पूजाने काही response नाही दिला त्यावर. सुवर्णाच बोलली, "Sorry, पण मला वाटलं तसं… ",
" It's OK, माझ्यात आणि विवेकमध्ये फक्त आणि फक्त Friendshipच नात राहील, याची काळजी घेईन मी.",
" ते ठीक आहे. तरी सुद्धा एक सांगते. तो जेव्हा डॉक्टरकडे treatment घेत होता ना , तेव्हा डॉक्टर सांगायचे, याची खूप काळजी घ्यावी लागेल. त्याला दुखवू नका … त्याच्या घरच्यांचं माहित नाही मला… त्याने घरचा कधी विषय काढला नाही. पण मी खूप काळजी घ्यायची त्याची, आजही घेते. तो आता बरा झाला आहे पण डॉक्टरने सांगितलं कि त्याला पुन्हा कधी depression मध्ये जाऊ देऊ नका… त्याचं मन खूप कमजोर आहे. त्याला परत धक्का सहन होणार नाही. त्याने तो एकटा पडण्याची खुप मोठी शक्यता आहे. " पूजा सगळं मन लावून ऐकत होती.
" आता हे सगळं तुला का सांगत आहे ,त्याचं कारण पण ऐक. " तो पहिल्यापासूनच मन मोकळा आहे. तरी अजून मी त्याला नीटसं ओळखलं नाही. खूप गोष्टी तो मनातच लपवून ठेवतो. तू येण्याअगोदरचा विवेक आणि नंतरचा विवेक, खूप वेगळा आहे. तो पहिल्यासुद्धा आनंदी असायचा पण आता जास्त खुश असतो, पहिल्यापेक्षा. तुझाच परिणाम आहे तो. आणि आजकाल चांगलं लिहायला पण लागलाय. तू त्याचा मोबाईल बघितला आहेस का कधी ? " ,
"नाही… का गं ",
" तुझा फोटो आहे मोबाईलवर आणि ऑफिसच्या PC वर सुद्धा. कोणी विचारलं तर सांगतो , माझी जवळची Friend आहे. याचा अर्थ माहित आहे.",
" काय ?" ,
" तो पुन्हा गुंतत चालला आहे. मला तीच भीती वाटते आहे.",
" पण मी त्याला तसं कधी बोलले नाही, प्रेमाने वगैरे." ,
" तो भोळा आहे गं. मानसी सोडून गेल्यानंतर त्याने खूप कंट्रोल केलं आहे मनावर. अजूनही आहे म्हणतो कंट्रोल. मला नाही वाटत तसं." ,
" तरीपण मी नाही गुंतणार त्याच्यात, आपोआप कसं गुंतणार ना कोणी.…. ".
दोघींचंही आता स्टेशन आलं होतं. सुवर्णा उठली. तिने bag मधून मोबाईलचे headphones काढले.
" हे बघ…मी काही त्याच्यासारखी लेखक, कवी नाही. त्याच्यासारखं बोलायला पण जमत नाही मला. तरी सांगते, मघाशी तुझ्याबरोबर बोलायचे होते म्हणून हे headphones नीट ठेवले होते bag मध्ये. कितीही नीट ठेवले तरी ते आपोआप गुंतत जातात स्वतःमध्ये. मग सोडवताना किती तारांबळ उडते आपली.… तसंच मन असते. विवेकचही तसंच आहे. आपोआप गुंतत जातो तो, मग त्यातून बाहेर बाहेर पडताना स्वतःलाच त्रास करून घेतो." स्टेशन आलं तश्या दोघी गाडीतून उतरल्या. पूजा गप्पगप्प होती. सुवर्णाला कळलं ते.
" Hey पूजा, मी काही बोलली असेन तर मनावर घेऊ नकोस. मी straightforward आहे जरा. फक्त विवेकची काळजी वाटली म्हणून बोलली.चल…. Bye. " म्हणत सुवर्णा झपझप निघून गेली. पूजा स्टेशनवरच रेंगाळत राहिली.
पुढचा दिवस, सकाळपासून पाऊस धो-धो कोसळत होता. सुवर्णा तर वैतागली होती. काय झालंय याला आज, दोन दिवस तर नव्हता…. आज कुठून उगवला कोण जाणे… ? घरातून स्टेशनला पोहोचेपर्यंत ती अर्धी भिजली होती. स्टेशनपासून ऑफिसला जाईपर्यंत पूर्ण भिजली ती. समोरचं दिसत नव्हतं इतका पाऊस होता. सुवर्णा कशीबशी स्वतःला सावरत चालत होती. ऑफिसच्या बाहेर आली तेव्हा तिला समोरून विवेक येताना दिसला. असाच चालत होता तो. ना छत्री … ना रेनकोट… भिजत येत होता. तशीच धावत ती त्याच्याजवळ गेली. आणि त्याच्या डोक्यावर छत्री धरली.
" अगं,… वेडी आहेस का तू …. भिजशील ना… ",
" हो… आणि तू काय superman आहेस… तू भिजत नाही आहेस का… " ,
" अरे… मला आवडते भिजायला.….",
" मूर्ख… stupid , … सर्दी , ताप होईल ना तुला… अक्कल आहे ना जरा. " ,
" ठीक आहे माझी आई… नाही भिजत." , म्हणत विवेक ऑफिसमध्ये घुसला पटकन, तश्याच ओल्या कपडयात.
" श्शी !!… कसा माणूस आहेस रे तू… आता असाच बसणार आहेस का ऑफिसमध्ये…. ",
" हो… ",
" ऑफिस काय तुझ्या काकांचं आहे कि माझ्या ? असाच बसणार असशील ना तर आत्ताच घरी जा परत. मला असा घाणेरडेपणा आवडत नाही.", सुवर्णा रागात बोलली. विवेक हसायला लागला. ते पाहून सुवर्णाला अजून राग आला. त्याच्या पाठीत एक धपाटा मारत ती बोलली,
" हसतोस काय रे… ? ",
" अगं… माझे एक जोडी कपडे असतात ऑफिसमध्ये. आता जाऊन बदलून येतो. आणि तुला राग आला कि मला खूप आवडते म्हणून हसलो.", सुवर्णा रागातच होती, तरी तिला हसू आलं. " जा…. पटकन change करून ये. " म्हणत सुवर्णा ऑफिसच्या आत आली.
१० मिनिटांनी विवेक आला जागेवर. " सही एकदम…. मस्त ना बाहेरचं वातावरण झालं आहे एकदम अगदी.… अजून जावेसे वाटते बाहेर पावसात.…. आलो हा मी लगेच…." म्हणत विवेक पुन्हा बाहेर जायला निघाला.
" बस खाली…अजिबात बाहेर जायचे नाही.… " विवेक खाली बसला.
" काय गं… ओरडतेस… ४ महिने तर असतो ना पाऊस… जरा गेलं तर काय झालं… ",
" अरे… कमाल आहे तुझी. आत्ताच आलास ना भिजून आणि लगेच बाहेर जायचे आहे तुला पावसात…. गप्पपणे बस खाली." विवेक शांतपणे आलेला चहा पिऊ लागला. PC चालू केला त्याने. सुवर्णाचं कामं सुरु होतं.
" तुला आवडत नाही तर बाकीच्यांना पण आवडत नाही का ? ",विवेक हळू आवाजात पुटपुटला.
" ऐकलं हा मी… काय बोललास ते. " सुवर्णा वळून बोलली.
" अजून महिना संपला नाही, आताच सुरु झाला आहे. अजून ३ महिने तरी कोसळणार आहे ना तो… मग आताच कशाला जायचे आहे तुला.", विवेकने चुपचाप चहाचा कप रिकामा केला.
" आणि २ दिवस कूठे होतास रे तू… काही पद्धत वगैरे आहे कि नाही सांगायची.… परत फोन बंद तुझा. नाहीतर out of range… कसं कळणार रे… ",
" असचं गं…. काही special नव्हतं.",
" हा… पण कूठे होतास तू … ? त्या… तुझ्या पुजुला विचारलं काल… तर तिला सुद्धा माहित नाही… ",
" हो… सकाळी आला होता call तिचा, घरातून निघताना… सांगितलं मी… " ,
" बरं… तिलाच सांग हो… तुझ्या गोष्टी, तीच जवळ आहे ना आता तुला… मर तिकडे… " सुवर्णा रागात म्हणाली आणि कामाला लागली.
विवेकने त्यावर काही response नाही दिला. सुवर्णाला राग आला होता तरी तिनेच विवेकला हाक मारली. " आता सांगतोस का ? " म्हणत तिने त्याच्या खांद्यावर चापट मारली. " आ…. " , विवेकला दुखलं काहीतरी. सुवर्णाला लगेच कळलं ते. " काय रे … काय झालं " , विवेक तसाच खांदा पकडून बसला होता.
" Sorry हा…" त्याच्या बाजूला येऊन बसली. " सांग ना… काय लागलं… ? " सुवर्णाने काकूळतीने विचारलं. " काही नाही गं, पडलो ना जरा… त्याची सुज आली आहे खांद्याला..",
" डॉक्टरकडे गेलास कि नाही ?… आणि पावसात कशाला भिजायचे मग.",
" असचं गं… ",
"२ दिवस म्हणून आला नाहीस का… ?", विवेक फक्त हसला.
" सांगतोस का आता … ",
" हा… हा, थांब जरा… त्या दिवशी सकाळी ऑफिसला येताना , एका आजींना गाडीतच चक्कर आली. लगेच त्यांना उतरवलं, तसाच सोडून येऊ शकत नव्हतो. त्यांना विचारलं तर त्या राहणाऱ्या पुण्याच्या… मुलगा आधीच गेलेला पुण्याला. मग त्यांना मी पुण्याला घेऊन गेलो.",
" अरे, मग मला सांगता नाही आलं का तुला आणि खांद्याला कसं लागलं ? ",
" कसं सांगू तुला… तिकडे पुण्यात range येत नव्हती…. त्यात आजींना सोडून मुंबईला येत होतो तर एका ठिकाणी धडपडलो आणि पडलो… तेव्हा लागलं." सुवर्णाला ते पटलं नाही.
" खरं सांग… काय लागलं ". विवेक थोडावेळ गप्प राहिला, नंतर बोलला.
" पुण्याला १ दिवस थांबलो त्या आजींकडे. निघताना, एक लहान मुलगा, रस्ता ओलांडत होता… एकटाच. धावतच गेला ट्राफिकमधे…. त्याच्यामागून मी धावलो. त्याला बाजूला केला मी…. आणि माझ्या खांद्याला धडक बसली गाडीची.",
"अगं आई गं…. " सुवर्णाच्या डोळ्यात टचकन पाणी आलं.
तशीच ती उठून चेहरा धुवायला गेली. विवेकला माहित होतं तसं होणार ते. सुवर्णा विवेकसाठी खूप हळवी होती. थोडयावेळाने सुवर्णा जागेवर आली.
" बघ… म्हणून तुला सांगत नव्हतो, तुझं असं असते मग. " ,
" तुला तुझी काळजी नसेल… मला आहे.",
" हो गं, माहित आहे मला… आता बस… रडू नकोस , पागल. " विवेक हसत म्हणाला. सुवर्णा थांबली रडायची. " तुला काय मिळते रे सगळ्यांना मदत करून… " विवेकने smile दिली.
" बघावं तेव्हा कूणाला तरी मदत करत असतोस.…. कधी त्या रस्त्यावरच्या मुलांना खाऊ वाटत असतोस, कधी कूणाला घरी सोडायला जातोस… पुण्याला गेलास अगदी… आणि त्या मुलाला वाचवताना तुझ्या जीवाला धोका होता ना… तरीसुद्धा " विवेकने सुवर्णाच वाक्य मधेच तोडलं…
" काय आहे ना… दुसऱ्यांसाठी जगायला मला जास्त आवडते. त्यांना झालेला आनंद बघून मन भरून येते, छान वाटते. " ,
" तू ना… खरंच वेडा आहेस. " सुवर्णाने त्याच्या डोक्यात टपली मारली.
छान दिवस गेला दोघांचा ऑफिसमधे. दोन दिवसांच्या गप्पा मारत , काम करत दिवस संपला. निघायची वेळ झाली.
" सुवर्णा … ",
" काय रे ? " ,
" पूजाला सांगू नकोस, मला लागलं आहे ते.",
" म्हणजे तू तिला सांगितलं नाहीस.",
" बाकीचं सांगितलं , हे नाही सांगितलं. ",
" OK, ठीक आहे. " . पूजाही आली ५ मिनिटांत.
" अरे… कूठे होतास तू गोलू… किती काळजी वाटत होती मला. " म्हणत पूजाने त्याला मिठी मारली. तसा विवेक कळवळला. तरी त्याने तोंडातून आवाज काढला नाही. सुवर्णाला मात्र दुखलं ते.
" call का नाही केलास ? पुण्याला गेलेलास ना… मी पण आले असते. " ,
"अगं , तिकडे फिरायला गेला नव्हता तो, त्या आजींना सोडायला गेला होता." पूजा हसली उगाचच. ,
"हसलीस कशाला गं ? ", विवेकने विचारलं.
" मस्करी केली तुझी आणि सुवर्णाला ते कळलं नाही म्हणून. " सुवर्णाला राग आला तिचा पण तिने दाखवलं नाही.
" चला आता. घरी जायचे का ? ", सुवर्णा बोलली.
"थांब ना विवेक …दोन दिवस बोललोच नाही आपण. सकाळी सुद्धा फोनवर जास्त बोलला नाहीस तू… थांब ना.". अरे… विवेकला आरामाची गरज आहे. लागलं आहे त्याला. सांगूया का हिला.… सांगतेच. सुवर्णा पूजाला सांगणार, इतक्यात विवेकच बोलला.
" आज नको हा पूजू… दमलो आहे ना मी. उद्या बोलूया… ",
" ठीक आहे पण उद्या नक्की ना… ",
"नक्की… Promise." विवेक बोलला तशी पूजा खूष झाली आणि एकत्र ते निघाले घरी जाण्यासाठी.
========================= क्रमश : ==============================
