“કેટલીક યાદો સમય નથી મિટાવતું… એ ફક્ત ઘાવનો સરનામું બદલી નાખે છે.”દિવસ તો પસાર થઈ ગયો,પણ વિવેકનાં અંદર કશું જ પસાર ન હતું.એ રાતે એ ઘણી વાર બારી સુધી ગયો,જેમ કે એ સાડી ફરી ઝબકે,જેમ કે કોઈ અવાજ કહે— “વિવેક…”પણ કંઈ ન થયું.એ પથારીમાં પડ્યો, પણ ઊંઘ ન આવી.ફક્ત વરસાદનો અવાજ,અને બારી પરથી ટપકતી બૂંદો—દરેક બૂંદ એમ લાગતી કે સીધી દિલ પર પડે છે.એણે આંખો મીધી—આરતીનું મોખું સ્પષ્ટ દેખાઈ ગયું.એ જ ચહેરો,પણ હવે એ પર એવી શાંતિ હતી,જે હારી ગયેલા માણસમાં દેખાય છે.“તું ખુશ છે ને?”એ પ્રશ્ન વિવેકની અંદર ગુંજતો રહ્યો,પણ જવાબ ક્યારેય ન મળ્યો.બીજી બાજુ, આરતી તેના રૂમમાં બેઠી