काळू बेट, भारताच्या निकोबार बेटांपासून पूर्वेस स्थित, इतके लहान आहे की त्याचा उल्लेख भौगोलिक ग्रंथांमध्ये नाही. सॅटेलाईटच्या साहाय्याने हा बेट आता नकाशावर आले आहे, आणि भारतीय व चीनचे लोक येथे 'अक्षय तारुण्य' देणाऱ्या वनस्पतीच्या शोधात येतात. समशेरच्या 'रुद्रा' नावाच्या बोटने काही भारतीय प्रवाशांना चार दिवसांसाठी याठिकाणी आणले होते, आणि आज संध्याकाळी ती परतणार होती. समशेर एक अद्वितीय व्यक्ती आहे, ज्याचा डावा डोळा आळशी आहे आणि एक पाय लाकडाचा आहे. त्याने अनेकदा या बेटावर प्रवास केला आहे, जो खडतर होता. त्याकाळी GPS उपलब्ध नव्हते, त्यामुळे सागरी प्रवास पूर्णपणे अनुभवावर आधारित होता. उन्ह उतरत असताना, प्रवासी बोटीत चढू लागले. समशेरचा विश्वासू सहाय्यक दया, प्रवाशांना किनार्यावरून बोटीपर्यंत आणत होता. अघोरीबाबा आणि त्याचे शिष्य बोटीत आले, ज्यांचे कपडे काळे होते. बाबाला पांढरी दाढी होती आणि त्याच्या गळ्यात विविध मण्यांची माला होती. या प्रवाशांचा उद्देश विशेष होता. बाबाला काही अडचणी होत्या, ज्यामुळे त्याला केबिनची जागा बदलावी लागली. एक व्यापारी, जो आदिवासीनांकडून प्रवाळ आणि मोती खरेदी करायचा, त्याने आपल्या केबिनसाठी अधिक पैसे दिले होते. दयाने शिकारीकडून अनेक घुबड जोड्या आणल्या, कारण त्या भारतीय ग्रामीण भागात लक्ष्मीच्या वासासंबंधी असलेल्या अंधश्रद्धांच्या संदर्भात महत्त्वाच्या मानल्या जातात. कहानीमध्ये पैसे कमवण्याच्या प्रयत्नात लोकांच्या अंधश्रद्धा आणि त्यांचे कृत्ये यावर प्रकाश टाकला आहे.

by suresh kulkarni in Marathi Short Stories

Writen by suresh kulkarni

Category Short Stories