મુંબઈ માં 'સી વ્યૂ ટાવર' ભલે વીસ માળ ઊંચું હતું, પણ લીલા બા માટે તે કાચ અને સિમેન્ટનો બનેલો એકલતાનો મહેલ હતો. સવારના આઠ વાગ્યા હતા. સૂર્યનો આછો પ્રકાશ ફ્લેટના મોંઘા પડદાઓમાંથી ગળાઈને આવતો હતો. લીલા બાએ પોતાની સહેજ ધ્રૂજતી આંગળીઓથી ચશ્મા સરખા કર્યા અને અખબારની રાહ જોવા લાગ્યા. તેમના દીકરા-વહુ અમેરિકામાં હતા, અને અહીં તેમની પાસે સમયની એટલી છૂટ હતી કે સમય ક્યારેક ભારરૂપ લાગતો. ફ્લેટ સ્વચ્છ અને વ્યવસ્થિત હતો, પણ તેમાંથી જીવનની કોઈ ધમાલ કે ગુંજન સંભળાતું નહોતું.બિલ્ડિંગના ગેટ પાસે, પટાવાળીનો યુનિફોર્મ પહેરેલા કિશન કાકા ઊભા હતા. તેઓ છેલ્લાં પચીસ વર્ષથી આ ટાવરની રક્ષા કરતા હતા. રોજ સવારે,