દેખતા દેખી લીધું ગુમાનમાં,
એ પછી આવ્યાં હતાં એ ભાનમાં.
કાફલો રહી ગયો પાછળ અને,
એ લોકો ઉપડી ગયા અજ્ઞાનમાં.
ખેદ તો ત્યારે થયો જીવતે જીવત,
એમણે ખોટું કહ્યું સ્વ-ભાનમાં?
ને પછી અંતર રહ્યું ન વેદના,
વિશ્વાસ જેવા શ્વાસની દુકાનમાં.
ને પછી ઈચ્છા બધી મરવા પડી,
એ હતાં સામે છતાં અપમાનમાં.
રક્તની પ્યાસી બની છે છેવટે,
એ હવે રહેતી નથી પણ મ્યાનમાં.
વિનુ બામણીયા