मेहतांबरोबरची मिटींग छान झाली. जोसेफच्या कल्पना आणि प्लॅन्समुळे स्वतः मेहता आणि रोशनी दोघेही भारावुन गेले होते. रोशनीतर कधी नव्हे ते एखाद्या लहान मुलीसारखी ए़क्साईट झाली होती. कधी एकदा आपले हे फॅन्सी शोअरुम पुर्ण होतेय असे तिला झाले होते.
जोसेफ हॉटेलमध्ये आला तेंव्हा कमालीच्या तणावाखाली होता. पण मेहतांच्या दिलखुलास वागण्याने त्याच्या मनावरील दडपण कमी झाले.
“रोशनी अगदीच काही वाईट नाही”, जोसेफ विचार करत होता..”लुक्स वाईज.. येस..बट शी गॉट ब्रेन्स.. नो वंडर, मेहतांनी ऑटोमोबाईल प्रोजेक्ट निर्धास्तपणे रोशनीवर सोपवला होता.
व्हॉट अ वेस्ट..काही दिवस…ऍन्ड देन.. आय हॅव टु हुक हर.. ऍन्ड देन.. आय हॅव टु किल हर..”
***********
..”मला माफ करा हं..मला जरा लवकर निघावं लागेल, एक महत्वाची मिटींग ठरते आहे.. तुम्ही चालु ठेवा..” मेहता फोन वरचे बोलणे आटोपल्यावर म्हणाले..
“ओ.के. डॅड, थॅक्स वेळ काढल्याबद्दल..” रोशनी
“माय प्लेझर डिअर.. बाय द वे, मी तुझी गाडी घेउन जाऊ का? मी ड्रायव्हरला काही कामांसाठी पाठवले होते.. पण आत्ता मला निघावेच लागेल. तो आला की मग तु माझी गाडी घेउन जा..”, मेहता
“नो प्रॉब्लेम डॅड.. घेउन जा तुम्ही गाडी..” रोशनी चिअरफुल चेहर्‍याने म्हणाली.. “आणि तुमच्या गाडीला उशीर झाला तरी हरकत नाही, मि.जोसेफ सोडतील मला”
“ऑलराईट देन, आणि गुड न्युज जोसेफना तुच दे.. अफ़्टर-ऑल तुच त्याची बॉस आहेस.. नाही का?” मेहता जागेवरुन उठत म्हणाले..
“ओ.के. डॅड..”, रोशनी
“सो लॉग देन.. गुड बाय..” असं म्हणुन मेहता तेथुन बाहेर पडले..
“..च्यायला हा बेबी एलिफंट बसायचा का आपल्या गाडीत?“, जोसेफने क्षणभर विचार केला.. पण त्याच वेळेला त्याला दोन गोष्टींची जाणीव झाली एक म्हणजे रोशनीने त्याच्यावर दाखवलेला विश्वास आणि दोन म्हणजे प्रथमच त्याला रोशनीबरोबर एकांतात मिळालेला वेळ. “ही संधी सोडुन चालणार नाही..” तो मनोमन उद्गारला
“सो!!. व्हॉट्ज़ द गुड न्युज”, चेहर्‍यावर उत्सुकता दाखवत जोसेफ म्हणाला..
“वेल.. डॅड वॉंट्स यु टु हॅन्डल द कंम्प्लीट प्रोजेक्ट विथ मी..इथुन पुढे तु मला डायरेक्ट रिपोर्ट करशील..”, रोशनी
“वॉव..फॅन्टास्टीक..” जवळ जवळ जागेवरुन उठतच जोसेफ म्हणाला..”थॅंक्यु सो मच..”
“यु डीझर्व्ह इट जोसेफ. व्यक्तीशः मला सुध्दा आनंद झाला आहे. तुझ्या मध्ये ते पोटेंन्शिअल आहे, एनर्जी आहे, आणि प्रवाहाविरुध्द काही करण्याची इच्छा पण आहे. ’रोशनी एन्टरप्राईज’ ला तुझ्यासारख्याच लोकांची आवश्यकता आहे..”, रोशनी
पुढचा जवळ जवळ एक तास रोशनी आणि जोसेफ बोलत होते. बोलण्याचा विषय बहुतेक वेळा ऑटोमोबाईल हाच होता. परंतु दोघांनाही ह्या चर्चेतुन घेण्यासारखे बरेच काही होते. जोसेफला स्वतःला आपण रोशनीशी इतक्यावेळ बोलतो आहोत ह्याचे आश्चर्य वाटत होते. इतक्यावेळ बोलल्यानंतर निदान तिच्याबद्दल वाटणारी किळस, घृणा तरी जोसेफच्या मनातुन कमी झाली होती. वैचारीक पातळीवर तरी निदान दोघांचे सुर चांगले जुळले होते
जोसेफने घरी सोडताना रोशनी म्हणाली, “थॅक्स जोसेफ फॉर ए वन्डरफुल इव्हनिंग. खुप वर्षांनी मी इतके बोलले असेन. आज खरंच खुप मोकळे मोकळे वाटते आहे.”
“माय प्लेजर”, असे म्हणुन जोसेफ निघुन गेला..आणि ह्यावेळेस तो हे शब्द खरंच मनापासुन म्हणाला होता..
जोसेफची गाडी दुर गेल्यावर पाठीमागे लांबवर थांबलेल्या गाडीतुन काळाभिन्न ख्रिस बाहेर आला आणि खिश्यातुन फोन बाहेर काढुन त्याने नैनाचा नंबर डायल केला.
*************************************************
पुढचा महीना जोसेफसाठी कमालीचा व्यस्त गेला. रोशनीने त्याला अक्षरशः कामात मग्न करुन टाकले होते आणि जोसेफसुध्दा मनापासुन कामात बुडुन गेला होता. ऑटोमोबाईल हे त्याचे आवडते क्षेत्र होते आणि प्रथमतःच त्याला एवढ्या मोठ्या पातळीवर ह्या क्षेत्रात काम करायला मिळत होते. कित्तेक उपकरणे, वाहनांचे महागडे पार्टस, साधन-सामग्री जी त्याने फक्त ऐकली होती, वाचली होती ती त्याला आता प्रत्यक्षात पहायला मिळत होती, हाताळायला मिळत होती. रोशनीने त्याचे बहुतेक सर्व निर्णय उचलुन धरले होते त्यामुळे त्याला त्याच्या कामात हवा तो मोकळेपणा मिळाला होता. ह्या सर्व कामात आपला मुळ उद्देश जणु तो विसरुनच गेला होता.
कार्यालयातुन परतायला त्याला रोजच १२- १२.३० वाजत होते. त्या दिवशी सुध्दा तो असाच उशीरापर्यंत काम करत होता.
शरीरातले स्नायु आखडले तसे जोसेफला थकल्याची जाणीव झाली. त्याने डेस्कवरील उरलेले काम आटोपले आणि तो बाहेर पडला.
रस्तावर तुरळकच वर्दळ होती. त्यामुळे गाडीच्या आरश्यात गेले बर्‍याच काळापासुन मागे असलेली एक गाडी त्याचे लक्ष वेधुन घेत होती. ती गाडी जोसेफच्या गाडीशी वेग राखत येत होती. पहिल्यांदा जोसेफने दुर्लक्ष केले पण नंतर नंतर मात्र ती गाडी आपला पाठलागच करत आहे ह्याची त्याला खात्रीच पटली.
त्याने आपल्या गाडीचा वेग कमी केला आणि रस्त्याच्या कडेला उभी केली. मागची गाडी सुध्दा काही अंतर ठेवुन थांबली होती.
जोसेफ गाडीतुन खाली उतरला आणि त्या गाडीच्या दिशेने जाऊ लागला. त्या गाडीच्या काचा काळ्या असल्याने आतमध्ये कोण आहे ह्याचा काहीच अंदाज येत नव्हता.
त्याने गाडीच्या खिडकीच्या काचेवर टकटक केले.
गाडीची काच हळु हळु खाली जाऊ लागली आणि त्याच वेळेस त्याच्या मानेच्या आणि डोक्याच्या मध्ये कसल्यातरी लोखंडी जाड वस्तुचा वार झाला.
जोसेफ खाली कोसळला. कोसळताना गाडीच्या हळुवार उघडणार्‍या खिडकीच्या काचेच्या मागे त्याने नैनाचा चेहरा पाहीला आणि त्याच वेळेस त्याच्या डोळ्यासमोर अंधेरी आली.
***************************************
जोसेफला जाग आली तेंव्हा तो स्वतःच्या घरातच होता. त्याचे डोके जबरदस्त ठणकत होते. तो डोक्यावर हात धरुन सावकाश उठुन बसला. रात्रीच्या प्रसंगाचा विचार करत असतानाच स्वयंपाक घरातुन नैना कॉफीचा कप घेउन बाहेर आली.
नैनाला बघीतल्यावर त्याची तळपायाची आग डोक्यात गेली. ताडकन तो उठुन नैनाच्या दिशेने जाऊ लागला, पण त्याच वेळेस नैनाच्या मागुन येणारा ख्रिस त्याच्या नजरेस पडला आणि त्याची पावलं जागच्या जागी थिजली.
“ह्याचा अर्थ काय समजायचा मी नैना?”, तडफडत जागेवर बसत जोसेफ म्हणाला..
“कॉफी घे..” नैना थंड स्वरात म्हणाली.
“ह्याच अर्थ काय नैना?”, जोसेफ परत म्हणाला..
“ह्याचे दोन अर्थ.. एक, तुला तुझ्या कामाची जाणीव करुन द्यायची. तुला तेथे नोकरीला तुझे ज्ञान पाजळायला लावलेले नाही जोसेफ, नाही रोशनी एन्टरप्रायझेसचा प्रॉफीट करुन द्यायला. हा फटका पुढचा महीनाभर तरी तुला तुझ्या कार्याची आठवण करुन देईल. आणि दुसरा, तुझ्यावर झालेला वार हा रोशनीवर कितपत होतो ते पहायचे. तुझ्या भडवेपणाचा तिच्यावर काही उपयोग झाला आहे का नाही ते पहाण्याचा..”, नैना म्हणाली.. “असो.. तुला फार दुखत असेल ना रे.. मी म्हणले होते ख्रिसला जरा हळुच मार म्हणुन..पण त्याचा हळु म्हणजे ना!!… तु आता जरा चार दोन दिवस आरामच कर. ऑफीसला जाऊच नकोस. बघुयात तुला नं भेटुन ती बेबी एलीफंटची चलबिचल होते की नाही ते..”
जोसेफला अजुन काही विचारायचे होते, पण त्याचे शब्द बाहेर पडायच्या आधीच त्याला सोडुन नैना बाहेर पडली आणि पाठोपाठ ख्रिस..
*************************************************
नैनाने आपले पत्ते योग्य वेळेस, योग्य ठिकाणी टाकले होते आणि ह्याचा प्रत्यय नैनाला जोसेफ कार्यालयात न येऊन दोन दिवसांतच आला.
सकाळी नैना आपल्या डेस्कवर कामात मग्न होती त्यावेळेस इंटरकॉम खणखणला..
“नैना..”
“येस मॅम..”
“मि.जोसेफ आले आहेत ऑफीसला?”
“नो मॅम, दोन दिवस झाले ते आले नाहीत ऑफीसला”
“काही फोन?”
“नो मॅम..”
“………..”
“प्लिज फोन करुन विचार, काही अर्जंट मिटींग्स आहेत, त्यांचे इथं असणे आवश्यक आहे.”
“ओ.के मॅम..” असं म्हणुन नैनाने फोन ठेवुन दिला.
त्यानंतर जवळ जवळ ३० मिनीटांनी तिने रोशनीला फोन लावला. नैनाच्या डेस्कवरुन आलेला फोन ३-४ रिंग्ज् वाजल्याशिवाय रोशनी उचलत नसे, पण ह्या वेळेस पहिल्याच रिंगमध्ये रोशनीने फोन उचलला..
“मॅम, मि.जोसेफवर चोरीच्या प्रयत्नात असलेल्या काही चोरट्यांनी हल्ला केला..”
“ओ माय गॉड, इज ही ऑल राईट?”
“येस मॅम.. ते ठिक आहेत. थोडी डोक्याला दुखापत झाली आहे, पण ही इज ऑल राईट. दोन दिवसांनी येतील ते ऑफीसला आणि वेळवर कळवु न शकल्याबद्दल त्यांनी दिलगीरी व्यक्त केली आहे..”
दोन क्षण शांततेत गेले आणि मग रोशनी म्हणाली..
“नैना, जोसेफ कुठे रहातात तुला माहीत आहे?”
“येस मॅम, ऑफीस रेकॉर्ड्समध्ये त्यांचा पत्ता आहे. आणि तो भाग मला माहीत आहे..”
“ठिक आहे तर, दुपारी शक्य असेल तर आपण जाऊ त्यांच्याकडे. यु..नो.. ही इज आवर की-रिसोर्स फॉर द ऑटोमोबाईल प्रोजेक्ट.. ”
“येस मॅम.. आय अंडरस्टॅन्ड..”
रोशनी आत्ता तिच्या घरी असती तर तिने दोन-चार उंच उड्या मारल्या असत्या, किंवा जोरजोरात ओरडली असती. परंतु तिने आपल्या मनावर ताबा ठेवला आणि मोबाईलवर लगेच जोसेफला फोन लावला.
***********************************************
[क्रमशः]
