कथेतील संवाद दोन व्यक्तींमध्ये आहे, ज्या आयुष्यातील कठीण परिस्थिती आणि आदिवासी महिलांच्या जीवनावर चर्चा करत आहेत. एक व्यक्ती दुसऱ्या व्यक्तीला सांगते की त्याला दुःख देण्याचा उद्देश नव्हता, परंतु त्याच्या मनातील विचार त्याला व्यक्त करायचे आहेत. त्याने एका आदिवासी महिलेला बसमध्ये बाळंतपणाच्या वेदनांनी विव्हळताना पाहिलं, ज्यामुळे त्याला तिच्या जीवनातील कठीणाईची जाणीव झाली. त्या महिलेला सरकारी हॉस्पिटलमध्ये जाण्याची संधी नाही, आणि तिचा मुलगा जन्माला आल्यानंतर ती कायमची डोळे मिटते. कथेत व्यक्त केलेल्या भावना अत्यंत गहन आहेत, ज्या आदिती नामक पात्राला प्रितमच्या भावुकतेने प्रभावित करतात. त्यांनी शिकारी करणाऱ्या व्यक्तीशी संवाद साधला आणि त्यांचं जीवन किती कठीण आहे हे लक्षात आलं. व्यक्तींच्या अशिक्षिततेमुळे आणि आरोग्याच्या काळजीच्या अभावामुळे अनेक समस्यांचा सामना करावा लागतो. असं सांगितलं जातं की, आदिवासी लोकांना आवश्यक सोयी सुविधा उपलब्ध नाहीत, आणि संवाद साधण्यासाठी भाषेचा अडथळा देखील आहे. कथेमध्ये सामाजिक विषमतेचा आणि मानवीय संवेदनांचा विचार केला जातो, ज्यामुळे वाचकाला या कठीण परिस्थितींचा अनुभव येतो.

by Komal Mankar in Marathi Fiction Stories

Writen by Komal Mankar

Category Fiction Stories