जीवनात जसं आपण विचार करतो तसं कधीच होत नाही; काहीतरी वेगळंच होतं. तसंच काहीसं माझ्या सोबत झालं. तिला भेटण्यासाठी, तिच्याशी बोलण्यासाठी, मनामध्ये तिच्याबद्दल काय आहे ते सांगण्यासाठी मी तिच्या शहराला गेलो होतो. प्रवास आठ तासांचा होता, पण त्या पूर्ण प्रवासात — तिला कसं बोलायचं, काय बोलायचं, सुरुवात कुठून करायची, इतक्या वर्षांनी भेटतोय म्हणून ती ऐकल्यावर काय बोलेल, तिचं उत्तर काय असेल, ती माझ्या मनातील भावनांची कदर करेल का, तिला माझ्या भावना समजतील का — अशा अनेक प्रश्नांनी मला भांबावून सोडलं होतं.
न सांगितलेल्या गोष्टी - 1
जीवनात जसं आपण विचार करतो तसं कधीच होत नाही काहीतरी वेगळंच होतं. तसंच काहीसं माझ्या सोबत झालं.तिला भेटण्यासाठी, बोलण्यासाठी, मनामध्ये तिच्याबद्दल काय आहे ते सांगण्यासाठी मी तिच्या शहराला गेलो होतो.प्रवास आठ तासांचा होता, पण त्या पूर्ण प्रवासात — तिला कसं बोलायचं, काय बोलायचं, सुरुवात कुठून करायची, इतक्या वर्षांनी भेटतोय म्हणून ती ऐकल्यावर काय बोलेल, तिचं उत्तर काय असेल, ती माझ्या मनातील भावनांची कदर करेल का, तिला माझ्या भावना समजतील का — अशा अनेक प्रश्नांनी मला भांबावून सोडलं होतं.मी माझ्याच कल्पनांमध्ये हरवून गेलो होतो. त्या गोड स्वप्नांमध्ये मी खूप काही विचार केलं होतं, पण तसं काही झालंच नाही.मी तिच्या शहरात ...Read More
न सांगितलेल्या गोष्टी - 2
ती गर्दीत अदृश्य झाली,आणि तिच्या शब्दांचं वजन अजूनही माझ्या मनात घुमत होतं—“दार बंद नाही… पण त्यातून चालत जाण्याची हिम्मत झाली नाही.”मी थोडा वेळ तसाच उभा राहिलो.रस्त्यावरच्या लाईट्स, हवेचा हलका गारवा, स्टेशनचं सातत्यानं चालणारं जीवन…सगळं जणू मला शांत राहायला सांगत होतं.मी हळूहळू स्टेशनच्या दिशेने परत चालू लागलो,पण पावलांत आता ती आधीची रिकामी घाई नव्हती.काहीतरी अनामिक शांतता होती…कदाचित तिच्या प्रामाणिकपणामुळे.त्या रात्री मी लोकलमध्ये बसलो, खिडकीतून बाहेर पाहत होतो.मुंबईच्या लाईट्स रेल्वेच्या स्पीडने मागे जात होत्या.प्रत्येक लाईट जणू वेगळा विचार उचलून नेत होता—कदाचित वेळ लागेल…कदाचित उत्तरं मिळतील…कदाचित नाहीही मिळणार…पण तिच्या शेवटच्या नजरेत एक गोष्ट स्पष्ट होती—ती मला पूर्णपणे दूर ढकलू इच्छित नव्हती.---दुसऱ्या दिवशी ...Read More