"સાવ બુદ્ધિ વગરનું કામ કર્યું..."
"આવી મૂર્ખામી કરાય?"
આપણે ક્યારેક કોઈ આગાતજનક વાત સાંભળીએ એટલે તરતજ પહેલું આવું કંઈક વાક્ય મોંમાંથી નીકળી આવે. જે ખરેખર સાવ સ્વાભાવિક છે, જેમાં કોઈ શંકા નથી.
પણ... પણ... પણ...
એ ક્ષણ, એ સમય - સંજોગની ઘડી કેવી હશે કે કોઈએ કંઈક અયોગ્ય પગલું ભર્યું હશે! ઘણીવાર આવેગમાં અને આવેશમાં ન કરવાનું કરી બેસાય છે. ક્રોધ, ચિંતા અને નિ:સહાયતાની લાગણી ભલભલી ભૂલો કરાવી બેસે છે. તે ભયંકર ભૂલનો ભોગવટો પણ એણે જ સૌથી પહેલાં ભોગવવાનો વારો આવે છે જેમણે ભાન અને સાન ભૂલી હોય. પોતાને કે સ્વજનને મારી બેસવું, કે પછી ક્યારેક આક્રોશ એટલો બધો વધી ગયો હોય, ધૂંધવાટની અકળામણ હોય ત્યારે શું કરવું અને શું ન કરવું એવું થાય. તાર્કિક અને માર્મિક વિચારોની જુગલબંધી બંધ થઈ ગયેલી લાગે. ઘર્ષણ અને સંઘર્ષને અંતે આત્મબળ દમ તોડતું લાગે ત્યારે આત્મહત્યા કરી બેસવા જેવી કાયરતા ભરી હિમ્મત જાગી આવે.
જીવ પાછો આવવા સિવાય દરેક ભૂલને સુધારવાની તક મળે છે. એ ઘડીની અડધી અવધીમાં સુધ આવી જાય તો ભયો ભયો... જગ જીત્યા... નહીં તો હરિ શરણમ થઈ જવાનો વારો આવે. બસ, ક્ષણને સાચવી લેવાની વાત છે, જ્યાં દુનિયાભરની સમજણ સ્થગિત થઈ.
