સંધ્યાના ઓછાયા ગીરના જંગલો પર પથરાઈ ચૂક્યા હતા. પશ્ચિમ દિશાના આભમાં જાણે કોઈ જોગંદરના રક્તની ધારાઓ છૂટી હોય, એવી લાલઘૂમ લાલી પ્રસરી હતી. હિરણ નદીના નિર્જન કાંઠા પર પવન સુસવાટા મારી રહ્યો હતો અને ઝાડી-ઝાંખરામાંથી તમરાંઓનો અવાજ ગીરની ભયાનક શાંતિમાં વધારો કરતો હતો. દૂર ડુંગરાની ઓથેથી કોઈ સાવજની ડણક સંભળાઈ, જેના પડઘાથી આખું જંગલ થરથરી ગયું.એવા બિહામણા ટાણે, ધોળી ધૂળની ડમરી ઉડાડતી એક ‘માણકી’ ઘોડી પવનના વેગે વહેતી આવતી હતી. એના ડાબલા ધરતી પર પડે ત્યારે જાણે છાતી પર હથોડા વાગતા હોય એવો અવાજ આવતો હતો."ખમ્મા... ખમ્મા મારી માણકી! બસ હવે થોડુંક જ છેટુ છે..." અસવાર પોતાની ઘોડીની કેશવાળી પસવારતો