चर्चमधे नवीन वर्षाची प्रार्थना सुरु होती. सजलेल्या चर्चचा रंगच अनोखा होता. सजलेले भाविकही नव्या वर्षाची स्वप्नं पाहत होते. गोव्याचा किनारा आणि किनारा उत्साही लोकांनी भरून आणि भारून वाहत होता.
बारा वाजता चर्चचे टोल पडले.समुद्रातल्या बोटींनी भोंगे देत नव्या वर्षाचं स्वागत केलं....
तिने येशूला प्रार्थना केली मनापासून आणि आपल्या स्वप्नाच्या दिशेने तिची वाटचाल सुरु झाली.
रोझी.... आई वडिलांची लाडकी... गोव्याच्या निसर्गरम्य परिसरात लहानाची मोठी झालेली... तारूण्याच्या उंबरठ्यावरच्या रोझीला नव्या लोकांना आपलं गाव दाखवायचं होतं. पण तिला फक्त महिला आणि मुलींनाच हे जग फिरवायचं होतं... ती गाडी चालवायला शिकली तेवढ्यासाठी. डॅडीच्या मागे लागून नवी गाडीही विकत घेतली.
गोव्याचा कोपरा आणि कोपरा माहिती करून घेण्यासाठी ती वर्षभर फिरली.कुणाला काय आवडेल... कुणाला काय... याचा विचार तिने नोंदवला आणि फेसबुकवर जाहिरात टाकली माहितीवजा...
तिला तसं पहायला गेलं तर वेगवेगळ्या पूरूषांनीच संपर्क केला... तिने तो विनयतेने नाकारला.आपल्या जाहिरातीत ती परत परत लिहीत राहिली... फक्त महिला सदस्यांसाठी... आणि केवळ पर्यटन मार्गदर्शिका म्हणून आणि म्हणूनच....
अबोलीने एका मैत्रीणीकरवी तिची माहिती वाचली आणि रोझीला संपर्क केला.
रोझीशी पहिल्यांदा बोलल्यावरच तिला आत्मीयता वाटली. राहण्याची व्यवस्था आमच्या घरात स्वतंत्र सोयीनी युक्त खोलीत आरामशीरपणे केली जाईल... निःशंक या...
अबोली एकटीच... त्यातून गोव्यात.... बाबा तयार होत नव्हते."अग मुली हल्ली कशा असतात त्यांचाही काही नेम नाही." जग इतकंही विश्वासार्ह नाही अबोली...पण मला जाऊदे बाबा...
अबोलीने आईला पटवलं आणि रातराणीने गोव्याकडे निघाली. रोझी तिला पणजीत घ्यायलाच आली होती.
पहिल्या भेटीतच ओळख झाली छान दोघींची...
रोझीच्या घरी तिला आपलेपणा आणि निवांतपणाही मिळाला.स्वतःचा हक्काचा राखीव वेळही मिळाला...
दुसर्‍या दिवशीपासून दोघी निघाल्या.गोवा फिरता फिरता त्यांची मैत्री झाली.धर्म भाषा याच्यापलीकडे जाऊन झालेली मैत्री त्यांना आनंद देऊन गेली.
गोव्याला एक दीपगृह पाहण्याची अबोलीची इच्छा होती. रोझी तिला घेऊन गेली.
तिथे गेल्यावर तिला अचानक मनातून फार भरून आलं. अथांग समुद्रात भरकटणार्‍या नावाड्यांना दिशा देणारं दीपगृह!!!! आपणही असच व्हायला हवं...
अबोलीला मनोमन शांत झालेलं पाहून रोझी विचारात पडली. आपल्या हाताने हलकेच अबोलीच्या खांद्यावर तिने थोपटलं... क्षणात अबोलीला भरून आलं....
आम्ही लहान असताना गोव्याला आलो होतो अग... आईची मैत्रीण शालिनी मावशी,काका आणि पियु...
समुद्रात खेळताना चिमुकली पियु...... खरंतर इतक्या छोट्या पियुला पाण्यात न्यायला नको होतं काकांनी... पण.... आमच्या डोळ्यादेखत चिमुकली पियु....
खूप शोधली... पोलीस तपास.... पण नाहीच सापडली........
मनातून घट्ट रूतून बसलं माझ्या ते. पियु माझ्यापेक्षा तीन वर्षांनी लहान होती... पण मला आठवतय ते सगळं लख्खं...
तेव्हापासून आईबाबांनी मला समुद्रावर न्यायचं नाही असंच ठरवलं...
मावशीला नंतर मुलगा झाला कालांतराने... आता सर्व ठीक झालं पण पियु......
तिन्हीसांजा घरी आलेल्या रोझीची आणि अबोलीची वाट पाहत रोझीची आई थांबली होती...
किती छान मैत्री झाली गं तुमची.... पुढच्या वेळी आईबाबांना घेऊनच ये. रोझीला हे काय खूळ लागलय सगळ्यांना गोवा दाखवायचं आणि तेही मुलींना... का तर त्यांना सुरक्षितपणे इथे आनंद घेता यावा म्हणून....
हो नं आँटी... आता परत जायची वेळ झाली माझी परवाला पण जावंसंच वाटत नाही..... आणि रोझीचं म्हणाल तर छान आहे की हे सगळं.... तिला शिकायला खूप मिळेल,छान मैत्रिणी मिळतील आणि स्वतः स्वतःसाठी पैसे कमविण्याचा आनंद आणि तुमच्यासाठीही....
रोझीचा निरोप घेण्याची वेळ जवळ आली तशी अबोली दुःखी झाली. अबोलीला विमानतळावर सोडायला रोझीची आईपण आली सोबत.खरं पहायला गेलं तर रोझीने पेशा म्हणून हे स्वीकारलं होतं पण अबोली आणि रोझीच्या कुटुंबाचं एक अनामिक नातंच तयार झालं..
गोव्याहून परतल्यावर सर्वांना गोव्याच्या आठवणी सांगताना अबोली हरखून गेली.रोझीबद्दल तर ती भरभरून बोलत होती..
बोलव तिला कधी मुंबईत... अबोलीची आई म्हणाली...
तोवर फोन वाजला.. शालिनी मावशी... बोल ग....
"अबोली... तुझ्या व्हाॅटस् अप ला जो डीपी आहे त्यातली मुलगी कोण आहे? खूप पाहिल्यासारखी वाटते....."
अग ती रोझी. गोव्याला भेटली.तिनेच मला गोवा फिरवलं आणि छान गट्टी झाली आहे आमची...."
ती मूळ गोव्याचीच आहे का???
होय... पण का ग मावशी.....
फोन बंद झाला......
चार दिवसात शालनचा फोन नाही बघ अबोली,.. त्यादिवशी तुझ्याशी एवढं काय बोलली देव जाणे....
वसंतराव आणि ती गेलेत कुठेसे असं वैभव म्हणाला... पण कुठे ते माहिती नाही म्हणाला...
कमालच आहे बाई या दोघांची... मुलालाही सांगून जाउ नये यांनी म्हणजे कमालच.......
दुसर्‍या दिवशी आठ वाजताच शालन मावशी आणि काका दारात उभे..... अबोलीचा विश्वासच बसेना.. त्यांच्यासोबत "रोझी" उभी होती. दोघींनी घट्ट मिठी मारली... पण या मिठीत रोझीला नव्हे पियुला तिची जुनी बालमैत्रीण भेटली होती जी तिच्या स्मरणातही उरलेली नव्हती...
नव्या वर्षात नवं स्वप्नं पाहतानाची आस बाळगताना रोझीला आपलं सर्वस्व आणि माहिती नसलेला भूतकाळ पुन्हा सापडला होता...
