ಬೆಳಕು ಮೂಡುವ ಮುನ್ನವೇ ಮಂಜು ಕವಿದ ಆ ಹಳೆಯ ಮಸೀದಿಯ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ, ಹದಿಹರೆಯದ ಬಾಲಕನೊಬ್ಬ ಮುದುರಿಕೊಂಡು ಮಲಗಿದ್ದ. ಅವನ ಹೆಸರು ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ. ಅವನನ್ನು ಸುತ್ತಲಿನವರು 'ಸಿದ್ದು' ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವನಿಗೆ ತನ್ನ ಹಿಂದಿನ ಜೀವನದ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ನೆನಪಿರಲಿಲ್ಲ ತಂದೆ-ತಾಯಿ ಯಾರು, ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಂದವನು ಎಂಬುದರ ಅರಿವಿರಲಿಲ್ಲ. ಆ ಪಟ್ಟಣದ ಜನರಿಗೆ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ ಒಂದು ಒಗಟಾಗಿದ್ದ. ಅವನ ಜಗತ್ತು ಅಂದರೆ, ಮಸೀದಿ ಹೊರಗಿನ ಒಂದು ಹಳೆಯ ಕಂಬ, ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ತಂಪು ನೆರಳು ಮತ್ತು ದಿನಕ್ಕೆರಡು ಬಾರಿ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿಸುವ ದೇಣಿಗೆಯ ಅಕ್ಕಿ. ಆದರೆ, ಸಿದ್ಧಾರ್ಥನ ಮನಸ್ಸು ಆ ಬಡ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಪ್ರತಿದಿನ ಪಟ್ಟಣದ ಉತ್ತರ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿರುವ ಎತ್ತರದ ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲೆ ನೆಟ್ಟಿದ್ದವು. ಆ ಬೆಟ್ಟದ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಭವ್ಯವಾದ, ಕಲ್ಲಿನಿಂದ ನಿರ್ಮಿಸಿದ, ಗೋಪುರಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ 'ಸರ್ವೋದಯ ವಿದ್ಯಾಲಯ' ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಶಾಲೆಯಿತ್ತು. ಸುತ್ತಲೂ ಉನ್ನತ ಗೋಡೆಗಳು, ಒಳಗೆ ಹಚ್ಚ ಹಸಿರಿನ ಹುಲ್ಲುಹಾಸು ಮತ್ತು ನಗುವ,