પ્રકરણ ૭: ૪૫ લાડુ અને કુર્તાના બટનની શહીદી રાતના સાડા અગિયાર વાગ્યા હતા. અંબા-મોજ ગામ પર કાળી ડિબાંગ રાત જામી હતી. સરપંચના આંગણામાં બળતી હેલોજન લાઈટોનો પ્રકાશ હવે થાકેલી આંખોને ખૂંચતો હતો. લગ્નના ઢોલીઓ ક્યારનાય સુઈ ગયા હતા, પણ શરતના પ્રેક્ષકો હજી ખુરશીને ચોંટીને બેઠા હતા.છગન ‘પેટૂ’ હવે રણમેદાનમાં ઉભો હતો – અક્ષરસઃ ઉભો હતો! તેણે ઉભા રહીને ખાવાનો નિર્ણય લીધો હતો, એ કોઈ સામાન્ય નિર્ણય નહોતો. તે ગામઠી વિજ્ઞાન હતું. છગનનું માનવું હતું કે બેસવાથી પેટ દબાય છે, પણ ઉભા રહીને ચાલવાથી ખોરાક પગની એડી સુધી પહોંચી જાય છે (આ માત્ર છગનનું વિજ્ઞાન હતું, ડોક્ટરોનું નહીં!).૪૧ અને ૪૨: લોલકની