पोस्टमार्टमचे रिपोर्ट्स आणि इतर जुजबी तपास पुर्ण होईपर्यंत तरी जॉनच्या नशीबी तुरुंगवास लिहिलेला होता… “नशीब बलवत्तर असेल तर ह्यातुन सुखरुप बाहेर पडु”.. जॉन विचार करत होता..
“परंतु नानासाहेबांचा खुन अगदी त्याच वेळेस झाला असेल तर मात्र कठीण आहे.. नानासाहेबांची बॉडी तशी बर्‍यापैकी कोमट होती ह्यावरुन तरी निदान खुन फार पुर्वी झाला असेल असे वाटत नाही…”
“पण डॉली?? तिने का केले असेल असे?? खरंच तिचा माझ्यावर संशय होता.. भावनेच्या आहारी जाऊन तिने असे केले.. की..??”.. जॉनला राहुन राहुन डॉलीबद्दल एकमत होत नव्हते.. “का केले असेल असे डॉलीने.. का????”
जॉन विचारात मग्न असतानाच इ.पवार जॉनच्या सेल पाशी येऊन उभे होते.. “काय जॉन साहेब कसला विचार करताय??”
जॉनने एकवार पवारांकडे बघीतले.. “पवार साहेब, तुम्हाला माहीती आहे ना मी हे खुन केले नाहीत.. का पकडले आहे मला?”
“अहो.. डिटेक्टीव्ह ना तुम्ही.. करा विचार करा जरा.. तुम्ही नाही खुन केले तर कोणी केले मग? अहो. पुढचा मेंदु काम करेनासा झाला असेल तर.. मागच्या मेंदुला द्याकी जरा काम..” पवार
“पुढचा काय, मागचा काय, डावा-उजवा मेंदु असता तरी.. ह्या क्षणाला सगळेच बधिर झालेले आहेत…”
दोन क्षण शांततेत गेले आणि मग जॉन अतीउत्साहाने म्हणाला.. “येस्स पवार साहेब.. येस्स.. मी सिध्द करु शकतो मी खुन नाही केले..”
“चव्हाण, जॉनला बाहेर काढ..” असं म्हणत पवार आपल्या जागेवर जाउन बसले.., “बोला जॉन साहेब, काय सिध्द करत आहात आपण?”
“साहेब, मला फक्त तो सुर्‍याचं चित्र असणारा कागद आणि मयत व्यक्तीच्या जखमांचे स्केचेस हवे आहेत.” पवारांच्या समोरच्या खुर्चीवर बसत जॉन म्हणाला
पवारांनी टेबलावरच्या फाईलमधुन पेपर काढले आणि जॉनसमोर ठेवले..
जॉनने ते सर्व स्केचेस उलटसुलट करुन नजरेसमोरुन घातले. मग त्याच्या चेहर्‍यावर समाधानाचे भाव उमटले. त्याने एक दीर्घ श्वास घेतला आणि तो पवारांना म्हणाला.. “पवार साहेब, माझ्या निर्दोषत्वाचा पुरावा ह्या स्केचेस मध्येच आहे.. बघा.. निट बघा जरा..”
पवारांनी ते कागद उलटसुलट करुन पाहीले, परंतु त्यांना त्या चित्रांवरुन काहीच मागोवा लागेना.
जॉनने त्याचा पुर्ण वेळ घेतला. पवारांना त्या चित्रावरुन काहीच बोध होत नाही ह्याची खात्री झाल्यावर तो पवारांना म्हणाला.. “हे बघा पवार साहेब, ह्या सुर्‍याकडे निट बघा. त्याच्या पात्याच्या एका बाजुला सुर्य आहे.. आणि दुसर्‍या बाजुला सिंह.. अधीक स्पष्ट करुन सांगायचे तर डाव्या बाजुला सुर्य आणि उजव्या बाजुला सिंह.. बरोब्बर?”
“हम्म..” पवार म्हणाले..
जॉनने समोरच पडलेल्या एक कोरा कागदाची सुरनळी केली. त्याच्या डाव्या बाजुला सुर्य आणि उजव्या बाजुला सिंहाचे प्रतिकात्मक चित्र काढले.
“आता हे बघा पवार साहेब, समजा मी खुनी असतो तर.. मी जेंव्हा चाकु धरीन तेंव्हा तो असा धरीन..” असं म्हणुन त्याने कागदाची ती सुरनळी पवारांसमोर धरली.. “निट लक्ष द्या.. ह्या अवस्थेमध्ये जेंव्हा हा सुरा समोरच्या व्यक्तीच्या अंगात घुसेल तेंव्हा टिल्ट अवस्थेमध्ये सुर्याची डावी बाजु वर असेल आणि उजवी बाजु खाली. म्हणजे मयत व्यक्तीच्या जखमेचा निट आढावा घेतला तर जखमेच्या वरच्या बाजुस सुर्य आणि खालच्या बाजुस सिंह यायला हवा.. बरोब्बर?”
“हम्म..” इ.पवार
आता चारही मयत व्यक्तींच्या जखमांचे स्केचेस पहा.. त्यामध्ये हे बरोब्बर उलटे आहे.. हे पहा.. असं म्हणुन जॉन ने पवारांना ते स्केचेस पुन्हा दाखवले.
“बरं मग? पण ह्यावरुन सिध्द काय होते?” पवार अजुनही संभ्रमात होते.
“सांगतो..” असं म्हणुन जॉनने कागदाची ती सुरनळी आपल्या डाव्या हातात धरली.. “आता पहा पवार साहेब.. ह्या अवस्थेमध्ये खुन झाला तर सुर्याची उजवी बाजु.. अर्थात सिंहाची बाजु वर रहाते तर डावी.. अर्थात सुर्याची बाजु खाली. ज्याने खुन केला ती व्यक्ती डावरी असली पाहीजे.. हे खुन डाव्या हाताने केले गेले आहेत पवार साहेब.. आणि मी लेफ्टी नाही..” आपली बाजु मजबुत करत जॉन म्हणाला..
पवारांनी ती चित्र पुन्हा पुन्हा तपासुन पाहीली.. “इंटरेस्टींग.. तु म्हणतोस त्यात तथ्य आहे खरं.. पण हा सबळ पुरावा म्हणुन ग्राह्य धरता येणार नाही.. आणि शेवटी मुळ प्रश्न अनुत्तरीतच रहातो.. मग खुनी कोण???”
“अरे सावंत चव्हाण आले का रे मुंबईवरुन?”, पवार म्हणाले..
“व्हय साहेब, दुपारच्यालाच आलेत, झोपले असतील घरला, येतील उद्या..” सावंत..
“अरे काय.. जा.. घेऊन या त्यांना, मुंबईमध्ये शशांकबद्दल काय काय माहीती गोळा केली आहे ती मला त्वरीत पाहीजे..” पवार म्हणाले
तासाभरातच चव्हाण चौकीत हजर झाले..
“बसा चव्हाण.. आराम झाला असेल तर जरा मुद्याचं बोलणार काय?” पवार त्रासीक चेहरा करुन म्हणाले.
“व्हय साहेब.. शशांकची बरीच माहीती काढुन आणली आहे. ’कुमार’ साहेबांचं ते एकुलते एक पोर.. कुमार साहेबांची केमीकल फॅक्टरी आहे. आपल्या पोराने कंपनीची सुत्र हाती घ्यावीत म्हणुन त्या दोघांमध्ये वारंवार खटके उडत. शशांकची असणारी वाईट संगत कुमारांना मान्य नव्हती आणि म्हणुनच एके दिवशी त्यांनी त्यांच्या एकुलत्या एक पोराला घराबाहेर काढला.
सुमनची आणि शशांकची ओळख एक-दीड वर्षांपुर्वीची. शशांकची त्याआधी कोणीतरी एक गर्लफ्रेंड होती.. साहेब.. ’माल’ होती म्हणे एकदम, पण दोघांमध्ये काय बिनसलं कुणास ठाऊक आणि तिला सोडुन शशांकने सुमनशी ओळख केली.” चव्हाण बोलत होते..
“चव्हाण, त्या दुसर्‍या पोरीबद्दल काही अधीक माहीती मिळाली काय?”, पवार
“नाही साहेब, त्या पोरीबद्दल तर अधीक काही मिळाले नाही, पण हे एक महत्वाचे मिळाले आहे”, असं म्हणुन चव्हाणांनी खिश्यातुन एक कागद काढुन पवारांसमोर धरला.
“काय आहे हे?” असं म्हणत पवारांनी तो कागद उलगडुन पाहीला आणि त्यांच्या चेहर्‍यावरचे भाव झरझर बदलत गेले..
“लग्नाचे सर्टीफिकेट.. शशांक आणि सुमनच्या रजिस्टर लग्नाचे.. एक महिन्यापुर्वीच दोघांनी कोर्ट मॅरेज केलेय.. आणि इथं त्याची कुणालाही कानोकान खबर नाही..” चव्हाण
“ओ माय गॉड.. आता लक्षात येते आहे माझ्या सगळं.. सावंत त्या जॉनला सोडा.. खरंच निर्दोष आहे तो बिच्चारा.. चव्हाण, चला गाडी काढा..”
*******************************
“माफ कर सुमन.. पण आता तुझी जायची वेळ आली.. नानासाहेब आणि भैय्यासाहेब तुझी वाट बघत आहेत..” एका अलीशान खुर्चीत आरामात बसुन डॉली म्हणत होती.
सुमन प्रचंड भितीने आणि धक्याने घाबरुन थिजुन उभी होती.
“बिच्चारी सुमन.. आधी भैय्यासाहेबांचा आणि मग आता नानासाहेबांचा मृत्यु पचवु शकली नाही आणि तिने गळफास लावुन आत्महत्या केली..” समोरुन एक पाठमोरी आकृती सुमनच्या दिशेने हातामध्ये दोर घेऊन पुढे सरकत होती.. “बाय सुमन.. गुड बाय माय डीअर वाईफ…” चेहर्‍यावरचे विकृत हास्य कायम ठेवत शशांक म्हणाला..
“थांब शशांक.. यु आर अंडर अरेस्ट..” पवार साहेबांचा धनगंभीर आवाज शशांक आणि डॉलिच्या कानावर एखाद्या वेगवान समुद्राच्या लाटेसारखा आदळला. दोघांनीही चमकुन दारात बघीतले.
दारात आपली सर्व्हिस रिव्हॉल्व्हर घेउन पवार आणि जॉन उभे होते डॉलीची आणि जॉनची नजरानजर झाली.. पण ह्यावेळेस जॉनच्या नजरेत कोरडेपणाव्यतीरीक्त तिच्यासाठी अधीक काहीच नव्हते..
******************************************
मिस्टर कुमार आणि मिस्टर परेरा एकमेकांचे बिझीनेस पार्टनर. डॉली आणि शशांक ह्या दोघांची एकुलती एक अपत्य.. वाया गेलेली.. ओवाळुन टाकलेली. बिझिनेसच्या निमीत्ताने वडीलांच्या होणार्‍या पार्ट्यांमध्ये वारंवार भेटुन एकमेकांमध्ये संबंध निर्माण झाले. परंतु पुढे कुमारांनी शशांकला आपल्या आयुष्यातुन काढुन टाकले आणि शशांक अचानक कुठेतरी निघुन गेला.
एकट्या पडलेल्या, शरीर सुखाला चटावलेल्या डॉलीला जॉनच्या रुपाने नविन पार्टनर मिळाला खरा, परंतु फारसी महत्वकांक्षा नसलेल्या जॉनकडुन तिला शरीरसुखाव्यतीरीक्त अधीक काहीच मिळत नव्हते आणि अचानक तिची भेट शशांकशी झाली.
एव्हाना शशांकने ’सुमन’ नावाचा मासा गळाला फासला होता. आवश्यकता होती ती तो मासा गट्टम करण्याची. डॉली आणि शशांक पुन्हा एकदा एकत्र आले.
त्यांच्या दृष्टीने समोर दिसणारा पैसा म्हणजे सुमन. तिच्या नावावर नानासाहेबांची जंगी मालमत्ता होती. नानासाहेबांना उडवले तर सर्व संपत्ती सुमनचीच. आणि मग सुमनशी लग्न करुन तीचा काटा काढला की सर्व संपत्ती त्याचीच..हा साधा सोप्पा विचार होता. पण मग भैय्यासाहेब? त्यांनाही मारले तर?? का नाही??
भैय्यासाहेबांना कोणी वारस नव्हता. त्यांच्या पश्चात सर्व संपत्ती नानासाहेबांचीच होणार होती. भैय्यासाहेबांचा काटा आधी काढुन मग नानासाहेबांना उडवले तर तो मोठ्ठा जॅकपॉटच होता शशांकसाठी.
पण गावातल्या दोन मोठ्ठ्या व्यक्तींचे अचानक खुन झाले तर अर्थातच पोलीसांचे लक्ष ’संपत्तीसाठी होणारे खुन’ म्हणुनच केंद्रीत झाले असते. आणि म्हणुनच मग शशांकने नविन डाव आखला. सिरीयल खुनांचा. त्याच उद्देशाने तो प्रवासी बसने शहरात दाखल होत होता. त्याचे नशीब म्हणा किंवा शेवंतीचे दुर्दैव त्या दोघांची गाडीत भेट झाली. शशांकला नशीबाने साथ दिली आणि शेवंता स्वतःच्या पावलांनी मृत्युला कवटाळायला त्याला लॉजमध्ये घेउन गेली.
अनिताताईंना मारण्याचासुध्दा हेतु काहीच नव्हता. त्यांच्या जागी दुसरे कोणीसुध्दा असु शकले असते. परंतु त्या रात्री, अंधार्‍या वळणावर दबा धरुन बसलेल्या शशांकला अनिताताई आयतेच सावज होत्या.
त्यानंतर ह्या सिरीयल खुन्यानेच भैय्यासाहेब आणि नानासाहेबांना मारले असा आभास निर्माण करायचा. मग ह्या खुनांमध्ये कुणालातरी गुतवायचे आणि आपण नामनिराळे रहायचे असा बेत होता.
डॉलीने जॉनला ह्या केसमध्ये गुंतवण्याचा विडा उचलला. बुडती लागलेल्या एखाद्या डिटेक्टीव्ह एजंटला नव्याने भरारी घेण्यासाठी आवश्यकता असते ती प्रसिध्दीची. लोकांच्या तोंडी नाव होण्याची. आणि त्यासाठीच जॉनने हे खुन घडवुन आणले आणि काही बाही खोटे पुरावे सादर करत चर्चेत राहण्यासाठी त्यानेच हे सर्व केले हे सिध्द करायचे.
पोलीस फारसा विचार न करता सुकृतदर्शनी पुरावा पाहुन ’प्रसिध्दीसाठी’ खुन करणार्‍या जॉनला अटक करतील. सवडीने नानासाहेब आणि भैय्यासाहेबांच्या मृत्युने धक्का बसलेली सुमन स्वतःच्या राहत्या घरी गळफास घेऊन आत्महत्या करेल आणि शशांक जो सुमनचा नवरा होता तोच ह्या संपत्तीचा सर्वेसर्वा होणार होता.
डॉलीने काही करण्याआधीच जॉन स्वतःहुन तरवडे गावात दाखल झाला आणि नंतर फक्त त्याच्या हालचालींवर लक्ष ठेवण्यासाठी डॉली सामील झाली. पुढे जे योजले होते तस्सेच घडत गेले, फक्त जॉनला अडकवण्यात एकच चुक झाली..ती म्हणजे सुर्‍याच्या दोन बाजुंना असणारी वेगवेगळी नक्षी. आणि तेथेच तो प्लॅन फसला. कारण त्यावरुनच ’लेफ्टी’ खुन्याची ओळख झाली.
भैय्यासाहेबांनी मरताना जॉनला डॉलीकडे बोट दाखवुन सुमनशी संबंधीत काहीतरी असल्याचं सांगण्याचा प्रयत्न केला.. पण सुमनचे भैय्यासाहेबांनी लाडाने पाडलेले ’डॉली’ नाव आणि त्यामागचा संबंध कुणाच्या लक्षात आला नाही.
चव्हाणांनी आणलेली माहीती, डॉलीचे अचानक जॉनच्या विरोधात जाणे आणि पोलीसी सिक्थ सेन्सच्या सहाय्याने पवार खुन्यापर्यंत पोहोचले..काही क्षुल्लक घटनांवरुन पवारांनी तर्क बांधला आणि शशांक आणि डॉली तावडीत सापडले..
मास्टरमाईड.. प्रत्येक क्रिमीनल स्वतःला असेच समजत असतो..परंतु ’सद्रक्षणाय खलनिग्रहणाय’ अशी शपथ घेतलेल्या महाराष्ट्र पोलीसांना कमी लेखण्यात ते फार मोठ्ठी चुक करत असतात हेच इ.पवारांनी पुन्हा एकदा दाखवुन दिले.
********************************************
[समाप्त]
