आयुष्याची वास्तवता अशी आहे की, अनेक वेळा आपल्याला जवळच्या व्यक्तींची गरज असते, परंतु त्या क्षणी त्यांचं अस्तित्व नसतं. तुटलेल्या मनाला जोडण्यासाठी, भावना समजून घेण्यासाठी, आणि प्रेमाने साथ देण्यासाठी कोणी नसते. अनेक वेळा शब्द असतात, पण अबोल मनाला समजून घेणारा कोणी नसतो. प्रेमाने सर्वस्व देऊनही, जिव्हाळा लावत, काही व्यक्ती सोडून जातात. आयुष्याला असं जगायचं असतं की, आपण कायम पुढे जात राहावे, इतरांच्या आयुष्यात आनंद द्यावा. सुखाची अपेक्षा सोडून, दु:ख देखील स्वीकारून जगायला हवं. दु:खात सावरणं, आणि आशेची किरण बनून इतरांना जीवन देणं महत्त्वाचं आहे. प्रेम म्हणजे एक अनोखी भावना आहे, ज्याचा अर्थ सांगणं कठीण आहे. प्रेम व्यक्त करणं सोपं असलं तरी, त्याची जाणीव होणं अवघड असतं. जीवनात विविध रंगांची फुले असतात, जशा विविध आणि सुंदर विचारांनी जगायचं असतं. कठीण परिस्थिती आल्यावरही, हसून नवीन आयुष्य घडवायचं असतं.

by Snehal More in Marathi Poems

Writen by Snehal More

Category Poems