ती गर्दीत अदृश्य झाली,आणि तिच्या शब्दांचं वजन अजूनही माझ्या मनात घुमत होतं—“दार बंद नाही… पण त्यातून चालत जाण्याची हिम्मत अजून झाली नाही.”मी थोडा वेळ तसाच उभा राहिलो.रस्त्यावरच्या लाईट्स, हवेचा हलका गारवा, स्टेशनचं सातत्यानं चालणारं जीवन…सगळं जणू मला शांत राहायला सांगत होतं.मी हळूहळू स्टेशनच्या दिशेने परत चालू लागलो,पण पावलांत आता ती आधीची रिकामी घाई नव्हती.काहीतरी अनामिक शांतता होती…कदाचित तिच्या प्रामाणिकपणामुळे.त्या रात्री मी लोकलमध्ये बसलो, खिडकीतून बाहेर पाहत होतो.मुंबईच्या लाईट्स रेल्वेच्या स्पीडने मागे जात होत्या.प्रत्येक लाईट जणू वेगळा विचार उचलून नेत होता—कदाचित वेळ लागेल…कदाचित उत्तरं मिळतील…कदाचित नाहीही मिळणार…पण तिच्या शेवटच्या नजरेत एक गोष्ट स्पष्ट होती—ती मला पूर्णपणे दूर ढकलू इच्छित नव्हती.---दुसऱ्या दिवशी