*ઈજ્જતદાર ઘરાના* વાર્તા... ૧૯-૧-૨૦૨૦
અમુક દુનિયા માં તૂટયા ફુટયા ઘરમાં રહેતા હોય તો પણ એ લોકો ને પણ ઈજ્જત બહું વહાલી હોય છે... તેમને ઘર ભલે માટીનું તૂટેલું હોય પણ ઈજ્જત આબરૂ જીવન મરણનો સવાલ બની જાય છે....
અને એટલે જ એ લોકોને ઈજ્જતદાર ઘરાના ના કહેવાય છે....
એક આગવી ઈજ્જત હોય છે અને તેમાં એમનું સ્વાભિમાન હોય છે, એવી જ રીતે દરેક માણસ ની એક અલગ ઈજ્જત હોય છે. ત્યાં તેમની પોતાની અંગત સ્મૃતિ સાચવીને રાખી હોય છે. તેમની તેમના આ દિલ અને ઈશ્વર સિવાય કોઈનો પણ ડર હોતો નથી. એ વ્યક્તિ ઈજ્જત માટે મૃત્યુને પણ વહાલું કરી લે છે અને ઘરની ઈજ્જત બચાવવા કોઈને મોતને ઘાટ પણ ઉતારી દે છે.....
નંદુ માસી ભરજુવાનીમાં વિધવા થયેલા પણ એક નાનો દિકરો અરજણ હતો એને જોઈને દુઃખના દહાડા પૂરા કરતા હતા કે કાલ અરજણ મોટો થશે ને સુખનો સૂરજ ઉગશે....
એમનું એક તૂટ્યું ફૂટ્યું ઘર હતું પણ એ એમની ઈજ્જત આબરૂ નો સહારો અને આધાર હતું...
નંદુ માસી એ ગામનાં ખેતરમાં દાડિયા મજૂરી કરી ને અરજણને મોટો કર્યો...
અને બાજુના ગામની દીકરી ભગવતી જોડે અરજણ નાં લગ્ન કરાવ્યા....
હવે નંદુ માસી ને થોડી રાહત થઈ...
અને એક વર્ષમાં એક દિકરો થયો...
સુખનો ઓડકાર ખાય ત્યાં એક દિવસ ગામના ખેતરમાં કામ કરવા ગયેલા અરજણને સાપ કરડ્યો ને એ મૃત્યુ પામ્યો...
નંદુ માસી ના માથે આભ ટૂટી પડ્યું...
જુવાનજોધ વહું ને સંભાળવાની...
એને પિયર જવા કહ્યું પણ એણે ના કહી કે તમે જ મારી દુનિયા અને પિયર છો...
નંદુ માસી એ એક રાત્રે વિચાર્યું કે ગામમાં મેં મારા પતિ અને પુત્ર ગુમાવ્યા તો શહેરમાં જઈને કંઈક કમાણી થાય તો આ નાનકા ની જિંદગી સુધરી જાય અને ભણાવીએ તો કંઈક નોકરી એ લાગે.... તો કંઈક દહાડા સુધરે...
સવારે ભગવતી ને વાત કરી અને સાસુ વહુ ગામડે થી જરૂરી ચીજવસ્તુઓ લઈને ઘરની જવાબદારી બાજુવાળા ને સોંપી અને તૂટ્યા ઘરને બંધ કરી ને અમદાવાદ આવ્યા...
અમદાવાદ આવીને એક ઝુંપડપટ્ટી માં તૂટ્યું ઝુપડુ ભાડે લીધું....
અને બીજા દિવસથી સોસાયટીમાં કામ શોધવા માટે સાસુ વહુ નિકળી પડ્યા....
એક બંગલામાં વાળા બહેન ને દયા આવી ને વાસણો ઘસવાનું અને કંપાઉન્ડ સાફ સફાઈ કરવા રાખ્યા...
નંદુ માસી અને ભગવતી નું કામ ચોખ્ખું જોઈ ને આજુબાજુ ના બે ત્રણ બંગલામાં કચરા પોતા અને વાસણો ઘસવાનું કામ મળ્યું...
જો કોઈ વસ્તુ કે રૂપિયા પડ્યા હોય તો પણ એને હાથ પણ ના લગાવે...
આવી ઈમાનદારી જોઈને બીજા કામ મળ્યા...
નંદુ માસી ભગવતી ને એકલી ના મૂકે એમને કોઈ માણસો પર ભરોસો નહોતો...
કોઈ કોઈ બંગલામાં થી વધેલું ખાવાનું મળે તો સાસુ વહુ ઘરે લઈ જઈ ને વહેચીને જમી લે જેથી એક ટંક જમવાનું ના બનાવું પડે...
આમ કરતાં થોડા ઘણાં રૂપિયા ભેગા થયાં એટલે ગામડે જઈ ને એ તૂટ્યું ઘર સરખું કરાવી દીધું ...
અને બીજા રૂપિયા સાચવીને રાખી દીધાં...
એક દિવસ એક બંગલામાં કામ કરવા ગયાં તો માલકિન પોતાનાં પિયર ગયાં હતાં છોકરાઓ સાથે...
નિમેશ ભાઈ સાહેબ ઉપર રૂમમાં હતાં...
એમણે નંદુ માસીને કહ્યું કે આપ નીચે રાતનાં વાસણો ઘસી નાંખો અને આપની વહું ને ઉપર કચરા પોતા કરવા મોકલો ..
પછી મારે ઓફીસ જવાનું છે...
નંદુ માસી કહે સારું સાહેબ...
ભગવતી ત્રણ વર્ષ નાં નાનકા ને લઈને ઉપર કચરા પોતા કરવા ગઈ ...
નિમેશ ભાઈ તકની રાહ જોઈ ઉભા હતા...
જેવી ભગવતી ઉપર આવી નાનકા ને નીચે બેસાડ્યો...
નિમેશ ભાઈ એ ભગવતી ને પકડી ને પલંગ માં પટકી...
ભગવતી એ બૂમાબૂમ કરી અને નાનકો પણ ચીસો પાડીને રડવા લાગ્યો...
નંદુ માસીને કાને અવાજ અથડાયો..
એ વાસણો પડતાં મૂકીને ઉપર દોડ્યા..
ઉપર આવીને જોયું તો ભગવતી ની ઉપર સાહેબ ઝંબૂળી રહેલા અને ભગવતી છૂટવા તરફડી રહી હતી...
નંદુ માસી એ આજુબાજુ નજર નાખી અને ફૂલદાની ઉપાડી અને સાહેબ ના માથામાં જોરથી ફટકારી દીધી...
અને ભગવતી અને નાનકા ને લઈને એ તૂટી ફૂટી ઝુંપડી માં આવ્યા અને ભગવતી ને કહે હાલ વહું આપણાં અહીં ના અંજળપાણી ખૂટી ગયા...
રૂપિયા અને જરૂરિયાત ની ચીજવસ્તુઓ લઈ લો...
અને સામાન લઈને કાલૂપૂર સ્ટેશન પર આવી ગાડીમાં બેસીને પોતાના ગામમાં પહોંચી ગયા...
ગરીબી ની ઈજ્જત સાચવતુ એ ઘર એમનો મહેલ હતો...
ઘરમાં પહોંચી ને નંદુ માસી એ શાંતિ નો શ્વાસ લીધો...
ભાવના ભટ્ટ અમદાવાદ.....
