કશ્મકશ-૫
(હવે તેઓ નવેસરથી શરૂઆત કરવાનો અને એકબીજા સાથે સારી રીતે વાત કરવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યા હતા. દીકરાના ઘરે લડવા માટે કોઈ મુદ્દો નહોતો.)
હિરેનને અહીં તેની પુત્રવધૂ દ્વારા તૈયાર કરવામાં આવેલા ભોજનમાં કોઈ ઉણપ જોવા મળતી ન હતી. દીકરાના ઘરે રહેતા હોવાથી તેમને કામમાં કોઈ તકલીફ પડતી ન હતી. હરીશ અને હેમાંગીની એમને અહીં કોઈ કામ કરવા દેતા નહિ. અહીં એક જ સમસ્યા હતી, તે સમય પસાર કરવાની હતી. બાળકો દિવસ દરમિયાન થોડીવાર તેમની સાથે વાતો કરતા અને રમતા. તે પછી તેઓ તેમનું હોમવર્ક કરશે.હરીશ સાંજે થાકીને ઘરે પરત ફરતો. થોડો સમય તેના માતા-પિતા સાથે વાત કર્યા બાદ તે તેની પત્ની અને બાળકો સાથે સમય વિતાવતો.
હિરલ અને હિરેનને અહીં આવ્યાને એક મહિનો થઈ ગયો હતો. તેમને તેનું જૂનું ઘર યાદ આવી ગયું. એક દિવસ હિરેને પણ હરીશને ધીમી મૃદુ ભાષામાં કહ્યું, "દીકરા, અમને અહીં આવ્યાને ઘણો સમય થઈ ગયો છે." "ક્યાં પપ્પા... એક મહિનો જ થયો છે." "દીકરા, એક મહિનાનો સમય શું બહુ નથી."
"હું પપ્પા જાણું છું, પણ એ મહીનો કાંઇ વધારે પડતું નથી શું તમે અમારી સાથે અહીં વધુ રહી ન શકો." હવે આગળ બોલવાનો કોઇ અવકાશ નહોતો. હિરેન અને હિરલને વધુ એક મહિનો અહીં રહેવાની ફરજ પડી હતી. તે સમયે, હિરેન અને હિરલ તેમની વચ્ચેના અણબનાવને ભૂલીને સાથે રૂમમાં રહેવાની આદત પડી ગઈ હતી.
તેઓ સાંજે સાથે ફરવા જતા અને સાથે બેસીને તેમની સુખ દુ:ખની વાતો કરતા. આ જોઈને હરીશ ખૂબ જ ખુશ થતો. સાંજનું ભોજન કર્યા પછી પણ તેઓ એકબીજા સાથે લાંબા સમય સુધી વાતો કરતા હતા.
બે મહિના પછી હરીશ પોતે તેમને મૂકવા ઘરે આવ્યો. આટલા લાંબા સમય પછી તેને બાળકો અને વહુથી દૂર જવાનું પસંદ નહોતું.હરીશને બહુ રજા ન હતી. ઘર સાફ કરવામાં બે દિવસ વીતી ગયા. મમ્મી-પપ્પા સાથે મળીને તેણે આખું ઘર ગોઠવ્યું હતું. જતા પહેલા, તેણે બપોરે તેમના માટે ટીવી પણ ચાલુ કરાવ્યું હતું. તેમને વિદાય આપતી વખતે તે ખૂબ જ ખરાબ અનુભવી રહ્યો હતો. હરીશના પરિવાર સાથે બેમહિનાનો સમય વિતાવ્યા બાદ હવે હિરલ અને હિરેનને અહીં એકલા રહેવાની તક મળી રહી હતી.
મૌનની દીવાલ તોડી દે તું, સ્પર્શની સુખદ અનુભૂતિ કરાવી દે તું,
આ બાગબાન તણા સ્પર્શે મહેકે પૂરો બાગ, મારા જીવનબાગને મહેકાવી દે તું,
રંગોની પૂરી સૃષ્ટિથી, રંગીન મારું જીવન બનાવી દે તું,
દરેક મોસમમાં મહેકી શકે, એવો જિંદગીનો ગુલઝાર બનાવી દે તું,
ભેદ શા માટે આપણા વચ્ચે, બસ દિલની અભેદ દીવાલોને તોડી દે તું.
હરીશને રાતની ટ્રેન હતી. જમ્યા બાદ તે ઘરેથી નીકળી ગયો હતો. હરીશના જતાની સાથે જ હિરેન તેના રૂમમાં આવ્યો અને હિરલ તેના રૂમમાં ગઈ. આટલા સમય પછી તેણે પોતાના રૂમમાં ટીવી ચાલુ કર્યું. હિરેનને આજે એકલા ટીવી જોવાનું મન થતું ન હતું. થોડી વાર પછી ટીવી બંધ કરીને તે હિરલના રૂમમાં આવ્યો અને બોલ્યો, "આજે બાળકો વિના બહુ સુનું સુનું લાગે છે."
"તમારી વાત સાચી છે. હવે આ ઉંમરે પરિવારનો સાથ હોવો ખૂબ જ જરૂરી છે. હવે આપણે તેમની સાથે રહેવું જોઈએ." તેમને પણ પોતાની રીતે જીવન જીવવાની તક આપવી જોઈએ,” હિરેને કહ્યું.
બંને એક સાથે બેઠા અને એકબીજાની વાતો કરવા લાગ્યા ત્યારે મનમાંથી ટીવી જોવાનો વિચાર નીકળી ગયો. હિરલે કહ્યું, ઘડિયાળમાં જુઓ, દસ થવા જઈ રહ્યા છે. હવે આપણે સુઈ જવું જોઈએ." હિરેન ઉભો થઈને બીજા રૂમમાં આવ્યો. થોડી વાર પછી તે હિરલના રૂમમાં પાછોઆવ્યો.
"શું થયું?" "મને રૂમમાં એકલા રહેવું ગમતું ન હતું. હું પણ અહીં સૂઈ જઈશ ?" "તમે શું વાત કરો છો ? આ ઘર તમારું છે. આમાં પૂછવાની શું જરૂર છે ?" હિરલે કહ્યું, હિરેન ખુશ થઈ ગયો અને ત્યાં જ સૂઈ ગયો. થોડી જ વારમાં તેના નસકોરા ગૂંજવા લાગ્યા. હવે તેના નસકોરા હિરલને જરાય પરેશાન કરતા ન હતા.
મુંબઇ પરત આવ્યા પછી હરીશને પણ ખાતરી થઈ ગઈ હતી. તેણે તરત જ માતા-પિતા વચ્ચે ઉભી રહેલી મૌનની દિવાલને તોડી નાખી. હિરલ અને હિરેનને હવે એકબીજાથી કોઈ ફરિયાદ નહોતી. આ ઉંમરે તેમની એકબીજા સાથેની નિકટતાને તેમને એક પ્રકારની નવી ઉર્જા આપી રહી હતી.
અવાજ સંભળાયો – પણ સંભળાયો નહીં
કારણ કે દિલના બધા દરવાજા બંધ હતા
તે પણ અવાજ સાંભળવા માંગતા હતા,
પણ મૌનમાં, પગલાં ક્યારેક પાછળ રહી જાય છે.
DIPAK CHITNIS (dchitnis3@gmail.com)
