શેખર એક અપહરણ
પ્રવિણ પીઠડિયા “પાર્થ”
Facebook.com/praveenpithadiya
Whatsapp: 9099278278
© COPYRIGHTS
This book is copyrighted content of the concerned author as well as MatruBharti.
MatruBharti has exclusive digital publishing rights of this book.
Any illegal copies in physical or digital format are strictly prohibited.
MatruBharti can challenge such illegal distribution / copies / usage in court.
શેખર એક અપહરણ
શોર્ટ સ્ટોરી
નીયતી, નસીબ, કુદરતને સમજવા માનવી અથાગ પ્રયત્ન કરે છે. છતા હજુ સુધી કુદરતના રહસ્યોનો પુરેપુરો તાગ તે મેળવી શક્યો નથી. સામાન્ય માનવી માટે તો તેનું જીવન સરળતાથી વહેતુ રહે એજ તેનું સદનસીબ છે એવુ માનીને સંતોષપૂર્વક જીવ્યે જાય છે. પણ એ એકધારી સરળ વહેતી જીંદગીમાં જો કોઈ અડચણ કે રૂકાવટ આવે તો તે બેબાકળો બનીને પોતાની જાતને અથવાતો પોતાના નસીબને દોષ દેવા લાગે છે. પરંતુ શું દરેક વખતે એવુ હોય છે ખરૂ...? મારા મત પ્રમાણે તો નહિજ.... ક્યારેક બીજા લોકો પણ તમારા નસીબને પલટવામાં મહત્વની ભુમિકા ભજવતા હોય છે.... કોઈક સારા આશયથી તો કોઈ ખરાબ આશયથી....
કિરણ અને પંકજના ખુશ-ખુશાલ જીવનમાં એક દિવસ સાવ અણધાર્યો ઝંઝાવાત સર્જાયો. એમાં તેઓના નસીબનો કોઈ દોષ નહોતો પરંતુ કોઈક હતું જે તેમને ડારી રહયુ હતુ..... તે ૨૪ મી જુન ૨૦૧૫ મો દિવસ હતો. એ ગોજારા દિવસે કિરણ અને પંકજના ઘરમાં માતમ પ્રસર્યો હતો. તેમના એક ના એક લાડકવાયા પુત્ર ’યશ’ નો ક્યાંય પત્તો મળતો નહોતો. યશ હજુ ત્રણ વર્ષ નો જ હતો. જોતા જ વહાલ કરવાનું મન થાય એવો કપૂટ અને ગોળ-મટોળ યશ સવારે ૧૦ વાગ્યે તેના ઘરેથી બાજુના ફ્લેટમાં રહેતા દેવ સાથે રમવા ગયો હતો ત્યારબાદ કોઈને ખબર નહોતી કે તેનું શું થયુ અને તે ક્યાં ગાયબ થઈ ગયો...? આજે પુરા ત્રણ દિવસ વીતી જવા છતા ૩ વર્ષના એ અબુધ અને માસુમ બાળકનો કોઈ સુરાગ મળ્યો નહોતો.
શહેરના યોશ ગણાતા વિસ્તારમાં આમ્રપાલી એપાર્ટમેન્ટના ચોથામાળે ફ્લેટ નં-૪૦૩ માં રહેતા પંકજ અને કિરણને સંતાનમાં હજુ એકજ વહાલસોયો પુત્ર હતો... યશ..... ત્રણવર્ષનો યશ એટલો રૂપાળો અને માસુમ હતો કે તે આમ્રપાલી એપાર્ટમેન્ટમાં રહેતા તમામ પરિવારોનો વહાલો બની ગયો હતો. યશ પોતાના ઘરમાં ઓછો, બીજાના ઘરે વધુ રહેતો. બધા ફ્લેટવાળા તેને કોઈના કોઈ બહાને પોતાના ઘરે રમાડવા લઈ જતા. અરે, પોતાના ઘરે જમાડી પણ દેતા. પાંચમાળના આમ્રપાલી એપાર્ટમેન્ટમાં રહેલા ૨૦ પરિવારોમાં યશ સૌનો હેવાયો અને લાડકવાયો હતો. એ યશ ૨૪ તારીખે સવારે ૧૦ વાગ્યે પોતાના ઘરમાંથી બહાર નીકળ્યા બાદ આજે ૨૭ તારીખ થવા છતા પાછો ફર્યો નહોતો... સમગ્ર ઘટનાની તપાસીએ તો કંઈક આ પ્રમાણે ઘટનાક્રમ બન્યો હતો....
પંકજ સવારે આડા આઠે તૈયાર થઈને પોતાની ઓફીસે જવા નીકળ્યો ત્યારે કિરણ હજુ રસોડાના કામકાજમાં વ્યસ્ત હતી. પંકજના ગયાબાદ તેણે યશને જગાડયો અને નવરાવી-ઘોવરાવી તૈયાર કર્યો. એ સમયે લગભગ સાડા નવ થવા આવ્યા હતા. ત્યારબાદ યશને ડરોઈંગરૂમમાં બેસાડીને તે બાથરૂમમાં કપડા ધોવા ગઈ. લગભગ ૧૦ વાગ્યાની આસપાસ તેના ફલેટનો ડોરબેલ રણક્યો ત્યારે તેણે બાથરૂમમાંથી બહાર આવી ફલેટનો દરવાજો ખોલ્યો... તેની બાજુના જ ફ્લેટ નં-૪૦૪ માં રહેતા સંજ્નાબહેન યશને લેવા આવ્યા હતા. સંજ્નાબહેનો પુત્ર દેવ ૫ વર્ષનો હતો અને તેની એક મોટી બહેન ટીના ૮ વર્ષની હતી. ટીના એ સમયે સ્કૂલે ગઈ હતી અને દેવ એકલો ઘરે હોવાથી સંજ્નાબહેન દેવ અને યશ સાથે રમે એવુ વિચારીને યશને પોતાના ઘરે લઈ જવા આવ્યા હતા. કિરણે યશને થોડા રમકડા આપ્યા અને સંજ્ના બહેનને સોંપ્યો..... કિરણે ફલેટનો દરવાજો બંધ કર્યો અને ફરી પોતાના કામે વળગી.... આશરે લગભગ અગીયાર-સાડા અગીયારે તેનું કામ પત્યુ એટલે પરવારીને તે સંજ્નાબહેનના ઘરેથી યશને પાછો લેવા ગઈ કે જેથી યશને થોડુ ઘણુ કંઈક ખવરાવી શકી....પરંતુ યશ સંજ્ના બહેનના ઘરે નહોતો. સંજ્ના બહેને કહયુ કે યશને પ્રમોદભાઈ લઈ ગયા છે કે જેઓ તેમની બાજુના ફ્લેટમાં જ રહેતા હતા.... કિરણે પ્રમોદભાઈના ફ્લેટ નં -૪૦૧ નો ડોરબેલ વગાડયો. પરંતુ યશ ત્યાં પણ નહોતો. યશને નીચેના ફ્લોર પર રહેતા દેવેન્દ્રભાઈની બન્ને પુત્રીઓ જહાનવી અને મિષ્ટી આવીને તેમના ઘરે લઈ ગઈ હતી...કિરણને હવે ઉચાટ થવા માંડયો હતો. તે જાણતી હતી કે યશ આખા એપાર્ટમેન્ટમાં ગમેતેના ઘરે રમાડવા લઈ જતા.... પરંતુ અત્યારે કોણ જાણે કેમ તેના પેટમાં ફાળ પડતી હતી. તે ઝડપથી દાદર ઉતરીને દેવેન્દ્રભાઈના ઘરે પહોંચી. દેવેન્દ્રભાઈના ફલેટનો દરવાજો ખુલ્લો હતો અને તેની બન્ને છોકરીઓ જહાનવી અને મિષ્ટી ત્યાં ડરોઈંગરૂમમાં બેસીને ટી.વી જોઈ રહી હતી.
"યશ ક્યાં છે...?" કિરણે પુછ્યુ.
"ખબર નથી આંટી...હમણાતો અહીજ રમતો હતો. દરવાજો ખુલ્લો છે એટલે ક્યાંક બહાર હશે..." જહાનવીએ કહયુ અને ફરી પાછી ટી.વી જોવામાં મશગુલ બની ગઈ. કિરણ મંડપથી બહાર નીકળી અને તેણે આજુ-બાજુના તમામ ઘરોમાં યશ વિશે પુછી જોયુ....યશ ક્યાંય નહોતો.....થોડીવારમાં તો સમગ્ર એપાર્ટમેન્ટમાં હો-હા મચી ગઈ. લગભગ બધાજ યશને શોધવાના કામે વળગ્યા પરંતુ યશ કોઈના ઘરમાં નહોતો. ત્રણ વર્ષનો અબુધ બાળક અચાનક ક્યાં ગુમ થઈ ગયો એ કોઈને સમજાતુ નહોતુ..... એપાર્ટમેન્ટના ચોકીદાર રામસીંહને પુછ્યુ તો તેણે પણ યશને નીચે પાર્કિંગ માં કે બીજે ક્યાંય જોયો નહોતો. યશ રામસીંહનો પણ વહાલો હતો. રામસીંહ અવાર-નવાર યશને ચોકલેટ અપાવવા કે એવા કોઈના કોઈ બહાને નીચે એપાર્ટમેન્ટના ગેટ સુધી લઈ આવતો હતો..... રામસીંહને પણ અચરજ થતુ હતુ કે આમ સાવ અચાનક યશ ગયો તો ગયો ક્યાં...? તે સવારથી જ ગેટ ઉપર હતો અને તેણે યશને નીચે ઉતરતો જોયો નહોતો. તે પણ યશની ખોજમાં જોડાયો..... કિરણે તેના પતી પંકજને ફોન કરીને ઘરે બોલાવી લીધે અને કલાક પછી આખુ ધાડુ નજીકના પોલીસ સ્ટેશને યશના ગુમ થવાની ફરિયાદ લખાવવા પહોંચ્યુ.....
ઈન્સ. પ્રબોધ તેજાણીએ પૂરી ગંભીરતાથી કેસની હ્લ.ૈં.ઇ નોંધી અને તાત્કાલીક બે કોન્સ્ટેબલોને લઈને આમ્રપાલી એપાર્ટમેન્ટે પહોંચ્યો સૌથી પહેલા તેણે ચોકીદાર રામસીંહની પુછ-પરછ કરી. રામસીંહે જણાવ્યુ કે તેણે યશને નીચે ક્યાંય જોયો નહોતો. તે સવારથી ગેટ ઉપર હાજર હતો અને એક સેકન્ડ માટે પણ ગેટ છોડીને ક્યાંય ગયો નથી. તેણે યશને નીચે પાર્કિંગ એરીયા કે કંપાઉન્ડમાં કે બગીચામાં પણ જોયો નહોતો. તેજાણીને રામસીંહની વાતમાં સચ્ચાઈ વર્તાતી હતી એટલે તેણે એપાર્ટમેન્ટના બાકીના રહેવાશીઓની જુબાની લેવાની શુરૂઆત કરી.... તે જાણીને ઘટનાક્રમ સમજતા સમય ન લાગ્યો....સૌથી છેલ્લે યશ દેવેન્દ્રભાઈના ઘરે એમની બન્ને પુત્રીઓ જહાનવી અને મિષ્ટી સાથે હતો. એ પછી યશ ક્યાં ગુમ થઈ ગયો એ કોઈ જાણતુ નહોતુ. જહાનવી અને મિષ્ટીનું કહેવાનું હતુ કે તે બન્ને બહેનો પ્રમોદભાઈના ઘરેથી યશને રમાડવા પોતાના ઘરે લઈ આવી હતી. એ સમયે તેની મમ્મી રેખાબહેન અંદર રસોડામાં કામ કરતા હતા અને તેઓ યશને ડ્રોઈંગરૂમમાં બેસાડીને કાર્ટૂન જોતા હતા.... ઘરનો દરવાજો ખુલ્લો જ હતો. કાર્ટૂન જોવામાં બન્ને બહેનો એટલી મશગુલ બની ગઈ હતી કે યશ ક્યારે ઘરના ખુલ્લા દરવાજામાંથી બહાર ચાલ્યો ગયો એ તેમને ખ્યાલ જ નહોતો રહયો..... તે જાણી વિચારમાં પડયો. તેણે આ સમગ્ર ઘટના રહસ્યમય લાગતી હતી. યશ એવા સમયે ગુમ થયો હતો જે સમયે એપાર્ટમેન્ટના મોયભાગના જેન્ટ્સ સભ્યો પોત-પોતાના કામે જવા નીકળી ચૂક્યા હતા. ઘરે હતા તો ફક્ત બાળકો અને સ્ત્રીઓ.... યશ એપાર્ટમેન્ટમાંથી બહાર પણ નીકળ્યો નહોતો મતલબકે યશ હજુપણ ગેટની અંદર જ ક્યાંક હોવો જોઈએ...તેજાણીએ તરત પોતાની સાથે આવેલા કોન્સ્ટેબલોનો વિસે-વીસ ફ્લેટની તલાશ લેવાનો હુકમ કર્યો અને પોતે દેવેન્દ્રભાઈના ઘરની તપાસ ચાલુ કરી.... સતત અડવા કલાકના અંતે પરીણામ શૂન્ય આવ્યુ. એપાર્ટમેન્ટના તમામ ફ્લેટો, અગાસી, પાણીનો ટાંકો, નીચેનો પાર્કિંગ એરીયા, નાનકડો ગાર્ડન, ચોકીદારની કેબીન એવી તમામ જગ્યાઓએ ઝીણવટભરી તપાસ કરવા છતા યશનો કોઈ સુયાગ મળ્યો નહી. ય્સ્નને જમીન ગળી ગઈ હતી અથવા તો આકાશ.....તેજાણીએ પોતાના પોલીસીયા દિમાગને તમામ રીતે કામે લગાડીને પરખી જોયુ, તમામ શક્યતાઓ વિચારી જોઈ ..... એપાર્ટમેન્ટના ગેટે લગાવેલા એકમાત્ર સી.સી.ટી.વી. કેમેરાનું ફૂટેજ પણ વારંવાર રીવાઈન્ડ કરીને જોઈ નાખ્યુ. તેમાથી પણ કોઈ કલ્યૂ મળ્યો નહી.... શું કરવુ, કઈ દિશામાં તપાસ આદરવી એ તેજાણી જેવા બાહોશ અફસર માટે પણ એક સમસ્યા બની હતી. તે આ મામલાને બહુ ગંભીરતાથી લઈ રહયો હતો. તે પોતાના કામમાં પૂરે-પૂરો ઈમાનદાર રહે.... અને એ માટે તે સખત એક્ચન પણ લઈ રહયો હતો. છતા, આ મામલે તે ચકરાવે ચડયો હતો. એક નાનકડો સુરાગ પણ હજુ સુધી તેના હાથ લાગ્યો નહોતો.... આખરે તેજાણીએ વધુ કોન્સ્ટેબલોને ચોકીએથી બોલાવ્યા અને ફરીથી એપાર્ટમેન્ટ અને તેની આસપાસના સમગ્ર ઈલાકાની સધન તપાસ કરવાનો હુકમ આપ્યો....
બીજી બાજુ કિરણની હાલત નાજૂક બની હતી. રોઈ-રોઈ ને બેહાલ બની ચૂકી હતી. તેનો ખુબસુરત ચહેરો નંખાઈ ગયો હતો. ભારે આઘાતના કારણે તેનું હૃદય બેસી પડતુ હતુ. તેની આંખોમાંથી સતત આંસુઓ વહી રહયા હતા. તેનું કોમળ હૃદય યશની હાલત વિશે વિચારી-વિચારીને વલોવાઈ રહયુ હતુ..... માત્ર ત્રણજ વર્ષનો તેનો વહાલસોયો, લાડકવાયો યશ અત્યારે ક્યાં હશે, તેનું શું થયુ હશે એ વિચારતા તે એક પુરૂષ સહજ સહનશક્તિથી પોતાનું મન કઠણ રાખીને આંખોમાં ઘસી આપતા આંસુ રોકીને યશની તલાશમાં જોતરાયો હતો. જ્યા યશના હોવાની શક્યતાઓ હતી એ તમામ જગ્યાઓએ તપાસ કરવામાં આવી સાંજ પડવા આવી છતા નાનકડા, માસુમ યશનો કોઈ સુરાગ મળ્યો નહોતો.... ત્રણ-ત્રણ દિવસની સતત અને સખત તલાશને અંતે પણ યશ કયાં ગયો અને તેની સાથે શું બન્યુ હશે તેની કોઈને ભાળ મળી નહી. ઈન્સ. પ્રબોધ તેજાણીને પણ ભારે આશ્ચર્ય થયુ હતુ કે કેમ કોઈ સબુત મળયો નહોતો... જો તેનું અપહરણ કરવામાં આવ્યુ હોય તો અપહરણ કારો તરફથી કોઈ ફોન કોલ કે મેસેજ મળવો જોઈએ.... એ પણ આવ્યો નહોતો. તપાસની તમામ દિશાઓ જાણે અંધકારહીન ભાસી રહી હતી. એવુ લાગતુ હતુ કે યશને જાણે આ દુનીયામાંથી કોઈકે અદ્રશ્ય કરી નાખ્યો છે.... તે હવે કિરણ અને પંકજને પાછો મળશે કે કેમ એ પણ એક સવાલ બની ચૂક્યો હતો... કિરણ વારે-વારે પોતાના નસીબને દોષ આપી રહી હતી....પોતે કેમ યશનું ધ્યાન રાખ્યુ નહી એ વિચારીને હિબકે ચડતી હતી...
અને.... ખરેખર જો એક વ્યક્તિ આ ઘટનાક્રમમાં સાવ અનાયાસે જોડાયો ન હોત તો આ કહાની કંઈક અલગ રંગ લાવી હોત.... એ વ્યક્તિ હતો "શેખર" ...યુવાન અને બાહોશ ક્રાઈમ રિપોર્ટર "શેખરઃ....શેહરના અતી પ્રખ્યાત, બહોળો ફેલાવો ધરાવતા ખ્યાતનામ અખબારી જુથ "દૈનિક ન્યૂઝ" સાથે હજુ હાલમાં જ નવોસવો જોડાયેલો જુનીયર ક્રાઈમ રિપોર્ટર શેખર....
કુદરતે તેનો પ્લાન એકદમ પરફેક્ટ રીતે ગોઠવ્યો હતો. એક માસુમ બાળક યશ રહસ્યમય રીતે અચાનક ક્યાંક ગાયબ થયો હતો અને એક સાવ અજાણ્યો વ્યક્તિ "શેખર" નામનો યુવાન આ ઘટનાક્રમમાં સાવ ઓચિંતો જ શામેલ થયો હતો.
વક્રતુંડ મહાકાય, સુર્યકોટી સમપ્રભઃ!
નિર્વિદને કુરૂમે દેવ, સર્વ કાર્યેષુ સર્વદા!!
શેખરે બે હાથ જોડયા અને પુરા ભક્તિભાવ સાથે શ્લોક ઉચ્ચાર્યો. તેની આંખો પૂરી શ્રદ્ધાથી બીડાઈ હતી અને હૃદયમાં એક નિશ્વલ ભાવના પ્રગટી હતી. સામે મંદિરમાં ગણપતીબાપાની મૂર્ત્િા આગળ દિવો પ્રજ્વલિત હતો અને બાજુમાં સળગતી અગરબત્તીમાંથી ચંદનની આછી આહલાદક સુગંધ પુરા કમરામાં પ્રસરીને વાતાવરણને પવિત્ર બનાવી રહી હતી. કમરામાં શેખર સીવાય બીજુ કોઈ નહોતુ. તે પુરી તન્મયતાથી પુજા કરી રહયો હતો... તે આજે તેની જિંદગીની નવી શુરૂઆત કરવા જી રહયો હતો એટલે તે પ્રથમ વંદનીય દેવ ગણપતીદાદા ને પુરા ભક્તિ-ભાવ સાથે વંદી રહયો હતો. આમતો જો કે આ તેનો રોજનો ક્રમ હતો છતા આજે ખાસ દિવસ હોવાથી તેની ભક્તિમાં ઉડાણ પ્રગટ્યુ હતુ. પ્રાથના કરવાની તેના મનમાં શાંતી છવાતી અને એક અનેરો આત્મવિશ્વાસ પ્રગટ થતો.... તે આજના આધુનીક યુગનો યુવાન હતો એમ છતા તે પોતાના ભાતીગળ પારીવારીક સંસ્કારોને ભુલ્યો નહોતો. જે નિયમો અને સંસ્કારોમાં તે ઊંછર્યો હતો એનું ખરા દીલથી તે પાલન કરતો... તે વર્તમાન સમય સાથે કદમ મીલાવવા તૈયાર હતો છતા પોતાના મુળ સાથે પણ પ્રગાઠ રીતે જોડાયેલો હતો...
આજે તેની નોકરીનો પહેલો દિવસ હતો. શહેરના અતી ખ્યાતનામ ન્યુઝપેપર "દેનિક ન્યૂઝ" માં તેને ક્રાઈમ રિપોર્ટરની નોકરી મળી હતી. શેખરે જર્નાલીઝમમાં ગ્રેજ્યુએશન કર્યુ હતુ. તેણે એ-વનગ્રેડ મેળવ્યો હતો. રીઝલ્ટ મળ્યુ એ દિવસે જ તેણે આગળ અભ્યાસ માટે પોસ્ટ-ગ્રજુએશન નું ફોર્મ ભર્યુ અને પ્રેક્ટીકલ ફિલ્ડમાં અનુભવ મેળવવા જોબ શોધવાનું ચાલુ કર્યુ હતુ.... ખૂબ જ ટુંકાગાળામાં તેણે શહેરના અતી પ્રતીષ્ઠીત અને બહોળો ફેલાવો ધરાવતા ડેઈલી ન્યૂઝ પેપર "દેનિક ન્યૂઝ" માં ટ્રેઈની ક્રાઈમ રિપોર્ટરની જોબનો ઓફરલેટર મળયો હતો...... તે ઝુમી ઉઠ્યો હતો.... નવી જિંદગી, નવી દુનીયા, નવી દિશામાં આજે તેણે પ્રથમ પગલુ ભરવાનું હતુ. તે પોતાના આવનારા સમય માટે અતી ઉત્સાહી અને હકારાત્મક દ્રષ્ટીકોણ ધરાવતો હતો..... અને આટલા મોટા ઔધોગીક ગ્રુપ સાથે જોડાવાનો તેને આનંદ થયો હતો.... જીવનનું પ્રથમ પગથીયુ સફળતાથી ચડવાનો તેને ગર્વ હતો. નવી દુનીયા તેના સ્વાગત માટે થનગની રહી હતી. પુજા-પાઠ થી પરવારીને તે ઘરના બેઠકખંડમાં આવ્યો ત્યારે તેના મમ્મી માધવીબહેને બ્રેક-ફાસ્ટ બનાવી ડાઈનીંગ ટેબલ ઉપર ગોઠવી દીધો હતો....
"મમ્મી.... આશીર્વાદ આપો...." કહીને શેખરે તેની મમ્મી ના ચરણ સ્પર્શ કાર્ય.
"મારા આશીર્વાદ સદાય તારી સાથે છે બેટા..... તું જીવનના દરેક તબક્કે સફળ થા અને સમાજમાં તારૂ બહુ મોટુ નામ થાય એવા મારા આશીર્વાદ છે તને...." માધવીબહેને ભાવલીભોર થતા કહયુ.
શેખરે નાસ્તો પતાવ્યો ત્યારે ઘરની દીવાલે લટકતી ઘડીયાળમાં આઠનો સમય થયો હતો. શેખરને નવ વાગ્યે "દૈનિક ન્યુઝ" ની ઓફીસે હાજર થઈને પોતાનો ચાર્જ સંભાળવાનો હતો.... ઓફીસ અને તેના ઘર વચ્ચે માંડ અડધા કલાકનું અંતર હતુ તેમ છતા તે પ્રથમ દિવસે જ મોડો પડવા માંગતો નહોતો એટલે તે ઝડપથી ઘરની બહાર નીકળ્યો અને પોતાની બાઈક સ્ટાર્ટ કરી. તેનો એપોઈન્ટમેન્ટ લેટર તેણે એક બેગમાં સાથે લીધો હતો અને એક નવી સફરે નીકળી પડયો.... આમ તો તેણે ૧ લી જૂલાઈથીર્ કૈજ જોઈને કરવાની હતી પરંતુ તે ૧ લી જૂલાઈ સુધી રાહ જોવા માંગતો ન હોતો. એટલે તેને નોકરીનો એપોઈન્ટમેન્ટ લેટર મળ્યાના બીજા જ દિવસે ઓફિસે હાજર થઈ જશે એવી જાણકારી દીધી હતી.... એ દિવસ હતો ૨૭ મી જુન... યશના ગુમ થયા પછીના ત્રીજા દિવસ... જો શેખરે ૧લી જુલાઈથી જોઈન કર્યુ હોત તો તે આ ઘટનામાં શામીલ થયો ન હોત અને તો એનું પરિણામ કંઈક અલગ જ આવ્યુ હોત.... પરંતુ કદાચ કુદરત ને એ મંજુર નહોતુ... કુદરતે દરેકના નસીબ આપસમાં વણી લીધા હતા.... ઘટનામાં શામેલ દરેકના નસીબ તમામને તેની મંઝીલ સુધી પહોંચાડવાનું બીડુ ઝડપ્યુ હતુ એ પણ એક હકીકત હતી... ખેર, શેખર "દૈનિક ન્યૂઝ" ના ભવ્ય બિલ્ડીંગના પાર્કિંગ લોટમાં પહોંચ્યો ત્યારે સાડા આઠને માથે પાંચ મીનીટ થઈ હતી....
"દૈનિક ન્યૂઝ" ની ઓફીસ આશરે બે એકરની વિશાળ જગ્યામાં પથરાયેલી હતી. મેઈન બિલ્ડિંગ ચાર માળની હતી અને તેનું બાંધકામ એકદમ આધુનીક ઠબનું હતુ. બિલ્ડિંગની એક તરફ પાર્કિંગ લોટ હતો અને પાછળની બાજુ કદાચ સર્વન્ટ ક્વાટર બનાવ્યા હતા. બિલ્ડિંગની આગળ, મેઈન ગેટમાં એન્ટર થતા વિશાળ ગાર્ડન હતો.... શેખર આભો બનીને જોઈ રહયો... ઈન્ટરવ્યુ સમયે તેણે આટલી બારીકાઈથી નિરીક્ષણ નહોતુ કર્યુ. અત્યારે તે ગર્વ અનુભવી રહયો હતો કે પ્રથમ પ્રયત્ને જ તે આવી સારી જગ્યાએ જોબ મળી હતી. બિલ્ડિંગના કાચના દરવાજામાંથી અંદર પ્રવેશી રિશેપ્શન કાઉન્ટર પર બેસેલી યુવતીને તેણે પોતાનો એપોઈન્ટમેન્ટ લેટર બતાવ્યો એટલે એ યુવતીએ તેને બીજા ફ્લોર પર જવાનું કહયુ...લીફ્ટમાં દાખલ થઈ ઉપર જતા શેખરને રિશેપ્શનીસ્ટ યુવતી આસક્તીભરી નજરે નીરખી રહી હતી....
"હેલ્લો શેખર"...એક જાડા, સ્થુળ, ગોળમટોળ વ્યક્તિએ શેખર તરફ હાથ લંબાવ્યો.... બીજામાળે પ્રવેશી શેખરે આસ-પાસ નજર ફેરવી હતી. દાદરની બન્ને બાજુ ઓફિસો હતી. શેખર જમણી બાજુ વળ્યો અને કાચના દરવાજામાંથી અંદર દાખલ થઈ ત્યાં જે પહેલો વ્યક્તિ સામો મળ્યો તેને પોતાનો પરીચય આપ્યો હતો. તે એક જાડો અને ગોળ-મટોળ વ્યક્તિ હતો અને તે અત્યારે તેને આવકારી રહયો હતો...." આસ એમ દિપક... યુ કૉલ મી દિપ... દિપ શર્મા.... ઓ.કે... કમ વીથ મી.... તું એકદમ સીધા રસ્તા પર છો.... યુ નો... પહેલા દિવસે ઓફિસે આવતા જ તું તારા સીનીયર જોડે વાત કરી રહયો છે...." દિપ આગળ ચાલતા શેખરને દોરી રહયો હતો.
"મને ગઈકાલે ન્યૂઝ મળ્યા કે મારા જુનીયર તરીકે એક ટ્રેઈની નવયુવકને ભરતી કરવામાં આવ્યો છે... યુ નો.... મારે માથે કામનું એટલુ ભારણ રહે છે કે એકલા પહોંચી વળવુ અશકય બની જાય છે. હવે તું આવી ગયો છે તો એ ભારણ થોડુ ઘટશે. તારા પેપર મને જોવા દે.... એપોઈન્ટમેન્ટ લેટર મને આપ એટલે બીજી કાર્યવાહી હું તને સમજાવી દઉ.... અને હાં, સામે જે ટેબલ-ખુરશી દેખાય છે એ તારી બેઠક છે..." તેણે એક તરફ ખૂણામાં બનેલા લાકડાની ત્રણ દીવાલો વાળા ખોખા તરફ ઈશારો કરતા કહયુ. એ ખોખાની અંદર એક કોમ્પ્યુટર ટેબલ હતુ અને ચેર હતી. ટેબલ ઉપર કોમ્પ્યુટર હતુ.... શેખરને એ ખુરશી પર બેસાડી તેની પાસેથી કાગળીયા મુકેલી ફાઈલ લઈને એ જાડીયો લફડ-લફડ ચાલતો દુરના એક કેબીનમાં અદૃશ્ય થયો..." તો .... આ માણસના હાથ નીચે મારે કામ કરવાનું છે." શેખર વિચારી રહયો. તે દિપ શર્માથી ખાસ કંઈ પ્રભાવીત થયો નહોતો."ઓ.કે...ઠીક છે..." ફરી તેણે વિચાર્યુ અને દિપ શર્મા એ ઓફીસમાં ઘુસ્યો હતો એ દિશામાં નજર કરી...એ પારદર્શક કાચની ઓફીસની અંદર ઘમાસાણ મરયુ હતુ અને કંઈક ખળભળાટ થતો હતો. ઓફિસમાં ટેબલ પાછળ ઉભેલો એક રૂઆબદાર વ્યક્તિત્વનો વ્યક્તિ દિપ શર્મા ને કદાચ તતડાવી રહયો હતો. શેખર અંચબાથી એ દૃશ્ય જોઈ રહયો. એ વ્યક્તિ હાથ લાંબા-ટૂંકા કરીને દિપ શર્મા ને કંઈક કહી રહયો હતો અને દિપ શર્મા પોતાની ભારેખસ મુંડી નીચી રાખીને સાંભળી રહયો હતો....આખરે દસ મીનીટ બાદ દિપ શર્મા એ ઓફિસમાંથી બહાર નીકળ્યો ત્યારે ત્યાં શાંતી પથરાઈ હતી...બિલ્ડિંગના આ ફ્લોર પર આ વીંગમાં લગભગ વીસેક માણસો કામ કરી રહયા હતા અને એ તમામની નજરો અત્યારે દિપ શર્મા તરફ તકાયેલી હતી...ઢીલી ચાલે ચાલતો દિપ શેખર જ્યા બેઠો હતો ત્યા આવ્યો. તેણે હાથમાં પકડેલી શેખરના એપોઈન્ટમેન્ટ લેટરવાળી ફાઈલ ટેબલ પર પછાડી અને ’ધબ્બ’ કરતો એક ખુરશી ઉપર બેસી પડયો....તેના ચહેરા પર ગુસ્સો હતો કે લાચારી એ શેખર કળી શક્યો નહી. હા પણ, દિપ શર્મા સખત ડિપ્રેસ થયો હતો એ તે જોઈ શકતો હતો.
"અરે સાલુ, મને ખબર મોડી મળે એમાં હું શું કરૂ....?
જાણે સ્વગત બબડતો હોય એમ તે શેખર તરફ જોઈને બોલ્યો..." મારો બાપ થોડો મને બધી ખબર કહેવા આવે છે...? હેં...આતો જાણે તમે ત્રિકાળજ્જ્ઞાની હોંવ એમ તમારે અગાઉથી બધી ઘટનાઓ જાણી લાવવી.... માયફુટ....છટ..." જાડીયો દિપ શર્મા ઉગ્ર બનીને સ્વગત બબડી રહયો હતો....અચાનક તે શેખર તરફ ફર્યો. "શું નામ છે તારૂ..?"
"શેખર..."
"હાં...શેખર, મારી વાત સંભાળ....તું આજે જ નોકરી છોડી દે અથવા તો પછી ચીત્રગુપ્ત સાથે દોસ્તી કરીલે..."
"ચીત્ર ગુપ્ત...!" શેખરે આશ્ચર્ય ઠાલવ્યુ.
"હાં....ચીત્રગુપ્ત...જે પેલા યમરાજા સાથે નથી હોતો....
તે ચીત્રગુપ્ત....જે ત્રિકાળજ્જ્ઞાની હતો, જેને ભુત, ભવિષ્ય અને વર્તમાન ત્રણેય કાળની ઘટનાઓની જાણકારી હોય છે...." જાડીયો અગડમ-બગડમ બબડી ઉઠ્યો.
"તેનું શું છે...?"
"તે જોયુ નહિ...આ ઓફિસમાં કામ કરવા વાળાને ત્રિકાળજ્જ્ઞાની હોવુ જરૂરી છે..."
"હાં પણ...થયુ છે શુ...?"
"આ સામે જે ઓફિસ દેખાય છે ને...?" તેણે હાથ લંબાવીને ઓફિસ તરફ ઈશારો કર્યો. "તેમાં એક રાક્ષસ છે. અને એ રાક્ષસ આપણો બોસ છે જે એમ કહે છે કે તમારે ત્રિકાળજ્જ્ઞાની હોવુ જરૂરી છે...અને તો જ તમારી નોકરી સલામત રહેશે...નહીતર તે નોકરી ખાઈ જશે..."
દિપભાઈ....તમે કંઈક સમજાય એવુ બોલો..." શેખર હવે ખરેખર ઝુંઝવણ થતી હતી કે નોકરીના પહેલાજ દિવસે કોઈ કમઠાણ ન થાય તો સારૂ.
"અરે ભાઈને માર ગોળી....જો હું તને સમજાવુ...કાલે એક બાળકનું અપહરણ થયુ....આપણા "દૈનિક ન્યૂઝ" સીવાય આખા શહેરના છાપાવાળાને એ ઘટનાની જાણકારી હતી. ફક્ત આપણને જ ખબર નહોતી એવુ એ રાક્ષસનું માનવુ છે...."
"શુ ખરેખર એવુ હતુ....?"
"તો....શું....કશુ નહિ...? મારે ઘટનાસ્થળે પહોંચવામાં થોડુ મોડુ થયુ અને બીજા લોકોએ એ ખબરને બ્રેકીંગ ન્યૂઝ બનાવીને આપની પહેલા બજારમાં વહેતા કરી મુકયા....જો કે તમામ છાપામાં સમાચાર તો એકસાથે આજે સવારે આવ્યા હતા. છતા આ માણસને એનો સંતોષ નથી....તને ખબર છે, મારા એકલા ઉપર કેટલુબધુ કામ ઠોકવામાં આવે છે એ ...?" એ જાડીયો ફરીપાછો જુના રાગ અલાપવા માંડયો.
શેખરને થોડી-ઘણી સમજ પડી. ગઈકાલે એક ઘટના બની અને એ ઘટનાને કવર કરવામાં દિપ શર્મા કદાચ મોડો પડયો હશે એટલે ’બોસ’ તેને તતડાવ્યો હતો જેનો ગુસ્સો તે અત્યારે અહી ઉતારી રહયો હતો.
"તો હવે....?" શેખરે મુદ્દાનો સવાલ કર્યો.
"હવે શું...? કંઈ નહી....વધુ માં વધુ શું થશે...? આ રાક્ષસ મારી નોકરી ગળી જશે એટલુ જ ને...? તો ભલે ગળી જતો.....આપણી પણ કંઈ સેલ્ફ રીસ્પેક્ટ હોય કે નહિ...?" બોસની સામે સાવ ખામોશ બની, નીચી મુંડી કરીને ઉભો હતો એ દિપ શર્મા બોસની કેબિનમાંથી બહાર નીકળતા જ સીંહ બનીને ગર્જી રહયો હતો. શેખરને શું બોલવુ એ સમજાતુ નહોતુ. હજુતો તેના એપોઈન્ટમેન્ટ લેટર ઉપર નોકરી જોઈન કરવાના સહી-સિક્કા પણ થયા નહોતા ત્યાં તે આ કઈ મુસીબતમાં ફસાઈ રહયો છે એવા વિચારો તેના મનમાં ઉઠતા હતા...
"સર..." શેખરે દિપ શર્માને નામે સંબોધવાને બદલે ’સર’ કહીને બોલાવ્યો. "મારે કરવાનું છે શું...?" તેણે વિષય બદલવાના આશયે પુછ્યુ. દિપ શર્મા એ ખિન્નતાથી શેખર સામે જોયુ....શેખર જાણે બીજા ગ્રહનો વતની હોય એવો ભાવ તેની નજરમાં હતો. તેણે માથુ ધુણાવ્યુ અને ખુરશીમાંથી ઉભો થયો.
હમમ....જો ભાઈ...એક તો તારે મને સર કહીને બોલાવાની જરૂર નથી. દિપ શર્મા છે મારૂ નામ.... લોકો મને નામે બોલાવે એજ મને ગમે છે....સમજ્યો....અને બીજીવાત, તું આજથી જ કામે વળગ. તારી નિમણુક મારા જુનીયર તરીકે નક્કી છે. એટલીસ્ટ તું મને પસંદ આવ્યો છે.... યુ નો..." દિપ શર્મા જાણે કોઈ છોકરીને પસંદ કરતો હોય એવા અંદાજમાં બોલ્યો. અચાનક તેના ઝુડમાં ટવિસ્ટ આવ્યો હતો. શેખર આશ્ચર્યથી આ નમુનાને, સોરી તેના બોસને જોઈ રહયો.
"ઓ.કે. પણ મારે કામ શુ કરવાનું છે....?"
"તારે મને અસ્સીસ્ટ કરવાનો છે. હું જ્યા જઉ ત્યા તું મારી સાથે આવીશ અને હું જે કહુ એ તારે કરવાનું...ઠીક છે..?"
"ઓ.કે..."
"યો ચાલ, તારા ટેબલના ખાનામાં એક બેગ છે. એમાં એક કેમેરો, થોડો કોરા પેડસ અને પેન્સ હશે. એ બેગ ઉઠાવ, તારા ખભે ભરાવ અને મારી બાઈક પાછળ બેસી જા.... આપણે પોલીસ ચોકીએ જવાનું છે. જોઈએ તો ખરા કે એ બાળકને શોધવાની કોશીષ કયાં સુધી પહોંચી છે. અને હાં, તારો આઈકાર્ડ બે દિવસમાં તને મળી જશે.....આપણો રાક્ષસ એ બાબતમાં બહુ ફાસ્ટ છે...." દિપ શર્મા એ કહયુ અને થોડીવારમાં તેઓ નીકળી પડયા.... જાડીયા થાસે બાઈક ખરેખર અફલાતુન હતી અને ખરેખર તે સારો ડરાઈવર પણ હતો. સુરત શહેર ભરચક ટ્રાફીકમાં બાઈક ચલાવવી એ ખાંડાની ધારે ચાલવા બરાબર હતુ. તેમ છતા જાડીયો કોઈ અદભુત કલાકારની માફક સરળતાથી બાઈક ભગાવી રહયો હતો.... હજુ તેઓ માંડ એકાદ કિલોમીટર આગળ નીકળ્યા હશે કે તેણે ઓચીંતા જ બીકને રોડ સાઈડે લીધી અને ખીસ્સામાંથી મોબાઈલ કાઠ્યો. તેને કોઈકનો ફોન આવી રહયો હતો....શેખરને આશ્ચર્ય એ બાબતનું હતુ કે નોકરીના પ્રથમ દિવસે જ તે ઘણીબધી ઘટનાઓનો સાક્ષી બની રહયો હતો. સ્વપ્નમાંય નહોતુ વિચાર્યુ કે તેણે આટલી ઝડપથી ફીલ્ડમાં ઉતરવુ પડશે. તે તો એમ વિચારીને આવ્યો હતો કે તેની નોકરીનો પ્રથમ દિવસ તો લગભગ બધાની ઓળખાણ અને તેના કામ સમજવામાં જ વીતશે. જયારે અહીતો તેને શ્વાસ લેવાનો મોકો પણ મળ્યો નહોતો અને અત્યારે તે તેના સીનીયર દીપશર્માની બાઈક પાછળ બેસીને એક અપહરણના કેસનું રીપોટીંગ કરવા જી રહયો હતો .....
"હેલ્લો..." દિપ શર્મા ફોનમાં બરાડયો..." હેં....? શું કહયુ....! હોય નહિ...?" તે અટક્યો. સામેથી કંઈક કેહવાયુ. " ઓ.કે.... હું આવુ છુ..." તેણે ફોન કટ કર્યો. તેના ચહેરા પર આઘાતના ભાવો હતા. તેણે શેખરને નીચે ઉતાર્યો.
"શેખર....મારા મામાનું એક્સિડન્ટ થયુ છે. પગમાં કદાય ફ્રેકચર આવ્યુ છે. મારે હોસ્પિટલે જ્વુ પડશે....તું એક કામ કર, રીક્ષા લે અને સીધો પોલીસ ચોકીએ પહોંચ. હું હોસ્પિટલ જીને ત્યાં આવુ છુ. ત્યાં સુધી તું તારી રીતે જે સમજમાં આવે તે કરજે..." તેણે એક શ્વાસ કહયુ.
શેખર આશ્ચર્યથી તેને તાકી રહયો. "પણ હું કેવી રીતે મને તો કશી ખબર નથી..."
"હું જાણુ છુ છતા તારે આ કરવુ રહયુ..... તે જોયુ નહિ, આપણો બોસ સવારે કેવો ભુરાયો થયો હતો તે.... જો આજે, અત્યારે આ કેસનું રીપોર્ટીંગ નહિ થાય તો તે મને કાચે-કાચો ખાઈ જશે. તારીને મારી, બન્નેની નોકરી જોખમમાં મુકાશે.... મને ખબર છે કે આજે તારો ફર્સ્ટ છે, પણ આ જ તો ખરો પડકાર છે....આપણી પત્રકારોની લાઈફમાં આવા અણધાર્યા સંજોગો આવવાના જ... તું સમજ.... તું જા અને તને આવડે એ નોંધ કરજે, બાકી હું આવીને સંભાળી લઈશ. પણ તું અત્યારે ચોકીએ પહોંચ..." દિપ શર્માએ આજીજી ભર્યા સ્વરે, લગભગ અકળાઈને શેખરને કહયુ અને પછી કંઈપણ સાંભવ્યા વગર તેણે બાઈક મારી મુકી. શેખર હક્કા-બક્કા ત્યાં ઉભો રહી ગયો. આજે તેનો દિવસ કંઈક અલગ ઉગ્યો હતો. વારે-વારે તે અણધાર્યો સંજોગોમાં ફસાતો જતો હતો....ખેર, જે થવા હશે એ થશે....તેણે વિચાર્યુ. રીક્ષા ઉભી રખાવીને તે પોલીસ ચોકી પહોંચ્યો.....
પોલીસ ચોકીમાં ભારે ધમાચકડી મચી હતી.... ત્રણવર્ષના માસુમ યશના ગુમ થવાના સમાચારે આખા સુરત શહેરને માથે લીધુ હતુ. આ ઘટનાના પડધા ચો-તરફ ફેલાયા હતા અને પત્રકારોએ પોલીસચોકી ઉપર રીતસરનો હલ્લો મચાવ્યો હતો.... ઈન્સ. પ્રબોધ તેજાણી પુરી ગંભીરતાથી કેસની તપાસ કરી રહયો હતો છતા હજુ સુધી તેને યશ વિશે કોઈ જાણકારી મળી નહોતી. તે હજુ અંધારામાં જ ભટકો રહયો હતો. એમાપણ અત્યારે પત્રકારો દ્વારા પુછાઈ રહેલા તીખા સવાલોના કારણે તે ધુંધવાઈ ઉઠ્યો હતો. તેને આવી પરીસ્થીતી ક્યારેય પસંદ આવતી નહી. મહા-મુસીબતે તે પત્રકારોને જવાબ આપી રહયો હતો. શેખર પણ એ ટોળામાં શામેલ થયો હતો. તેને બેગમાંથી પેડ અને પેન કાઢી અન્ય પત્રકારો જે સવાલો પુછી રહયા હતા એ અને ઈન્સ. જે જવાબ આપી રહયા હતા તે નોંધો ટપકાવી રહયો હતો. અડધાએક કલાક બાદ ટોળુ વિખરાયુ. તમામ પત્રકારોને પોતાના ન્યૂઝ પેપર માટે કે ચેનલ માટે ચટપટા સમાચારની જરૂર હતી એ તેમને મળી ચૂક્યા હતા. કોઈને સમસ્યાના ઉકેલની પરવા નહોતી....
"બોલો ભાઈ....હજુ પણ કંઈ બાકી છે...?" તેજાણીએ શેખરને ત્યાં જ ઉભો રહેલો જોઈને અકળાતા પુછ્યુ. શેખર માટે તો તેજાણી કરતા પણ વધુ અકળાવનારી આ ક્ષણ હતી. તેને સમજાયુ નહી હવે શું કહેવુ....
"સર...યશ કેવી રીતે ગુમ થયો...?" કંઈ સમજણ ન પડતા મનમાં જે આવ્યુ તે શેખરે પુછી નાખ્યુ.
"વોટ...?" તેજનીનો પિત્તો ઉછળ્યો." નવો આવ્યો છે કે શું...?"
"યસ સર...."
"હે ભગવાન..." તેજાણી ખરેખર ગુસ્સે ભરાયો હતો."
"અરે ગાયકવાડ, જરા અહી આવતો..." તેણે એક કોન્સ્ટેબલને નજીક બોલાવ્યો. ખૂણામાં એક ટેબલ ઉપર બેસેલો કોન્સ્ટેબલ ઉભો થઈને તેજાણી પાસે આવ્યો. "ગાયકવાડ...સંભાળો આ લબર-મુછીયા, તદ્દન ફ્રેશ પત્રકારને, જેથી હું બીજા કામે વળગુ. કોણ જાણે ક્યાં-ક્યાંથી માણસો પત્રકાર લાઈનમાં ઘુસી આવે છે..." ભારે રોષથી તુરછકારથી તેજાણી બોલ્યો અને ત્યાંથી પોતાની ચેમ્બરમાં ચાલ્યો ગયો....શેખરે અચાનક બનીને એ સાંભળ્યુ હતુ. તેને માનવામાં નહોતુ આવતુ કે આમ સરા-જાહેરમાં તેનુ અપમાન કરવામાં આવ્યુ હતુ....તેની નજરે ઝુકી ગઈ...હાં, તે નવો જરૂર હતો પણ તેને અહી એકલો મોકલનાર દિપ શર્મા હતો. તેને દિપ શર્મા ઉપર ભારોભાર ગુસ્સો આવ્યો. જો તે સાથે આવ્યો હોત તો આ નોબત ન આવત. આમ તેનું અપમાન થયુ ન હોત....હવે શું કરવુ, તેને સઝુતુ નહોતુ. પહેલાજ દિવસે તેણે નિષ્ફળતા મળતી અનુભવી.
"અરે ભાઈ, આમ હતાશ થવાની જરૂર નથી. આ બાજુ આવો..." પેલા ગાયકવાડ નામના કોન્સ્તેલ્બલે શેખરને કહયુ અને તેને બાજુમાં પડેલા એક બાંકડા ઉપર બેસાડયો." સાહેબનું તો એવું છે ને કે આજે સવારથી જ બધા પર વરસી રહયા છે. એમાં તું અડફેટે ચડી ગયો. બોલ, શું જાણવુ છે તારે...?" તેણે શેખરની બાજુમાં બેઠક લેતા પુછ્યુ.
"આ કેસ વિશે બધું જ..." શેખરે કહયુ. ગાયકવાડ વર્તનથી તેને થોડી રાહત અનુભવી. અને કોન્સ્ટેબલ ગાયકવાડે વિગતવાર યશ કેવી રીતે ગુમ થયો અને તેમાં પોલીસ તરફથી શું કાર્યવાહી કરવામાં આવી એ વીગતવાર કહી સંભળાવ્યુ. શેખરે એ નોંધો કરી.
"સાહેબનું કહયુ ખોટુ ન લગાડશો. આ કેસને લઈને તેઓ ખુબ પરેશાન છે. આજે ત્રણ દિવસ થવા છતા એ છોકરાનો કોઈ પત્તો મળ્યો નથી કે નથી મળ્યો એક સુરાગ....એટલે તેઓ તનાવમાં છે. તું સમજે છે ને મારી વાત...?" ગાયકવાડને ચીંતા હતી કે ક્યાંક પેપરમાં સાહેબ વિશે ખરી-ખોટી વાતો ન ચપાઈ જાય. અને એટલેજ તેણે આ નવા-સવા પત્રકારના તમામ પ્રશ્નોના જવાબ આપ્યા હતા.
"પણ એ એપાર્ટમેન્ટમાં કોઈ સી.સી.ટી.વી. ફુટેજ તો મળ્યુ હશેને...?" શેખરે સવાલ કર્યો.
"ગેટ ઉપર એક કેમેરો લગાવેલો છે. અને તેના ફુટેજમાં કશું મળ્યુ નથી..."
"ઓહ....કોઈ પાડોશી કે સગા-સંબંધી ઉપર શંકા ઉદભવે એવુ...?"
"નહિ...એ બાળક બધાનો બહુ વહાલો હતો. અરે, ખુદ તેની માં ને પણ ક્યારેક ખબર રહેતી નહી કે તેનો યશ એપાર્ટમેન્ટમાં કોના ઘરે હશે...?" હવે જ્યા આવી પરીસ્થીતી હોય ત્યા શક કોની ઉપર કરવો...?" ગાયકવાડે કહયુ. શેખર તેની સામુ જોઈ રહયો. ગાયકવાડ સહેજ સ્થૂળ અને રંગે કાળો હતો. તેનો ચહેરો નિર્મળ હતો. તેણે કહેલી વાતોમાં સચ્ચાઈ હતી એ તેની આંખો કહી રહી હતી. શેખરને ગાયકવાડ પસંદ આવ્યો. તેજાણીએ આપેલી કડવાહટ કોન્સ્ટેબલ ગાયકવાડના વર્તનથી થોડી ઓછી થઈ હતી અને તેનો આત્મવિશ્વાસ વધ્યો હતો.
"એમકેમ બને...? યશનો કંઈકતો અણસાર મળવો જોઈએને ...! જો તેનું અપહરણ થયુ હોય તો કોઈ ફોન કૉલ આવ્યો હશે અથવા તો કોઈ ચિઠ્ઠી...?"
"એજ તો રામાયણ છે ને....એવુ કશુ જ નથી આવ્યુ. કોઈ સુરાગ નહિ, કોઈ સબુત નહિ, એકદમ અચાનક જાણે તે આ પૃથ્વી પરથી ગાયબ થઈ ગયો હોય એવી સ્થિતી છે..."
"મને એ સી.સી.ટી.વી. ફુટેજ જોવા મળે...?"
"સાહેબ એની પરમીશન નહી આપે. પોલીસે એકઠા કરેલા સબુત કોઈ પત્રકારને ભાગ્યે જ જોવા મળે...પણ હું તને કહુ છુ ને કે એ ફુટેજમાં કંઈ જ નથી. યશ એપાર્ટમેન્ટના ગેટની આસપાસ નજરે ચડયો નથી તો પછી તેના બહાર જવાનો તો સવાલ જ નથી..." ગાયકવાડે ભારપૂર્વક કહયુ. શેખર પાસે કોઈ દલીલો હતી નહી. તે ઉભો થયો.
"ગાયકવાડ સાહેબ, તમારો ખુબ-ખુબ આભાર..."
"અરે હોતુ હશે કંઈ ભાઈ..." ગાયકવાડ પણ ઉભો થયો. તેને આ છોકરા પ્રત્યે વિશેષ લાગણી ઉદભવી હતી. પોતાની ટોપી સરખી કરતા કહયુ. "મારે પણ તારા જેટલો જ યુવાન દીકરો છે. તને જોઈને મને એ યાદ આવી ગયો. તે અત્યારે પોલીસ ટ્રેનીંગમાટે વડોદરા ગયો છે. તને તેજાણી સાહેબે ખાખડાવ્યો ત્યારે તારો નિરાશ ચહેરો જોઈને મને થયુ કે હું તારી મદદ કરૂ....તારે કંઈપણ કામ હોય, બેધડક તું મને પુછી શકે છે. ઠીક છે...હવે હું જાઉ...?"
શેખર પોલીસ ચોકીની બહાર નીકળ્યો. આજે તેને સારો અને ખરાબ બન્ને અનુભવ થયા હતા. છતા અત્યારે ખુશ હતો. અત્યારે સુધી તે જે ભણ્યો હતો એ થીયરીનો તેને પ્રેક્ટીકલ અનુભવ થઈ રહયો હતો. દિપ શર્માને આપવામાટે તેની પાસે ઘણો મસાલો ભેગો થયો હતો. તેણે દિપ શર્માને કૉલ લગાડયો. તે હજુ હોસ્પિટલે જ હતો. તેના મામા પાસે તેણે એક ચક્કર આમ્રપાલી એપાર્ટમેન્ટ લગાવવા કહયુ. શેખરે ફરીપાછી રીક્ષા કરી અને આમ્રપાલીએ પહોંચ્યો. ગેટ પર ઉભેલા વોચમેન(રામસીંહ) ને પોતાની એક પત્રકાર તરીકેની ઓળખાણ શેખરે આપી અને તેને થોડા પ્રશ્નો પુછીને તે ફ્લેટ નં-૪૦૩ માં પંકજના ઘરે પહોંચ્યો.
એ ઘરનું વાતાવરણ બોઝીલ હતુ. ઘરમાં જાણે માતમ છવાયેલો હતો. ડરોઈંગરૂમના સોફા ઉપર પંકજ અને કિરણ બેઠા હતા. તે બન્નેના ચહેરા કિરણની આંખો સુઝી ગઈ હતી....રૂમમાં તે બે ઉપરાંત બીજી બે ત્રીઓ અને એક પુરૂષ બેઠા હતા. શેખરે ડરોઈંગરૂમમાં પગ મુકયો ત્યારે એ બધાની આંખો દરવાજા તરફ ખેંચાઈ. શેખરે પોતાનો પરીચય આપ્યો. પંકજે શેખરને બેસવા કહયુ એટલે તે સોફા પર બેઠો. શેખરને ઝુંઝવણ થતી હતી કે ઘરમાં જયારે શોકમય વાતાવરણ છે ત્યારે તેણે કઈ રીતે શુરૂઆત કરવી...? છતા તેણે ઔપચારીક શુરૂઆત કરી અને થોડા પ્રશ્નો પુછ્યા. પંકજે શેખરના તમામ સવાલોના જવાબ ખુબ ધીરજથી આપ્યા. તે જાણતો હતો કે પત્રકારો અને પોલીસવાળાના સહકાર વગર યશને શોધવો અશક્ય છે એટલે તે બને તેટલો સહકાર આપતો હતો. છતા તેના સ્વરમાં રહેલી ભીનાશ શેખરને ખળભળાવી ઝુકતી હતી.
"પંકજભાઈ, યશ છેલ્લે કોની પાસે હતો...?" શેખરે ઉભા થતા પ્રશ્ન પુછ્યો. "હું તેમને મળવા માંગું છુ..."
"યશ છેલ્લે જહાનવી અને મિષ્ટી સાથે રમતો હતો. ત્યારબાદ તેની કોઈ ભાળ નથી. એ બન્ને દેવેન્દ્રભાઈની પુત્રીઓ છે અને નીચેના ફ્લોર પર રહે છે..."
"ઓ.કે..." કહીને શેખર દાદર ઉતરીને નીચે આવ્યો. દેવેન્દ્રભાઈના ઘરે પણ ભારેખમ વાતાવરણ હતુ. યશના ગુમ થવામાં તેઓ કારણભુત બન્યા હતા એ અપરાધભાવના એ તેમના ઘરમાં ભુકંપ સર્જયો હોય એવી ખામોશી છવાયેલી હતી. શેખર ત્યાં પહોંચ્યો ત્યારે ઘરમાં રેખા બહેન અને તેમની બન્ને પુત્રીઓ હાજર હતી. દેવેન્દ્રભાઈ કોઈક કારણોસર બહાર ગયા હતા. શેખરને ત્યાંથી કોઈ વિશેષ જાણકારી મળી નહી. જે વિગતો પોલીસ ચોકીમાંથી અને પંકજભાઈના ઘરેથી મળી હતી એ જ વિગતો રેખા બહેને જણાવી હતી. શેખરે નોંધો ટપકાવી અને નીચે પાર્કિંગમાં આવ્યો...તે વિચારમાં પડયો હતો. રીપોર્ટીંગ તો તેણે બરાબર કર્યુ હતુ છતા કોણ જાણે કેમ તે અચાનક ઉદાસ થઈ ગયો હતો...તેના દિમાગમાંથી યશ હટતો નહોતો. એ માસુમ બાળક ત્રણ-ત્રણ દિવસથી તેની માં વગર કેમ રહી શકયુ હશે એ વિચારે તેને બેચેન બનાવી દીધો હતો....શેખર પોતે યુવાન હતો. પોતાની જાતને સંભાળી શકે એટલો સમજદાર હોવા છતા આજે પણ જયારે તેને ઘરે જવામાં મોડુ થતુ તો તેના મમ્મી માધવીબહેન ચીંતામાં અડધા થઈ જતા...જયારે અહી તો એક સાવ નાનકડા એવા અબુધ બાળકના ગુમ થયાને ત્રણ-ત્રણ દિવસ વીતી જવા છતા તેના કોઈ સમાચાર મળ્યો નહોતા. પંકજ અને કિરણ ના પરીવાર ઉપર શું વીતતી હશે એ વિચારે શેખરને બેચેન બનાવી મુકયો હતો.
શેખર લીફ્ટમાં નીચે આવ્યો. તેનું મન વિચારોના ચગડોળે ચડયુ હતુ. આ મામલો તેની સમજમાં આવતો નહોતો. શું એક નાનકડુ બાળક પોતાની જાતે ક્યાંક ચાલ્યુ જી શકે...? કે પછી તેનું અપહરણ થયુ છે...? સૌથી હેરાની ની બાબત તો એ હતી કે તેજાણી જેવો બાહોશ અફસર પણ હજુ સુધી હવામાં બાચકા ભરી રહયો હતો. એક પોલીસ અફસર થઈને તે દિશા શૂન્ય ભટકી રહયો હતો. શું આમજ બાળકો ગુમ થતા હશે...? શું યશ ક્યારેય પાછો નહી મળે...? નહિ, અમે ન થવુ જોઈએ....શેખરનું હૃદય ચિત્કારી ઉઠયુ. હજુ પોલીસ તપાસ ચાલુ છે એટલે કંઈક તો પરિણામ મળવુ જ જોઈએ. તે ખોટો આટલો ઉત્તેજીત થઈ રહયો છે. આ ભાવનાઓમાં વહેવાનો સમય નથી તે મનમાં જ બોલ્યો. તેણે પોતાની જાતને શાંત પાડી. લીફ્ટમાંથી બહાર નીકળી તે ગેટ સુધી આવ્યો. ગેટ પર રામસીંહ ઉભો હતો. એકાએક તેને એક વિચાર આવ્યો અને તે અટક્યો....
"શું નામ છે તારૂ...?" તેણે ચોકીદારને પુછયુ.
"જી.....રામસીંહ..."
"હાં તો રામસીંહ...મારે આ સી.સી.ટી.વી. કેમેરાનું ફુટેજ જોવુ છે..." શેખરે ગેટના પીલ્લર ઉપર લગાવેલા કેમેરા તરફ ઈશારો કર્યો.
"પણ સાહેબ....એ તો પોલીસવાળા લઈ ગયા." રામસીંહ શેખર કરતા ત્રણ ગણો મોટી ઉમરનું હતો છતા તેણે શેખરને "સાહેબ" કરીને સંબોધયો.
"હાં પણ, એનું બેક-અપ તો હશેને..." શેખરે પુછયુ. રામસીંહ વિચારમાં પડયો. આ જુવાન પત્રકારને કેટલી માહિતી આપી શકાય એ તે નક્કી કરી શકતો નહોતો.
"હા.....આ બાજુ આવો સાહેબ..." આખરે તે બોલ્યો અને શેખરને ગેટ પાસે બનાવેલી નાનકડી કેબીન તરફ દોર્યો. કેબીનમાં એક ટેબલ ઉપર મોનીટર પડયુ હતુ જે ચાલુ હતુ. રામસિંહે ૨૪ તારીખનું ફુટેજ ચાલુ કર્યુ. શેખર જોઈ રહયો....સવારથી લઈને સાંજે સુધીનું ફુટેજ તેણે જોઈ નાખ્યુ.. યશ તેમાં ક્યાંય દેખાતો નહોતો. શેખરે નીરાશાથી માથુ ધુણાવ્યુ.... ફાસ્ટફોરવર્ડ માં ફુટેજ જોતા પણ સહેજે એકાદ કલાકનો સમય વીતી ગયો હતો. તેણે કાંડા પર બાંધેલી રીસ્ટવોચમાં નજર કરી. બપોરના સાડા બાર થયા હતા. હવે ઓફિસે પહોંચવુ જોઈએ એવુ વિચારી તેણે એ નાનકડી કેબીનમાંથી બહાર જવા પગ ઉપાડયા....કે સહસા તે અટક્યો . તેના દિમાગમાં ઝબકારો થયો હતો. તેને કંઈક અચાનક સુઝ્યુ હતુ....
"રામસીંહ....સાડા દસથી બાર વાગ્યા સુધીનું ફુટેજ ફરીથી ચલાવતો..."
"સાહેબ, હમણાતો તમે જોયુ..." રામસીંહને આળધી માથાકુટમાં કંટાળો આવતો હતો.
"તુ ચલાવતો ખરો..." શેખરે કહયુ. રામસિંહે મોઠુ કટાણુ કરતા ફૂટેજ રીવાઈન્ડ કર્યુ. શેખર ધ્યાનથી એ ફુટેજ જોઈ રહયો. તેને અચાનક વિચાર આવ્યો હતો કે જો યશ દસ વાગ્યે તેના ઘરેથી નીકળ્યો હોય તો જરૂર તે સાડા દસ પછી જ ક્યાંક ગુમ થયો હોવો જોઈએ. અને જો તેમ હોય તો કોઈક તો કલ્યૂ આ ફુટેજમાંથી મળવો જ જોઈએ એવુ તેની છઠ્ઠી ઈન્દ્રીય કહી રહી હતી. સાડાદસ પછી ઘણાબધા વ્યક્તિએ ગેટમાંથી બહાર ગયા હતા અને બહારથી અંદર આવ્યા હતા. તેમાં બાઈક વાળા, સ્કુટરવાળા, શાકબાજી વેચતા લારીવાળા ફેરીયાઓ અને કારવાળા પણ શામેલ હતા...શેખરને એ જ જોવુ હતુ.... તેના દિમાગમાં કંઈક ગડ પડતી હતી.... યશ સાવ નાનકડુ બાળક હતો. જો તે એકલો જ ચાલતો એપાર્ટમેન્ટમાંથી બહાર નીકળ્યો હોય અને એજ સમયે કોઈ કાર અથવા એવુ કંઈ પણ વાહન કેમેરા આગળથી પસાર થયુ હોય તો સ્વાભાવીકછે કે એ કાર પાછળ એ બાળક સી.સી.ટી.વી. માં દેખાય નહિ...આવુ બનવાની પુરેપુરી શક્યતાઓ હતી....અને એવુ જ થયુ હશે એમ તેનું મન કહેતુ હતુ. સાડાદસથી બાર વાગ્યા સુધીમાં ત્રણકાર એપાર્ટમેન્ટના ગેટ પાસેથી પસાર થઈ હતી અને તેમાની એક એસ.યુ.વી. લગભગ પંદર-વીસ મીનીટ ગેટ પાસે, કેમેરાની બરાબર સામે ઉભી રહી હતી. તેમા બેઠેલી વ્યક્તિએ રામસીંહને નજીક બોલાવ્યો હતો અને તેની સાથે કંઈક માથાકુટ કરી હતી.
"આ કોણ છે...?" એસયુવી માં બેસેલા વ્યક્તિ તરફ આંગળી ચીંધતા શેખરે રામસીંહને પુછ્યુ.
"એ વિજયભાઈ છે. પાંચમાં મળે રહે છે..."
"એ શું કહેતા હતા તને...?"
"અરે સાહેબ...તમે તો જાણો છો ને આ મોટો માણસો મન કેટલા નાના હોય છે એ..."
"તું મુદ્ધાની વાત કરને..."
"એ જ તો કહુ છુ....તે દિવસે તેમની કાર વ્યવસ્થીત સાફ થઈ નથી એવુ તેમનું કહેવુ હતુ. જયારે મેં તો તેમની કાર એકદમ ચકાચક સાફ કરી હતી. બસ, આટલી વાતમાં એમણે મને કેટલુ અંભવાની દીધુ..."
"અરછા, તો એ બાબતે તે ઉભા રહયા હતા."
"હા, બીજુ શું હોય..?" રામસિંહે મોઠુ કટાણુ કર્યુ.
"અરછા રામસીંહ, એવુ ન બને કે તું જયારે આ વિજયભાઈ સાથે માથાકુટ કરતો હોય એ સમયે યહ વિજયભાઈની કારની આડાશેથી બહાર રસ્તા પર ચાલ્યો ગયો હોય અને તારૂ ધ્યાન એ તરફ ન ગયુ હોય શેખરે પુછ્યુ. રામસીંહ શેખરનો તર્ક સાંભળીને વિચારમાં પડયો. આવુ તેણે વિચાર્યુ જ નહોતુ.
"બની શકે સાહેબ....એમજ થયુ હશે. નહિતર અત્યાર સુધીમાં યશ ક્યાંક તો મળવો જોઈએને..? આખા એપાર્ટમેન્ટ ના તમામ ફ્લેટમાં પોલીસે ભારે તપાસ કરી હતી છતા યશ મળ્યો નહોતો એટલે જરૂર તે બહાર નીકળી ગયો હશે એ નક્કી..." રામસીંહ બોલ્યો. તેને શેખરના તર્ક પ્રત્યે માન ઉપજ્યુ અને શંકા પણ ..." પણ તો પછી રસ્તા ઉપરેય કોઈકે તો તેને ભાળ્યો હોવો જોઈએને...?" રામસિંહે પોતાની શંકા ઉચ્ચારી. શેખર વિચારમાં પડયો. તે ચોકીદારની ઓરડીમાંથી બહાર નીકળ્યો. ગેટ વટાવીને રસ્તા ઉપર આવીને ઉભો રહયો. રામસીંહ પણ તેની પાછળ આવ્યો. શેખરે ચો-તરફ નજર ફેરવી. ગેટ પુરો થતા તરત મેઈન રોડ શરૂ થતો હતો. રસ્તાની બંને બાજુ લાઈનબંધ દુકાનો હતી અને રસ્તા ઉપર ટ્રાફીકની ભારે અવર-જવર ચાલુ હતી....આ ટ્રાફિકમાં કોઈનું ધ્યાન એક નાનકડા બાળક તરફ ન ખેંચાઈ એની પુરેપુરી શક્યતાઓ હતી....તેમ છતા એક પ્રશ્ન એ પણ હતો કે યશ ત્રણ-ચાર માળના દાદર ઉતરીને નીચે આવ્યો કેવી રીતે...? શેખરે ફરી તેના દિમાગને કામે વાળગાડયુ. તેના દિમાગમાં એક વિચાર આવ્યો....શું એવી કોઈ શક્યતા હતી...? કે પછી આ ફક્ત તેના મનમાં ઉઠતા કોઈ તરંગી વિચારો જ છે...? તેને પોતાના જ વિચાર પર શંકા ઉદભવી. તે મનોમન ધુંધવાઈ ઉઠ્યો...અને સૌથી મહત્વની વાત તો એ હતી કે તે શા-માટે આટલી દોડઘામ કરી રહયો હતો...? આજે તેની નોકરીનો પહેલો જ દિવસ હતો. હજુસુધી તેને પોતાને પણ જાણ નહોતી કે તેની નોકરીમાં ખરેખર તેણે કરવાનું છે શુ..?"દૈનિક ન્યૂઝ" ની ઓફીસમાં હજુ તે એક જ વ્યક્તિને ઓળખતો હતો....દિપ શર્માને....અને એ વ્યક્તિ તેને અધવચ્ચે લટકાવીને પોતાના કામે ચાલી ગઈ હતી. તો પછી તે એકલો અત્યારે અહી શું કરી રહયો છે...? શું તે પોતે કોઈ ડિટેકટીવ હતો કે આ કેસ ઉકેલવા માટે આટલો અધીરો બન્યો હતો...? શેખર મનોમન ધુંધવાઈ ઉઠયો. તેણે જોરથી માથુ ધુણાવ્યુ. શું તેણે આમા ઉંડું ઉતરવુ જોઈએ ખરૂ...? તેણે પોતાની જાત ને જ આ પ્રશ્ન પુછ્યો. ફરીપાછો તે આમ્રપાલીના ગેટ પાસે આવ્યો....તેને દિપ શર્માને ફોન કરવાનું મન થયુ. ખિસ્સામાંથી મોબાઈલ કાઠ્યો અને દિપ શર્માનો નંબર ડાયલ કર્યો. સામેના છેડે રીંગ વાગે એ પહેલા તેને અચાનક કંઈક યાદ આવ્યુ એટલે ઝડપથી ફોન કટ કર્યો અને દોડયો...."યસ્સ....ધેર ઈટ ઈસ...એમ જ બન્યુ હશે, એમ જ બન્યુ હોવુ જોઈએ..." તે સ્વાગત બબડી ઉઠયો. દોડતો જ તે લીફ્ટમાં ઘુસ્યો અને ચોથામાળનું બટન દાબ્યુ. તેના ચહેરા પર ઉત્તેજના છેવાઈ હતી. રામસીંહ ચોકીદાર આશ્ચર્યથી આ ધુની પત્રકારને લીફ્ટમાં ઘુસતો જોઈ રહયો...શેખર ચોથામાળે ઉતર્યો અને પંકજભાઈના ફ્લેટ પાસે આવ્યો દરવાજો ખુલ્લો જ હતો. તે અંદર પ્રવેશ્યો. રૂમમાં હજુ પહેલા જેવી જ શાંતી પ્રસરેલી હતી. બધા શેખરને જોઈ રહયા....
"માફ કરજો પંકજભાઈ, મારે એક પ્રશ્ન પુછવો અત્યંત જરૂરી છે..." શેખરે કહયુ.
"હા પુછો ને..."
"યશ ગુમ થયો ત્યારે તેની પાસે કોઈ રમકડુ હતુ...? ઈલેક્ટ્રોનીક રમકડુ....જે આપોઆપ, પોતાની મેળે ’મુવ’ કરતુ હોય....મતલબ કે કોઈ કાર કે એવુ કંઈપણ જે પોતાની જાતે ’સેલ’ થી ચાલતુ હોય...?" શેખરે પંકજભાઈ શેખરને જોઈ રહયા. તેમના દિમાગમાં એકાએક કંઈ સમજાયુ નહિ....
"મારો પુછવાનો મતલબ છે કે એવુ રમકડુ જે એક વખત બટન ’ઓન’ કર્યા બાદ એ રમકડુ આપમેળે ચાલતુ હોય.. કોઈ મોટરકાર કે રોબોટ, એવુ કંઈ પણ..." શેખરે કહયુ. આખરે પંકજભાઈને સમજાયુ. પણ આવા સમયે તે આવો પ્રશ્ન શું-કામ પુછે છે એ તેમને ન સમજાયુ. તેમણે દિમાગ પર જોર લગાવી યાદ કરવા કોશીષ કરી."
"હાં....થોડા દિવસ પહેલા મેં યશને એક મોટરકાર લાવી આપી હતી. જે સેલ નાખ્યા બાદ તેની જાતે ચાલે..."
"યશ ગુમ થયો એ દિવસે એ કાર તેની પાસે હતી...?"
"હાં... મેં એ મોટર તેને રમવા આપી હતી." આ વખતે કિરણે જવાબ આપ્યો." પણ કેમ અચાનક એ રમકડા વીશે તમે પુછી રહયા છો..?"
"એ હું તમને પછી કહુ છુ..." કહીને શેખર ઝડપથી નીચે ઉતર્યો અને પોલીસ ચોકીએ પહોંચ્યો.
"મારે તેજાણી સાહેબને મળવુ અત્યંત જરૂરી છે...." તેણે ગાયકવાડને કહયુ.
"કેમ, વળી પાછું કંઈક સાંભળવું છે કે શું...?" ગાયકવાડે મજાકના સ્વરમાં પુછ્યુ. પણ શેખરના ચહેરા ઉપરજે ગંભીરતા પ્રસરેલી હતી એ જોઈને વધુ મજાક કરવાનું તેણે માંડી વાળ્યુ. "પણ કેમ સાવ અચાનક તું સાહેબને મળવા માંગે છે...?"
"મારે યશ વીશે જાણકારી આપવી છે... અને એ પણ ખુબ ઝડપથી.... મને બીક છે કે આપણે તેને શોધવામાં મોડા ન પડીએ..." શેખરે પુરી ગંભીરતા સાથે કહયુ. ગાયકવાડ એ છોકરાને તાકી રહયો. શેખરના ચહેરાના ભાવ કહી રહયા હતા કે તે જરૂર કંઈક જાણી લાવ્યો છે અથવા તો તેને યશ વીશે કોઈ કડી મળી છે નહિતર સવારે જે રીતે તેજાણી સાહેબે તેનું અપમાન કર્યુ હતુ એ પછી તે ફરીવાર તેજાણીની રૂબરૂ થવાનું વિચારે પણ નહિ....
"ચાલ મારી સાથે..." ગાયકવાડે ઉભા થતા કહયુ અને તે બન્ને તેજાણીની ચેમ્બરમાં ઘુસ્યા. અંદર તેજાણી એક ફાઈલ જોવામાં વ્યસ્ત હતો. તેણે માથુ ઉંચકી ગાયકવાડ અને શેખર ને અંદર આવતા જોયા. શેખરને ફરીવાર જોતા જ તેના પિત્તો ઉછળ્યો અને તે કઈ પ્રતિક્રિયા કરે એ પહેલા શેખરે તેજાણીની સામે મુકાયેલી ખુરશીમાં બેઠક લીધી અને પોતે જે બાતમી એકઠી કરી હતી એ તેજણીને જણાવી.
"વોટ રબીશ..." તેજાણી તાડુકી ઉઠયો." આવી ફાલતુ કહાનીઓ સાંભળવા હું અહી નથી બેઠો.....તને શું લાગે છે કે પોલીસ જાત મારે છે ...હેં...ગાયકવાડ, આને બહાર કાઢ.."
"પણ સર....તમે એ બાબત પર જરા વિચારો તો ખરા..." ગાયકવાડે હિંમત એકઠી કરતા કહયુ.
"ગાયકવાડ, આટલો અનુભવી હોવા છતા તું આ નવાણીયા પત્રકારની વાત સાંચી માની રહયો છે...? તને શુ લાગે છે, આ કહે છે એમ બન્યુ હશે...?"
"સોરી સર..." શેખરે ઊંંચા અવાજે કહયુ. " તમે મને આમ વાત વાતમાં અપમાનીત ન કરી શકો. ભલે હું આજે જ રિપોર્ટર બન્યો શુ, પણ થોડીઘણી દુનીયાતો મેં પણ જોઈ છે...તમારે મારી વાત ન માનવી હોય તો કંઈ વાંધો નહી, પણ એક વખત તપાસતો કરાવો..." તેજાણીના શબ્દોથી શેખરને હાડો-હાડ લાગી આવ્યુ હતુ. તેજાણી આશ્ચર્યથી તેને જોઈ રહયો.
"સર પ્લીઝ...આપણે ત્રણ-ત્રણ દિવસથી આટલી દોડઘામ કરી રહયા છીએ તો એક વખત વધુ ટ્રાય કરવામાં આપણુ શુ જાય છે....બની શકે છે અંધારામાં તીર સહી નિશાના પર લાગે. અને મને તો આ છોકરાની વાતમાં દમ લાગે છે..." ગાયકવાડ જાણે તેજાણીને સમજાવતો હોય તેમ કહયુ. તેજાણી થોડો શાંત થયો અને તેણે ફરી વાર શેખરને વાત સાંભળી.
"હમમ...ઓ.કે....." આખરે તે ઢીલો પડયો." તું મને વિસ્તારથી સમજાવ..."
"સર.....એકવાત તો નક્કી છે કે યશ તેના એપાર્ટમેન્ટમાં તો ક્યાંય નથી. તેનો મતલબ એ થયો કે તે દિવસે યશ કોઈપણ રીતે એપાર્ટમેન્ટની બહાર નીકળ્યો હશે.... પરંતુ કેવી રીતે...? જો એ જાણવા મળી જાય તો તેને શોધયો સરળ બને. મેં એ જ વિચાર્યુ અને જે છાન-બીન કરી અને મને જે માહિતી મળી એ થીયરી મુજબ. કંઈક આમ બન્યુ હશે...યશને તેની મમ્મી કિરણ બેને એક "સેલ" થી ચાલતી મોટરકાર રમવા આપીને સંજ્ના બહેનને સોંપ્યો હતો....સંજ્ના બહેનને ત્યાંથી પ્રમાદભાઈ યશને લઈ ગયા અને ત્યાંથી દેવેન્દ્રભાઈ, જે નીચેના ફ્લોર પર રહે છે એમની બન્ને પુત્રીઓ જહાનવી અને મિષ્ટી યશને રમાડવા પોતાને ઘરે લઈ આવી હતી....જહાનવી અને મિષ્ટી સાથે યશ ત્યાં ડરોઈંગરૂમમાં જ રમતા હતા. દેવેન્દ્રભાઈનું ટી.વી. એ સમયે ચાલુ હતુ. જહાનવી અને મિષ્ટી જયારે ટી.વી. પર કાર્ટૂન જોવામાં વ્યસ્ત બન્યા હશે ત્યારે એ છોકરીઓના ધ્યાન બહાર યશ ડરોઈંગરૂમમાંથી રમતો-રમતો બહાર નીકળી ગયો હશે....તેની પાસે સેલથી ચાલતી મોટર કર હતી જે આપમેળે ચાલતી હતી.....એ સ્વ-ચાલીત મોટરકરની પાછળ. પાછળ યશ કોઈપણ રીતે દોરવાયો હશે અને તે એપાર્ટમેન્ટ ના ભોંયતબીયા સુધી આવી પહોંચ્યો હશે...ત્યાંથી એ નાનકડુ બાળક મોટરકારની પાછળ દોરવાતો ગેટની બહાર નીકળી ગયો હશે...રહી વાત સી.સી.ટી.વી. ફુટેજની તો યશ જે સમયગાળામાં ગેટમાંથી બહાર નીકળ્યો હશે એ સમયે ત્યાં કેમેરાની બરાબર સામે એક કર આવીને ઉભી રહી હતી. યશ જરૂર એ કારની પાછળથી પસાર થઈ ગયો હોવો જોઈએ. એટલે જ એ કેમેરામાં દેખાયો નહી હોય..." એકધારૂ બોલતા શેખર અટક્યો.
"હંમમ..." તેજાણી વિચારમાં પડયો..." તો હવે શું કરવુ જોઈએ એ પર કરી દે....તે કંઈક વિચાર્યુ તો જરૂર હશે જ..."
"સર....જબરદસ્ત અભીયાન ચલાવો. ગેટની બહાર જેટલી પણ દુકાનો છે એ તમામની ફરીથી પુછપરછ કસરો. કોઈકે તો યશને જોયો જ હશે ત્યાંથીજ કડી હાથ લાગશે એવુ મને લાગે છે...."
"ઓ.કે....ગાયકવાડ તું અત્યારે જ ઉપડ. તારી સાથે બે કોન્સ્ટેબલોને લેતો જા અને એ તમામ દુકાનદારોની સધન તપાસ આદરો.... આ શેખર ને પણ સાથે રાખજો...." તેજાણીએ ગાયકવાડને હુકમ કર્યો.
"યસ સર...." ગાયકવાડે તેજાણીને સલામ ઠોકી. તેના ચહેરા પર હળવી ખુશી છવાઈ. આખરે તેજાણી સાહેબ પીગળ્યા ખરા એવો ભાવ એ ખુશીમાં રમતો હતો. તેણે બે કોન્સ્ટેબલોને અને શેખર ને સાથે ભીધા અને આમ્રપાલી એપાર્ટમેન્ટે પહોંચ્યો. એપાર્ટમેન્ટના ગેટની બન્ને બાજુની દુકાનોમાં તપાસે લાગ્યા અને બન્ને કોન્સ્ટેબલોએ આ તરફની દુકાનોમાં પુછપરછ શુરૂકરી....આખરે અડધાએક કલાકની જહેમત બાદ તેમની મહેનત રંગ લાવી....છેક છેવાડેના એક પાનના ગલ્લાવાળા એ તેમને એક મહત્વની જાણકારી આપી જે સાંભળીને ગાયકવાડ અને શેખર બન્ને ચોંકી ઉઠ્યા હતા. પાનના ગલ્લાવાળા ભૈયાજી એ જણાવ્યુ હતુ કે ૨૪મી તારીખે બપોરના સમયે ત્રણ યુવકો તેને ત્યા પાન-માવો ખાવા આપ્યા હતા. તેમના હાથમાં કંઈક પેજફ્લેટ હતા જે તેઓ દીવાલ પર ઠેક-ઠેકાણે ચોંટાડી રહયા હતા. એ યુવકો જયારે તેની દુકાને આવ્યા ત્યારે એમાના એક યુવાને રોડ પર જતા એક બાળકને જોઈને અફસોસ વ્યક્ત કર્યો હતો કે જુઓને આજકાલની માં ઓ પોતાના નાનકડા બાળકનું પણ ધ્યાન રાખી શકતી નથી. અને પછી એ યુવાનો ચાલ્યા ગયા હતા...
"તેં એ બાળકને જોયો હતો....?" ગાયકવાડે ગલ્લાવાળા ભૈયાજીને પુછ્યુ.
"નહિ સાહેબ....મારૂ ધ્યાન તો એ યુવકોના પાન બનાવવામાં હતુ. મેં તો એમના ચહેરા પણ સરખી રીતે જોયા નહોતા....આ તો મારા કને જે સંભળાયુ એ મેં તમને કહયુ. સાયુ પુછોતો એ સમયે મને એ યુવકોની વાતચીતમાં કંઈ નવીન નહોતુ જણાયુ..." ભૈયાજી કહયુ. શેખર અને ગાયકવાડ વીચારમાં પડયા. તેમને એક્વાતની રાહત થઈ હતી કે ચાલો આજે ત્રણ-ત્રણ દિવસ બાદ યશ વિષે કંઈકતો માહિતી મળી હતી. શેખરે જે થીયરી વિચારી હતી એ કામ કરી રહી હતી.
"એ યુવાનો કઈ તરફ ગયા હતા....?" ગાયકવાડે ભૈયાજીને પુછ્યુ. પણ ભૈયાજી જવાબ આપે એ પહેલા શેખર બોલ્યો ....
"ગાયકવાડ સાહેબ.....તમે પહેલા આ જુઓ..." તેણે પાનના ગલ્લાની ખાલી દીવાલ પર લાઈનબંધ ચીપકાવેલા પોસ્ટરો તરફ ઈશારો કરતા કહયુ. ગાયકવાડે એ તરફ જોયુ. શેખરે ભૈયાજીને પુછ્યુ..." પેલા ત્રણ યુવકો આ જ પોસ્ટરો લગાવતા હતા...?"
"હાં....એ યુવકોએ જ પોસ્ટરો ચોંટાડયા છે..."
ગાયકવાડે અને શેખર એ પોસ્ટરો જોઈ રહયા. કોઈ તાંત્રીક મહારાજની જાહેરાતના એ પોસ્ટરો હતા. અઘોર જ્યોતિષ અને તાંત્રીક-માંત્રિક બાબા અઘોરીની સિદ્ધીઓનું વર્ણન પોસ્ટરમાં છપાયેલુ હતુ. શેખર અને ગાયકવાડ ધ્યાનથી આખુ લખાલ વાંચી ગયા....શેખરે દીવાલ પર લગાવેલા પોસ્ટરોમાંથી એક પોસ્ટર ફાટે નહી એમ સાવધાનીથી ઉખેડયુ....તેમાં એ અઘોરી બાબાનું એડરેસ અને ફોન નંબર લખેલા હતા. શેખરે પોસ્ટર ગાયકવાડ ના હાથમાં મુકયુ અને પ્રશ્ન સૂચક નજરે તેની સામે જોયુ....ગાયકવાડ શેખર શું વીચારી રહયો છે એનું તારણ તેની નજરોથી જ સમજ્યો હતો.
"ગાયકવાડજી....મારા હિસાબે સમય બગાડવા જેવો નથી....કદાચ આજ આપણો મુકામ છે....શું કહો છો...?"
"મારો પણ એ જ મત છે..." ગાયકવાડે કહયુ. તેઓ ફટાફટ જીયમાં ગોઠવાયા અને પોલીસ ચોકીએ પહોંચ્યા. ગાયકવાડે વિગતે માહિતી તેજાણીને કહી સંભળાવી....તેજાણી ભારે આશ્ચર્યથી એ બન્ને ને જોઈ રહયો. તેના દિમાગમાં પણ આ થીયરી બંધ બેસતી આવતી હતી....તેણે ફટાફટ હુકમો આપવા માંડયા અને ગણતરીની મીનીટોમાં એ રસાલો પોસ્ટરમાં છાપેલા અઘોરીબાબાના સરનામે ત્રાટક્યો....તાંત્રીક અઘોરીબાબા અને તેના સાગરીતોની ઘરપકડ કરવામાં વાર લાગી નહી...ત્યાં જ તેમની પુછપરછ ચાલુ કરવામાં આવી...તેજાણી ને યશની ચિંતા હતી. તે અઘોરીબબા અને તેના ચેલકાઓને પોલીસ ચોકીએ લઈ જી સમય બગાડવા માંગતો નહોતો એટલે અઘોરીબાબાના નીવાસ સ્થાને તેની રૂમમાં જ પુછપરછ ચાલુ કરી....સામે ઉભેલા પોલીસ અફસરના તીખા તેવર જોઈને જ તાંત્રીક અઘોરીબાબા ના ઘરણ મરી ગયા હતા. તે અને તેના સાગરીતો આમ સાવ અચાનક ઘેરાઈ જતા ડરી ગયા હતા. તે સમજી ગયા હતા કે તેમનો ખરાબ સમય આવી ચૂકયો છે.
"હાં તો બાબા...એક સીધો-સાદો અને તરત સમજાય એવો પ્રશ્ન...યશ કયાં છે..?" તેજાણીએ દંડો હાથમાં ઘુમાવતા પુછ્યુ.
"બાજુની ઓરડીમાં...બાથરૂમના માળીયા ઉપર..." અઘોરીબાબા પોપટની જેમ બોલી ગયો. અઘોરીની વાત સાંભળીને ગાયકવાડ, શેખર અને એક કોન્સ્ટેબલ બાજુની ઓરડી તરફ ઘસ્યા. ગાયકવાડે લાત મારીને એ રૂમનો ખખડઘજ દરવાજો ખોલી નાખ્યો. ત્રણેય અંદર પ્રવેશ્યા. તે એક બંધ અવાવરૂ રૂમ હતો. ત્યા ખુણામાં બાથરૂમ-જાજરૂની ઓરડી બનાવેલી હતી. એ ઓરડીની ઉપર ખાલી પડતી જગ્યામાં નાનકડો દરવાજો બનાવી જગ્યા ’પેક’ કરવામાં આવી હતી. તે એક નાનકડા માળીયા જેવી જગ્યા હતી.
"ગાયકવાડ ત્યાં...." શેખરે એ દરવાજા તરફ આંગળી ચીંધી. એ દરમ્યાન તેમની સાથે આવેલા કોન્સ્ટેબલે ક્યાંકથી સ્ટુલ ગોતી તેણે સ્ટૂલને બાથરૂમના દરવાજા પાસે ગોઠવ્યુ...ગાયકવાડ એ સ્ટૂલ પર ચડયો...તેણે આંગળીયો ખોલી દરવાજો ખોલ્યો...માળીયુ લગભગ પાંચ બાય પાંચ ફુટનું ઓરસ-ચોરસ અને અઢી ફુટ ઉંચાઈનું હતુ....માળીયામાં એક ગંદુ-ગંધાતું ગોદડુ પથરાયેલુ હતુ અને એક નાનકડો આકાર ત્યાં ખૂણામાં ટુંટીયુવાળીને પડયો હતો....ગાયકવાડે હાથ લંબાવીને એ આકાર ને સ્પર્શ કર્યો અને પછી ઠંઠોવ્યો....તે યશ જ હતો....ગાયકવાડના હલબલાવવા છતા યશ સળવળ્યો નહી એટલે તેણે ધ્રાસકો પડયો. થોડા વધુ ઉંચા થઈને તેણે યશને નજીક ખેંચી તેની છાતી પર હાથ મુકયો. તેના હાથે યશની છાતીના થડકારા સંભળાયા એટલે ગાયકવાડનો શ્વાસ હેઠો બેઠો....
"બેહોશ છે..." ગાયકવાડે શેખરને કહયુ અને આ ત્રણ જ વર્ષના નાજુક બાળકને ઉંચકીને પોતાના ખંભે લીધો. તેના જેવા ભડ ભાદર આદમીની આંખમાં પણ યશની હાલત જોઈને ઝળઝળીયા આવી ગયા હતા. એ આંસુ ખુશી અને અનુકંપાના હતા, યશ જીવીત મળ્યો એના હતા. યશ જીવીત હતો અને સહી-સલામત હતો. ગાયકવાડે યશને શેખરને સોંપ્યો અને સ્ટુલ પરથી નીચે ઉતર્યો. તેણે શેખર સામે જોયુ. એ નજરમાં શેખર પ્રત્યે ભારોભાર સન્માન છલકતુ હતુ. યશને લઈને તેઓ બહારની રૂમમાં આવ્યા જયા તેજાણી પેલા અઘોરીબાબાની સખ્તીથી પુછપરછ કરી રહયો હતો.
"યશને કેવી રીતે ઉઠાવી લાવ્યા...? તમારો પ્લાન શું હતો ...? બધી હકીકત બકી નાખ જલ્દીથી નહીતર આ દંડો બીજો મોકો નહિ આપે..." તેજાણીએ દંડાને હવામાં વીંઝતા કહયુ.
"એ બાળકને આ લોકો ઉઠાવી લાવ્યા હતા..." અઘોરીબાબાએ તેના સાગરીતો તરફ હાથ ચીંધતા કહયુ." આ ત્રણેય મારા ચેલકાઓ છે. મેં એમને મારી જાહેરાતના પેમ્ફલેટ ચોંટાડવા મોકલ્યા હતા ત્યાંથી તેઓ આ બાળકને ઉઠાવી લાવ્યા હતા...."
"બાળકનું શું કરવાના હતા...?"
"તેની આવતીકાલે બલી ચડાવવાની હતી...."
"વોટ...?" તેજાણી ખળભળી ઉઠયો. તેનો હાથ વીંઝાયો અને લાકડીનો એક જોરદાર ફટકો બાબાના હાથ ઉપર ઝીંકાયો. બાબા ચિત્કારી ઉઠયો.
"સાહેબ, મેં એક પાર્ટી પાસેથી પાંચ લાખ રૂપીયામાં આ બાળકની બલીનો સોદો કર્યો છે. એ પાર્ટીને છોકરા-છૈયા નથી એટલે માતાજી આ બાળકની બલીના બદલામાં તેના ઘરે પારણુ બંધાવશે.." અઘોરીબાબા મારની બીકથી ફટાફટ બકવા માંડયો હતો...તેને સમજમાં આવી ગયુ હતુ કે તેનો ખેલ ખલાસ થઈ ગયો છે. જો તે બોલશે નહિ તો આ ઈન્સ્પેકટર તેની ખાલ ઉતારીને પણ બોલાવશે એટલે ગનીમત સમજીને સામેથીજ તે બોલવા માંડયો હતો. તેની વાત સાંભળીને તેજાણી ગુસ્સાથી ધમધમી ઉઠયો હતો. કયા યુગમાં જીવે છે આ લોકો....એકળીસમી સદીના અંતમાં જયારે માનવી ચંદ્ર અને મંગળ સુધી પહોંચી ગયો છે છતા આ જ સમાજમાં આ અઘોરીબાબા જેવા તાંત્રીકો મેલીવીધા અને અંધશ્રદ્ધાની જાળ ફેલાવી સમાજને અંધકાર તરફ વાળી રહયા હતા....તેજાણીએ માથુ ધુણાવ્યુ અને ફરી પાછી સોટી ચમચમાવી. જો તેઓ એક દિવસ મોડા પડયા હોત તો યશ તેમને જીવતો મળ્યો ન હોત....એનાપાસે તેમની નજર શેખર તરફ વળી...એ નજરમાં આભાર પ્રગટ્યો હતો. જો આ છોકરો ન હોત તો યશ પણ ન હોત.
"તારા સાગરીતો ને યશ કેવી રીતે મળ્યો..?" હજુ અમુક સવાલોના જવાબ તેજાણીને મળ્યા નહોતા.
"માતાજી સામે ચાલીને આ બાળક અમને સોંપ્યો હતો....મારા ચેલકાઓ જયારે જાહેરાતના પોસ્ટર ચોપડી રહ્યા હતા ત્યારે આ બાળક રોડ ઉપર એકલુ ચાલતુ આવતુ હતુ. તેની પાસે એક મોટર હતી જેની પાછળ-પાછળ આ બાળક દોડી રહયુ હતુ. તેની પાછળ તેના મા-બાપ કે બીજુ કોઈ નહોતુ. બાળક સાવ એકલુ હતુ એટલે તેને ઉઠાવવામાં કોઈ તકલીફ પડી નહી....તેઓ બાળક લઈને મારી પાસે આવ્યા. મારૂતો કામજ આ છે...મારી પાસે મારો એક પૈસાદાર ભક્ત આવતો હતો. તેના ઘરે છોકરૂ થતું નહોતુ એટલે મેં તેને કહયુ હતુ કે જો તે એક બાળકની બલી માતાજીના ચરણે ચડાવશે તો માતાજી પ્રસન્ન થઈને તેના ઘરે પારણુ બંધાવશે....અમે એક નાનકડા બાળકની શોધમાં જ હતા...તેમાં આ બાળક સામે ચાલીને અમારા હાથમાં આવ્યુ એટલે પાંચ લાખ રૂપીયામાં બાળકનો સોદો એ ભક્ત સાથે કર્યો." અઘોરીબાબા એ બોલ્યો...તેજાણીએ તમામને ઉંચકીને જીયમાં નાખ્યા અને રસાલો પોલીસ ચોકીએ પહોંચ્યો....રસ્તામાંથી જ તેજાણીએ પંકજભાઈ અને કિરણબેનને ફોન કર્યો અને તેમને ચોકીએ બોલાવી લીધા....યશની હાલત નાજુક હતી...ખબર નહિ એ નાનકડા જીવે કેવી-કેવી યાતનાઓ સહન કરી હશે....તેજાણીએ ગાયકવાડને યશને લઈને હોસ્પીટલે પહોંચવા કહયુ જેથી યશની સારવાર થઈ શકે...તેને અઘોરીબાબા પાસેથી પેલા ભક્તનું સરનામુ મેળવ્યુ હતુ અને પોલીસચોકીએ ફોન કરી એ ભક્તની ગ્િારફ્તારી માટે કોન્સ્ટેબલો રવાના કરાવ્યા હતા....પંકજભાઈ અને કિરણબેન પોલીસ ચોકીએ પહોંચ્યા ત્યારે તેજાણીએ એમને તમામ હકીકતથી વાકેફ કર્યા હતા.....એક રમકડાએ કેવી રામાયણ સર્જી હતી અને તેમા આ યંગ રિપોર્ટર શેખરે કેવી રીતે સમગ્ર ઘટનાક્રમને સુખદ વળાંક આવ્યો હતો એ પણ કહયુ....પંકજભાઈ અને કિરણબેન આભારવશ નજરે શેખરને જોઈ રહયા. તેમને સમજમાં નહોતુ આવતુ કે તેઓ શેખરનો આભાર કયા શબ્દોમાં વ્યક્ત કરે....ત્યારબાદ તેમને હોસ્પીટલે રવાના કરવામાં આવ્યા જેથી તેઓ યશને મળી શકે...
"થેંક્યુ પંગમેન....તારી મહેનત રંગ લાવી. જો તે આટલી બારીકાઈથી વિચાર્યુ ન હોત અને સબૂતો એકઠા કર્યા ન હોત તો યશને આપણે ક્યારેય જીવીત મેળવી શકયા ન હોત....સવારે તારૂ અપમાન કરવા બદલ હું દિલગીર છુ...થેંક્સ અગેઈન..." તેજાણીએ શેખર તરફ હાથ લંબાવતા કહયુ. શેખરે તેજાણીના હાથમાં પોતાનો હાથ મુકયો.
"અરે એ શું બોલ્યા સાહેબ....આપણા બન્ને નું કામ છે લોકોની મદદ કરવાનું, એમાં આભાર શબ્દ કયાં આવે છે. આપણે તો એકબીજાના સહકારની જરૂર હોય છે આભારની નહિ. મેં મારી ફરજ નીભાવી અને તમે તમારી.....હાં પણ, એક વાત જરૂર છે, આજે સવારે તમારા શબ્દો સાંભળીને મને દુઃખ જરૂર થયુ હતુ કારણ કે નોકરીના પહેલા જ દિવસે કોઈ તમારા ’મોરલ’ ઉપર પ્રહાર કરે તો તકલીફ તો થવાની જ....પણ કંઈ વાંધો નહી. આપણે આગળ પણ સાથે મળીને કામ કરવાનું છે એટલે આવી ક્ષુલ્લક બાબતો મન પરથી ખંખેરી નાખવી જ યોગ્ય છે..." શેખરે નીખાલસતાથી કહયુ...."પણ તમારે મારૂ એક કામ કરવુ પડશે સર..."
"અરે બોલને ભાઈ...."
"એક સરસ મજાની ચા પીવડાવી દો.....સવારથી એક ઘુંટ પાણી પણ ગળા નીચે ગયુ નથી અને હજુ ખબર નહી અહી કેટલા વાગે....મારે હજુ મારા સીનીયરને રીપોર્ટ પણ આપવાનો બાકી છે.."
"અરે ચાની સાથે તને નાસ્તો પણ કરાવુ છુ.....અમે પોલીસવાળા કોઈને કશુ ખવરાવતા નથી પણ આજે તારા માટે એ નીયમ તોડી નાંખીએ...તને ખબર નથી તે મારા માથેથી કેટલો બોજો હળવો કર્યો છે. આજે તારી તમામ ઈરછાઓ પુરી કરવામાં આવશે..." હળવા ફુલ થયેલા તેજાણીએ હસતા-હસતા એક કોન્સ્ટેબલને નાસ્તો લેવા દોડાવ્યો.
શેખરે પોતાનો મોબાઈલ કઠ્યો અને દિપ શર્માને ફોન લગાવ્યો. સવારથી તેનો એકપણ કૉલ આવ્યો નહોતો એટલે તેને જાણ કરવી જરૂરી હતી.....અને હજુ દિપ શર્મા જેને રાક્ષસ કહેતો હતો એ બોસને પણ મળવાનું બાકી હતુ....ન જાણે એ મુલાકાત કેવી રહેશે...?
(સમાપ્ત)
Praveen Pithadiya “Parth”
Facebook.com/praveenpithadiya
Whatsapp: 9099278278
