాకు నేనే కొత్తగా, ప్రపంచమంతా వింతగా, మనసంతా హాయిగా అనిపించాయి. (ఊహల్లో తేలిపోయే పాత పాట ఒకటి RR లో మోగింది)
ఒకప్పుడు ఆఫీస్ అంటే భయం, మా మేనేజర్ గాడు ఎప్పుడు ఎదో ఒకటి అంటూ ఉంటాడు అని. కానీ ఇప్పుడు ఆఫీస్ అంటే కొత్త ఉత్తేజం, ఉత్సాహం మళ్ళీ అతన్ని చూడచ్చు అని.
మరుసటి రోజే మళ్ళీ హీరో గారి దర్శనం జరిగింది. ఎందుకో హీరో గారు మా opposite వింగ్ లో ఉన్నాడు. ఎంక్వయిరీ చేస్తే తెలిసింది ఏంటంటే, తాను అక్కడే వర్క్ చేస్తాడు అని. ఇన్ని రోజులు ఎలా మిస్ అయ్యానో ఆ క్షణం లో అర్థం కాలేదు. అదే క్షణం లో నా ఆనందం కాస్తా రెట్టింపు అయింది. ఇప్పుడు ఆఫీస్ లో నాకు నచ్చేది మూడే విషయాలు: ఒకటి లంచ్ బ్రేక్, రెండు మార్నింగ్ టీ బ్రేక్, మూడు ఈవెనింగ్ టీ బ్రేక్. ఎందుకంటే బయటికి వెళ్ళినపుడు తనని చూడొచ్చు అనే ఆశ. నా అదృష్టాన్ని బట్టి ఆ 3 బ్రేక్స్ లో ఎప్పుడైనా కనపడచ్చు. అదృష్టం నెత్తి మీద కూర్చుంటే, ఆఫీస్ అయిపోయాక cab ఏరియా లో కూడా కనపడచ్చు. ఇది ఎలా ఉంటుంది అంటే నెలసరి జీతం తో పాటు బోనస్ వచ్చినట్టు.
అతన్ని చుస్తే నా చుట్టుపక్కల ఏం జరుగుతుందో కూడా తెలీనంతగా మైమరిచిపోతానేమో, అందుకే ఈ మధ్య మతి మెరుపు కూడా వచ్చింది అని అందరూ అంటుంటే, ఇందుకేనేమో అని క్లారిటీ వచ్చింది.
లేకపోతే రేపు ఆఫీస్ ఉందని కూడా మర్చిపోయి ఇంకా నేను మేలుకొని ఉన్నా. అతని గురించి ఆలోచిస్తూనే ఉన్నా.. కంటి మీద కునుకు వస్తే గా.. ఇంకాసేపు ఇలానే మేలుకుంటే, ఆ అబ్బాయి కాకుండా మా మేనేజర్ నా కలలోకి వచ్చే లా ఉన్నాడు. మరి నేను విశ్రాంతి తీసుకుంటాను.
చూసిన వెంటనే ప్రేమ పుడుతుందో లేదో తెలీదు కానీ, ఆకర్షణ మాత్రం పుడుతుంది. అందులోనూ మన ఊహాల్ని పోగేసి ఒక బొమ్మ గీసి రంగులు అద్ది ప్రాణం పోస్తే ఎలాంటి రూపం మన కన్నుల ముంగిట నిలుస్తుందో, అచ్చం అలాగే ఒకరు మన ముందుకి వస్తే ఖచ్చితంగా ఆకర్షణ పుడుతుంది. అది మానవ నైజం. కానీ నా విషయంలో చూసిన వెంటనే ఆకర్షణ పుట్టలేదు. నేను బాధలో ఉన్నప్పుడు అతని చిరునవ్వు చూసి ముగ్ధురాలిని అయ్యాను. ఆ నవ్వు చూస్తే, నా frustration కాస్తా relief గా మారింది. ఇది అభిమానమా?? లేక ఆకర్షణ?? ఏదో తెలీదు గానీ ఆ స్వచ్ఛమైన నవ్వు వెనక దాగిన చిరునామా ఎలా అయినా తెలుసుకోవాలని నేను ఒక చిన్నపాటి అన్వేషణ మొదలు పెట్టాను.
ఈ అన్వేషణ లో భాగంగా, ముందుగా నేను నాతో close గా ఉండే colleague తో విషయం చెప్పా. మన opposite ప్రాజెక్ట్ లో ఉన్న అబ్బాయి మీద నాకు క్రష్ అని. ఇక ఇలాంటి విషయాలు కాంతి కంటే వేగంగా, ఒకరి నుంచి ఇంకొకరికి, ఆ ఇంకొకరి నుంచి మరొకరికి.. ఆ మరొకరి నుంచి వేరొకరికి తెలిసిపోతాయి. ఇలా స్టాలిన్ సినిమా లో లాగా ఈ వార్త దాదాపు మా ప్రాజెక్ట్ లో ఉన్న అందరికి తెలిసిపోయింది. అంత ఈజీ గా ఎలా తెలిసింది అనే దాని గురించి పెద్దగా ఆలోచించకర్లేదు, ఆఫీస్ లో సగం time ఇలాంటి సొల్లుకే సరిపోతుంది కాబట్టి.
ఏదైతేనేం, అందరికి తెలిసింది. ఇలా తెలియడం వల్ల లాభాలు ఉన్నాయి అనుకున్నా కానీ వాటితో వచ్చే నష్టాలు మాత్రం అప్పుడు గ్రహించలేకపోయాను. సరే జరిగేది జరగనీ, at least తన పేరు కనుక్కోవాలి అని అందరికీ చెప్పేసాను.
అలా చెప్పానో లేదో, ఎవరికి తోచిన సలహాలు వాళ్ళు ఇవ్వడం మొదలు పెట్టారు. అలా వచ్చిన ఐడియాల్లో ఒక మంచి ఐడియా ఏంటంటే, సాయంత్రం క్యాబ్ ఏరియాకి వెళ్లి తను ఏ క్యాబ్ ఎక్కితే ఆ క్యాబ్ నంబరు చూసి, క్యాబ్ ఏరియా లో ఉన్న క్యాబ్ లిస్టులో తన పేరు చూసి, మన ఆఫీస్ పోర్టల్ లో అతని పేరు search చేస్తే details మొత్తం తెలుసుకోవచ్చు అని.
ఐడియా ఏదో బాగానే ఉందని అనుకున్నా. ఆరోజు సాయంత్రం క్యాబ్ దగ్గర, నేను నా ఫ్రెండ్ wait చేస్తూ ఉండగా, ఆ అబ్బాయి కూడా రానే వచ్చాడు. అవకాశం దొరికింది కదా అని అతన్ని చూస్తూ ఉన్నాం. ఈసారి ఆ అబ్బాయి మమ్మల్ని చూసాడు. అతను నన్ను గమనించడం ఇదే మొదటిసారి. ఒక్క క్షణం భయం వేసింది, గుండె వేగం పెరిగింది. నాకు తానెంతో స్పెషల్ కావచ్చు, కానీ అతనికి నేనొక regular అమ్మాయిని. అది గ్రహించిన తర్వాత, నేను కాస్త ఊపిరి పీల్చుకున్నా. కానీ తన పేరు తెలుసుకొనే ప్రయత్నం మాత్రం ఆపలేదు.
ఈ తొక్కలో క్యాబ్ కూడా ఎంతసేపటికీ రాదే. దరిద్రం నాతో salsa చేస్తుంది అనుకుంటా, నా క్యాబ్ వచ్చేసింది. అదేంటో ప్రతి రోజు అతని క్యాబ్ వచ్చి వెళ్తుంది. అతను వెళ్లే వరకు అతన్నే చూస్తూ గడిపేదాన్ని, ఈరోజు మంచి ఐడియా తో వస్తే, ఖర్మ కాలి నా క్యాబ్ ముందు వచ్చింది. ఇది ఎలా ఉందంటే: గొడుగు తెస్తే వాన పడదు, గొడుగు లేని రోజు వాన ఆగదు అన్నట్టు. మన టైం బాగలేక పోతే మనం ఎన్ని ఐడియాలు వేసినా ఇలా నీరు కారిపోవాల్సిందే. అయనా నిరాశ పడకుండా, మరుసటి రోజు పేరు కనుక్కోవచ్చు అనే రెట్టింపు నమ్మకంతో ఇంటికి క్యాబ్ లో బయలుదేరాను. జీవితం మొత్తం నమ్మకం తో బ్రతకాల్సిందే. రేపు అనే ఉదయం కోసం నేడు అస్తమించాల్సిందే. మరి నేను ఇంటికి వెళ్తున్నా. రేపు ఆఫీస్ టైం లో మాట్లాడుకుందాం.
మొన్నటి దాకా ఎవరో కూడా తెలియని వాళ్ళని నిన్న చూసి ఈరోజు ఫోన్ నెంబర్ అడిగేసి చాటింగ్ లు డేటింగ్ లు ఫైటింగ్ లు కూడా చేసేస్తున్న ఈ కాలం లో నేనేమో అతన్ని చూసి ఆకర్షణ కి లోనయ్యి, అది అభిమానమే అనే నిర్ధారణ కి వచ్చి, ఎలాగైనా పేరు తెలుసుకోవాలని అనుకున్నప్పటికి 4 వారాలు గడిచిపోయాయి. పేరు తెలీనప్పుడు ప్రతి రోజు అతను క్యాబ్ ఎక్కే వరకు అక్కడే ఉండేదానిని. ఇప్పుడు తెలుసుకుందాం అనుకుంటే కాలం కలిసి రావట్లేదు. అనుకుంటాం గాని దేనికైనా టైం రావాలి అనేది అందుకే. టైం బాగలేకపోతే అరటి పండు తిన్నా పళ్ళు విరుగుతాయి.
నాకు ఈ క్యాబ్ ఐడియా ఇచ్చిన ఫ్రెండ్, నన్ను చూసి కాంచన మూవీ లో లారెన్స్ లాగా: తెలిసిపోయిందా!! అని అడిగాడు. ఏంటి తెలిసేది నా బొంద, తన క్యాబ్ రాలేదు అని చెప్పా. అధైర్యపడకు అని నన్ను మళ్ళీ ప్రోత్సహించాడు. తర్వాత మేము కాఫీ తాగడానికి వెళ్ళినపుడు, ఏక్కడినుంచో ఊడి పడ్డట్టు, ఆ అబ్బాయి కూడా అదే కెఫిటీరియాలో ప్రత్యక్షమయ్యాడు. ఇక నా గుండె జారి గల్లంతయ్యింది. ఏంటి చూసిన ప్రతిసారి ఇలానే అవ్వుద్దా అని మీకు సందేహం రావచ్చు, కానీ ఈ చిన్ని గుండె కి feelings ఎక్కువ logics తక్కువ. అయినా మీకు కూడా మీ జీవితంలో ఇలాంటిది ఎప్పుడైనా జరిగితే, అప్పుడు realise అవుతారు. నెను చెప్పేది నూటికి నూరు పాళ్లు కరెక్టే అని. ఇక మీకు తెలీనిది ఏముంది, ఒకరి crush ఎదురు పడితే, వాళ్ళకి ఎలా ఉన్నా, పక్కనున్న ఫ్రెండ్స్ కి మాత్రం భలే సరదా. ఆట పట్టించడానికి అదే కరెక్ట్ టైం. అలానే నా ఫ్రెండ్స్ కూడా ఆ అబ్బాయి ని చూసి: is that the guy.. yes(ఇంగ్లీష్).. అతనేనా(తెలుగు).. వహి హై క్యా (హిందీ)..అవన్ అలగరిక(తమిళ)..కేయ్ కూఞ్చవే (కిలికి, ఈ భాష కూడా వదల్లేదు :p) ఇలా అన్ని భాషల్లో ఒకటే గుసగుసలు. అప్పుడే తెలిసింది గుసగుసలకి బాషతో పని లేదు అని. ఏదో బాహుబలి సినిమా ని అన్ని భాషల వారు ఆదరించినట్టు.
ఇంకో ఫ్రెండ్ తన వంతు ప్రయత్నం చేసింది, ID కార్డ్ అయినా చూసి పేరు తెలుసుకుందామని. అది పొట్టిది. మా వాడి height కి తేలిపోయింది. సరే ఇక ఇందులో కొత్తేముంది అని అనుకున్నా.మళ్ళీ సాయంత్రం అయింది, ఎప్పటి లాగే రొటీన్ గా క్యాబ్ కోసం చూస్తున్నా. అతడి కోసం కూడా. కానీ ఇప్పుడు రొటీన్ కి భిన్నంగా, ఆ అబ్బాయి కనపడలేదు. ఎంతసేపు చూసినా రాలేదు. ఇక మెదడు వేగంగా ఆలోచించడం మొదలు పెట్టింది. కెఫిటీరియా లో కనిపించాడు. పోనీ మధ్యలో వెళ్ళిపోయాడా?? ఎందుకు రాలేదు?? ఏం జరగలేదు కదా అనే భయం కూడా మొదలైంది. ఇలా రకరకాల ఎమోషన్స్ ఒక్కసారిగా మదిలో మెదిలాయి. చివరిదాకా చూసాను. ఆఖరికి నిరాశే మిగిలింది.
మరుసటి రోజు ఆఫీస్ కి రాగానేే మంజు అనే ఫ్రెండ్ నా దగ్గరికి వచ్చి, నిన్న మీ హీరో క్యాబ్ లో వెళ్ళలేదు కదా అని అనింది. అవును నీకెలా తెలుసు అని ఆతృతగా అడిగా. అప్పుడు చెప్పింది, అతను బైక్ లో వెళ్ళిపోయాడు అని. కొత్త బైక్ అని, Royal Enfield అని కూడా చెప్పింది. అది విన్నాక నా పరిస్థితే అస్సలు బాగాలేదు. కానీ ఏమీ చేయలేము. ఆ క్యాబ్ ఐడియా ఇక గోవిందా గోవింద. ఇక ఇతర ప్లాన్ ఏదైనా వేసి పేరు తెలుసుకోవాలి అని దృఢ సంకల్పంతో ఉన్నా.
ఒక కన్ను నా సిస్టం మీద, ఇంకో కన్ను opposite wing మీద పెట్టి ఎదో వర్క్ చేస్కుంటూ ఉన్న. మంజు వచ్చి, "నేను వాటర్ తాగడానికి pantry కి వెళ్లినపుడు అదే టైం లో అక్కడ మీ హీరో కూడా ఉన్నాడు. నేను తనని చూస్తుండగా, అతను కూడా నన్ను చూసాడే. నన్ను చూసి ఒక నవ్వు కూడా నవ్వాడే" అని అంది. ఇంతలో ఈ మాటలు విన్న మిగతా ఫ్రెండ్స్, పగలపడి నవ్వుతూ "Line వేస్తుంది నువ్వైతే, అతను connect అయింది మంజు కి " అని అనేశారు. ఇక అంత జరిగాక, నేను ఎలా ఊరుకునేది, మనసులో బాధ తన్నుకొచ్చేసింది. మరి నేను ఇంత బాధ లో మీకు నా కథ ఎలా చెప్పేది. కాస్త కూల్ అయ్యాక మాట్లాడుకుందాం.
కొన్ని విషయాలు తెలుసుకోవాలనే కుతూహలం ఏదైతే ఉందో, అది మనకు 'ఇంకా తెలియదు' అనే బాధ కన్నా 'ఒకవేళ తెలిస్తే ఏమై ఉండచ్చు' అనే ఉత్సాహాన్ని.. ఊహని..కలిగిస్తుంది. అలాంటి ఊహాగానాల్లో నాకు కొన్ని పేర్లు తోచాయి. అందులో కొన్ని పేర్లు ఆనంద్ (ఓ మంచి కాఫీ లాంటి అబ్బాయి)?? అరవింద్?? అరుణ్ (చాలా normal పేరు), మహేష్ ( ఈ పేరు లో వైబ్రేషన్స్ ఉంటాయి)?? పవన్ (powerful)?? రామ్ (ఒక మంచి బాలుడు)?? రాహుల్(నామ్ తో సునాహి హోగా)?. ఇలా ఊహల్లో తేలుతున్న టైంలో నా ఫ్రెండ్ ఫోన్ లో మోగిన ringtone జర్నీ సినిమా లో పాట "నీ పేరే తెలియదు గా, నిను పిలువగా లేను కదా" అంటూ నన్ను తట్టి లేపింది. నాకున్న ఒక అలవాటు ఏంటంటే, చుట్టు పక్కల ఎవరు ఏమనుకున్నా సరే, పాట పాడుకుంటూ మైండ్ ని రిఫ్రెష్ చేస్కోవడం. నేను ఆనందంగా ఉండడం ఇష్టం లేదేమో, నా colleagues మొదలు పెట్టారు "పేరు తెలుసుకోవాలి అని ఇంత ఆరాట పడుతున్నావ్, పేరు తెలిస్తే ఏం చేస్తావ్ చెప్పు.. మాట్లాడతావా?? నీకు అంత ధైర్యం ఉందా??..లేదు", "అయినా పేరు తెలిసిపోతే, ఇప్పుడు నిరీక్షణ లో ఉన్న interest తెలిసాక ఉండదు" అని ఎవరి అభిప్రాయాలు వారు చెప్తూ వచ్చారు. వాళ్ళు చెప్పేవి ఒక చెవిలో వెళ్లి ఇంకో చెవి నుంచి బయటికి వెళ్తున్నాయ్. కానీ నా బుర్ర లో ఈ పాట, మనసులో ఆ అబ్బాయి. ఇంకేం వినబడట్లేదు. ఏదో తెలీని నమ్మకం, sixth సెన్సో seventh సెన్సో అంటారు కదా.. అదే. పేరు తెలుస్తుంది అనే గట్టి నమ్మకం.
దేవుడా!! ప్లీజ్ ఒక్కసారి పేరు తెలిసేలా చెయ్ చాలు. ఎన్ని ప్లాన్లు వేసినా, అన్ని ఫెయిల్ అయ్యాయి. మరి తెలుసుకోవడం ఎలా అని ఆలోచిస్తూ నడుస్తూ ఉన్నా, నేను నడిచే దారిలో ఎవరిదో ID కార్డ్ పడి ఉంది. వెళ్లి తీసుకొని చూసా, అంతే, నోట మాట రాలేదు. చేతులు కాళ్ళు కదలట్లేదు. చుట్టూ ఏం జరుగుతుందో మర్చిపోయా. చూస్తే అందులో ఆ అబ్బాయి ఫోటో. (Damnnnnn...) నాకు ఆ అబ్బాయి పేరు తెలిసిపోయింది. నాకు తెలిసిపోయిందోచ్....
ఇన్ని రోజులు ఎంత ప్రయత్నించినా తెలీని పేరు ఇంత easy గా తెలిసిపోతుంది అని కల్లో కూడా అనుకోలేదు. కార్డ్ మీద పేరు "Bishwas" అని ఉంది. ఎన్ని పేర్లు అనుకున్నానో, చివరికి ఇదా అతడి పేరు. కానీ ఆ పేరు నాకు అంత నచ్చలేదు. కాదు కాదు.. అతడికి ఆ పేరు set అవ్వలేదు అని అనిపించింది. సరే ఇక మన హీరో గారి పేరు సంగతి పక్కన పెడితే, ఈ కార్డ్ తనకి ఎలా రిటర్న్ చేయాలి?? నేరుగా నేనే వెళ్లి ఇస్తే బాగుంటదా?? అని ఆలోచించా. చివరికి గేట్ దగ్గర ఉన్న సెక్యురిటి కి ఇచ్చేస్తే, వాళ్లే ఇచ్చేస్తారు అనుకొని, ఫుల్ నేమ్ ఇంకోసారి చూసుకొని, సెక్యురిటి గార్డ్స్ చేతిలో ID కార్డ్ పెట్టి నా డెస్క్ దగ్గరకు వెళ్లిపోయా.
పేరు తెలిసిన ఆనందంలో, ఇక ఆఫీస్ communicator లో తన పేరు search చేయగానే, అతడి mail ID, పని చేసే ప్రాజెక్ట్, తన ఫోన్ నెంబర్, ఇంకా చాలా details వచ్చేసాయి. ఇక నా ఆనందానికి అడ్డు లేకుండా పోయింది. ఇన్ని వారాలు ఎవరి పేరు తెలుసుకోవాలని ఆరాట పడ్డానో, అది ఇంత సులువుగా నెరవేరుతుంది అని అనుకోలేదు. నిజానికి పేరు అంతగా నచ్చలేదు. అప్పుడు ఒక quotation గుర్తు కి వచ్చింది. "More the expectations, more the disappointment".
మనం ఎంత ఊహించుకుంటామో, అది మన ఊహ కి దగ్గరగా లేకపోతే అంత బాధ పడతాం. అయినా పేరు లో ఏముంది చెప్పండి, మనకు మనిషి నచ్చితే తర్వాత అన్ని నచ్చుతాయి. మరి నేను ఇంత ఆనందం లో ఉంటే మీకు కథ ఎలా చెప్పేది?? రేపు మాట్లాడుకుందాం. అదేంటి నిన్న బాధలో ఉన్నావ్, కథ చెప్పలేను అన్నావ్, ఇవ్వాళ సంతోషం లో ఉన్నావ్, అయినా చెప్పలేను అంటున్నావు.. ఏంటిది?? నిజమే, నేను నిన్న చెప్పినట్టు, ఈ చిన్ని గుండె కి emotions ఏ కానీ logics ఉండవు. మనిషికి అతిగా ఆనందం వచ్చినా, అతిగా బాధ వచ్చినా తట్టుకోలేడు.
మొత్తానికి మన హీరో పేరు, నెంబర్ తెలిసిపోయాయి. వెంటనే అతని నెంబర్ ని ఫోన్ లో crush అని ఫీడ్ చేసుకున్నా. Whatsapp ఓపెన్ చేసి రిఫ్రెష్ చేయగానే, అతని అకౌంట్ నా whatsapp లో చూపించింది. వెంటనే DP కూడా save చేసుకున్నా. అలాగే FB లో తన ఫోన్ నెంబర్ సెర్చ్ చేశా, వెంటనే అతని అకౌంట్ open అయింది. FB లో తన ప్రొఫైల్ చూసా, తన ఇష్టాలు, అయిష్టాలు ఏంటో చాలానే తెలిసాయి. మొత్తానికి తనెంటో తెలిసింది. తను కలకత్తా నుంచి వచ్చిన బెంగాలీ అబ్బాయి. అయినా పేరు ని బట్టే తెలిసిపోతుంది, బెంగాలీ వాళ్ళు 'వి' కి బదులు గా 'బి' ని వాడతారు అందుకే విశ్వాస్ కాస్తా బిశ్వాస్ అయింది.
FB లో ప్రొఫైల్ చూసినపుడు తెలిసింది. అతడికి నొప్పి అంటే ఇష్టం అని, ఆ నొప్పి ని తను డబ్బులు ఇచ్చి మరీ tattoos ద్వారా కొనుక్కుంటాడు అని. తనలో ఈ విషయం నాకు నచ్చలేదు, బహుశా అతడి మీద నాకున్న అభిమానం వల్ల కావచ్చు. మనకు నచ్చిన వాళ్ళు నొప్పితో బాధ పడ్తుంటే, మనం ఊరుకోగలమా. మీరు నమ్మినా నమ్మకపోయినా, అమ్మాయిలు చాలా సున్నితమైన మనసు కలవాళ్ళు.
ఆరోజు సాయంత్రం ఆఫీస్ లో పెద్దగా పని లేకపోయేసరికి, అలా బయటికి వచ్చాను. నడుస్తున్న టైం లో ఎవరో పిలిచినట్టు అనిపించింది. వెనక్కి తిరిగి చూసా. హీరో గారి దర్శనం జరిగింది. పోకిరి సినిమా లో లాగా నా వీపు కి అతడి చూపులు గుచ్చుకున్నాయేమో. ఈసారి హీరో గారు అతని ఫ్రెండ్స్ తో కలిసి రోడ్డుకి అవతల దమ్ము కొడుతున్నాడు. నేను ఒక్కసారి గా షాక్. అందరూ అనుకుంటారు అమ్మాయిలకు దమ్ము కొట్టే అబ్బాయిలంటే యిష్టం ఉండదు అని. ఇప్పటి వరకు నేనూ అదే కోవ కి చెందిన అమ్మాయినే. కానీ మొదటిసారి ఒకరు దమ్ము కొడుతుంటే, ఇంకా చూడాలి అనిపించింది.
మరుసటి రోజు ప్రాజెక్ట్ వర్క్ చేయకుండా అందరం ఈ "పొగ తాగుట హానికరం" గురించి బాతాకాని వేశాం. ఒక ఫ్రెండ్ "ఛీ" అని, మరొక ఫ్రెండ్ "పొగ తాగుతున్నాడు అంటే మందు అలవాటు కూడా ఉండే ఉంటుంది" అని అంది. ఇంకో ఫ్రెండ్ సూటిగా అడిగింది "నీకు అతని మీద ఇంకా ఇష్టం ఉందా" అని. నేను కూడా సుత్తి లేకుండా చెప్పా "సిగరెట్ అలవాటు ఉందని, ఇన్ని రోజులు పెంచుకున్న ఇష్టం పోదు అని". అంతెందుకు, మన colleagues లో కొంత మంది ఇలానే సిగరేట్ తాగుతారు, కొంత మంది మందు కొడతారు. అంత మాత్రాన చెడ్డ వారు అయిపోరు. దేని విలువ దానిదే. అభిమానం అంటే, మనం ఇష్టపడే వ్యక్తి లో కొన్ని లక్షణాలు మనకు నచ్చకపోవచ్చు, కానీ వాటి వల్ల అభిమానం మాత్రం అణువంత కూడా తగ్గకూడదు. మనం అభిమానించే వారు ఏదైనా గొప్ప పని చేస్తే, మనం ఎలా గర్వంగా చెప్పుకుంటామో, అలానే వారు తప్పు చేసినపుడు, అడిగే హక్కు కూడా ఆ అభిమానికి మాత్రమే ఉంటుంది. సిగరెట్ తాగడం తప్పు అని నేను అనట్లేదు, కానీ తాగి ఆరోగ్యం ఎందుకు పాడు చేసుకుంటారు అనే బాధ తప్ప". ఏంటో ఈరోజు పెద్ద పెద్ద మాటలు మాట్లాడేసా. అవి విన్నాక, నాకంటే మీకే కాస్త విశ్రాంతి అవసరం.
సోషల్ మీడియా వచ్చాక ఎవరికి ఏం ఇష్టం, ఏం ఇష్టం లేదు, ఎక్కడికి వెళ్తున్నారు, ఇలాంటి విషయాలు చాలా సులభంగా తెలిసిపోతున్నాయి. అదే విధంగా ఇపుడు నాకు ఇష్టమైమ అబ్బాయి గురించి చాలా వరకు నేను తెలుసుకున్నా. ఫోన్ నెంబర్ కూడా తెలుసు కాబట్టి ఇప్పుడు తనతో పరిచయం ఎలా పెంచుకోవాలి.. అసలు ఎక్కడ మొదలు పెట్టాలి?? నాకు ఆ అబ్బాయి స్పెషల్ కావచ్చు, అసలు ఆ అబ్బాయికి నేను ఎవర్ని? తనతో మాట్లాడాలి అని ఒక అమ్మాయి ఇంత తపన పడుతుందని అతను ఊహించి కూడా ఉండడు అని నేను అనుకుంటున్నా. అయినా direct గా message చేస్తే అతను ఏమనుకుంటాడో అని చిన్న భయం కూడా.
ఇక తన గురించి నా ఫ్రెండ్స్ కూడా తెలుసు, ఇక వాళ్ళ హంగామా చూడాలి!! అతను కనపడితే చాలు ఒకటే గుసగుసలు, అతడికి అనుమానం వచ్చేలా గమనించడం, అతన్ని చూసి నవ్వడం, ఇలా ఒకటేంటి, చాలానే చేశారు. బిశ్వాస్ కి కూడా ఖచ్చితంగా అనుమానం వచ్చే ఉంటది అని నా అభిప్రాయం. తన గురించి మేము ఎదో మాట్లాడుకుంటున్నాం అని, తన మీద నిఘా పెట్టాం అని. అయినా సరే నేను చూడడం ఆపలేదు, మా వాళ్ళ గుసగుసలు ఆపట్లేదు.
అదే రోజు మధ్యాహ్నం work లో కాస్త లేట్ అయింది. అందరూ లంచ్ చేసి తిరిగి వస్తున్న టైం లో నేను లంచ్ కి వెళ్దాం అని బయల్దేరా. ఇప్పటికే లేట్ అయింది అని, ID కార్డ్ చేతిలో పట్టుకొని చకచకా వెళ్లి లిఫ్ట్ దగ్గర wait చేస్తున్నా. అన్ని lift లూ full గా నిండి ఉన్నాయి. లిఫ్ట్ లోపలికి వెళ్లే వాళ్ళు వెళ్తున్నారు, బయటికి వచ్చే వాళ్ళు వస్తున్నారు. సరే ఏదొక లిఫ్ట్ లో ఎక్కిస్తే సరి అని లిఫ్ట్ లో కి వెళ్తుండగా, బయటికి వచ్చే వాళ్ళ తోపులాట లో ఒకడు నన్ను గట్టిగా ఢీ కొట్టాడు. నా ID కార్డ్ చేతిలో నుంచి జారి కింద పడిపోయింది. ఎవడ్రా వీడు అని కోపంగా చూసా, ఎవరో కాదు, నా హీరో. వెంటనే sorry చెప్పి, కింద పడిన ID కార్డ్ తీసి నాకిచ్చి, మళ్ళీ ఒకసారి sorry చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు. ID కార్డ్ నా చేతికి ఇచ్చేప్పుడు మాత్రం నా పేరు చూసేసాడని నా గట్టి నమ్మకం. ఇదంతా కొన్ని క్షణాల్లో జరిగిపోయింది. నా కోపం కాస్తా నవ్వుగా మారింది. నా ఆకలి కూడా తీరిపోయింది.
ఇలాగే ఇంకో రోజు లంచ్ టైం లో తను కనపడినప్పుడు, నేను తనని దొంగ చూపులు చూసా. ఇలా నా దొంగ చూపులు కాస్త ఎకువ్వే అయ్యాయి. కనిపించిన ప్రతి సారి, చూడడానికి ప్రయత్నించడం, కొన్ని సార్లు నేను తిరికి చూసే లోపే, అతడు నన్ను గమనిస్తూ ఉండడం చాలా సార్లు జరిగాయి. అలా జరిగినపుడు కొన్ని సార్లు నాకు భయమేసేది కూడా. నేను చూసేపుడు చాలా సార్లే దొరికేసాను. అతనికి ఇపుడు full clarity వచ్చి ఉంటది, నాకు వాడంటే interest అని.
అప్పటినుంచి ఆచి తూచి చూడటం మొదలు పెట్టాను కానీ చూడడం ఆపలేదు. తను బెంగాలీ అని తెలిసినప్పటి నుంచి బెంగాలీల గురించి చిన్నపాటి రీసెర్చ్ కూడా చేసా. బెంగాలీ బాష నేర్చుకుందాం అని కూడా ప్రయత్నించా, కానీ అది అంత easy కాదు. కానీ "సినిమా చూపిస్తా మామా" సినిమా పుణ్యమా అని ఒక్క బెంగాలీ వాక్యం అయితే నేర్చుకున్నా. అదే "అమీ తుమా కి భాలో భాషి" అని, అంటే తెలుగు లో "నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను" అని అర్థం. కానీ ఈ మాట అతనికి చెప్పే ధైర్యం ఆ టైం లో నాకు లేదు. కానీ అలానే ఉండిపోలేం కదా అనే ధైర్యం కూడా. ఇలాంటి confusion లో నేను మీకు కథ clarity తో చెప్పలేను.
"అమీ తుమా కి భాలో భాషి" పలుకుతుంటే ఎంత బాగుందో కానీ అతడికి చెప్పే ధైర్యం సరిపోవట్లేదు. ఇప్పటికి పేరు, నంబర్ తెలిసి కొన్నీ నెలలే గడిచిపోయాయి, కానీ ఏం లాభం. ఒక్కోసారి అనిపిస్తుంది, ఎందుకు ఇష్టపడడం మొదలు పెట్టాను, ఎలా పేరు కనిపెట్టాను, ఆ పేరు కోసం ఎన్ని తంటాలు పడ్డాను. ఇవన్నీ తనకి నేరుగా చెప్తే ఎలా feel అవుతాడా అని. నా ఫ్రెండ్స్ నన్ను చాలా సార్లు encourage చేశారు, కనీసం తనకి నా లాంటి అభిమాని ఒకరు ఉంది అని అతను తెలుసుకోవాలి కదా అని.
ఏ అబ్బాయి అయినా ఒక అమ్మాయి తననే చూస్తుంది అంటే ఆనందం గా ఫీల్ అవుతారు, కానీ పైకి ఏమి తెలినట్టు నటిస్తారు. కానీ నా విషయం లో తను ఏం అనుకుంటున్నాడో నాకు తెలియదు. తనకి ఈ విషయం చెప్తే, సంతోష పడ్తాడా అనే సందేహం. కానీ ఈరోజు ఎలాగైనా చెప్పేయాలి అని decide అయ్యా.
అందరికీ వెలుగునివ్వాలి అని పొద్దున్నే వచ్చే సూర్యుడీవే నువ్వైతే, పొద్దస్తమానం సూర్యుడి చుట్టూ తిరిగే పొద్దు తిరుగుడు పువ్వు లాంటి అలసిపోని అమ్మాయిని నేనవుతా.
లోతెంతో కొలవలేకపోయినా అందరినీ ఆకట్టుకునే సముద్రమే నువ్వైతే,
24*7 సపోర్ట్ లా నిన్నే మానిటర్ చేసే ఒడ్డుని నేనవుతా.
అందని ద్రాక్షలా ఉన్న నీ స్నేహం అందకపోయినా,
అందనంత ఎత్తులో చందమామలా నువ్వున్నా,
నువు నా కంటికి కనిపించినంత కాలం నేను అందంగా ఈ జీవితం గడిపేస్తా, అని తనకి చెప్పాలని ఉంది.
కానీ ఇవన్నీ చెప్పాలంటే ఒకటే దారి. ఎలాగోలా ధైర్యం తెచ్చుకొని అతనికి message చేయడమే. ప్రతి రోజు casual గా whatsapp లో అతని DP చూసే నాకు ఈరోజు అతనికి message టైప్ చేస్తుంటే చేతులు చిన్నగా వొణుకుతున్నాయి. ఏదో తెలీని భయం. ఏదైతే అది అయింది అని, ఇలా ఎన్ని రోజులు ఆలోచిస్తూనే కూర్చుంటాం అని, నేను చెప్పాలి అనుకున్న ఒకే ఒక్క లైన్ టైప్ చేసి సెండ్ బటన్ నొక్కేసి, గట్టిగా ఊపిరి పీల్చుకున్నా.
***************************
రైలు స్క్రీచ్ మని శబ్దం చేస్తూ ఆగడంతో బ్యాక్ ప్యాక్ తో ఆ స్టేషన్లో దిగాను నేను. అక్కడ దిగిన ఏకైక ప్యాసెంజర్ నేనే కావడం విశేషం. అక్కడ ఎక్కేవారు కూడా ఎవరూ లేరు.
ఉత్తర ఆంధ్రాలో మన్యప్రాంతానికి చెందిన చిన్న రైల్వే స్టేషన్ అది. పేరు భగవతీపురం. పెచ్చులూడిన సిమెంట్ ప్లాట్ ఫామ్…దానిపైన రెండు మూడు విరిగిన పాత చెక్కబల్లలు…వెల్లకు నోచుకోని టికెట్ బుకింగ్ గది…గది బైట సిగ్నలింగ్ పరికరాలు…రైళ్ళ రాకపోకలను గూర్చి తెలియబరచుతూ మ్రోగించేందుకు వ్రేలాడుతూన్న ఓ ఇనుప గంట – ఇదీ దాని స్వరూపం. స్టేషన్ నిర్మానుష్యంగా ఉంది.
సమీపంలో చిన్న గ్రామం. దాన్ని కలుపుతూ పాములా మెలికలు తిరుగుతూ పోతూన్న ఓ మట్టిబాట. అడవిలో నెలవైయున్న వివిధ గిరిజన తండాలకు ముఖద్వారం లాంటిది భగవతీపురం.
మిట్టమధ్యాహ్నం. బుకింగ్ రూమ్ వైపు నడచాను. లోపల పొడవుగా రివటలా ఉన్న సుమారు యాభయ్యేళ్ళ వ్యక్తి కూర్చునియున్నాడు. తెల్లటి ప్యాంటు, షర్టులపైన నల్లకోటు ధరించాడు. మెళ్ళో టై ఉంది. స్టేషన్ మాస్టర్ కాబోలు, ఆ స్టేషన్ లాగే అతనూ పాతవాసన కొడుతున్నాడు. బుకింగ్ క్లర్క్, టికెట్ కలెక్టర్, సిగ్నల్ మేన్ – అన్నీ అతనే అయివుంటాడు…ఈజీ చెయిర్లో పడుకుని దినపత్రికను చదువుతూన్న అతను, నా అడుగుల సవ్వడికి తల ఎత్తి చూసాడు.
“దుర్గారం తండాకి వెళ్ళే రైలు ఎన్ని గంటలకు ఉంది?” అడిగాను నేను. మధ్యాహ్నం మూడు గంటలకని చెప్పాడు. ‘మై గాడ్! మూడు గంటలసేపు అక్కడ ఒంటరిగా గడపాలా?’ అనుకున్నాను. దుర్గారానికి టికెట్ తీసుకుని బైటకు నడచాను. ప్లాట్ ఫామ్ మీద రావిచెట్టు క్రింద ఉన్న బల్ల మీద కూర్చుని పరిసరాలను ఆసక్తిగా తిలకిస్తూంటే, అనుకోని ఆ ప్రయాణం యొక్క నేపథ్యం నా మదిలో మెదిలింది….
విజయవాడలో పి.జి. పూర్తిచేసి ఉద్యోగ ప్రయత్నాలు చేస్తూన్న నాకు ఓ రోజున విచిత్ర అనుభవం ఒకటి ఎదురయింది. ప్రతి శుక్రవారమూ కనకదుర్గ గుడికి వెళ్ళడం అలవాటు నాకు. ఆ రోజున గుడి దగ్గర వృద్ధ కొండదొర ఒకడు తారసపడ్డాడు. నన్ను ఆపి నా ముఖం చూస్తూ అయాచితంగా నాగురించి ఏమేమో చెప్పనారంభించాడు.
‘నిన్ను కన్నది ఒకరు, పెంచి పెద్ద చేసింది వేరొకరు. నీకు రూపమే కాదు, సరస్వతీ కటాక్షం కూడా పుష్కలంగా ఉంది. పెద్ద చదువులు చదివావు, ఉద్యోగపు వేటలో ఉన్నావు. దుర్గమ్మ తల్లంటే అమిత భక్తి నీకు. అమ్మను నమ్మి చెడినవారు లేరు. నెల తిరక్కుండానే చక్కటి ఉద్యోగం వస్తుంది నీకు. ఇది ఈ కొండదొర పలుకు కాదు, దుర్గమ్మ వాక్కు. ఉద్యోగం రాగానే దుర్గారం తండాలో జరిగే జాతరకు వెళ్ళి అమ్మను దర్శించుకో. నీకు శుభం కలుగుతుంది…’ అంటూ అతను ఏదేదో చెప్పుకుపోతూంటే ఓ పక్క ఆశ్చర్యమూ, మరో పక్క అంతా మమ్మల్నే చూస్తున్నారన్న ఇబ్బందీ కలిగాయి నాకు. త్వరగా బైటపడాలని ఓ వందనోటు అతని చేతిలో పెట్టబోయాను.
తీసుకోలేదు అతను. “నేను ఇదంతా సొమ్ములకోసం చెప్పడంలేదు, బిడ్డా! నాది సోది కాదు. అమ్మ ఆదేశం. నాకు డబ్బులు వద్దు. ఏడాది తరువాత మళ్ళీ నీకు ఇక్కడే కనిపిస్తాను నేను. నా పలుకులు నిజమైతే ఏకంగా పంచెలసాపే పెడుదువుగాని…’ అంటూ నా నుదుటను బొట్టు పెట్టి దీవించి వెళ్ళిపోయాడు.
విస్తుపాటుతో జరిగినది నెమరువేసుకుంటూ ఇంటికి చేరుకున్నాను నేను. అమ్మ, నాన్న ఇద్దరూ వైద్యులే. రాత్రి అమ్మ ఇంటికి రాగానే, ఆ రోజు దుర్గ గుడి వద్ద జరిగిన సంఘటనను గూర్చి చెప్పి, “నన్ను కన్నవారొకరు, పెంచినవారు వేరొకరు అంటాడేమిటమ్మా ఆ కొండదొర?” అని అయోమయంగా అడిగాను.
“డబ్బులకోసం నోటికి వచ్చింది వాగుతారు వాళ్ళు. అవన్నీ పట్టించుకోనవసరంలేదు మనం” అంటూ కొట్టిపడేసింది అమ్మ. నాన్న వచ్చాక అదే ప్రశ్న వేసాను. ఓ క్షణం ఆలోచించి, “చిత్రంగానే ఉందిరా!” అనేసారు.
కొండదొర చెప్పినట్టే నెల తిరక్కుండానే హైదరాబాద్ లోని ఓ ఎమ్మెన్సీలో నెలకు అరవై వేల రూపాయల జీతంతో మంచి ఉద్యోగం వచ్చింది నాకు. దాంతో కొండదొర పలుకులపైన విశ్వాసం కలిగింది. దుర్గారం జాతరకు తప్పకుండా వెళ్ళాలని నిశ్చయించుకున్నాను.
గూగిల్ సెర్చ్ ద్వారా దుర్గారం గురించి సమాచారం సేకరించాను…ఉత్తర ఆంధ్రాలోని మన్నెపు ప్రాంతంలో ఉంది ఆ తండా. ఆ ఏజెన్సీ ఏరియాలోని తండాలలో ప్రధానమైనది అది. ఆ తండాలన్నిటికీ ఇలవేల్పు మహంకాళి. ఏడాదికోసారి – వేసవిలో మూడు రోజులపాటు ముమ్మరంగా సాగుతుంది దేవి జాతర. ఆ తల్లి అత్యంత మహిమాన్వితమైనదిగా ప్రసిద్ధి చెందింది. ఆ జాతరకు దేశపు నలుమూలల నుండీ భక్తులు, దేశ-విదేశీ పర్యాటకులు తరలిరావడం విశేషం. మొక్కులు మొక్కుకునేవారు, మొక్కులు తీర్చుకునేవారితో అత్యంత సందడిగా ఉంటుంది. కీకారణ్యంలోని దుర్గారాన్ని చేరుకోవడానికి కాలిబాట తప్ప సరైన మార్గం లేదు. కార్లు, బస్సుల వంటివి వెళ్ళలేవు. కాలినడకే శరణ్యం. ఏటేటా పెరుగుతూన్న భక్తులను, పర్యాటకులను దృష్టిలో పెట్టుకుని, ప్రభుత్వం అడవిలోకి ఓ రైలు మార్గం వేసింది. నేరో గాజ్ పట్టాల పైన నడచే మూడు కంపార్ట్ మెంటుల పాసెంజర్ రైలు అది. భగవతీపురానికి వంద కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉన్న ఓ చిన్న పట్టణం నుండి, భగవతీపురం మీదుగా దుర్గారం వరకు నడపబడుతుంది. వారం రోజులపాటు నడపబడే ఆ జాతర స్పెషల్, భగవతీపురం నుండి దుర్గారం చేరడానికి సుమారు గంట సమయం పడుతుంది.
భగవతీపురం రైల్వే స్టేషన్ మెయిన్ లైన్ లోనే ఉన్నా మెయిల్, ఎక్స్ ప్రెస్ రైళ్ళేవీ ఆగవు అక్కడ – ఒక్క జాతర సందర్భంలో తప్ప. జాతరకు వెళ్ళేవారు అక్కడ దిగి, జాతర స్పెషల్ని పట్టుకోవలసియుంటుంది….
నా స్నేహితురాళ్ళను తోడు రమ్మంటే, ఆడపిల్లల్ని ఒంటరిగా అడవిలోకి పంపడానికి వాళ్ళ తల్లిదండ్రులు ఒప్పుకోలేదు. అందువల్ల ఒక్కతినే బైలుదేరాను – మమ్మీ డాడీల భయాలను త్రోసిపుచ్చి. జాతర ఇంకో రెండు రోజుల్లో ఆరంభం కాబోతోంది.
బ్యాగ్ లోంచి బెట్టీ మెహమూదీ ఆటోబయాగ్రఫీ ‘నాట్ విదౌట్ మై డాటర్’ ని తీసి చదవనారంభించాను...అమెరికాలో పనిచేస్తూన్న ఓ ఇరానియన్ డాక్టర్ ని ప్రేమించి పెళ్ళాడి అష్టకష్టాలకు గురయింది అమెరికన్ యువతి బెట్టీ. రెండు వారాల వెకేషన్ కని చెబితే నమ్మి నాలుగేళ్ళ కూతుర్ని వెంటబెట్టుకుని అయిష్టంగానే భర్తతో ఇరాన్ కి వెళుతుంది. ఆ దేశపు సంస్కృతి, ఆచారవ్యవహారాలు, స్త్రీలను బానిసలుగా ట్రీట్ చేసే విధానము, అపరిశుభ్రతా వాతావరణం, అనాగరికపు అలవాట్లు, అమెరికన్ల పట్ల ఆ దేశపు ప్రజలకు గల ద్వేషం, వగైరాలు జుగుప్సను, భయాన్నీ కలిగిస్తాయి ఆమెకు. అమెరికాకి తిరిగివెళ్ళకుండా అక్కడే స్థిరపడిపోవాలన్న భర్త హఠాన్నిర్ణయంతో బెట్టీ ప్రపంచం తలక్రిందులు అవుతుంది. కూతురికి కూడా ఇరాన్ నచ్చదు. తల్లీకూతుళ్ళు ఎప్పుడు అమెరికాకి తిరిగి వెళ్ళిపోదామా అని అర్రులుచాచుతూ ఉంటారు. క్యాన్సర్ వ్యాధితో బాధపడుతున్న బెట్టీ తండ్రి చావుబ్రతుకులలో ఉంటాడు. ఎట్టి పరిస్థితులలోనూ తాము అమెరికాకి తిరిగి వెళ్ళే ప్రసక్తే లేదంటాడు భర్త. ఎదురు తిరిగిన భార్యను ఒంటరిగా బంధించి చిత్రవధ చేస్తాడు. ‘ఫార్సీ’ మీడియంలో చదువు నేర్పే లోకల్ స్కూలు వాతావరణం నచ్చక వెళ్ళనని మారాము చేసే చిన్నారిని కూడా హింసిస్తాడు. కూతుర్ని తల్లి నుండి వేరుచేయడానికి ప్రయత్నిస్తాడు. ఎలాగైనా కూతురితో ఆ దేశం నుండి తప్పించుకుని అమెరికాకి పారిపోవాలని విశ్వప్రయత్నాలు చేస్తుంది బెట్టీ. కూతుర్ని విడచి తాను తప్పించుకోగల అవకాశం ఉన్నా, కూతురు లేకుండా తాను తిరిగివెళ్ళనని భీష్మించుకుంటుంది....అయాతుల్లా ఖోమిని హయాములోని ఇరాన్ యొక్క రాజకీయ, సామాజిక స్థితిగతులు కళ్ళకు కట్టినట్టు వివరించబడ్డాయి పుస్తకంలో...బెట్టీ చేదు అనుభవాలను, నాలుగేళ్ళ చిన్నారి గురయ్యే శారీరక, మానసిక హింసను గూర్చి చదువుతూంటే ఎంతటివారికైనా కన్నీళ్ళు రాకమానవు...
“హలో!” అన్న పలుకరింపుతో తలెత్తి చూసాను నేను. ఎదురుగా – చిరునవ్వుతో ఓ యువకుడు.
పాతికేళ్ళుం టాయి అతనికి. ఆరడుగుల హ్యాండ్సమ్ విగ్రహం. డార్క్ జీన్స్ ప్యాంట్ పైన లైట్ కలర్ షర్ట్ ధరించాడు. కళ్ళకు కూలింగ్ గ్లాసెస్, కాళ్ళకు బాటా షూస్. వీపుకు బ్యాక్ ప్యాక్, చంకను వీడియో కెమేరా వ్రేలాడుతున్నాయి.
“మీరు దుర్గారం జాతరకు వెళుతున్నారా?” అనడిగాడు. ఔనని చిన్నగా తల ఊపాను. తానూ అక్కడికే వెళుతున్నట్టు చెప్పాడు. బ్యాక్ ప్యాక్ నీ, కెమేరానీ బల్ల మీద పెట్టి కూర్చున్నాడు.
నేను మళ్ళీ పుస్తకంలో తల దూర్చబోతే, “ఒంటరితనపు నేస్తాన్ని కాసేపు పక్కను పెట్టి, పక్కనున్న నాతో నేస్తం కలపవచ్చుగా?” అన్నాడు అతను చనువుగా. నిర్మానుష్యమైన ఆ స్టేషన్లో మరో వ్యక్తి తారసపడడం ఓ విధంగా సంతోషం కలిగించింది నాకు. పుస్తకం మూసేసాను.
“నా పేరు కిశోర్. ఫ్రీలాన్స్ జర్నలిస్టుని. బేస్ కోల్ కత్తా ఐనా, దేశమంతా నాదే. దుర్గారం జాతరను కవర్ చేయడానికి వచ్చాను,” చెప్పాడు అతను. నాకంటె ఓ గంట ముందుగా కోల్ కత్తా నుండి వచ్చాడట. కలుపుగోరు మనిషి కావడంతో ఉత్సాహంగా కబుర్లు చెప్పుకున్నాము మేము.
స్టేషన్ మాస్టర్ గంట కొట్టడంతో వాచ్ చూసుకున్నాను నేను. మా ట్రెయిన్ కి ఇంకా సుమారు గంట వ్యవధి ఉంది. మరేదో ట్రెయిన్ వస్తున్నట్టుంది…కాసేపటికి దక్షిణాదినుండి ఎక్స్ ప్రెస్ ట్రెయిన్ ఒకటి వచ్చి ఆగింది. అందులోంచి బిలబిలమంటూ దిగారు ప్యాసెంజర్స్.
అక్కడ దిగినవారు దాదాపు ఇరవై మంది ఉంటారు. వారిలో వృద్ధులు, స్త్రీలు, పిల్లలూ కూడా ఉన్నారు. అదంతా జాతర జనమేనని తెలుస్తూనేయుంది. కావిళ్ళు, అరటిగెలలు, బెల్లపు అచ్చులు, కోళ్ళు, పసుపు గుడ్డలు కట్టిన బిందెలు వగైరాలు ఉన్నాయి. బల్లల పైన కొందరు సర్దుకుంటే, చెట్లనీడల్లో దుప్పట్లు పరచుకుని కూర్చున్నారు మరికొందరు.
ఓ యువజంట రెండేళ్ళ పాపతో వచ్చి మేము కూర్చున్న బల్లపైన సర్దుకుంది. ఓ వృద్ధజంట ఐదేళ్ళ పిల్లవాడితో మాకు చేరువలో చెట్టు క్రింద కూర్చుంది. నేను, కిశోరూ లేచి వారికి చోటు ఇచ్చాము. పాప ముద్దుగా ఉంది. బుద్ధిగా కూర్చుంది. పిల్లవాడు ఆకతాయిలా ఉన్నాడు. అల్లరి చేస్తున్నాడు. ప్లాట్ ఫాంకి మరో వైపు యువతీయువకులు కొందరు నవ్వులతో కేరింతాలతో సందడి చేస్తున్నారు, జాతరకు వెళుతూన్న సంబరం కాబోలు.
కిశోర్ బల్లమీద కూర్చున్నవారితో మాటలు కలపబోయాడు. కాని, వారి నుండి స్పందన లేకపోవడం చిత్రంగా తోచింది మాకు. “పద, అక్కడ సందడిచేస్తూన్న యూత్ ని పలుకరిద్దాం” అని కిశోర్ అనడంతో, అటువైపు నడచాము మేము...మమ్మల్ని చూడనట్టు వాళ్ళ ధోరణిలో వాళ్ళు ఉన్నారు. ఆ గుంపును వీడియో తీసి, వారితో మాట్లాడబోయాడు కిశోర్. వారి నుంచి స్పందన కరవయింది.
“వీళ్ళది సిగ్గో, లేక ఆత్మన్యూనతాభావమో అర్థం కావడంలేదు,” అన్నాడు కిశోర్, భుజాలు ఎగురవేస్తూ. “ఈ వియర్డ్ ఎట్మాస్ఫియర్ లో గడిపే కంటే, అలా బైట తిరిగివస్తే బావుంటుంది”.
స్తేషన్ నుండి బైటపడి గ్రామం వైపు నడచాము ఇద్దరమూ. ఊరు చిన్నదైనా, పచ్చని ప్రకృతి మధ్య అందమైన పొదరిల్లులా ఉంది. సుమారు వంద గడప ఉంటుంది. అందులో గిరిజనుల సంఖ్యే అధికం. గ్రామం నడిబొడ్డున రావిచెట్టు క్రింద ఉన్న రచ్చబండ మీద కూర్చున్నాం మేము.
మమ్మల్ని చూసి పరుగెత్తుకు వచ్చారంతా. ఆడ, మగ, పిల్లలూ మా చుట్టూ చేరి నన్నే వింతగా చూడడం కొంచెం ఇబ్బందిగా అనిపించింది నాకు. బహుశా నా మోడర్న్ డ్రెస్సే అందుకు కారణమయ్యుంటుంది. నా గురించి వాళ్ళు వేసిన ప్రశ్నలన్నిటికీ ఓపికగా జవాబులు ఇచ్చాము మేము. దుర్గారం జాతరను చూడ్డానికి నేను హైదరాబాద్ నుండి ఒంటరిగా వచ్చానని ఆలకించి ఆశ్చర్యపోయారంతా. నాతో కలసి ఫొటోలు, వీడియో దిగారు అంతా. గ్రామస్తుల బ్రతుకుతెరువులను గూర్చి, జీవన విధానాలను గూర్చీ తెలుసుకుంటూ ఆ గ్రామపెద్దను ఇంటర్వ్యూ చేసాడు కిశోర్. ఆ గ్రామాన్ని, ప్రజలనూ వీడియో తీసాడు. వాళ్ళు తెచ్చి ఇచ్చిన కమ్మటి మజ్జిగ త్రాగితే కడుపులో చల్లగా అనిపించింది.
దూరంలో రైలు కూత వినిపించడంతో టైమ్ చూసి చిన్నగా ఉలికిపడ్డాను నేను. జాతర స్పెషల్ వచ్చే టైమ్ అయిపోయింది. ఆ గ్రామస్తులతో గడుపుతూంటే సమయమే తెలియలేదు. హడావుడిగా వారికి వీడ్కోలు చెప్పి గబగబా స్టేషన్ వైపు నడచాము ఇద్దరమూను.
మేము స్టేషన్లో అడుగు పెట్టేసరికే ప్లాట్ ఫామ్ ఖాళీ అయిపోయింది. ప్రయాణీకులతో క్రిక్కిరిసియున్న రైలు ప్లాట్ ఫామ్ దాటి వేగం పుంజుకుంది. దాన్ని అందుకోవాలని విఫల ప్రయత్నం చేసాము మేము. నిస్పృహతో వెళుతూన్న రైలునే చూస్తూ ఉండిపోయాము. నెక్స్ ట్ ట్రెయిన్ మళ్ళీ మర్నాటి ఉదయం పది గంటల వరకు లేదు. ఉసూరుమంటూ బుకింగ్ ఆఫీస్ వైపు నడచాము.
నాలుగు అడుగులు వేసామో లేదో, దూరంలో భారీ ప్రేలుడు శబ్దం వినిపించింది మాకు. అదరిపడి అటువైపు చూసాము. ట్రెయిన్ కి ఏదో ప్రమాదం సంభవించినట్లనిపించింది. మారుయోచన లేకుండా పట్టాల పైన అటువైపు పరుగెత్తాము.
స్టేషన్ కి సుమారు ఓ కిలో మీటరు దూరంలో ఏటిపైన రైలు వంతెన ఒకటి ఉంది. అక్కడకు చేరుకున్న మా గుండెలు గుభేలుమన్నాయి. ఆ వంతెన కూలిపోయింది. దాని పైన వెళుతూన్న జాతర స్పెషల్ పడిపోయింది. చివరి కంపార్ట్ మెంటులు రెండూ క్రిందనున్న ఏటిలో పడిపోతే...ఇంజను, దాని వెనుకనున్న కంపార్ట్ మెంటూ విరిగిన వంతెన పైన ప్రికేరియస్ గా వ్రేలాడుతున్నాయి. ప్రయాణీకుల హృదయవిదారకమైన ఆర్తనాదాలు ఆ ప్రాంతమంతా మార్మ్రోగుతున్నాయి.
ఓ క్షణం ఏం చేయాలో తోచలేదు మాకు. తేరుకుని, కంపార్ట్ మెంటులలో చిక్కుకున్న ప్రయాణీకులను కాపాడదామని ప్రయత్నిస్తే, దరిదాపులకు కూడా వెళ్ళలేకపోయాము.
“మనం వెంటనే స్టేషన్ మాస్టర్ని ఎలర్ట్ చేయాలి, పద” అని కిశోర్ అనడంతో, మళ్ళీ వెనక్కి తిరిగి పరుగెత్తాము మేము. కొంతదూరం వెళ్ళాక హఠాత్తుగా ఆగి నావంక చూసాడు కిశోర్. “విధివిలాసం చిత్రమైంది సుమా! మనకింకా ఆయుస్సు ఉండడం వల్లనే రైలును మిస్ చేసాం మనం” అన్నాడు. నిజమేననిపించడంతో, భయంగా గుండె పైన చేయి వేసుకున్నాను నేను.
మేము రొప్పుతూ అందించిన సమాచారాన్ని ఆలకించిన స్టేషన్ మాస్టర్ (ఎస్సెమ్), “నాకు ప్రేలుడు శబ్దం ఏదీ వినిపించలేదే!” అన్నాడు తాపీగా.
“మాకు వినిపించింది. సంఘటనాస్థలానికి వెళ్ళి చూసి వచ్చాం మేము. వంతెనతోపాటు రైలు కూడా కూలిపోయింది. ప్రయాణీకులు ఆర్తనాదాలు మిన్నంటుతున్నాయి” అన్నాడు కిశోర్ విసుగ్గా. “వెంటనే రిలీఫ్ టీమ్స్ కోసం ఫోన్ చేయండి. నేను గ్రామస్తులను ఎలర్ట్ చేస్తా ను”.
“ఆగవయ్యా మగడా! జాతర స్పెషల్ ఇంకా రానేలేదు. దాన్ని మీరి మిస్ చేయడం, అది ప్రమాదానికి గురికావడం...చిత్రంగా ఉంది!” అన్నాడు ఎస్సెమ్. ఆ రోజు జాతర స్పెషల్ ఓ గంట లేటనీ, సాయంత్రం ఐదు గంటలకుగాని రాదనీ అతను చెబుతూంటే అవాక్కయాము మేము.
“నో! మేము అబద్ధం చెప్పడంలేదు. ఆ ప్రమాదాన్ని మేము కళ్ళారా చూసాము” దాదాపుగా అరచాడు కిశోర్.
సంశయిస్తూనే మావెంట పరుగెత్తాడు ఎస్సెమ్. ఐతే, సంఘటనాస్థలానికి చేరుకున్న మేము గొప్ప షాక్ కి గురయ్యాము…ఆ వంతెన కూలిపోలేదు! చెక్కు చెదరకుండా ఉంది. రైలు కూడా లేదక్కడ! కిశోర్, నేను అయోమయంగా ముఖాలు చూసుకున్నాము.
“మీరు హారర్ సినిమాలు ఎక్కువగా చూస్తారా?” మావంక అదోలా చూస్తూ అడిగాడు ఎస్సెమ్.
“బట్...సర్!...ఇక్కడే...ఈ వంతెన మీదే...ఆ ఘోరదృశ్యాన్ని కళ్ళారా చూసాం మేము” అన్నాడు కిశోర్. ఔనన్నట్టు తలూపాను నేను.
“ఇట్జ్ నతింగ్ బట్ ఇల్ల్యూజన్,” స్వగతంలా అనుకుంటూ వెనుదిరిగాడు ఎస్సెమ్. అయోమయంగా అతన్ని అనుసరించాం మేము.
గదికి తిరిగిరాగానే మమ్మల్ని కూర్చోమని సైగ చేసాడు ఎస్సెమ్. ఓ క్షణం మావంక నిశితంగా చూసి అన్నాడు _ “మీకు ఓ విషయం తెలుసా? ఇవాళ మధ్యాహ్నం పన్నెండు గంటల తరువాత ఏ ట్రెయినూ రాలేదు ఇక్కడికి. సో, అందులోంచి ప్రయాణీకులు దిగడమనేది కేవలం మీ భ్రమ!” నోళ్ళు వెళ్ళబెట్టాం మేము. భ్రమ ఇద్దర్నీ ఒకేసారి ఆవరిస్తుందా...!?
ఓ క్షణం ఏదో ఆలోచిస్తూ ఉండిపోయాడు అతను. తరువాత “అఫ్ కోర్స్, కొన్ని ఏళ్ళ క్రితం అదే వంతెన పైన ఘోర రైలు ప్రమాదం జరిగిన మాట వాస్తవమే. కాని, ఆ దృశ్యం ఇప్పుడు మీకు తాజాగా కనిపించడమనేది...ఐ సింప్లీ కాంట్ బిలీవ్”. ఆశ్చర్యంతో చూసాము మేము.
“అన్నట్టు, ఈ రోజు ఆ యాక్సిడెంట్ యొక్క యానివర్శరీ. అందువల్ల లోకల్ న్యూస్ పేపర్స్ దాని గురించి విపులంగా రాసాయి” అంటూ, ఆనాటి తెలుగు దినపత్రిక ఒకటి తెచ్చి ఇచ్చాడు ఎస్సెమ్.
ఆ రిపోర్ట్ ని ఆతృతగా చదివాము మేము... సరిగా ఇరవయ్యేళ్ళ క్రితం అదే వంతెన కూలి జాతర స్పెషల్ కి ఘోర ప్రమాదం జరిగింది. అందులో ఇద్దరు చిన్నారులు తప్ప ప్రయాణీకులంతా మరణించడంతో అది గొప్ప సెన్సేషన్ అయింది. ఆరోజు ఇరవయ్యో వార్షికం కావడంతో స్థానిక పత్రికలు దాని గురించి బ్లాక్ బోర్డర్స్ తో ప్రత్యేక కథనాలు ప్రచురించాయి. ఆ దుస్సంఘటనలో ప్రాణాలు కోల్పోయినవారిలో కొందరి ఫొటోలు కూడా ప్రచురింపబడ్డాయి. వాటి వంక చూసిన మేము ఉలికిపడ్డాము.
వాటిలో – ‘ఎక్స్ ప్రెస్ నుండి దిగి ప్లాట్ ఫాం మీద కూర్చున్నవారిలో కొందరి ఫొటోలు కూడా ఉన్నాయి’. ముఖ్యంగా – మేము కూర్చున్న బెంచ్ పైన ఆశీనులైన యువజంట, వృద్ధజంటలను ఇట్టే గుర్తుపట్టాము మేము. “మాస్టారూ! ఎక్స్ ప్రెస్ నుండి దిగిన జనంలో వీళ్ళూ ఉన్నారు. ఈ జంటలు రెండూ మేము కూర్చున్న బల్లపైనే కూర్చున్నాయి” ఎక్సైటింగ్ గా అన్నాడు కిశోర్. ఔనన్నట్టు తలూపాను నేను.
ఈసారి ఆశ్చర్యపోవడం ఎస్సెమ్ వంతు అయింది. “అదే నిజమైతే...ఇది గొప్ప అద్భుతమేనని చెప్పాలి. లోగడ పేరా-నార్మల్ ఫోర్సెస్ ని గురించి కొన్ని కథలు చదివాను నేను. మీరు చెబుతున్నది వింటూంటే వాటిని నమ్మాలనిపిస్తోంది సుమా!” అన్నాడు.
పత్రిక లోపలి పేజీలో ఆ ప్రమాదంలో బ్రతికి బైటపడ్డ పిల్లల ఫొటోలు కూడా ప్రచురింపబడ్డాయి. వాటిని చూడగానే సంభ్రమంతో, “ఓఁ...!” అన్నాను నేను అప్రయత్నంగా. కారణం – ఆ చిన్నారులు మా బెంచ్ పైన కూర్చున్న పాప, బాబే!...ఆ పసివాళ్ళు ఎవరి తాలూకో, ఏ ఊరికి చెందినవారో తెలియక ప్రభుత్వం వారిని చిల్డ్రన్స్ హోమ్ కి తరలించినట్టు రిపోర్ట్ లో ఉంది.
పత్రిక అంతటితో ఆగలేదు...ఇప్పుడు – ఇరవయ్యేళ్ళ తరువాత – ఆ పిల్లలు పెద్దయి ఎలా ఉంటారోనన్న చిత్రకారుడి ఊహాగానంతో వారి కంప్యూటర్-జెనరేటెడ్ ఫోటోగ్రాఫులను కూడా ప్రచురించింది.
కుతూహలంతో వాటి వంక చూసిన నేను తృళ్ళిపడ్డాను.
ఆ ఫోటోలు - నాది, కిశోర్ దీను...!!!
******
