(“કેટલીક વિદાઈઓ રડતી નથી… બસ દરેક શ્વાસમાં ગૂંજીને જીવતી રહે છે.”)લગ્નને ત્રણ મહિના થઈ ગયા હતા.નવું ઘર, નવી જવાબદારીઓ, નવી ઓળખ — આરતી શર્મા.“શરદની પત્ની”, “આર્યનની મા”.દરેક સવારે એ એ જ કરતી જે એક સારી વહુ કે પત્ની પાસે અપેક્ષિત હોય —સવારની ચા, પતિની ફાઇલ્સ ગોઠવવી, અને આખો દિવસ ઘરના શોરને સંભાળવો.બહારથી બધું બરાબર લાગતું.પણ સચ્ચાઈ એ હતી —આરતીનું જીવન હવે પાત્ર બની ગયું હતું.એ જીતી નહોતી રહી, ફક્ત “નિભાવતી” રહી હતી.રાત્રે જ્યારે બધાં સૂઈ જતા, ઓરડો અંધકારમાં ગરકાવ થઈ જતો —ફક્ત ઘડિયાળની ટિક-ટિક અને એના દિલની ધડકન રહી જાતી.એને ઊંઘ આવતી જ નહોતી.એ છત તરફ જોયા કરતી, અને વિચારતી