" પ્રિશા... બેટા .. ચલ જલ્દી ઉઠી જા... તારે મોડું થઈ જશે... આજે 26 તારીખ છે .. તારે પંચગીની જવાનું છે ..."
" હા ... મમ્મા.."
આજે એવી જ સવાર હતી, એવી જ પ્રિશાની ટેવ , એવો જ માં-દીકરીનો સંવાદ કંઈ જ બદલાયું ન હતું ...બદલાયો હતો તો ફક્ત સમય ...
હા .. આજે 26 ડિસેમ્બર હતી .. પ્રિશાને 'એને' મળ્યે 5 વર્ષ થયા. પ્રિશા હજી એની શોધમાં જ છે. છેલ્લા 5 વર્ષ થી પ્રિશા દર મહિને 26 તારીખે પંચગીની જાય છે. એ જ આશા સાથે કે ક્યાંક એ મળી જાય....
" જય શ્રી કૃષ્ણ મમ્મા "
"જય શ્રી કૃષ્ણ બેટા ... સંભાળીને જજે ..."
" હા .. મમ્મા... ડૉન્ટ વરી ..."
પ્રિશા આજે પણ એ જ બસ માં જ જાય છે કે જેમાં પહેલીવાર ગયી હતી .
"કેમ છે બેટા ?" પ્રિશાને જોઈને ડ્રાઈવર અંકલ એ પૂછ્યું. છેલ્લા 5 વર્ષથી પ્રિશા આ જ બસ માં જતી હોવાથી ડ્રાઈવર અંકલ પણ તેને સારી રીતે ઓળખે છે.
" બસ .. મઝામાં .. અંકલ " આટલું કહીને પ્રિશા તેમની સામે પ્રશ્નસૂચક નજરે જોઈ રહી. જાણે કે પુછતી હોય એ આવ્યો..?
સામે ડ્રાઈવર અંકલ પણ સમજી જાય છે અને નકાર માં માથું હલાવે છે.
" એક દિવસ એ જરૂર આવશે અને તારી બાજુની સીટ પર આવીને બેસી જશે અને તને ખબર પણ નહી પડે "
" હા .. અંકલ .. I hope એવું જ થાય "
આટલું બોલીને પ્રિશા પોતાની સીટ પર જતી રહે છે.
(પ્રિશા એ જ સીટ રિઝર્વ કરાવે છે જયારે એ પહેલીવાર બેઠી હતી અને પોતાની બાજુની સીટ પણ રિઝર્વ રાખે છે કે કયાંક એ આવી જાય ....)
"પ્રિશા .... તારું પંચગીની આવી ગયું. "
પ્રિશા એના જ વિચારોમાં ખોવાયેલી હોય છે અને ક્યારે પંચગીની આવી જાય છે એની ખબર પણ રહેતી નથી. આથી ડ્રાઇવર અંકલ એને બૂમ પાડે છે.
" હા ... અંકલ " પ્રિશા એના વિચારો ની દુનિયા માંથી બહાર આવે છે.
" તું ચિંતા ના કરતી , એ તને જરૂર મળશે. all the best બેટા... "
" thanks અંકલ "
પ્રિશા સ્ટેશન થી નીકળીને સનસેટ પોઈન્ટ તરફ જાય છે. એ જોઈને જ એને એમનો સંવાદ યાદ આવી જાય છે.
"તું અહી પહેલીવાર આવી છે ? "
"હા ..? "
" તો તું અહી સનસેટ પોઇન્ટ તો ભૂલતી જ નહિ , એ અહીંનું બેસ્ટ પ્લેસ છે અને મારું સૌથી વધારે ફેવરિટ પણ "
" ઓહ ! તો તું અહી જ રહે છે ? એવું હોય તો તું પણ ચલ ને મારી સાથે, મને ગમશે ."
" ના .. હું અહીં નથી રહેતો અહી મારા અંકલ રહે છે એમને જ મળવા આવ્યો છું. કારણ કે એ હવે પંચગીની છોડીને જાય છે તો બસ છેલ્લીવાર એમને મળવા આવ્યો હતો. તો હું તો નહિ આવી શકું ... પણ તું એન્જોય કરજે ને ... "
" ઓહ ... ઓકે "
પ્રિશા ત્યાં આગળ વધે છે અને ફોટોગ્રાફ્સ કેપ્ચર કરે છે .
ત્યાં અચાનક જ વાતાવરણ માં બદલાવ આવે છે. પવન સૂસવાટા સાથે ફૂંકાય છે. કાળાં ડીબાંગ વાદળો આકાશમાં પોતાનું સ્થાન જમાવી રહ્યા છે અને વીજળીના ચમકારા સાથે જ ધોધમાર વરસાદ શરૂ થઈ જાય છે.
પ્રિશા વરસાદ થી બચવા ઝડપથી પગલાં ભરી રહી હોય છે અને અચાનક જ એનો પગ સ્લીપ થઈ જાય છે. એ કંઈ સમજે તે પહેલાં જ એક છોકરો એનો હાથ પકડીને એને પડવાથી બચાવે છે અને તરત જ એને એક ઝાડ નીચે લઇ જાય છે...
" તને કંઈ ખબર પડે છે કે નહિ .. કેટલી કેરલેસ છે તું... ત્યાં પાછળ જો ... ખીણ છે ... હમણાં કંઈ થઈ ગયું હોત તો ... " એ તરત જ એને બોલવા માંડ્યો.
" ફાઇનલી... તું મળ્યો ખરા.. " આટલું બોલીને પ્રિશા એના ખભા પર નમી જાય છે.
હા... આ એ જ હતો . એનો " some one unknown " .
" એય ... શું થયું તને ... પ્લીઝ આંખો ખોલ .... પ્લીઝ યાર ... " એ એના ગાલ થપથાવિને એને ભાન માં લાવવાનો પ્રયત્ન કરે છે પણ નિષ્ફળ જાય છે.
એ તરત જ એને પોતાની કાર માં બેસાડી હોસ્પિટલ તરફ લઈ જાય છે. પણ વરસાદ ના કારણે ટ્રાફિક જામ થઈ ગયો હોય છે. એ એટલી રાહ નથી જોઈ શકતો અને પ્રિશાને તરત જ ઉંચકીને હોસ્પિલ લઈ જાય છે .
સદભાગ્યે આ એ જ હોસ્પિટલ હોય છે જ્યાં પહેલાં પ્રિશાને એડમીટ કરાવી હતી . ત્યાંના ડોક્ટર એમને જોઇને તરત જ ઓળખી જાય છે અને પ્રિશાની સારવાર ચાલુ કરે છે .
થોડા સમય પછી પ્રિશા હોશમાં આવે છે અને આજુબાજુ જોવે છે . ત્યાં ફકત ડોક્ટર અને નર્સ જ હતા.
"ડોક્ટર અંકલ એ જ લાવ્યો હતો ને મને અહીં ? ક્યાં છે એ ? એ બહાર જ છે ને પ્લીઝ એને બોલાવો ને ... "
" હા ... પ્રિશા એ જ તને અહીં લાવ્યો હતો પણ એ તો નિકળી ગયો "
" નિકળી ગયો ... ક્યા જવા નીકળી ગયો ? મને મળ્યા વગર જ જતો રહ્યો ... આટલા વર્ષો થી એને શોધું છું અને એ એમ જ જતો રહ્યો ... જવું જ હતું તો મને બચાવી કેમ એણે ... " પ્રિશા ખુબ જ નિરાશ થઈ જાય છે અને રડવા લાગે છે.
to be continued .....
? Thanks ?
આપનો પ્રતિભાવ આપવા નમ્ર વિનંતિ ....??
