સુધાના સ્નેહની સફર
સુંદર, સમજદાર, ને પ્રેમનો પુંજ,
સુધાના જીવનમાં વેદના ઝરેલી.
મોટી દીકરીના લગ્ને, ખાલીપો ઘેરાયો,
એકલતાના ઓરડે, સૂનકાર છવાયો.
પછી આવી બીમારી, અણધારી વાત,
સ્વીકારવા મનને લાગી, કેટલીયે રાત.
લાગણીથી દૂર રહેવાનું, મનમાં નક્કી કર્યું,
પીડાથી બચવા, હૃદયને સીવી લીધું.
સ્વભાવે પ્રેમ છલકે, રોક્યો ના રોકાય,
તોય એક દીવાલ ભીતર, કોઈ ના કળાય.
પૌત્ર આવ્યો, દીકરીને સાચવી એ ટાણે,
જીવવાની આશા જાગી, મન પ્રફુલ્લિત થાણે.
પણ પૌત્ર ને પોતાનો, સંબંધ ના દીકરી સમજી,
"મારી નાનીનો થયો," વાત એ હૃદયને ડંખી.
દુઃખ થયું અપાર, દીવાલ ફરી ચણી,
લાગણીથી દૂર રહેવાની ગાંઠ દ્રઢ મણી.
ને અચાનક આવ્યો, ખુશીનો કલરવ નવો,
દીકરાને ઘેર આવી, પૌત્રીનો મહોત્સવ.
મનડું ગભરાયું, ભય ભૂતકાળનો સતાવ્યો,
"બંધાઈશ તો પીડાશે," વિચાર એ આવિયો.
પણ ધીમે ધીમે પીગળી, હૃદયની એ ભીંત,
નાનકડા જીવનો સ્પર્શ, બન્યો જીવનનો મીત.
આંખોમાં ઝલક્યો પ્રેમ, ઉમંગની લહેર,
સુધા ફરી જીવ્યા, ખુશીથી સવાર.
સંકોચ ગયો દૂર, સ્મિત હોઠે છલકાયું,
એ નાનકડી પરીએ, જીવન દીપાવ્યું.
પ્રેમનો પ્રવાહ હવે, મુક્ત વહે નિરંતર,
સુધાબેન ફરી જીવે, સુખી તેમનું અંતર.
એમને જયો ઢમક નું મન હરખાય.....
