સવારના પાંચ વાગ્યા. આરતી આંગણું સાફ કરતી હતી. ઠંડી હવામાં એની શ્વાસોમાં થાક પણ ભળેલો હતો. મા ખાંસી રહી હતી અને નાનો ભાઈ અમિત હજી સુધી બિછાનામાં વળી ને પડેલો.આરતી (જોરથી):"અમિત, ઊઠો! સ્કૂલની ઘંટી તારો ઈنتઝાર નહીં કરે."અમિત આળસથી કરવટ ફેરવીને બોલ્યો,"દીદી, ઊંઘ આવી રહી છે…"આરતી એ ઊંડો શ્વાસ લીધો. તેને ખબર હતી, આ ઊંઘ નહીં—પાઠથી ભાગવાનો બહાનો હતો.માએ રૂમમાંથી અવાજ દીધો—"બેટા, ગુસ્સો ન કર એને. થોડો નબળો છે અભ્યાસમાં."આરતીને ગુસ્સો આવ્યો પરંતુ ચૂપ રહી. એની અંદર એક જ વિચાર—“પપ્પા હોત તો અમિતની વાંચાઈ માટે મને એટલી મશક્કત ન કરવી પડત.”બપોરે જ્યારે અમિત સ્કૂલથી પાછો આવ્યો, તેના હાથમાં ચિઠ્ઠી હતી.