మహేశ్వరుడు పరంధాముని కధనం ద్వారా ఈ విడ్డూరం తెలుసుకొని కుమారుని వారింప స్కందగిరిని దర్శిస్తాడు . తండ్రి ఆగమనం తనయునకు పరమానందభరితమవుతుంది . జనకుని ఆనతి మేరకు స్కందుడు సృష్టి కర్తను బంధవిముక్తుని చేస్తాడు . అజ్ఞానం తొలిగిన బ్రహ్మదేవుడు వినయశీలుడై , తన తప్పును గ్రహించి శివకుమారునకు శరణాగతుడవుతాడు .
తండ్రికి తనయుడి పాండిత్య ప్రకర్ష తెలుసుకోవాలన్న పితృసహజమైన ఉబలాటం మదిని జనిస్తుంది . పరాత్పరుడు ప్రణవ రహస్యం వివరించమని షణ్ముఖుని ఆదేశిస్తాడు . మంత్ర రహస్యం బహిర్గతం చేయటం పధ్ధతి కాదు గనుక బాలుడైనా తాను గురు స్థానం లో ఉండి జగదీశ్వరుడికే తారక మంత్రం వివరించాలనుకుంటాడు సుబ్రహ్మణ్యుడు . తండ్రిని మించిన తనయుడి ఆలోచన అభయంకరుడికి ఆమోదయోగ్యం అవుతుంది .
నేటి ‘ కుంభకోణం’ పట్టణానికి చేరువై యున్న ‘ స్వామి మల’ అను క్షేత్రమున సుబ్రహ్మణ్యుడు సదాశివునకు ‘ ప్రణవ’ రహస్యమును వివరించాడు .
కుమారస్వామి ‘ గురుస్వామి’ స్థానం లో ఆసీనుడై — సనక సనందాదులకు , కేవలం మౌన వ్యాఖ్య ద్వారా సమస్త జ్ఞానమును అందించిన శుద్ధ చైతన్య స్వరూపుడైన చిదంబరేశ్వరునికే ప్రణవార్థమును విశ్లేషించాడు .
పరాత్పరునే శిష్య స్థానం లో నిలిపిన షణ్ముఖుడు ‘ స్వామినాథుడై ‘ భక్త జన హృదయాలలో కొలువైనాడు .
పరంధాముడు , పరమేష్ఠి, సమస్త దేవతా గణం ఈ అపూర్వ దృశ్యమును తిలకించి తన్మయులైనారు .
పరాత్పరుడైనా ప్రేమకు వశీభూతుడే . స్కందుని విజ్ఞత , సర్వజ్ఞత సదాశివుని పితృహృదయమును పాలవలె పొంగింపజేసినవి .
శిష్య స్థానం లో కూర్చున్న శివుడు ప్రణవ రహస్యం వింటున్నంత సేపు లక్షణయుక్తంగా ముక్కును మూసుకున్నాడు . శివ చైతన్యం సమస్త జీవ కోటికి ఆధారం . అలాంటి బ్రహ్మాండ నాయకుడు కొంత సేపైనా ముక్కు మూసుకున్నందువలన విశ్వం లోని ప్రాణులన్నీ చైతన్య రహితమై , చేష్టలుడిగి నిశ్చలమైనాయి .
శివుడు శిష్య భంగిమను వీడిన పిదపే సర్వ లోకాలు చైతన్య వంతమైనాయి .
తండ్రిని శిష్య స్థానం లో కూర్చుండబెట్టిన కుమారస్వామికి ఒక శాపం ఉందంటారు . ఏ ఆలయం లో నైనా కార్తికేయుడు నిలబడి దర్శనమిస్తాడు . ఇది శివుని శాపమని కొందరి అభిప్రాయం .
సదాశివుని తనయులిరువురూ తండ్రికి ఏమాత్రం తీసిపోరు . ఓంకార స్వరూపుడు వినాయకుడు .
నిండైన శివతేజమే షణ్ముఖుడు . ఇరువురిలో అన్నదమ్ములన్న అన్యోన్యత ఉంది . ఒకరి గురించి మరొకరికి స్పష్టమైన అవగాహన ఉంది . సోదరులిద్దరూ శుద్ధ చైతన్య స్వరూపులే .
ఒకనాడు బ్రహ్మ మానస పుత్రుడు సత్యలోకం జేరి తండ్రికి నమస్కరించాడు . చతుర్ముఖుడు తనయుడి చేతిలో ఒక ఫలము నుంచి , అది జ్ఞాన ఫలమని , తనకు అన్ని విధాలా నచ్చిన వారి చేతిలో ఆ పండు ఉంచామని చెబుతాడు .
సత్య లోకం నుండి నారదుడు తిన్నగా కైలాసం చేరుతాడు . ఆ పండును పరమేశ్వరునకు సమర్పించి , అర్హత గల వాని చేతిలో దానిని ఉంచామని బ్రహ్మ అభిప్రాయమును వ్యక్తం చేస్తాడు .
ఇది చిత్రమైన సంకట పరిస్థితి . గణేశుడా ? షణ్ముఖుడా ? —--- ఎవరికీ ఆ జ్ఞాన ఫలమును ప్రసాదించాలి ? ఇరువురూ వివేక బ్రహ్మలే . శుద్ధ చైతన్య స్వరూపులే . ఒకరిని అవునంటే మరొకరిని కాదన్నట్లేగా !
ఈ సమస్యకు నారదుడు ఉపాయం చెబుతాడు . అనంత విశ్వమును తృటిలో చుట్టి రాగలిగిన వాడే పండును పొందగలడన్న దేవర్షి మాట పూర్తి గాకుండానే షణ్ముఖుడు శిఖి వాహనం పై వినీల విశ్వం లోకి ఉల్కల్లా దూసుకు పోతాడు . ఈ పరిణామం తో మూషిక వాహనుడైన కుబ్జ రూపుడు విషణ్ణ వదనం తో మిన్నకుండి పోతాడు . వినాయకుని మనోగతం గ్రహించిన నారదుడు ‘ సూక్ష్మం లో గల మోక్షాన్ని’ సూచన ప్రాయం గా తెలియ జేస్తాడు .
బ్రహ్మాండ నాయకుడైన పరమేశ్వరుడు , ప్రకృతి స్వరూపిణి అయిన పరమేశ్వరి ఈ చరాచర జగత్తుకు ఆధారం గనుక వారిని ముమ్మారులు చుట్టి వచ్చిన వారు విజేతలగుట తథ్యమే కదా !
నారదుని సూచన అక్షరాలా పాటించిన సూక్ష్మగ్రాహి వినాయకుడు విజేత కావటం ‘ కుమారుని’ కోపానికి, అలకకు కారణమవుతుంది . జ్ఞానఫలం తనకు దక్కలేదన్న ఉక్రోషం తో షణ్ముఖుడు కైలాసం వీడి నేటి ‘ పళని ’ ప్రాంతం లో సన్యాసి రూపం లో భీష్మించుకుని కూర్చుంటాడు . ( పళని కొండపై హిడింబాసురుని అనుగ్రహించిన కారణం గానే నేటికీ సుబ్రహ్మణ్యుని భక్తులు కావడి మోసి కైవల్య పదమీయమని స్వామిని వేడుకుంటాడు )
అలిగిన తనయుని అనుతాపము తీర్చుటకు అంబ కైలాసం వీడి ‘పళని ‘ చేరుకుంటుంది . తల్లి అనునయంగా చెప్పిన మాటలు కార్తికేయుని మనసును కరిగించలేకపోయాయి .
పంతము వీడని పరమేశ్వర పుత్రుడు పళని నుండి ఓ అటవీ ప్రాంతమునకు అరుదెంచాడు . ఆ ప్రాంతమే నేటి బళ్లారి లోని సాం డూరు . పరమేశ్వరి పుత్రుని అనుసరిస్తూ వచ్చి ‘ నా జ్ఞాన క్షేత్రమును గ్రోలిన నీవు నా పిలుపును నిర్లక్ష్యం చేయుట తగదు ‘ అని మందలించింది . అందుకు సమాధానంగా అంబ తనయుడు ‘ ఇది నీ జ్ఞాన క్షీరము ‘ అని రక్త రూపమున తల్లి పాలను క్రక్కివేశాడు . ఈ సంఘటన లౌకిక దృష్టికి విచిత్రంగా , సత్యదూరంగా ఉన్ననూ ఇందులో గొప్ప పరమార్థము ఇమిడి ఉంది . ‘ ఈ కర్మ భూమిని జ్ఞాన క్షేత్రముగా మలచి విశ్వమునకే తలమానికంగా తీర్చిదిద్దాలన్నది షణ్ముఖుని సంకల్పం. ఆ సంకల్ప ఫలితమే పై సంఘటన .
