कथा एका व्यक्तीच्या संध्याकाळच्या रेल्वे स्टेशनवरील अनुभवांवर आधारित आहे. तो व्यक्ती, आपल्या गावाच्या अगदी जवळील एका शांत आणि निर्जन रेल्वे स्टेशनवर नियमितपणे येतो. स्टेशनचे दृश्य त्याला नेहमीच आकर्षक वाटते, विशेषतः संध्याकाळच्या सोनेरी प्रकाशात. त्यात तो 'ती' ला आठवतो, जी त्याच्यासोबत या ठिकाणी बसणे आवडते. तीच्या सोबत असलेल्या क्षणांची त्याला खूप आठवण येते, तिच्या बोलण्याची लय आणि तिचा हात पकडण्याचा अनुभव त्याला अद्याप ताजा वाटतो. पण आता 'ती' त्याच्यासोबत नाही. स्टेशनच्या शांततेत तो एकटा बसलेला असतो. त्याला स्थानकाच्या आजूबाजूच्या बातम्यांमध्ये गावातल्या भयानक गुन्ह्यांचा उल्लेख दिसतो, ज्यामध्ये भिकाऱ्यांची हत्या झालेली आहे. त्याला हे समजत नाही की का असे घडत आहे आणि या गुन्ह्यांमध्ये काही अर्थ आहे का. त्याच्या मनात अनेक विचार येतात, पण तो त्यासाठी काहीही करू शकत नाही. कथा एका गडद वळणावर संपते, जेव्हा त्याला गाडीची शिट्टी ऐकू येते आणि तो घरी परत जाण्याचा विचार करतो, पण त्याच्या मनात 'ती' ची आठवण आणि स्थानकाची शांतता कायम राहते.

by suresh kulkarni in Marathi Short Stories

Writen by suresh kulkarni

Category Short Stories