कथा दोन पात्रांमध्ये संवादावर आधारित आहे, विक्टर आणि जनार्दन सारंग. विक्टर जनार्दनला नॅशनल हेरिटेज अँड प्रिजरवेशन ऑर्गनायझेशनमध्ये सहभागी होण्याची सुचवतो, ज्यामुळे ते कायम एकत्र राहू शकतील. यावर जनार्दन हसून उत्तर देतो की अमर होण्याची इच्छा त्याला नाही, कारण जीवनाची खरी सुंदरता त्याच्या समाप्तीत आहे. तो जीवनातील एडवेन्चरचे महत्त्व सांगतो आणि निष्क्रियतेपेक्षा तृप्तीने जगणे अधिक महत्त्वाचे मानतो. जनार्दनच्या विचारांनी विक्टरला वाईट वाटते, पण जनार्दन त्याला सांभाळतो. तो व्यक्त करतो की लोक मेमरीच्या आधारावर जिवंत राहण्याचा प्रयत्न करतात, पण मेमरी मॅनिप्युलेटिव्ह असल्यामुळे लोकांची ओळख पूर्णपणे पुनरुत्पादित होत नाही. जनार्दन पुढे सांगतो की माणूस आपल्या आठवणी आणि अनुभवांमध्ये बदल करतो. तो क्लोनिंगवर विचार करताना विचारतो की जर एखाद्याचा क्लोन तयार केला, तर त्याला त्याच्या मूळ व्यक्तीचे अनुभव आणि आठवणी दाखवून त्या व्यक्तीचा पुनरुत्पादन होईल का? त्याने यावर विचार केला की या प्रक्रियेत व्यक्तीच्या आण्विक ओळखीवरही परिणाम होऊ शकतो. कथेत विचारणा आहे की व्यक्तीच्या खऱ्या आयुष्याची ओळख आणि त्याच्या अनुभवांचे बॅगेज कसे असते. जनार्दनचा विचार आहे की क्लोनिंग कधीच खरेपणा राखू शकत नाही, आणि म्हणूनच व्यक्तीचे अनुभव त्याच्या आयुष्याचा एक महत्त्वाचा भाग असतात, जे त्याला त्याच्या ओळखीचा भाग बनवतात.

by Suraj Gatade in Marathi Human Science

Writen by Suraj Gatade

Category Human Science